Είμαι 26, τελειώνω με καθυστέρηση τη σχολή μου και καθώς κάθομαι να διαβάσω για την μαραθώνια τελευταία (ελπίζω) εξεταστική επεξεργάζομαι πράγματα – που δεν θέλω-και νιώθω την ανάγκη να ανοίξω κάτι προς συζήτηση. Διαβάζω διαρκώς στη στήλη σου για γονείς επικριτικούς και απορριπτικούς που θέλουν με το ζόρι να σε κονφορμίσουν στα κοινωνικά πρότυπα που έχουν στο κεφάλι τους και μιας που η σχέση μου με τη δική μου μαμά είναι περίπου αντίστροφη ειλικρινά αναρωτιέμαι αν υπάρχει κανείς με παρόμοια εμπειρία με τη δική μου και αυτός είναι ο σκοπός της ερώτησης(κάποτε έγραψες ότι δεν παίζει να μην υπάρχει κάτι τέτοιο και σ ευχαριστώ για το reality check). Μεγάλωσα ως πολύ εσωστρεφές παιδί με μια μητέρα με κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας που δεν έχω προσδιορίσει ,εντελώς κλεισμένη στον εαυτό της χωρίς να φαίνεται ιδιαίτερα θλιμμένη για αυτό,χωρίς κοινωνική ζωή, σύντροφο,δραστηριότητες, μονίμως ‘κουρασμένη’ για να κάνει το οτιδήποτε,η οποία και πριν κρίνοντας από γνώμες τρίτων είχε μια διαχρονική ‘ιδιαιτερότητα’, αδιαφορία για τα real time κοινωνικά τεκταινόμενα και κοινωνική απειρία/αγαθότητα δυσανάλογη της ηλικίας της.Μιλάμε για μια φανατικότατη αναγνώστρια κάθε είδους λογοτεχνίας ,που το μοναδικό θέμα που μπορεί κανείς να συζητήσει μαζί της είναι το τι έγινε στο βιβλίο που διαβάζει αυτές τις μέρες.Δεν έχω κανένα παράπονο οικονομικής στέρησης ή απόρριψης, αντίθετα με ντροπή πλέον ομολογώ οτι από μικρή ηλικία την είχα κατηγοριοποιήσει ως *οχι νορμάλ-απορριπτέο* άνθρωπο λόγω πχ βαρεμάρας να ξυρίσει πόδια και μασχάλες, πολύ κουλού ντυσίματος, υπερβολικών δημόσιων εκδηλώσεων άγχους με αποτέλεσμα να την απορρίπτω εγώ φανερά με τρόπο που επισήμαινε οτι την πλήγωνε ,να αρνούμαι κοινές εμφανίσεις κτλ Εκτός από βαθύτατες συγκριτικές και ιστορικο/κοινωνικές αναλύσεις όμως δεν είχα κανέναν να αποπειραθεί έστω να με προστατέψει από το bullying για τα *όχι πάμπολλα κιλά μου (κυρίως το πόσο εύκολο θύμα ήμουν),από τις δίαιτες 600 θερμίδων που ήμουν ανοιχτή ως προς το οτι ακολουθούσα ,καθώς μέσα στα άπαντα του Γκίντερ Γκρας δεν είχε ξεπέσει ούτε ένα φυλλάδιο για το τι και πόσο είναι καλό να τρώει ένα παιδί, από την κουρελιασμένη αυτοεκτίμηση ,τις κακές λυκειακές παρέες με άτομα που με καταπίεζαν, με μείωναν , με φορολογούσαν, μου φέρονταν σαν σκλάβο και φυσικά θεωρούσα οτι ήταν οι μόνοι άνθρωποι που έχω στον κόσμο, την ανορεξία, τη βουλιμία, τη σωματοδυσμορφική διαταραχή κτλ.Νομίζω όμως οτι άπειροι γονείς που παλεύουν για το καλύτερο μπορεί να έχουν παιδιά υπερευαίσθητα, που να αναπτύξουν κάποια εξάρτηση/διαταραχή διάθεσης/να πέσουν θύματα bullying/ να ναι στραβοξυλα ,χωρίς να φταίνε ή να υπάρχει τέλειος τρόπος να το διαχειριστούν.Δηλαδή κανείς δεν έχει manual για τη ζωή που του το δώσαν οι γονείς του και αυτός το πήρε πρόθυμα κιόλας και το ακολούθησε. Αρα εγώ έχει νόημα να κάθομαι να τα σκαλίζω όλα αυτά? Οχι είχα καταλήξει , στο μεσαίωνα ήσουν εργατικά χέρια, χωρίς προδερμ, κατανόηση , συναισθηματικό δεσμό με γονείς κι ολοι αυτοί έζησαν.Αφορμή λοιπόν είναι κάποιες συζητήσεις με φιλα κείμενους συνεργάτες στην ίδια υπηρεσία που έχουν περάσει χρόνια ψυχοθεραπείας και δείχνουν υπερβέβαιοι οτι όλα τα δεινά που τους βρήκαν ever έχουν ρίζες στο πράγματι κακοποιητικό περιβάλλον της οικογένειάς τους.(Στη συζήτηση εγώ μόνο οτι δεν έχω πατέρα ανέφερα btw, δεν είμαι τόσο εύκολο θύμα πλεόν). Εντωμεταξύ αφού μου έβγαλε το λάδι όταν την είχα ανάγκη τα τελευταία χρόνια πάει σε ψυχολογο και έχει σημειώσει τεράστια πρόοδο ως προς τη δεκτικότητα στη συζήτηση, την επαφή με τον έξω κόσμο ακόμα και την κοινωνική ζωή.Ενώ είχα αποφασίσει οτι μου είναι αδιάφορη ως κομοδίνο αντί ανθρώπου και δεν έχω το παραμικρό θετικό ή αρνητικό συναίσθημα γι αυτήν (οχι πολύ cute ε) πλέον αναρωτιέμαι αν είναι τόσο αναισθητα κακό όσο ακούγεται να μην έχεις ΄σχεση΄’ με κανένα γονιό ,αν κι αυτή απογοητευτηκε που είχε ποντάρει ανοήτως στο να κάνει ένα παιδί για να ολοκληρωθεί και να επιβεβαιωθεί στην κοινωνία και αυτό της εκδήλωσε το μισό DSMV να κλαίει 9/10 μέρες (παλιότερα αυτα, μετά από χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων στο κοντερ μόνο μια ατυπική βουλιμία σε περιόδους πίεσης μου έμεινε,έτσι να θυμόμαστε ποιοι είμαστε).Και μαζί αναρωτιέμαι αν μπορώ να θυμώνω.Να γίνομαι έξαλλη που δεν τράβηξα άλλα χαρτιά.Η να θυμώνω με την ίδια.Η να αποκτήσω τώρα σχέση μαζί της.Η όλα αυτά είναι λόγω εξεταστικής και θα τα ξεχάσω όταν με ξαναδεί ο ήλιος. Κάποιο insight?
