Ο ακτιβισμός με εξάντλησε, αλλά τώρα νιώθω πως είμαι υποκρίτρια

νομίζω είναι πολύ κατάλληλος χώρος για να θέσω το προσωπικό μου δίλλημα. Ασχολούμαι πολύ έντονα,από τα 17, με ζητήματα φυλου και ισότητας. Στη σχολή μου,που είναι περιεχομένου ανθρωπιστικού,εβαλα όλο το βάρος εκεί,με εργασίες,άρθρα,ακτιβισμό και διαδικτυακή παρουσία αρκετά έντονη,εντός και εκτός σχολής. Και πέτυχα κάποια πράγματα,οπως να γινω key note speaker σε ημεριδες, να μου δημοσιευθούν άρθρα κλπ… Θα διαφωνούσα έντονα σε σχόλια στο Facebook,έκανα -ακόμα κάνω αλλά όχι τόσο συχνά- post με καυστικό περιεχόμενο και γενικά ήταν η “ταυτότητα” μου. Μέχρι που ένιωσα κάτι σα κούραση. Κουράστηκα να με βρίζουν άγνωστοι σε μηνύματα, κουράστηκα να μαλώνω με γνωστούς και αγνώστους και να με λένε οι γνωστοί μου γραφικοί ενώ πάντα ήμουν ευγενική και επεξηγηματική και είχα κάθε διάθεση να μπω σε διάλογο. Κουράστηκα να μιλάω με επιχειρήματα και να με βγάζουν υπερβολική και τρελή άτομα που δεν έχουν ιδέα από κοινωνικες επιστημες. Κουράστηκα με την καθημερινή επαφη με το μισος. Το αποκορύφωμα ήταν όταν με προσέγγισε κάποιος με προφιλ υποτίθεται από μια φεμινιστική οργάνωση και προσπάθησε να με κάνει να συναντηθούμε,εγώ ομως επειδή κάτι ειχα ψυλλιαστεί προφανως δεν πηγα. Ήμουν 19 να σημειωθεί. Με ξαναπροσέγγισε μετα από 3 χρονια επειδή με πέτυχε σε κάτι σχόλια και μου εξομολογήθηκε την απάτη από το κανονικό του προφιλ. Και γενικά βλέπω πολλές κοπέλες να στοχοποιούνται από αντρικά γκρουπ. Φοβάμαι και για την ασφάλεια μου και για το ότι δε θέλω να υπάρχει το όνομα και φωτογραφίες μου σε τυχαρπαστους να με κράζουν, μιας και μελλοντικά θα ήθελα να ασχοληθώ και με τα κοινά (μια φορά μάλιστα δυο είχαν μπει στο προφιλ μου και με έβριζαν για την εξωτερική μου εμφάνιση λεγοντας ότι πιο άσχετο και χυδαίο και άρχισαν να βρίζουν και το αγόρι μου). Πλέον,στην αναζήτησή του μεταπτυχιακού,αφοσιώθηκα σε πιο «στεγνό» τομέα που με ενδιαφέρει παρα πολύ που δεν αφορά τόσο τα δικαιώματα και το φεμινισμό,όπως ελεγα τόσα χρονια. Με δέχτηκαν σε ένα καλό πανεπιστήμιο και μαλλον θα πάω. Νιώθω λίγη. Νιώθω ότι θα απογοητεύσω κόσμο,όσους με πίστεψαν και μου είπαν πως τους δίνω δύναμη,ακόμα και το σύντροφο μου που με θαύμαζε πάντα για το ποσό δυναμική είμαι στον τομέα. Μίλησα με μια γνωστή μου στο χώρο και είπε πως ίσως έχω πάθει burn out syndrome (αν το λεω σωστα) κάτι που συμβαινει συχνά σε ακτιβιστές,σα να μην έχεις πια τη δύναμη να ορθώσεις ανάστημα. Όντως πλέον βλέπω τόσο ακραίο σεξισμό,σε συζητήσεις για εκτρώσεις, για την Ελένη,για το βιασμό γενικά και νιώθω ότι πια δεν έχω αλλά λόγια να μιλήσω,νιώθω βαθιά απελπισία. Είμαι πολύ μικροπρεπής που με κούρασε να με κράζουν οι υπόλοιποι,ακόμα και άγνωστοι; Κομπλεξική; Υποκρίτρια που κάποτε θα ήθελα να ασχοληθώ με την πολιτική και δε θέλω να μπω στο στόχαστρο από τώρα; Βασικά,μήπως πρέπει απλά να πάω σε ψυχολόγο να δω μήπως έχω αυτό το σύνδρομο και να σφίξω τα δόντια και να επανέλθω δυναμικά; *για να μη παρεξηγηθώ,ακόμα μιλάω,ποστάρω και συμμετέχω εθελοντικά,απλά νιώθω μια εξάντληση για το κάτι παραπάνω…συγνώμη για το σεντόνι    

Δεν είσαι λίγη ή υποκρίτρια ή μικροπρεπής. Είσαι αδικαιολόγητα σκληρή με τον εαυτό σου. Πολύ φυσικά, όπως σου είπε η γνωστή σου, εξαντλήθηκες από όλο αυτό. Εγώ νομίζω πως θα πρέπει να πας σε ψυχολόγο ή να αναπτύξετε μία ομάδα όπου θα μπορείτε σε ασφαλές περιβάλλον να εκφράζετε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε σε αυτόν τον αγώνα που έχετε ξεκινήσει. Από κάπου πρέπει να λαμβάνεις  κουράγιο και να παίρνεις ανατροφοδότηση ώστε να μπορείς να συνεχίσεις. Αλλά ακόμα και αν αποφασίσεις ότι το πολύ επιθετικό στυλ είναι κάτι που σε εξαντλεί, δεν σημαίνει πως προδίδεις τα πιστεύω σου. Παραμένεις ο ίδιος άνθρωπος. Δώσε στον εαυτό σου το δικαίωμα για διάλειμμα και ανασκόπηση. Μπορεί αργότερα να επιστρέψεις εξίσου ή και περισσότερο δυναμική.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News