Καλησπέρα, θα ήθελα να μου εξηγήσεις κάτι. Κατά τη διάρκεια της ζωής μου έχουν αποβιώσει αρκετά συγγενικά μου πρόσωπα, όπως η προγιαγιά μου, η γιαγιά μου, ο παππούς μου και ο αδερφός του μπαμπά μου. Το πρόβλημα μου είναι ότι κανένας από αυτούς δεν μου έλειψε, παρόλο που είχα με όλους στενή σχέση και δεν έσταξε ούτε μια στάλα δάκρυ για κανέναν, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω. Επίσης αναίσθητη είμαι και σε δυστυχήματα και αρρώστιες συγγενών φίλων που μου τα εξιστορούν και ψάχνουν παρηγοριά και εγώ δεν μπορώ και δεν νιώθω να τους την δώσω και απλά τους απαντάω «αυτά συμβαίνουν» και μετά τους ρωτάω αν είναι οι ίδιοι καλά. Πώς γίνεται όλοι γύρω μου να κλαίνε σε κηδείες και ατυχίες και εγώ να λέω«αυτά συμβαίνουν» και να το προσπερνάω χωρίς να με νοιάζει; Ένας θείος μου κάποτε μου είπε πως γίνεται να είσαι τόσο ψυχρή με αυτά τα θέματα και του είπα, ψέματα, ότι πενθώ με διαφορετικό τρόπο. Γιατί;
Δεν αναφέρεις την ηλικία σου, και θα ήταν αρκετά σημαντικό ώστε να βγουν περισσότερα συμπεράσματα. Από αυτά τα λίγα ωστόσο που λες βγαίνει το συμπέρασμα πως α) Είτε είσαι ιδιαιτέρως φιλοσοφημένη για τη ζωή και τον θάνατο (όντως η ζωή είναι μια πορεία όπου το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο) επομένως δεν σε εκπλήσσει το δυσάρεστο γεγονός, ειδικά ανθρώπων που δεν είσαι ιδιαιτέρως δεμένη συναισθηματικά. Σχετικά με τα πρόσωπα της οικογένειας σου, μπορεί να μην επρόκειτο για μακρινούς συγγενείς, αλλά η σχέση που είχες μαζί τους να μην ήταν ιδιαιτέρως κοντινή όσον αφορά τα συναισθήματα σου. β) Είτε είσαι ένα νεαρής ηλικίας άτομο που δεν έχεις ακόμα υπαρξιακές ανησυχίες. Όσο πιο κοντά (στατιστικά) είμαστε στον θάνατο, τόσο πιο πολύ αυτός μας επηρεάζει. Όταν πάμε σε μια κηδεία μη κοντινού μας ανθρώπου και κλαίμε, δεν κλαίμε για τον άνθρωπο, αλλά για το γεγονός ότι στη θέση του θα υπάρξουμε και εμείς ή κάποιο πολύ αγαπημένο μας πρόσωπο, και αυτή η σκέψη, αν και όχι πάντα συνειδητή, είναι αβάσταχτη. γ) Είτε, τέλος, είσαι ένας άνθρωπος που έχεις βιώσει κάποιο τρομερά ψυχοπιεστικό γεγονός κάποια στιγμή στη ζωή σου, οπότε υπάρχουν ισχυρές άμυνες ως προς τα δυσάρεστα συναισθήματα σου γενικά.
