Πρώτη μέρα στην πρώτη μου δουλειά…
Ο διευθυντής μου, καθότι γείτονας, προσφέρεται να με γυρίσει με το αμάξι σπίτι μου. Στο δρόμο με ρωτάει αν έχω σχέση. Λέω πώς δεν θέλω να απαντήσω στην ερώτηση. Συνεχίζει… “Μα δεν γίνεται τόσο ωραίο κορίτσι να είναι μόνο του, τυφλά είναι τα αγόρια στην ηλικία σου;”
Συνεχίζω κι εγώ λέγοντας ότι αυτές είναι προσωπικές ερωτήσεις που θεωρώ ότι δεν αρμόζουν στο επαγγελματικό περιβάλλον. Επιμένει… “Θα έκανες κάτι με κάποιον συνάδελφο σου;” Επιμένω… “Δεν νιώθω άνετα και όχι δεν θα έκανα”. Βάζει το χέρι του στο μπούτι μου…
“Ξέρεις, εγώ δεν κάνω κάτι με κάποια που δεν θέλει, αλλά έχω πάει με κοπέλες από τη δουλειά σε πάρτυ και έχουμε περάσει πολύ καλά”. Επαναλαμβάνω ότι δεν αισθάνομαι άνετα. Μου λέει ότι η κόρη του, του εξομολογείται τα πάντα για την προσωπική της ζωή. Επιτέλους φτάνουμε στον προορισμό μας και γλυτώνω. Μπαίνω στο σπίτι κλαίγοντας. Εξομολογούμαι το περιστατικό σε φίλους και οικογένεια…
“Έλα μωρέ, υπερβάλλεις”, “Για να σπάσει τον πάγο”, “Σκύλος που γαβγίζει, δεν δαγκώνει”. Σκέφτομαι να παραιτηθώ, αλλά δεν το κάνω. Είναι η πρώτη μου δουλειά. Και αν; Και αν; Και αν; Έκτοτε μέχρι και την μέρα που με απέλυσαν, δεν έμεινα ποτέ μόνη μαζί του. Ούτε καν στο ασανσέρ. Δεν μίλησα σε κάποιον ανώτερο, γιατί έμαθα ότι αυτή ήταν η τακτική και του ιδιοκτήτη της εταιρίας.
Γιατί απολύθηκα;
Γιατί δεν υπέκυψα σε κανέναν…. Την πρώτη μέρα στη δουλειά, δεν φορούσα κολλητά ρούχα. Ούτε ψηλά τακούνια. Ήταν 60 ετών κι εγώ 25. Ήταν σε θέση εξουσίας κι εγώ όχι….
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, συζήτησα το θέμα με φίλες και γνωστές και δυστυχώς κατάλαβα ότι οι περισσότερες έχουμε βιώσει ανάλογα περιστατικά, μάλιστα κατά πλειοψηφία στον εργασιακό χώρο. Θεωρώ ότι αν όντως ανοίξει τέτοια στήλη, θα πλημμυρίσει από μηνύματα!
Εύχομαι να βρεις σύντομα κάτι πολύ καλύτερο σε περιβάλλον που θα σε σέβονται όπως σου αξίζει σαν εργαζόμενη και δεν θα σε βλέπουν σαν θήραμα για εκτόνωση.
Σωστά το θέτεις, συμφωνώ. Να προσθέσω ότι κάποιοι ανεγκέφαλοι βλέπουν τις γυναίκες εντελώς σαν άψυχα αντικείμενα και μετράνε την “αξία” τους με τον αριθμό των γυναικών που έχουν καταφέρει να “ρίξουν”. Κάτι σαν συλλογή. Ο Σπαλιαρας έχει πάει με 4000, ο Τατσοπουλος με τη μισή Αθήνα, ο ΛεΠά με περισσότερες από 4000. Η πατριαρχία θέλει τους άντρες με πολλές ερωμένες και τις γυναίκες με ελάχιστους εραστές, καλύτερα με έναν και μοναδικό.
Θα ήταν ήθελα να ήξερα το όνομα της εταιρίας και να μποϊκοτάρω, αν είναι δυνατόν. Αν αρχίσουν να χάνουν λεφτά και να κινδυνεύει η φήμη τους, ίσως να άλλαζαν ακόμα πιο γρήγορα τα πράγματα.
Μακάρι να το έκαναν όλοι αυτο. Μου έχει συμβεί σε εργασιακό περιβάλλον, σε Τράπεζα. Όχι με έναν αλλά με περισσότερους. Καταγγελίες επί καταγγελιών τίποτα δεν έγινε. Σεξουαλικες παρενόχλησεις, σεξισμος και τα σχετικά. Παρότι έχουν περάσει κάποια χρόνια, δεν είμαι σε θέση να γράψω τι συνέβη ακόμα και σε άλλες συναδέλφους που δυστυχώς ήμουν μπροστά και μιλησα.
Είδα τέρατα. Και με ένα απίστευτο bullying στους υπαλλήλους.
Πια δεν αντέχω να περνάω μπροστά από την συγκεκριμένη τράπεζα. Περνάω και τους φτύνω σχεδόν κυριολεκτικά. Κάνω θεραπεία αλλά κάποια πράγματα μάλλον μένουν ανεξίτηλα..
Το λυπηρό είναι ότι δυστυχώς όταν αρχίζεις να ανοίγεις τέτοιες κουβέντες με γυναίκες στον κύκλο σου, φίλες, οικογένεια κτλ συνειδητοποιείς ότι τελικά όλες σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό έχουμε δεχθεί σεξουαλική βία. Το ελπιδοφόρο είναι ότι ευτυχώς πλέον έχουμε αρχίσει να την αναγνωρίζουμε ως τέτοια.
Σιχάματα πορνόγεροι. Και μόνο που με αυτές τις καταγγελίες τους κόβονται τα φτερά και θα το σκέφτονται 2 φορές αξίζει τον κόπο όλο αυτό.
Post hoc ergo propter hoc
Σε τι αναφέρεσαι;