Η επαφή μου με τη φύση ήταν πάντοτε επιδερμική. Θυμάμαι μια φορά, ζήτησα από τη μαμά μου, να μου περιγράψει το δέντρο που βγαίνουν οι φράουλες και με κοιτούσε αποσβολωμένη. ”Θάμνος είναι παιδάκι μου η φραουλιά, όχι δέντρο”. Ντροπή. Στις επόμενες μέρες μου αγόρασε μια φραουλια για το σπίτι μου, για να ξέρω πως μοιάζει από εδώ και πέρα.
Το ίδιο συναίσθημα ντροπής ένιωσα και όταν πήγα με τους συναδέλφους από το εστιατόριο που δουλεύω, να μαζέψουμε άγριο μάραθο και διαφορά άλλα άγρια πράματα, που τα ονόματα τους αγνοώ. «Ορίστε Μαρίνα, ξεκινά με τον μάραθο εσύ». Μμμ… ναι μάλιστα. «Πώς μοιάζει;» Πάλι η ίδια ντροπή. Τώρα με πήρανε χαμπάρι σκέφτηκα. Και πολύ καλά το είχα καταλάβει. Από εκείνη την μέρα ξεκίνησαν εκείνες οι μαρτυρικές ανακριτικές ερωτήσεις γνώσεων, για πράγματα που φυτρώνουν και φυσικά έχουν όνομα. Όλα τους. Μέχρι που η ερώτηση αφορούσε βατόμουρα. «Εδώ είμαστε!» λέω. Αυτό το χεις, είναι η ευκαιρία σου να τους καταπλήξεις. Και η στιγμή δικαίωσης μου είχε έρθει. Πάλι καλά που είχαμε βατομουριά έξω από το εξοχικό μας και ήξερα πως μοιάζουν. Τι ικανοποίηση. Από εκείνη την ημέρα το έβαλα σκοπό. Αυτή η ντροπή θα σταματήσει εδώ. Θα μάθω ό,τι φυτρώνει και είναι ελεύθερο στα βουνά και στα λιβάδια και από κορίτσι της πόλης, θα μεταμορφωθώ σε ανοιχτό φυτολόγιο. Θα γίνω ένα με τη φύση.
Δυστυχώς όμως οι φίλες μου, δεν έδειξαν τον ίδιο ενθουσιασμό με μένα. Το νέο εξελιγμένο μοντέλο του εαυτού μου δεν φάνηκε να τους είναι τόσο συμπαθές. Μάλλον δεν τους πολυάρεσε που μου αποσπούσαν την προσοχή οι θάμνοι και τα δέντρα ενώ οδηγούσα στις διακοπές μας και διακινδύνευα λιγάκι, τόσο δα, τη σωματική μας ακεραιότητα. Ούτε που σταματούσα στη μέση του πουθενά για δυο λεπτάκια που τελικά γινόντουσαν 15, για να δω ένα δέντρο και να μαζέψω φρούτα και μυρωδικά που δεν ήξερα τι ακριβώς θέλω να τα κάνω, τους άρεσε. Μπορεί βέβαια να τους δυσαρέστησε που όλα αυτά τα έκανα και κάτω από το λιοπύρι. Δεν ξέρω, δεν ξέρω. Πάντως μου έκαναν λίγα μούτρα και κάτι έπρεπε να κάνω και εγώ, να επανορθώσω . Να διώξω λίγο τη δυσαρέσκεια τους. Μα και τι να κάνω όμως καλοκαιριάτικα που θέλαμε και κάμπινγκ πανάθεμά μας και δεν έχω ούτε κατσαρόλια μαζί μου. Ένα ατού έχω και εγώ να καλοπιάνω κόσμο και τώρα πάει κι αυτό. Μπίνγκο! Θα τους κάνω γλυκό με τα άγρια βατόμουρα που έχω μαζέψει από όλα τα κατσάβραχα της Χαλκιδικής. Με έπρηξαν τι τα θες και τι τα θες που τα μαζεύεις τόσες μέρες. Δε χρειάζομαι πολλά πολλά. Ούτε κατσαρόλια ούτε μίξερ, ούτε τίποτα. Μπολ και κουτάλι. Και θα σου πω εγώ μετά πως θα παρακαλάνε να σταματήσουμε να μαζέψουμε όλους τους καρπούς- αγνώστου πιθανότατα προελεύσεως- που μας χαρίζει τόσο απλόχερα η φύση.
Υλικά για 4 μερίδες:
2 κεσεδάκια γιαούρτι στραγγιστό
1 κουτί μπισκότα τύπου digestive με σοκολάτα
150-200 γραμμάρια άγρια βατόμουρα
Εκτέλεση
Σπάμε στα μπισκότα μέσα στο μπολ που θα τα σερβίρουμε.
Σε ένα άλλο μπολ, βάζουμε το γιαούρτι και το ανακατεύουμε με ένα φουέ να αφρατέψει λίγο.
Αν θέλεις, σε αυτό το σημείο μπορείς να προσθέσεις και 100 γραμμάρια σαντιγύ για να γίνει πιο γλυκό.
Bάζεις από πάνω τα βατόμουρα και είναι έτοιμο!
Αν θέλεις μπορείς να βάλεις μερικά βατόμουρα και μέσα στο γιαούρτι την ώρα που τα ανακατεύεις έτσι ώστε να πάρει και το μωβ τους χρώμα.
Αλήθεια, κάνε μια φορά το κόπο να σταματήσεις να μαζέψεις καρπούς από τα δέντρα και τους θαμνους που θα βρεις στο δρόμο σου, και θα με θυμηθείς,
Είναι μαγικό να δημιουργείς από κάτι που δεν θεωρείς πως έχει καμία αξία και το προσπερνάς.
Η φύση έχει φανεί πολύ γενναιόδωρη και αυτό θα βγεί στη γεύση. Θα το δεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
