Ο δικός μου προβληματισμός έχει ως εξής: είμαι 43 ετών παντρεμένη με δυο υπέροχα παιδιά. Ο γυιος μου είναι 9 ετών και η κόρη μου 4ετων. Η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήρθε εντελώς αναπάντεχα αφού λόγω ιατρικού θέματος το είχα αποκλείσει. (Μεγάλη ιστορία)Το δεύτερο παιδί ήρθε μετά από μεγάλο αγώνα και προσπάθειες εξωσωματικής (τελικά έμεινα έγκυος χωρίς καμμία υποβοήθηση και πάλι εντελώς αναπάντεχα – άλλη μεγάλη ιστορία). Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εγώ και ο άντρας μου είναι η ζήλια. Ο υιός ζηλεύει θανάσιμα την μικρή με αποτέλεσμα η καθημερινότητα κυρίως της μικρής να είναι μια κόλαση. Όταν γεννήθηκε, ρωτούσε «ποτε πεθαίνουν τα μωρά;» Και μετά αφού περνούσε ο καιρός και έβλεπε ότι τα μωρά δεν πεθαίνουν έτσι απλά μας ρωτούσε «με ποιον τρόπο πεθαίνουν τα μωρά» Δεν την αφήνει να πιάσει τίποτα , ότι κι αν πει η μικρή την απορρίπτει, μόλις γυρίσουμε απ την άλλη θα την τσιμπήσει, όταν είναι με αλλα παιδιά μαζί κοιτάει πως θα τα πάρει με το μέρος του για να την αποκλείσει από την παρέα και αλλά πολλά…. έχω δοκιμάσει να τον αντιμετωπίσω με την κουβέντα, με αστεία, με βόλτες να κάνουμε πράγματα μόνοι μας, με το άγριο… εγώ και ο άντρας μου είμαστε μοναχοπαίδια και δεν έχουμε μεγαλώσει με άλλους μαζί για να ξέρουμε πως ειναι, αυτός είναι και ο λόγος που θέλαμε (κυρίως εγώ και τόσο ο άντρας) τόσο πολύ ένα δεύτερο παιδί. Όμως αυτή την περίοδο υποφέρουμε και κυρίως τα παιδιά. Και ερωτώ: έτσι θα είναι; Θα μπορέσει να την αποδεχτεί ποτε; Φοβάμαι μήπως η μικρή μεγαλώνοντας υιοθετήσει αυτή την συμπεριφορά και ενδεχομένως θα δέχεται ότι είναι φυσιολογικό να της φέρονται έτσι…. ενδεικτικός διάλογος: -Κατερίνα, αυτό που ζωγραφίσες είναι χαλια. -ω ναι Χρήστο ευχαριστώ πολύ ….
Πολύ δύσκολη ερώτηση, όπως οτιδήποτε έχει ερωτηθεί σε αυτή τη στήλη και έχει να κάνει με παιδιά. Δεν είμαι παιδοψυχολόγος, οπότε σίγουρα δεν μπορώ να σου απαντήσω ως τέτοια. Η ψυχοσύνθεση και η μεθοδολογία σκέψης ενός παιδιού διαφέρει από έναν ενήλικα, οπότε δεν είμαι σε θέση να σου δώσω μια επαγγελματική απάντηση, γιατί δεν έχω τόσο μεγάλη εμπειρία με παιδιά.
Σαν άνθρωπος μπορώ να κάνω χιλιάδες υποθέσεις για το πως μπορεί να έχουν γίνει λάθος χειρισμοί, και από την άλλη μπορεί αυτή η συμπεριφορά που έχει ο μικρός σου γιος να μην είναι αποτέλεσμα κάποιου λάθους χειρισμού, αλλά ιδιοσυγκρασίας- αν δεχτούμε ότι καθένας μας δεν διαμορφώνεται μόνο μέσω μάθησης, αλλά έχει και ιδιοσυγκρασικά στοιχεία χαρακτήρα.
