Καλημέρα Α, μπα, αναγνώστες και σχολιαστές. Το ερώτημα φαίνεται νά χει να κάνει με προσανατολισμό. Έχω μια τρομερή φοβία σε ότι έχει να κάνει με τις διαδρομές με αυτοκίνητο. Ενώ θεωρώ τον εαυτό μου μια καλή οδηγό πρακτικά, όταν έχω να πάω μια άγνωστη διαδρομή, πόσο μάλλον μακρινή, πανικοβάλομαι. Δεν κοιμάμαι το βράδυ. Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι μήπως χαθώ. Εάν μου περάσει αυτή η σκέψη απ το μυαλό όσο οδηγώ, ή σκεφτώ π.χ. αν έστριψα σωστά, αρχίζει ταχυπαλμία, ιδρώνω, κοκκινίζω και τρέμει ασταμάτητα το δεξί μου πόδι. Τότε πρέπει οπωσδήποτε να σταματήσω σε μια άκρη να ηρεμήσω και να καθαρίσει η θολούρα απ το μυαλό. Αυτό όμως δεν μου συμβαίνει όταν είμαι με τα πόδια. Τότε νοιώθω πιο ευέλικτη. Κι ας μπερδέψω τους δρόμους στο τέλος θα το βρω. Με τα πόδια νοιώθω σιγουριά. Το αυτοκίνητο με πανικοβάλει. Η αδερφή μου με κοροιδεύει. 45 χρονών γυναίκα και φοβάσαι να βγεις στην Κηφισίας, μου λέει. Κι έχει δίκιο. Ακούγεται αστείο. Ο άντρας μου με επιπλήττει. Κι αν συμβεί κάτι σοβαρό?? Μου λέει. Και χρειαστεί να πας κάποιον στο νοσοκομείο?! Όπου αυτός είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου. Να συμβεί κάτι σε κάποιον και να μου πεθάνει στο δρόμο επειδή εγώ χάθηκα ή επειδή μ έπιασε σύγκρυο… Μακάρι όμως να καταλάβαιναν πως νιώθω… Νιώθω προβληματική. Δεν μπορώ να το ελέγξω. Αυτό που για τους άλλους είναι μέσα στην απλή τους καθημερινότητα για μένα είναι βουνό. Νιώθω ήρωας αν καταφέρω να πάω κάπου εκτός απ τα συνηθισμένα μου κοντινά δρομολόγια. Να σημειώσω πως σπάνια το τολμάω. Να σημειώσω επίσης, πως γενικά είμαι ένας άνθρωπος με πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση. Τί να ναι αυτό άραγε? Μια φοβία σαν όλες τις άλλες? Λύνεται με ψυχολόγο? Νά ναι θέμα εγκεφάλου? Έχετε ακούσει ανάλογη περίπτωση?
Και λύνεται και είναι κάτι που συμβαίνει- αρκετά συχνά θα έλεγα. Ο φόβος για την οδήγηση μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους. Σε εσένα εκδηλώνεται ως φόβος να μην χαθείς στη διαδρομή. Θα κάνω μία υπόθεση πως είσαι αρκετά αυστηρή με τον εαυτό σου και πολύ σκληρή όταν κάνεις λάθη, θεωρώντας ταυτόχρονα ότι οι άλλοι τα κάνουν όλα σωστά και τέλεια ή θεωρώντας πως όποιος κάνει λάθη είναι ανόητος ή ανίκανος. Τα λάθη είναι για να γίνονται. Ρεαλιστικά κανείς δεν θα πεθάνει επειδή έκανες λάθος έναν δρόμο. Έχεις δικαίωμα να κάνεις λάθη και να καθυστερήσεις γιατί δεν γνωρίζεις μια διαδρομή. Δεν σημαίνει τίποτα απολύτως. Όλοι αυτοί που έχουν στην καθημερινότητα τους την οδήγηση κάνουν πολύ συχνά λάθη. Ακόμα και οι ταξιτζήδες μπορεί να κάνουν λάθος, και είναι και η δουλειά τους (μάλιστα, είναι τρομερά συνηθισμένο!). Η διαφορά σου με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους που οδηγούν δεν είναι πως αυτοί ξέρουν να κάνουν κάτι καλύτερα από σένα. Είναι πως δεν δίνουν τόση σημασία. Αντιμετωπίζουν τα λάθη σαν μέρος της διαδικασίας. Ξέρουν πως δεν σημαίνει τίποτα. Δεν σημαίνει ότι είναι κακοί οδηγοί.
