Καλησπέρα α,μπα και αναγνώστες, θα ήθελα να απευθύνω μία ερώτηση στην ψυχολόγο της στήλης. Θα μπω κατευθείαν σου θέμα. Είναι εφικτό ένας ενήλικας να διαγνωστεί με (λειτουργική) διαταραχή φάσματος αυτισμού; Και εάν ναι, ποιές οι προοπτικές βελτίωσης της κοινωνικότητας; Και εξηγούμαι. Ο αδερφός μου από μικρός ήταν κάπως ξεχωριστός, υπό την έννοια ότι ανέκαθεν δυσκολευόταν στις κοινωνικές επαφές, είχε εμμονές με συγκεκριμένα χόμπι, του άρεσε ιδιαίτερα η τάξη, καθυστέρησε πολύ να μιλήσει και άλλα. Πέρασε στο πανεπιστήμιο, έζησε σε πόλη εκτός του πατρικού σπιτιού, όπου ναι μεν κατάφερε να πάρει πτυχίο, αλλά και πάλι βρισκόταν σε μια κοινωνική απομόνωση, υπό την έννοια ότι έκανε 1-2 γνωριμίες, αλλά ως εκεί. Από τα 18 του που έφυγε από το σπίτι μέχρι και πρόσφατα που απεβίωσαν και οι δύο μας γονείς, εγώ είχα ένα κενό ως προς τη ζωή του. Σπούδασα και εγώ σε άλλη πόλη, στη συνέχεια έζησα στο εξωτερικό, οπότε και δεν τον έζησα από κοντά την τελευταία δεκαετία. Λόγω της απώλειας των γονιών μας και γνωρίζοντας ότι πλέον δεν έχει κοινωνικές επαφές, παρά μόνο με 1-2 άτομα και αυτό αραιά και που, έχουμε έρθει τώρα πιο κοντά, δηλαδή θα τον καλέσω σε κοινωνικές συναθροίσεις με δικούς μου γνωστούς και φίλους. Έχω παρατηρήσει ότι μπορεί να καθόμαστε 3 ώρες με παρέα και να μην πει ούτε μία λέξη, απλά να ακούει τη συζήτηση. Αυτό έχει γίνει πολλές φορές. Δεν μπορεί ούτε να αρχίσει συζήτηση, ούτε να τη διατηρήσει. Δεν γνωρίζω να έχει κάνει σχέση με κάποιον άνθρωπο. Επίσης κάνει κάποιες άγαρμπες κινήσεις, τον ενοχλούν οι πολύ δυνατοί θόρυβοι κ.α. Σε εμένα θα μιλήσει και θα συζητήσουμε, αλλά ακόμα και τότε βλέπω μια εγωκεντρική συμπεριφορά, δηλαδή θα συζητήσει μόνο για πολύ συγκεκριμένα θέματα, τα οποία ενδιαφέρουν εκείνον. Στο μεταξύ, από συγγενικό πρόσωπο έμαθα ότι όταν ήταν 3-4 ετών, ο παιδίατρος είχε πει στους γονείς μας ότι πιθανώς να πάσχει από μια λειτουργική μορφή αυτισμού και ότι θα έπρεπε να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό. Δυστυχώς ο πατέρας μου αντέδρασε τότε πάρα πολύ έντονα, άρχισε δηλαδή να λέει στη μητέρα μου ότι ο γιατρός δεν ξέρει τι λέει, ότι το παιδί του είναι μια χαρά και μάλιστα θυμάμαι και εγώ ούσα παιδί να γίνονται ομηρικοί καυγάδες μεταξύ για τον αδερφό μου, για το σε ποιο σχολείο θα πάει κτλ. Φυσικά, ειδικός δεν είμαι και διάγνωση δεν μπορώ να κάνω, αλλά έχω διαβάσει πάρα πολλά για το θέμα του φάσματος καθώς και για το σύνδρομο Άσπεργκερ και θεωρώ πολύ πιθανό ο αδελφός μου να πάσχει από κάτι τέτοιο. Ο ίδιος πηγαίνει, μετά από δική μου προτροπή, εδώ και 1 χρόνο σε ψυχολόγο, ωστόσο η αγωνία μου είναι εάν θα καταφέρει ο ψυχολόγος, δεδομένου