Εχθές παρακολούθησα την παράσταση ”Top girls”. Πρόκειται για ιστορίες γυναικών που αναφέρονται στον ριζοσπαστισμό τους ανά τους αιώνες, στη δυσκολία της επαγγελματικής ανέλιξης λόγω φύλου και όλα όσα βιώνουμε καθημερινά, ακόμα και τώρα 40 χρόνια μετά τη συγγραφή του.
Σήμερα το πρωί μπαίνω να γράψω την κριτική μου σε γνωστή ιστοσελίδα και πέφτω πάνω σε μία κριτική η οποία ξεκινά «Αν και ξανθιά είμαι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη στο ριζοσπαστικό φεμινισμό». Αναρωτιέμαι γιατί σε έναν διαδικτυακό τόπο που δε σου ζητά ούτε φωτογραφία να αναφέρεις το χρώμα των μαλλιών σου; Πόση ευαισθητοποίηση μπορεί να υπάρξει προσδιορίζοντας τον εαυτό σου με βάση την αναπαραγωγή στερεοτύπων που θεωρούνται ξεπερασμένα; Γιατί μία ξανθιά, μία μελαχρινή, μία σγουρομάλλα, μια γυναίκα με περιττά κιλά, μια με γαμψή μύτη ή με κόκκινα μάγουλα να μην μπορεί να είναι φεμινίστρια;
Κάτι που αφορά στα δικαιώματά μας, στις κρίσεις μας, στην ποιότητα ζωής μας, στον αυτοσεβασμό μας, γιατί να προτάσσεται ως επιτρεπόμενο από τη στερεοτυπική ελίτ, η οποία προέρχεται από την πατριαρχία;
Το θέατρο αποτελεί μία σύμβαση, μία πραγματικότητα, που αποδέχεσαι γι’αυτές τις δύο ώρες που παρακολουθείς την παράσταση. Από αυτό το βίωμα μετουσιώνεις τις εμπειρίες σου κι εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος. Σίγουρα δεν μεταλλάσσεται η προσωπικότητά σου, αυτό απαιτεί σκληρή κι επίπονη δουλειά και παίδευση, αλλά οφείλεις να αφήσεις στην άκρη τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις σου για να αποδεχτείς την προσωρινή πραγματικότητα σε οποιαδήποτε παράσταση, πόσω μάλλον μια παράσταση που αφορά σε ένα τόσο σύγχρονα διαχρονικό πρόβλημα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Το top girls ήταν το πρώτο θεατρικό που κάναμε στη σχολή. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!
Hello, ειδα και εγω την παράσταση πριν απο καποιον καιρό και μου φανηκε περίεργη οσον αφορα το κειμενο και τη δομή. Νομιζω οτι θα μπορουσα να εχω δει καποια άλλη άνετα
Καταλαβαίνω πως μπορεί μια παράσταση να μη σου αρέσει. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τι σημασία έχει το χρώμα των μαλλιών σου!
Ναι, σ´ αυτή την κριτική αναφέρομαι!
Θέλω κι εγώ να πάω να την δω. Όσες την είδατε, τι άποψη έχετε;
Κι εγώ θέλω να πιστεύω ότι το έγραψε σαν ειρωνεία. Το άκουσα κι από άλλο άτομο, ότι μιλούσαν όλες μαζί και δυνατά και δεν ξέρω αν ήταν θέμα σκηνοθεσίας ή κειμένου (δεν την έχω δει ακόμα για να έχω προσωπική άποψη). Όσον αφορά την κριτική, στις τελευταίες δύο προτάσεις φαίνεται η πραγματική άποψη του συγκεκριμένου ατόμου.