Μπορείς να το ελέγξεις. Απλώς πρέπει να είσαι πιο ήπια με τον εαυτό σου και να δεχτείς ότι όλα μπορούν να συμβούν σε κάποιον που οδηγεί. Από το να κάνει λάθος σε ένα δρόμο, μέχρι ένα χαζό μικροτρακάρισμα. Η ψυχοθεραπεία που προτείνεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η Γνωσιακή Συμπεριφοριστική θεραπεία.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Οδήγηση… μεγάλο θέμα. Αν και είχα χρόνια το δίπλωμα, ξεκίνησα να οδηγώ λίγους μήνες πριν γίνω μπαμπάς. Τον πρώτο καιρό με το που έμπαινα στο αυτοκίνητο, ίδρωνα και έτρεμα. Το ξεπέρασα αυτό αλλά μετά από 3 χρόνια που οδηγώ συστηματικά, εξακολουθώ να έχω τις ιδιαιτερότητές μου. Μένω κυρίως σε μια λωρίδα. Παρκάρω συνήθως σε χώρους που χωράει τουλάχιστον 1,5 αυτοκίνητο ή σε (επιτρεπόμενες πάντα) γωνίες για να μπαίνω/βγαίνω εύκολα. Είχα γράψει σε παλιότερο άρθρο ότι στα πιο δύσκολα σημεία, κατεβαίνω να παρκάρει η σύζυγός μου. Ποτέ μα ποτέ δε θα χωθώ τελευταία στιγμή για να μπορέσω να στρίψω εκεί πού… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ, μου θύμισες τον εαυτό μου! Κι εγώ προτιμώ να καθυστερήσω από το να αγχωθώ, και εννοείται ότι προτιμώ να οδηγώ μόνη μου. Μετά από 15 χρόνια πάντως, το άγχος έχει μειωθεί. Ειδικά με φίλους χαλαρούς. Αλλά αν μπει στο αυτοκίνητο άγνωστος, άστα να πάνε. Ή οι γονείς μου που κάνουν συνεχώς παρατηρήσεις λες και είμαι 18.
Το σημαντικότερο για εμένα είναι η ασφάλεια. Επομένως δεν κάνω καμία κίνηση αν δεν είμαι βέβαιος για αυτή. Κι εγώ δέχομαι ορισμένες φορές παρατηρήσεις, παρόλο που κάποιες άλλες λένε ότι είμαι προσεκτικός και τυπικός οδηγός. Όπως κι εσύ, έχω μειωμένο άγχος και -υποθέτω- θα μειωθεί κι άλλο. Αλλά κάποιες “ασθένειες” θεωρώ πως λίγο πολύ πάντα θα τις έχω.
Κι εγώ στην ομάδα drive alone, μόνο το σύντροφό μου θέλω που είναι ήρεμος και δε με αγχώνει ποτέ. Κατά τα άλλα σε μια στιγμή απελπισίας έχω δώσει το αμάξι να μου το παρκάρει ένας άγνωστος, ευτυχώς όλα πήγαν καλά. 😂
Συμφωνώ με την απάντηση, είσαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό σου και έχεις εξαιρετικά αναπτυγμένο αίσθημα ευθύνης. Μαζί με όλες τις συμβουλές της Φαινιας, έχε πάντα και ένα gps στο αμάξι, θα σε κάνει να αισθανθεις πολύ πιο ασφαλής (εγώ το χρησιμοποιώ και ως πεζή για να καταλάβεις σε τι επίπεδα βρίσκεται ο προσανατολισμός μου 😁).