Προσωπική μου άποψη είναι πως η αντίδραση σου αυτή στον θάνατο θα έπρεπε να σε απασχολήσει όταν (και εάν) θα έχεις ανάλογη συμπεριφορά όταν χάσεις κάποιον πολύ δικό σου άνθρωπο. Αυτούς που εσύ ορίζεις μέσα σου πως αγαπάς βαθιά και αυτό είναι ανεξάρτητο με το δεσμό αίματος.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ίσως κάτι που θα σε βοηθούσε να καταλάβεις τους κοντινούς σου είναι ότι πονάνε και τους λείπει το άτομο που έφυγε. Προσωπικά για μακρινά άτομα με αγγίζει λιγότερο συνήθως, αλλά στα κοντινά έχει τύχει ο παππούς μου να μην μου λείψει γιατί έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα, επικοινωνουσε πιο δυσκολα τα τελευταία χρόνια και έχω κρατήσει απλά μια γλυκιά ανάμνηση, αλλά η γιαγιά μου από την άλλη πλευρά της οικογένειας, που ήταν η γυναίκα που μεγάλωσε, η καρδιά μου λιώνει όταν την σκέφτομαι και πονάω πραγματικά. Αν σε προβληματίζει, μπορείς ίσως να δεις κάποιον ειδικό. Σαν απάντηση μπορείς να δίνεις… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να βοηθήσει το παρακάτω σεντόνι…~ Συνήθως κλαίω στις κηδείες επειδή θυμάμαι τον χαμό της μητέρας μου και ταυτόχρονα συναισθάνομαι τον πόνο των οικείων του θανόντος. Επίσης (όχι πάντα) κάποιες φορές με πιάνουν τα κλάματα όταν βλέπω να κλαίνε/πονούν οι δικοί του, σε περίπτωση που δεν πρόκειται για άνθρωπο με τον οποίο είχα μοιραστεί χρόνο, παρέα κλπ. Όσον αφορά κοντινούς συγγενείς-γνωστούς που “φεύγουν” σε μεγαλύτερη ηλικία, μια αναισθησία την έχω, ίσως λόγω συνειδητοποίησης του θανάτου σαν γεγονός. Έχω την άποψη πως ένα από τα πράγματα που θα έπρεπε να διδασκόμαστε-αντικειμενικά& ξεχωριστά από τη φιλοσοφική σκοπιά είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Lucid(aki) καθόλου περίεργα πράγματα. Ο πατέρας του συντρόφου μου πέθανε ξαφνικά, ήταν πολύ νέος (δεν είχε κλείσει ακόμη τα 58), ενώ ο σύντροφός μου ήταν αυτός που έφτασε πρώτος από την οικογένεια στο χώρο που συνέβη (έπαθε ανακοπή ενώ βρισκόταν στη δουλειά του), πριν καν από το ασθενοφόρο, αυτός που τον συνόδευσε στο νοσοκομείο και αυτός που ανέλαβε όοοοολα τα διαδικαστικά μετά, γιατί η μητέρα του ήταν σε κακό χάλι και ο αδερφός του στην κοσμάρα του. Ε, δεν έριξε ούτε δάκρυ. Στην κηδεία ήταν χαμογελαστός απέναντι σε όλους που πήγαιναν να του μιλήσουν, και έλεγε πάντα ‘ε, τι να… Διαβάστε περισσότερα »
Ναί ίσως δεν είναι και τόσο περίεργα τελικά~για αυτό & το χαμογελάκι 🙂 όταν πέθανε η μητέρα μου ήμουν 20 & εκείνη 46.Από τα 19 μου είχα αναλάβει την ψυχολογική της στήριξη & την φροντίδα της. Το κράτησα για πολύ μέσα μου & άργησα πολύ να βγω από την κατάσταση πένθους. Δεν έκλαψα ιδιαίτερα/σχεδόν καθόλου κι εγώ για τον 1ο χρόνο στη διάρκεια του οποίου έβαλα 20 κιλά, έβρισκα ευχαρίστηση στο φαγητό & αυτό μου έφτανε. Δεν ξέσπασα & όλο αυτό βγήκε σε κρίσεις πανικού, άγχους, σοβαρή κατάθλιψη κοκ Η διάγνωση έγινε 5 χρόνια μετά, καθώς όλα αυτά είχαν πάρει… Διαβάστε περισσότερα »
Lucid(aki) λυπάμαι πολύ γι’ αυτά που πέρασες. Πραγματικά, συγκινήθηκα πάρα πολύ διαβάζοντας αυτό που έγραψες και μοιράστηκες, παρόλο που δεν έχω βιώσει κάτι παρόμοιο η ίδια. Η απώλεια είναι τόσα πολλά παραπάνω από τη θλίψη που δεν θα ξαναδούμε αγαπημένα πρόσωπα και όντως το πένθος έχει πολλές διαφορετικές εκφάνσεις.
