Πριν από κάποιες εβδομάδες είχα πάει στην Θεσσαλονίκη, έτσι ώστε να βρω διαμέρισμα (μιας και πέρασα στην σχολή που ήθελα).
Μετά από μερικές, βαρετές και κουραστικές ώρες βρήκαμε έναν μεσίτη, ο οποίος μας οδήγησε σε ένα διαμέρισμα στον πέμπτο όροφο. Εγώ, καθώς κοιτούσα το διαμέρισμα να δω αν είναι κάτι που ίσως με αρέσει, ακούω τον μεσίτη να λέει κάτι για μία δεκαοχτάρα, όμως το αγνόησα πλήρως μια και πίστεψα πως μιλούσε για κάτι μέσα στο σπίτι, μέχρι που τον πλησιάζω και τον ακούω να λέει στην μαμά μου κάτι που μετά ακριβώς ρώτησε και σε εμένα:
”Γιατί, δηλαδή, αν του φέρω εδώ μια δεκαοχτάρα για δύο-τέσσερις μήνες δεν θα του αρέσει;” Έπειτα, με ένα σαχλό χαμογελάκι (Όλες/όλοι ξέρουμε εκείνο το ύφος του μισογύνη που περιμένει την επιβεβαίωση από τον άντρα συνομιλητή του), με λέει: ”Όχι πες μου, δεν θα σε άρεζε;” Έκείνη τη στιγμή δεν ήξερα τι να κάνω ή μάλλον ήξερα, αλλά ένιωσα άσχημα και κόλλησα, οπότε είπα απλά με ένα ειρωνικό ύφος ” Εεε, ναι ναι, ό,τι πείτε”.
Σκεπτόμενη ξανά την όλη στιγμή υπήρχαν τόσα που έπρεπε να έλεγα, που ήθελα να έλεγα. Την επόμενη φορά που ακούσω ξανά κάτι τέτοιο νομίζω θα εκραγώ, οπότε, to the next misogynist: You are one very unlucky individual, dear! Επίσης, η δεκαοχτάρα ακόμη δεν κατάλαβα που κολλούσε με το διαμέρισμα… ότι τi;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