ότι του λείπουν πολύ σημαντικές πληροφορίες από την παιδική ηλικία, να κάνει τη σωστή διάγνωση. Επειδή ο αδερφός μου είναι ενήλικας, φαντάζομαι ότι για δεοντολογικούς λόγους, δε θα δεχτεί ο ψυχολόγος από έναν συγγενή του ασθενούς να του μιλήσει. Ανησυχώ για λανθασμένη διάγνωση και ως εκ τούτου για το πως το ζήτημα αυτό – εάν όντως το έχει ο αδερφός μου – μπορεί να βελτιωθεί, ειδικά εάν δεν υπάρχει σωστή διάγνωση. Και σε επόμενη φάση, έστω ότι γίνεται μία διάγνωση, έστω και αργά… στην ηλικία των 30, υπάρχει ελπίδα κάποιος να λάβει την κατάλληλη καθοδήγηση και εκπαίδευση ώστε να ζήσει μια πιο φυσιολογική – από κοινωνικής άποψης- ζωή; Ευχαριστώ εκ των προτέρων και ζητώ συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο.
Νομίζω πως ένας έμπειρος ψυχολόγος θα καταλάβει εύκολα αν κάποιος άνθρωπος βρίσκεται στο φάσμα, ακόμα και αν δεν έχει πληροφορίες από το οικογενειακό περιβάλλον. Το αν θα μπορέσει όμως να τον βοηθήσει εξαρτάται αποκλειστικά από το αν θέλει ο ίδιος να βοηθηθεί και να αναδιαμορφώσει το σκεπτικό μιας ολόκληρης ζωής (και ενός νοητικού «συστήματος») ώστε να είναι πιο κοινωνικά ευπροσάρμοστος. Αν ο αδερφός σου θελήσει να αλλάξει, τότε έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να τα καταφέρει, και αυτό είναι το μόνο που ξέρουμε με σιγουριά.
Σημασία έχει επίσης κατά πόσο ο αδερφός σου, αν τελικά βρίσκεται όντως στο φάσμα, δεχτεί την ταμπέλα του αυτιστικού ανθρώπου. Δες και αυτή την απάντηση εδώ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Αν ο αδερφός σου θελήσει να αλλάξει, τότε έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να τα καταφέρει”
Να αλλάξει την Νευρολογία του; τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένος Ο εγκέφαλος του; ή να προσποιηθει ότι έχει αλλάξει (masking) προς τέρψη των νευροτυπικων με τα γνωστά αποτελέσματα ( γνωστά μόνο στους αυτιστικους καθώς φαινεται).
Προφανώς δεν θα αλλάξει ούτε ο τρόπος που σκέφτεται ούτε αυτά που νιβθουν, ωστόσο μπορεί να βρει ευκαιρία, μακάρι και βοήθεια, ώστε να αλλάξει το περιβάλλον του. Π.χ. Ίσως δεν είχε πότε επαφή με εργοθεραπευτή που θα έκανε βελτιώσεις σε πρακτικά θέματα όπως σε θέματα σπιτιού, παραμονής σε εξωτερικούς χώρους, αλλά και σε θέματα επικοινωνίας, όπου θα βοηθούσαν ίσως και ένας λογοθεραπευτής και ένας ψυχολόγος. Επιπροσθέτως, αν δεν του φτάνουν οι 1-2 φίλοι που έχει, θα μπορεί να διδαχθεί πως να προσεγγίσει. Αλλά και θα μπορεί να εξηγήσει στους άλλους ότι αυτό που φαίνεται εγωκεντρικό, δεν είναι έτσι. Είναι σημαντικό… Διαβάστε περισσότερα »