Νομίζω ότι η ουσία δεν είναι το πόσο εν τέλει παραμελήθηκες από τη μητέρα σου μεγαλώνοντας, και το πόσο αυτό εν τέλει ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Δεν χρειάζεται να το μετρήσουμε, Σίγουρα το ότι ήταν μία γυναίκα μόνη και το ότι πράγματι δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης για το κάθε τι που θα σου φέρει στον δρόμο σου το παιδί σου- ή αν υπάρχουν, ποιος σου εγγυάται ότι είναι οι σωστές, αφού κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός- είναι πράγματα που έχεις σκεφτεί και η ίδια. Δεν νομίζω ότι ωφελεί να ανοίξουμε το κεφάλαιο της δικαιολόγησης, γιατί η μαμά σου ήταν έτσι και δεν ήταν αλλιώς. Η μαμά σου ήταν αυτή που ήταν και εσύ στα 26 σου χρόνια, θέλεις, αισθάνομαι, πάρα πολύ να αποκτήσεις μια σχέση μαζί της, πριν να είναι πια αργά, αλλά ταυτόχρονα φοβάσαι πολύ. Και δικαίως. Φοβάσαι φυσικά να εμπιστευτείς, να μην ματαιωθείς για ακόμη μια φορά, όπως αισθανόσουν ματαίωση σαν παιδί.
Τι θα γινόταν αν είχες εκφράσει περισσότερες σκέψεις σου στους συναδέλφους; Πως αυτό θα σε έκανε θύμα; Πως το γεγονός ότι αποκάλυψες μόνο ότι έχεις χάσει τον πατέρα σου, δεν ικανοποιεί το αφήγημα- αν ήθελαν να δημιουργήσουν ένα- για να σε λυπηθούν, να σε δουν κάπως παράξενα, ή οτιδήποτε; Ο καθένας μας κουβαλάει μια ιστορία, που μόνο αν το επιτρέψουμε εμείς, είναι ικανή να μας καθορίσει, να μας εκθέσει ή να δημιουργήσει εντυπώσεις. Το σπάνιο είναι οι τέλειοι γονείς, όχι οι κακοποιητικοί, με όποιον τρόπο.
Τι σημαίνει για σένα λοιπόν η παραμέληση που δέχτηκες από τη μητέρα σου; Πως σε καθορίζει σαν άνθρωπο και πόσο θα επιτρέψεις να οδηγήσει τις σχέσεις σου και τη στάση σου για τη ζωή;
Έχεις πάρα πολύ θυμό για τη μητέρα σου, δεν είναι καμιά σοφία αυτό που σου λέω. Άμα πεις δηλαδή δεν θυμώνω, θα σταματήσεις να είσαι θυμωμένη; Δεν νομίζω ότι αυτός ο θυμός είναι κάτι που μπορεί να διαχειριστεί κάποιος εκτός θεραπείας. Και σίγουρα αν δεν διαχειριστείς αυτόν τον θυμό, δεν νομίζω πως θα καταφέρεις μόνη σου να δημιουργήσεις μια σχέση με έναν άνθρωπο που απέρριπτες μια ζωή, διότι το σίγουρο είναι πως η μητέρα σου δεχόταν απόρριψη από σένα- δίκαιη ή άδικη δεν έχει πολύ νόημα.
Αν θέλεις καθαρά την άποψη μου, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να αποκτήσεις μια σχέση, πρωτίστως για σένα, για κανένα άλλον. Δεν είμαι καθόλου ο άνθρωπος που θα πει σε κάποιον απέκτησε σχέση με τον γονέα πάση θυσία- υπάρχουν γονείς τρομερά ενεργά κακοποιητικοί που κάνουν πράγματα ασυγχώρητα. Απλά η μητέρα σου από τις περιγραφές σου δεν νομίζω πως ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Ωστόσο είτε αποκτήσεις εν τέλει σχέση είτε όχι, με κάποιον τρόπο πρέπει να διαχειριστείς αυτά σου τα συναισθήματα προς αυτήν, τα οποία υπάρχουν, όσο και αν τη φαντάζεσαι σαν κομοδίνο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