Εγώ να πω ότι θα προτιμούσα να πάω κάπου μαζί σου με το αμάξι παρά με διάφορους φίλους που έχω μπει κατά καιρούς και τρόμαζε η ψυχή μου. 3 πράγματα από μένα, 1ον, προσπάθησε να εξοικειωθείς με τη λειτουργία του GPS για να έχεις έναν σχετικά ασφαλή μπούσουλα πάντα. Η εξοικείωση έγκειται στο ότι η κυρία σου λέει turn left λίγα μέτρα πριν χρειαστεί να στρίψεις, κάτι που παρατηρώ να μπερδεύει κάποιους που θέλουν να στριψουν το δευτερόλεπτο που το ακούνε, συνήθως εκεί που έχει ντουβάρι. Μόλις συνηθίσεις πότε σου λέει να στρίψεις, είναι περίπου αλάνθαστο. 2ον, σίγουρα θα σε… Διαβάστε περισσότερα »
Είχα κάτι σχετικό, φοβόμουν για χρόνια να οδηγήσω στην Αθήνα. Ο κύριος φόβος ήταν ο ίδιος, ότι θα χαθώ. Το καλοκαίρι σκέφτηκα: ως εδώ, θα το τολμήσω. Εβαλα τη διαδρομη στο google maps στο κινητο, το τοποθέτησα έτσι ώστε να είναι σταθερό και να μπορώ να το συμβουλευτώ άμεσα, έβαλα τον ήχο στο τέρμα για να ακούω τις οδηγίες, και όρμησα. Φοβόμουν πολύ την πρώτη φορά, λιγότερο τη δεύτερη, κι ήμουν ακόμα πιο άνετη την τρίτη… και ένιωσα θεά. Είναι πολύ τονωτικό να κάνεις κάτι που φοβάσαι – μπορεί να κάνεις λάθη κτλ, αλλά το συναίσθημα ικανοποίησης και περηφάνειας όταν… Διαβάστε περισσότερα »
Δύο βασικές μου φοβίες: 1. Περιφερειακός Θεσσαλονίκης που πας για Χαλκιδική. 4 λωρίδες σύνολο. Δεξιά σου κι αριστερά σου αυτοκίνητα να τρέχουν κι εσύ στη μέση. Ο,τι πρέπει για νέο οδηγό! Όταν πρωτοεκανα τη διαδρομή,αν μου έβαζες πιεσόμετρο πιστεύω θα είχε τερματίσει τα κοντέρ! Τώρα πάω πολυυυυυ πιο χαλαρά, αλλά δεν την κάνω και κάθε μέρα τη διαδρομή όποτε είμαι σε μια εγρήγορση όταν την κανω. Η εξάσκηση πάντως είναι μεγάλη υπόθεση. 2. Όταν χρησιμοποιώ Εγνατία, φοβάμαι ότι ενώ έχω προορισμό πχ Γιάννενα, θα βρεθώ Φλώρινα! Έχοντας ταυτόχρονα το google maps ανοιχτό με την τύπισσα να λέει “σε 3χλμ, ανοιχτή… Διαβάστε περισσότερα »
Βρε συ εγώ χάνομαι όταν είμαι με τα πόδια!Και εννοώ σε γνωστές διαδρομές, όταν πάω κάπου που δεν έχω συνηθίσει είτε πεζή είτε με ΜΜΕ είτε με το κάρο μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό. Τις προάλλες ήθελα να πάω σε ένα σημείο στην Κηφισίας – μιλάμε για μια διαδρομή και περιοχή την οποία διασχίζω καθημερινά εδω και δέκα χρόνια- και κάπου κόλλησα και έπρεπε να ανοίξω google maps.
Είσαι ασθενοφόρο για να έχεις ευθύνη μη σου πεθάνει κανένας στη διαδρομή; Όχι. Πήγαινε σε έναν ειδικό να το δουλέψεις, πιστεύω ότι θα το λύσεις με λίγη βοήθεια!
