Δεν ξέρω αν είναι ερώτηση, μάλλον θέλω την άποψη σου. Μεγάλωσα με έναν πολύ καλό γονιό και έναν πολύ κακό. Η μαμά μου, ο καλός γονιός, με έχει στηρίξει, με έμαθε να πατάω στα πόδια μου και τόσα άλλα, όσο και αν διαφωνούμε είναι ο καλύτερος άνθρωπος που ξέρω. Ο άλλος γονιός, ο πατέρας μου, ε τι να πω για έναν άνθρωπο που φέρθηκε άσχημα και παράτησε τα παιδιά του και γύριζε για φασαρίες μόνο. Κατάλαβες. Τον έβγαλα από τη ζωή μου, ξέκοψα πριν πολλά πολλά χρόνια. Η καλύτερη απόφαση. Ήταν δύσκολα, είναι δρόμος χωρίς γυρισμό αλλά ελευθερώθηκα αμπα μου από όλα τα αρνητικά. Έκοψα κάθε γέφυρα και νιώθω πολύ καλά αν και τότε πέρασα δύσκολα μέχρι να συνέλθω, ήταν κάτι σαν πένθος δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω. Αλλά ξέρεις τι; Ενώ δεν μου λείπει αυτός ο άνθρωπος καθόλου, και τον έχω συγχωρήσει. Μου λείπει ένας πατέρας. Για μια συμβουλή, μια αγκαλιά, να είναι εκεί ξέρεις. Αυτά όσο μεγαλώνω, όχι παλιότερα. Είναι ένα κενό που δεν μου δημιουργεί πρόβλημα αλλά μια δύο φορές το χρόνο θα το σκεφτώ και θα πω μάλιστα. Αυτό το κενό δεν αναπληρώνεται έτσι δεν είναι; Ούτε αρκεί ένας γονιός, κι ας είναι ο καλύτερος. Μάλλον είναι πικρία που για μένα τα πράγματα ήταν δύσκολα; Έμαθα να ζω με αυτό αλλά και πάλι.
Νομίζω πως το κενό αυτό όχι μόνο αναπληρώνεται, αλλά έτσι όπως το περιγράφεις, η προσωπική μου άποψη είναι πως είναι κάτι το επίπλαστο. Το συναίσθημα φυσικά και είναι απολύτως αληθινό, αλλά η ανάγκη δεν είναι πραγματική. Έχω μιλήσει και σε άλλες ερωτο-απαντήσεις για την κοινωνική κατασκευή που ονομάζεται γονέας ή μάλλον για τις αντιλήψεις περί αυτού, πως αναμένει κανείς να είναι η “σωστή οικογένεια”.
Δεν σου λείπει ο συγκεκριμένος άνθρωπος που είχες για πατέρα (λες), αλλά σου λείπει η ιδέα του να είχες έναν επιπλέον άνθρωπο να στηριχθείς. Θυμώνεις που αυτός ήταν και παραμένει κατώτερος των περιστάσεων που έθεσε ο ίδιος στη ζωή του. Ενδεχομένως σε στιγμές να αισθάνεσαι και μια κοινωνική αναπηρία, που άλλοι άνθρωποι του περιβάλλοντος σου βιώνουν τη χαρά να έχουν δύο πολύ καλούς γονείς.
Η γνώμη μου είναι πως το κενό θα αναπληρωθεί όταν θα σταματήσεις να το βλέπεις ως κενό. Είχες, όπως περιγράφεις, έναν αξιόλογο και ικανό γονέα. Θα χρειαζόσουν δεύτερο όσο θα χρειαζόσουν και τρίτο, και τέταρτο, άλλη μια μητέρα ή άλλους τρεις μπαμπάδες. Ποιος δεν θέλει ένα σωρό ανθρώπους να του δίνουν προστασία, ασφάλεια, αγάπη άνευ όρων; Εγώ προσωπικά θα ήθελα πέντε-έξι να μου βρίσκονται.