Ελπίζω να είσαι καλύτερα και να μαλακώνει αυτό το συναίσθημα όσο περνάει ο καιρός.
ευχαριστώ @Margarita, ναι είμαι πολύ πολύ καλύτερα, έχω δει τις αλλαγές να συμβαίνουν μέσα μου μέρα τη μέρα, χρόνο με το χρόνο. Έχω φτάσει στα διπλά χρόνια πλέον, είμαι 41 & πλήρως συνειδητοποιημένη. Απλά το παράπονο έρχεται απροειδοποίητα κάποιες φορές & χαίρομαι που μπορώ πλέον να το αφήνω να βγει, αβίαστα. Έπειτα παίρνω μια βαθιά ανάσα & μονολογώ “αυτά έχει η ζωή” & συνεχίζω 🙂 ΥΓ. για όσους/όσες διαβάζουν να πω ότι η ψυχοθεραπεία κάνει θαύματα!! αν και άργησα (πάρα πολύ) να ξεκινήσω ,περισσότερο από άρνηση για βοήθεια παρά από άγνοια, (είχα ήδη περάσει από αντικαταθλιπτική αγωγή από ψυχίατρο, η… Διαβάστε περισσότερα »
Εγω εκλαψα πρωτογνωρα πολυ οταν πεθανε ο πρωτος φιλος απο την παρεα των γονιων μου. Ειχαμε μεγαλωσει μαζι, ειμασταν πολυ δεμενοι σαν οικογενειες, η μια στο σπιτι της αλλης, τον ειχα δει με τη σωβρακοφανελα οπως τον μπαμπα μου, ηταν και ενας καταπληκτικος ανθρωπος και συζυγος και μπαμπας και πραγματι εκεινη τη στιγμη ενοιωσα πως εκλεισε ενας κυκλος. Εκλαιγα σε ολη την κηδεια με λυγμους, δεν μπορουσα να ηρεμησω. Αυτος ο θανατος συμβολιζε ποσα πραγματα, την παιδικη μου ηλικια, τις καλοκαιρινες διακοπες (ειμασταν παρεα), οικογενειακες εκδρομες, γιορτες, πρωτομαγιες, ψησιματα στο χωριο. Ηρθαν ολα μπροστα μου σαν ταινια πραγματικα, εβλεπα ολη… Διαβάστε περισσότερα »
Εεεε δεν έχεις χάσει κάποιον πραγματικά κοντινό σου γι αυτό. Γιαγιάδες και προγιαγιάδες είναι οι πρώτες στα στοιχήματα έτσι κι αλλιώς. Κάτσε να σου χτυπήσει την πόρτα τίποτα σοβαρό (που το απεύχομαι φυσικά) και θα σου πω εγώ. Θα έλεγα να το χαρείς προς το παρόν.
Και εγώ έχασα έναν παππού, μια γιαγιά (και τους δύο από την πλευρά του μπαμπά μου) και τον αδερφό του μπαμπά μου επίσης και δε μπορώ να πω ότι με επηρέασε ιδιαίτερα κάτι από αυτά. Δε μπορώ να πω ότι είχαμε με κανέναν κοντινές σχέσεις όμως. Πιο πολύ με ένοιαξε πώς νιώθει ο πατέρας μου που έχασε γονείς και αδερφό, που για εκείνον σαφώς ήταν πολύ δυσκολότερο διότι δεν έχει κανέναν άλλον κοντινό συγγενή εξ αίματος εν ζωή πλέον. Πιο πολύ με στενοχώρησε που τον έβλεπα να το έχει πάρει βαριά και να πονάει παρά η ίδια η απώλεια αυτων… Διαβάστε περισσότερα »
Φίλη δεν είσαι η μόνη!!μία απ τα ίδια κ εγώ!! Μην στα πολυλογώ είμαι στα μισά των δευτερων -αντα περίπου,κ έχει πέθανε σχεδόν όλο μου το σόι. Έχουμε μείνει 5 άτομα κυριολεκτικά κ μεταφορικά κ ο πρώτος θάνατος συναιβει όταν πήγαινα δημοτικό. Δεν με ένοιαξε,δεν έκλαψα,δεν θυμάμαι να στενοχωρηθηκα πότε κ σε κανένα.. το θεώρησα ως κάτι φυσιολογικό-που θα συμβεί σε όλους είτε μας αρέσει είτε όχι, κ απλά το αποδέχτηκα ως μια φυσική ροή των γεγονότων. Ναι ,αυτό που λένε ” μέσα στο πρόγραμμα είναι κ αυτα” έχουν δίκιο!! Είναι μέρος της ζωής μας,της εξέλιξης μας…πως ένα φρούτο ξεκινάει… Διαβάστε περισσότερα »
Μια αφέλεια μου βγάζει η ερώτηση , προφανώς δεν έχεις χάσει κάποιον που πραγματικά σου είναι σημαντικός,και είσαι τυχερή γι αυτό φυσικά. !