Η, έστω και όψιμη διάγνωση, δίνει την δυνατότητα (στον δεκτικό να την επεξεργαστεί άνθρωπο) να μάθει να αντιμετωπίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του (δεξιότητες και δυσκολίες) σαν χαρακτηριστικά και όχι σαν ελαττώματα, να αναπτύξει τεχνικές διαχείρισης των ερεθισμάτων που του προκαλούν πρακτικές και συναισθηματικές δυσκολίες, να ανακαλύψει τρόπους κοινωνικοποίησης και εξέλιξης των δεξιοτήτων του και, το κυριότερο, να αποδεχτεί τον εαυτό του, χωρίς του καταλογίζει όσα είναι εγγενή χαρακτηριστικά του και όχι αποτέλεσμα δυσλειτουργικών επιλογών. Είναι βέβαια γεγονός ότι η συν-νοσηρότητα του Asperger με άλλα σύνδρομα δεν είναι σπάνια (ούτε όμως και δεδομένη) και αυτό θα καθιστούσε την όλη διαχείριση πιο… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι φιλ@, αλλα αυτά τα καταλαβαίνω αλλα ο άνθρωπος είναι λειτουργικός ενήλικας που δεν φαίνεται να έχει προβλήματα με την αποδοχη του εαυτού του. Δεν αναφέρεται πουθενά ότι θα ήθελε να έχει 22 φίλους αντί για 2, η νευροτυπικη αδερφή του ανησυχεί γι’αυτό. Και προφανώς όσο και να τον ενοχλούν οι θόρυβοι έχει μάθει να τους διαχειρίζεται άρα η εργοθεραπεια πλέον δεν χρειαζεται διότι η εργοθεραπεια βοηθάει τα παιδάκια που η ανωριμότητα τους δεν τους επιτρέπει να διαχειριστούν τις αισθητηριακές ευαισθησίες τους. Αυτός έχει ξεπεράσει αυτό το στάδιο. Επίσης η ενασχόληση με τα special interests μας βοήθησε ως ανθρώπινο ειδος… Διαβάστε περισσότερα »
Γατί μου καλό, μια έξτρα αγκαλιά από εδώ που μεγαλώνω μια κόρη που σου μοιάζει 🙂
Αυτή η μάστιγα των γονιών. Πόσο κρίμα που δε θέλουν να ακούσουν όσο είναι νωρίς. 🙁
Αν νομίζεις μετά τη διαγνωση ότι ο δρόμος είναι στρωμένος ροδοπέταλα είσαι γελασμεν@: Μετά θα πάρουν τα ηνία οι “ειδικοι”και θα σου πουν να πάει το παιδί σε θεραπεία ABA ή ΕΑΣ που οι αυτιστικοι ενήλικες θεωρούν κακοποιηση και τα αποτελέσματα σε βάθος χρόνου είναι καταστροφικά (70% αυτιστικων που έκαναν ABA σαν παιδιά κακοκποιηθηκαν σεξουαλικά κάποια στιγμή στη ζωή τους, μιας και το ABA μαθαίνει υποταγή βασικά στους δασκάλους και τους γονείς αλλα φαινεται ότι το μοτίβο συνεχίζεται). Μετά οι ειδικοί θα σου πουν όλα αυτά που το παιδί σου κάνει λάθος (stimming, καθυστέρηση λόγου, σκέφτεται με εικόνες και όχι… Διαβάστε περισσότερα »
Μου κάνουν εντύπωση αυτά που λες, κάποια στοιχεία δεν τα γνώριζα. Φαντάζομαι ότι αφού γίνει η διάγνωση, μπορείς να πάρεις κατευθυντήριες γραμμές. Για κάθε έναν που πιστεύει ότι η διάγνωση δεν προσφέρει τίποτα (πολύ αφοριστικό) υπάρχουν άλλοι πολλοί που βοηθιούνται, επειδή δεν έχουν όλα τα άτομα του φάσματος υψηλή λειτουργικότητα. Τουλάχιστον το ζευγάρι που γνωρίζω έχει βοηθηθεί πολύ από σωστούς επαγγελματίες, γιατί οι ίδιοι δεν είχαν τη σωστή εκπαίδευση/κατάρτιση.