Τα παιδιά μας, δυο κοριτσάκια κι ένα αγοράκι 1.5-2.5 ετών παίζουν όμορφα μαζί. Το αγοράκι είναι το πιο μικρό, εμφανώς χαίρεται που έχει παρέα και δίνει τα παιχνίδια του, κάνει αγκαλιές, δίνει φιλάκια. Τα κορίτσια πάνε κι έρχονται, του φέρνουν άλλα παιχνίδια, γελάνε. Τα χαζεύω και χαίρομαι. Ξαφνικά ακούω την εξής στιχομυθία μεταξύ της μάνας του αγοριού και της φίλης με το άλλο κοριτσάκι:
– Καλά, ε, οι δυο μικρές τον κάνουν ό,τι θέλουν το δικό μου, κορίτσια παιδί μου, καπάτσες από κούνια!
– Ναι ναι, καλά θα τον φέρνουν σβούρες όταν μεγαλώσουν και θα τους κάνει όλα τα χατίρια!
– Χαχαχαχαχα (γέλιο και από τους άντρες της παρέας που συμφώνησαν)
Δεν γύρισα να τις κοιτάξω. Έμεινα να σκέφτομαι καλά, τι κρίμα να εκφράζονται έτσι νέες γυναίκες και δη σήμερα που τιμάται ο ρόλος τους ως μητέρες. Γενικά αντιδρώ σε τέτοιες ανοησίες και γι’αυτό ξέρω την απάντηση ήδη:
«Όχου, υπερβολές, μια κουβέντα είπαμε, άσε να πέσει και τίποτε κάτω ρε κοπέλα μου!»
Εκείνη τη μέρα το άφησα, ανέθεσα τη μικρή στο συντρόφι μου και πήγα για ψώνια. Ακόμη και οι φεμινίστριες πρέπει να ξεσκάνε πού και πού…
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Την έχω χρησιμοποιήσει αυτή την απάντηση από τότε που την πρότεινες πρώτη φορά σε σχόλιο Φωτεινή, να ξες 🙂
Αρκετά αποστομωτική αρχικά, μετά ακολουθεί εν χορώ “όλο φεμινιστικές κουβέντες είσαι πια, πες και τίποτε άλλο”. Δεν πειράζει, γενικώς βλέπω μια πρόοδο στις συζητήσεις, αργή και βασανιστική μεν, αλλά πρόοδο.
Γι’αυτό το παραπάνω περιστατικό, όσο αθώο κι αν ήταν, με αποκάρδιωσε, και απέφυγα να το συζητήσω εκείνη τη μέρα.