Νομίζω ότι δεν έχει κάποιο νόημα να σου πω γενικές οδηγίες και κατευθύνσεις, γιατί φαίνεται ότι έτσι και αλλιώς δοκιμάζετε και εσείς οι ίδιοι πολλά. Και από την άλλη μας δίνεις κάποιες περιορισμένες πληροφορίες για την κατάσταση. Εντυπωσιακές μεν, αλλά δεν μπορούν να αποδώσουν σε βάθος την καθημερινότητα σας. Πόσο βάρος για παράδειγμα δίνετε στην τιμωρία του γιου σας και τι αποτελέσματα φέρνει; Χρησιμοποιείτε τεχνικές ανταμοιβής; Κουβεντιάζετε όσο θα έπρεπε; Και όταν κουβεντιάζετε, λέτε όσα θα έπρεπε; (Τα οποία μπορεί να είναι ένα σωρό παραλλαγές πραγμάτων, ανάλογα με την περίπτωση)
Όπως πάντα γνώμη μου είναι να πάτε σε κάποιον παιδοψυχολόγο- εσείς, όχι το παιδί. Και είμαι σίγουρη ότι με καλή θέληση και καθοδήγηση θα βρεθεί η άκρη, ή τουλάχιστον η καθημερινότητα σας θα γίνει πιο βιώσιμη.
Φυσικά θα έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε και παρόμοιες εμπειρίες από άλλα μέλη. Πάντως να θυμάσαι πως ασφαλώς πολλά αδέρφια δεν έχουν τις ιδανικότερες σχέσεις σε μικρή ηλικία. Οι εντάσεις και οι τσακωμοί είναι σχεδόν καθημερινότητα για μια πληθώρα παιδιών. Για αυτό σου λέω πως αν εξαιρέσεις τα εντυπωσιακά παραδείγματα που μας αναφέρεις- “πότε πεθαίνουν τα μωρά”- η κατάσταση δεν αποκλείεται να είναι και κάπως πιο συνηθισμένη και αντιμετωπίσιμη από όσο φαντάζεσαι.
Κλείνοντας, θα είναι σημαντικό να ενισχύεις την αυτοπεποίθηση της κόρης σου με κάθε τρόπο (και ο μπαμπάς το ίδιο), ώστε να φέρνεις μια ισορροπία με τα σχόλια του αδερφού της. Όσο μιλάς στα παιδιά σου και επικοινωνείς μαζί τους- θέλει τεράστια υπομονή, το ξέρω, αλλά είναι ουσιώδες- νομίζω πως όλα θα πάνε καλά.
Χαρούμενο και υγιές 2019 μέλη του Α, μπα! 🙂
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μου κάνει εντύπωση πως η γραφουσα δεν αναφέρει τίποτα σχετικαμε παιδοψυχολογο. Έχω μια συνάδελφο της οποίας το παιδί ξυπνάει κάθε βράδυ 2-3 φορές ουρλιάζοντας κ κάνουν μία ώρα να την ηρεμήσουν. Όταν τη ρώτησα αν έχουν συμβουλευτεί παιδοψυχολογο μου απάντησε ε όχι δεν έχουμε φτάσει σε ακρότητες.. εκεί κατάλαβα γιατί ουρλιάζει το παιδί.
Εννοείται ότι πρέπει να πάτε σε παιδοψυχολόγο. Θα γίνει η καθημερινότητα όλων καλύτερη.
Εντωμεταξύ σκέφτομαι και το άλλο…Ισως χρειάζεται μια κουβέντα του στυλ “κοιτα Χρηστο μου, δεν είσαι υποχρεωμένος να αγαπάς την αδερφή σου αλλά είσαι υποχρεωμένος να τη σέβεσαι. Ολοι σε αυτη την οικογένεια σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Την επόμενη φορά που δε θα σεβαστεις την αδερφη σου θα υπάρχουν οι Χ και Υ συνέπειες”. Υποψιάζομαι ότι οι συζητήσεις σας έχουν να κάνουν με το ότι την αγαπάμε την αδερφή μας, είναι μικρή, να την προσέχεις κλπ και αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος.
Ακούγεται δυσοίωνο. Έχω δυο παιδιά ακριβώς στις ίδιες ηλικίες αλλά μεγάλο το κορίτσι. Είχα την τύχη από την αρχή η μεγάλη να λατρέψει το μικρό και έως σήμερα δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι αυτό που ζεις είναι εξαιρετικά δυσάρεστο και ψυχοφθόρο για όλους. Δεν έχω να προτείνω τρόπους χειρισμού μιας και δεν το έχω ζήσει, αλλά να ρωτήσω. Για ποιο λόγο δεν έχετε απευθυνθεί σε παιδοψυχολόγο; Το μεγάλο παιδί είναι πλέον αρκετά μεγάλο, για να πούμε ότι τα κάνει αυτά και δεν καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει μια χαρά και προφανώς επιδιώκει να προσβάλει/μειώνει τη μικρή για να νιώθει ο ίδιος… Διαβάστε περισσότερα »
Από το σχόλιο που κανεις σχετικά με την ανάγκη του μεγάλου να νιώσει καλύτερος, θέλω να κάνω μια παρατήρηση, σαν εκπαιδευτικός. Συχνά, βλέπω γονείς οι οποίοι ΝΟΜΙΖΟΥΝ οτι δεν συγκρίνουν τα παιδιά τους μεταξύ τους ώστε να δημιουργείται ανταγωνισμός, επειδή δεν χρησιμοποιούν εκφράσεις με κατάληξη “σαν τ@ν αδερφ@ σου”. Το θέμα της σύγκρισης όμως είναι πιο βαθύ κι έρχεται συχνά ανύποπτα, με διάφορους τρόπους που δύσκολα αντιλαμβανόμαστε. Γι’ αυτό και μόνο κάποιος ειδικός που θα δουλέψει με το γονιό μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων. Θυμάμαι χαρακτηριστικά δύο αδέρφια που είχα κάποτε, τα οποία δεν είχαν μεν ανταγωνισμό μεταξύ… Διαβάστε περισσότερα »
Πολυ εύστοχο σχόλιο.