Πάντως λες πως ήταν κάτι σαν πένθος. Δεν ήταν κάτι σαν, ήταν πένθος, γιατί τον γνώρισες, μεγάλωσες γνωρίζοντας τον ρόλο του και η πικρία σου λογικά είναι κάτι που φώλιασε μέσα σου από μικρή ηλικία. Πένθησες τις ματαιωμένες προσδοκίες πως αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να ήταν καλύτερος, θα έπρεπε, όφειλε να ήταν- αφού πήρε την απόφαση να τεκνοποιήσει, δεν όφειλε εκ φύσεως. Δεν ξέρω αν έχεις ξεπεράσει αυτό το πένθος, αυτό είναι που θα προσπαθούσα να δουλέψω στη θέση σου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Είχα ένα πελάτη, τον πρώτο χρόνο που δούλεψα, ο οποίος είχε κάνει ένα παιδί, όταν ήταν 20 χρονών. Πάνω στη φούρια, χωρίς προφύλαξη, η γυναίκα αποφάσισε να το κρατήσει. Ο πελάτης μου, ήταν πολύ συμπαθητικός άνθρωπος, αλλά και αρκετά επιρρεπής σε βλακείες. Έτσι ήταν ο χαρακτήρας του. Ωραίος άνδρας , καλό παιδί αλλά επιπόλαιος και κάπως αλλού. Όταν συνάντησε το γιο του, μετά από 20 τόσο χρόνια, ο γιος , με το δίκιο του, του τα έχωσε. Ο πελάτης μου το μόνο , που βρήκε να του πει ήταν ¨θα ήθελες να μη σε είχα γεννήσει;¨. Μου είπε την ιστορία,… Διαβάστε περισσότερα »
“Το ότι , ένας άνθρωπος σου έδωσε τη ζωή, είναι κάτι. Δεν είναι αυτό , που πρέπει, αλλά είναι το μόνο , που έχεις. Έχεις ζωή. Αν σε βοηθά, να κρίνεις τον πατέρα σου, κάνε το. Το ότι είναι ανάξιος πατέρας, ναι είναι. Αλλά σε βοηθά;”
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ γιαυτή την οπτική όπως το θετεις. Μίλησαν μέσα μου τα λόγια σου στη φάση που βρίσκομαι, έγκυος σε ένα παιδί που δεν θα έχει ποτέ πατέρα.
Ως άνθρωπος , προσωπικά εννοώ, έχω μάθει ή ίσως είναι έτσι η φύση μου, να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Εκτιμώ, που σηκώνεις το βάρος , που σηκώνεις , με σοβαρότητα (η λέξη αξιοπρέπεια δε μου λέει τίποτα και με εκνευρίζει) τόσο μεγάλο βάρος. Αν θέλεις νομική υποστήριξη, υπάρχουν, πολλοί καλοί συνάδελφοι δικηγόροι, που μπορούν , να σε βοηθήσουν, Αλλά είναι πολύ σημαντικό , κατά τη γνώμη μου, που έχεις συνειδητοποιήσει , τι είναι ζωή. Είσαι άνθρωπος, οπότε μη φοβάσαι
Καταλαβαίνω τι λέει η φίλη της ερώτησης και η απάντηση της Φαινιας είναι πράγματι πολύ εύστοχη. Σε αντίθεση με την κοπέλα της ερώτησης, και οι δύο γονείς μου είναι αξιόλογοι με τις αδυναμίες τους κτλ. Ωστόσο το τελευταίο διάστημα περάσαμε μία μεγάλη κρίση καθώς προσπάθησα – και πέτυχα – για πρώτη φορά στη ζωή μου να θέσω όρια. Οι γονείς μου αντέδρασαν απαράδεκτα κι έτσι για 2 μέρες δεν είχα καμία επικοινωνία μέσω τηλεφώνου ή Viber με τον πατέρα μου (κ τη μητέρα μου αλλά στον πατέρα μου έχω αδυναμία). Έτυχε κ συνέπεσε κιόλας όλο αυτό με τη γιορτή του… Διαβάστε περισσότερα »
η σύγκριση ειναι τουλαχιστον ατυχής
Φαίνια, τα σέβη μου! <3