Όσο παράξενη και αν ακουστεί, θα σου πω την λύση που βρήκα εγώ: Οδηγώ 25 χρόνια και δεν απέκτησα ποτέ μου καμία αίσθηση προσανατολισμού. Εννοώ ότι μπορώ να χαθώ και χωρίς αυτοκίνητο μόνη μου σε ένα μικρό mall για ώρες, τόσο “αλλού”. Είμαι για γέλια ή για κλάματα. Ε, αποφάσισα μετά από αρκετά κλάματα ότι είμαι για γέλια. Και εδώ και 20 χρόνια όταν χάνομαι απλώς γελάω και το απολαμβάνω. Ξεκινάω πιο νωρίς για τα ραντεβού μου αν είναι στο “πουθενά” και σε περίπτωση που χαθώ “χαζεύω” τα καινούργια τοπία με τα μάτια ενός τουρίστα. “Κοίτα να δεις, περίεργες γειτονιές… Διαβάστε περισσότερα »
Επίσης, γιατί δεν παίρνεις ένα gps? Θα νιώθεις πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια έτσι
1. Κατέβασε το here wego στο κινητό και αγόρασε και μια βάση. Ξεκίνησε να το χρησιμοποιείς στις γνωστές διαδρομές για να το συνηθίσεις. 2. Όλοι οι οδηγοί αισθάνονται πιο άβολα σε άγνωστες διαδρομές,μη φοβάσαι ότι είσαι η μοναδική 3.Τελευταίο και σημαντικότερο. Η οδήγηση είναι 90% θέμα εμπειρίας. Εγώ την πρώτη φορά που έκανα 200χμ είχε πιαστεί όλη η πλάτη και ο σβέρκος μου από το άγχος. Ήδη από τη δεύτερη φορά τα πράγματα ήταν καλύτερα. Και φυσικά, σε μια κοινωνία όπου στις δύσκολες διαδρομές οδηγεί συνήθως ο άντρας της οικογένειας, οι γυναίκες αποκτούν πολύ λιγότερη εμπειρία. Και μετά μας λένε… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό ήταν το μεγάλο μου άγχος όταν πρωτοπήρα αυτοκίνητο. Πήρα το gps και λύθηκε το θέμα. Έτσι είχα την σιγουριά ότι ό,τι και να γίνει κάπως θα ξαναβγώ στον πολιτισμό. Πλέον θεωρώ ότι μπορώ να γίνω και ταξιτζής άνετα 😉
μόλις πήρα το πρώτο μου αμάξι, δεν το έχω ακόμα, αλλά έκλεισα τη συμφωνία. Έχω δίπλωμα από το 1995 και έχω οδηγήσει μόνο μια φορά. Η μεγάλη μου φοβία είναι τα στενά της Αθήνας, μην πάρω σβάρνα τα αμάξια στις γωνίες. Μετά λέω στον εαυτό μου ότι τόσοι κάγκουρες πατάνε γκάζι κι όποιον πάρει ο χάρος. Θα δείξει
Άσχετο, να βάλω ΝΙ ή θα είναι χειρότερα;
Το Ν μπαίνει για ένα χρόνο αφού βγει η άδεια. Εφόσον θα πάρεις τώρα αυτοκίνητο με άδεια στο όνομα σου φαντάζομαι, βάλε το Ν για ένα χρόνο. Κάποιοι νέοι τάχα δε βάζουν Ν λένε γιατί κάποιοι καγκουρες έρχονται και τους κολλάνε πίσω για καζουρα στον ψάρακα και αηδιες. Μακακες υπάρχουν παντού είτε εσυ έχεις Ν είτε όχι. Το Ν το βάζεις για να έχει ο πίσω σου μια λογική απόσταση και να δικαιολογήσει την αργοπορία σου είτε να κάποιες αστάθειες στην οδήγηση σου. Γενικά , πρέπει να σε αφήνουν στην ησυχία σου με το Ν. Τουλάχιστον οι νορμάλ οδηγοί. Καλό… Διαβάστε περισσότερα »
κι εγώ έτσι το σκέτομαι. Ευχαριστώ για την απάντηση, θα βάλω