Εκτός από καποιες εξαιρέσεις, το να χάνεις πρόσωπα όπως γιαγιάδες,προγιαγιάδες δεν είναι το ίδιο με το να χάνεις άτομα νεότερα πχ ,που ίσως ζουν μαζί σου ,ή έχεις πιο στενή σχέση ή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας σου!
Κάτι που συμβαίνει “έξω από το σπίτι μας” ,εκ του ασφαλούς, αντιμετωπίζεται πιο ψύχραιμα, ψυχρά,με καποια αναισθησία.
Αποψάρα alert, απλώς άγγιξες ένα θέμα που με καίει και μένα. Μέσα σε 5 χρόνια έχασα παππούδες-γιαγιάδες, με άλλους πιο κοντά με άλλους όχι, 2 θείους, έναν αγαπημένο, έναν μάλλον αδιάφορο, και μια διασημότητα, που όμως καθόρισε την ζωή μου από την εφηβεία, με όμορφο τρόπο, και που συνέβη να συναντηθούμε πολλές φορές και να υπάρχει και μια σχετική αναγνώριση. Ταυτόχρονα, έπρεπε να διαχειριστώ και έναν χωρισμό από τον άνθρωπο που θεώρησα ότι θα ήταν ο άνθρωπός μου. Κενό, κλάμα όχι ιδιαίτερο, αλλά κενό, κ φόβο για την αρρώστια, καθώς η γιαγια μου η αγαπημένη και ο αγαπημένος θείος λιώσανε… Διαβάστε περισσότερα »
Κι αν όντως δε σε νοιάζει για κανέναν τελικά; Ή ναι μεν σε νοιάζει αλλά έχεις αποδεχθεί πως όλα κάποτε τελειώνουν; Αν έχεις συνηθίσει με μικρούς θανάτους-χωρισμους, προετοιμάζεσαι κ για τα πιο δύσκολα.
Αγαπητή γράφουσα, και η δική μου θέση είναι ότι “αυτά συμβαίνουν” και κάπως έτσι το τοποθετώ στο μυαλό μου. (Αν και αναγνωρίζω ότι αν το ομολογήσω θα είμαι η weirdo/αναίσθητη/άκαρδη και άλλα τετοια ωραία που ακούω όταν λέω ας πούμε ότι στη διάλυση μιας σχέσης δε φταίει το τρίτο πρόσωπο). Σκέψου όμως ότι αυτό άκουγα και στο σπίτι μου ως παιδί όταν πέθαναν οι παππούδες μου. Έχω κλάψει σε κηδεία γονιού επειδή ένιωσα ότι δεν θα είχα την ευκαιρία να διορθώσω τη σχέση και επειδή ένιωσα ένα ξερίζωμα που ούτως ή άλλως προυπήρχε. Και αυτή η αντίδραση ήταν περισσότερο δική… Διαβάστε περισσότερα »
Έχει σκοτωθεί φίλος σου σε τροχαίο; Έκλαψες;