Κι εμένα αυτό το “υπέροχα” μου έκανε εντύπωση.
Πάντως επί 5 χρόνια ο γιος ήταν ο μοναδικός υπέροχος (και πρωτότοκος και γιος και ανέλπιστη εγκυμοσύνη) και τώρα η μικρή σα να του έκλεψε το θρόνο. Εντωμεταξύ το δεύτερο ήρθε μετά από πολύ κόπο, τον οποίο ο πρώτος λογικά έζησε στο πετσί του και μάλλον ζήλευε το μωρό πριν καν έρθει στον κόσμο, αφού ήδη του έκλεβε την αποκλειστικότητα.
Συμφωνώ με το ότι πρέπει να πάτε σε παιδοψυχολόγο γιατί υποφέρετε όλοι μαζί. Όταν γεννήθηκα εγώ η αδερφή μου άρχισε να φωνάζει τη μαμά με το μικρό της όνομα και όχι μαμά και ήδη από τις πρώτες μέρες που με φέρανε στο σπίτι προσπαθούσε με διάφορους τρόπους (κυρίως με το να με ρίχνει από όπου με ακουμπούσανε και να μου βάζει διάφορα πράγματα στο στόμα) να με σκοτώσει και να με κρύψει για να μην με βρουν. Όσο μεγαλώναμε με ζήλευε πολύ, ούρλιαζε πχ αν έκαναν μπάνιο πρώτη εμένα, μας φορούσαν ακριβώς τα ίδια ρούχα γιατί γινόταν πανικός αν τύχαινε… Διαβάστε περισσότερα »
Πώς τα βρήκατε; Γιατί από το μαλλιοτράβηγμα και τις ζήλιες μέχρι την άριστη σχέση έχει τεράστιο κενό.
Μεγαλώσαμε απλά και φυσικά δεν μένουμε πια στο ίδιο σπίτι. Γιατί από όλα η πιο συχνή αιτία φαγωμάρας ήταν επειδή ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο και ενοχλούσε η μία την άλλη και μόνο που ανέπνεε. Ακόμα θα τύχει να φωνάξουμε η μία στην άλλη, αλλά το επόμενο λεπτό είμαστε και πάλι μια χαρά.
Έχω πάθει σοκ! Παιδοψυχολόγος η μόνη λύση.
Μην σκεφτείς ούτε λεπτό ότι θα μεγαλώσουν και όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Σε αυτές τις ηλικίες εάν δεν προκύψει από μόνο του, η αγάπη μεταξύ των αδερφών είναι κάτι που μαθαίνεται από τους γονείς.
Άσχετο, αλλά μια από τις οικογενειακές μου ιστορίες που έβρισκα πάντα απίστευτα αστεία είναι ότι η αδερφή μου (4 χρόνια μεγαλύτερη) πήγαινε από πάνω μου όταν ήμουν νεογέννητο κι έκανε χούλαχουπ. Έτσι, αν συνέβαινε κάτι, δε θα είχε το καημένο ευθύνη! Σατανικό!
Τα πρωτότοκα παιδιά έχουν το σύνδρομο του εκρθονισμένου βασιλιά , Τα δεύτερα κλπ δεν καταλαβαίνουν τίποτα , Νομίζουν ότι οι πρώτοι τα αγαπάνε και παίζουν. Οι γονείς είναι αδύναμοι μπροστά στη φυσική κατάσταση, οπότε πάτε σε παιδοψυχολόγο επειγόντως , καθώς έχουν αλλάξει οι εποχές και τα περί πρωτοτοκίων κλπ δεν ισχύουν πια