Άσχημο πράγμα η μνήμη Όταν πονάς και θες να ξεχάσεις, θυμάσαι και όταν πλέον δεν πονάς και θες να θυμηθείς, δεν θυμάσαι τίποτα πια…
Αυτή είναι εν μέρη η πραγματικότητα. Αλλά για να μην γίνομαι απόλυτη, αυτές είναι μάλλον οι καταστάσεις που συμβαίνουν πυκνά συχνά, και μας αφήνουν πίσω μας μια περίεργη αίσθηση, άλλοτε πληγές και στίγματα, και άλλοτε αναμνήσεις που θα θέλαμε να ξαναζήσουμε.
Πόσο ισχύει όμως αυτό, και γιατί; Μήπως δεν είναι κάτι τυχαίο, μήπως από κάποια γεγονότα έγιναν κάποια περιστατικά..; Συνήθως αυτά τα περιστατικά, θα έλεγα, ότι έχουν χαρακτήρα μελό. Στιγμές που πιάνεις τον εαυτό σου, να νιώθει κουρασμένο, ζαλισμένο, αρκετά θλιμμένο, με σκυμμένο το κεφάλι, και να παραδίδεται στην στενοχώρια. Στιγμές που απλά, που απλά έχεις την αίσθηση, ότι κάτι δεν σε καλύπτει, ότι έχεις ένα κενό μέσα σου, ότι δεν έχεις τίποτα, ένα κενό δοχείο, δίχως αέρα, οξυγόνο, ακόμα μπαίνεις στην διαδικασία να αμφισβητήσεις και την έννοια του κενού.
Περνάς από αρκετούς συλλογισμούς και προβληματισμούς, που σε οδηγούν σε διάφορες πιθανότητες και λύσεις, βέβαια αυτές οι σκέψεις που παλεύουν και δίνουν μάχη στην πίστα του νου, καπελώνονται αρκετές φορές από πάθη, από αισθήματα που δεν βασίζονται σε ένα λογικό πλαίσιο, ξεπερνάνε κάποια όρια. Στο κεφάλαιο πληγές, μπορώ να την θεωρήσω μια ειδική κατηγορία, (για αυτό τη χαρακτηρίζω ως κεφάλαιο).
Πληγές, λοιπόν, ποικίλων μεγεθών, βαθμών κινδύνου, με διάρκεια επούλωσης. Και όλα αυτά παίρνουν μέρος σε μια ακαθόριστη χρονική πορεία: τη ΖΩΉ. Η ζωή, μέσα στο χωροχρονικό της πεδίο, χωρίζεται σε τρία επίπεδα: -παρελθόν -παρόν -μέλλον.
Ένα άτομο εν ζωή, βιώνει και τα τρία αυτά επίπεδα, και σίγουρα δεν μπορεί να ξεφύγει από κανέναν. Στο επίπεδο παρελθόν, (και αυτό που μας απασχολεί περισσότερο), συναντάμε το άτομο να ξέρει και να γνωρίζει πράγματα, που πέρασαν πριν. Αυτά ονομάζονται, μνήμες. Μνήμες, καλές – κακές.
Οι πληγές, αυτές οι ρημάδες πληγές -που μας ταράζουν και μας αλλάζουν με κάποιο τρόπο-, προκαλούνται από κακές μνήμες. Και για να επουλωθεί μια πληγή, το άτομο προσπαθεί να πιαστεί από κάπου, να ξεφύγει με κάποιο δυνατό τρόπο. Ή να βρει λύσεις, όπως να προσπαθήσει να διαγράψει τη στιγμή εκείνη που χτύπησε, να σβήσει τη μνήμη, ή μάλλον καλύτερα να την Ξεχάσει.
Την πιο έντονη στιγμή όμως, αυτής της θλιβερής κατάστασης που βρίσκεται, δεν μπορεί να ξεχάσει, ίσως γιατί σε ένα μέρος του μυαλού του στριφογυρίζουν σκέψεις, εικόνες και δεν τον αφήνουν σε ησυχία, γιατί οι πληγές είναι πρόσφατες, είτε τον έχουν τραυματίσει αρκετά άσχημα, που το σημάδι του είναι ορατό όσος καιρός και αν περάσει. …..
(Α μέρος)
-christiana tzini