Ο Γιάννης μεγάλωσε σε μια πόλη (της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, δεν έχει σημασία). Ο Γιάννης ως παιδί 3 ετών γούσταρε τη Μαρία από το νηπιαγωγείο. Της το έδειχνε όπως όλα τα τρίχρονα – με κλωτσιές στο καλάμι και τσιμπιές στα μπράτσα. Όταν η Μαρία πήγε με κλάμματα στην κυρία της, εκείνη χαμογέλασε και της είπε “Έλα τώρα Μαράκι μου, σε αγαπάει, γι’ αυτό σε πειράζει”! Ο Γιάννης το άκουσε αυτό. Αργότερα ο Γιάννης πήγε στο δημοτικό, όπου θεώρησε σωστό να κοιτάζει κάτω από την πόρτα της τουαλέτας των κοριτσιών τα βρακάκια τους και μετά να τις πειράζει για το τι χρώμα έχουν. Αφού έτσι είχε μάθει. Ο δάσκαλος που ήταν επιτήρηση στην αυλή, έπνιξε ένα πονηρό γέλιο. “Βρε το μπαγάσα, γκομενιάρης από τα 10 του!” σκέφτηκε. Kαι δεν τον μάλωσε, ούτε κάλεσε τους γονείς του.
Ο Γιάννης στο γυμνάσιο με τις πρώτες ορμόνες, σφύριζε κάτω από το παράθυρο της Άννας και όταν αυτή πήγαινε στο σχολείο, της έκλεινε το δρόμο με το μηχανάκι. Αφού έτσι είχε μάθει. Οι καθηγητές αναστέναζαν στωικά. “Εφηβικοί έρωτες”, έλεγαν μεταξύ τους. “Πως θα τους πείσουμε να διαβάσουν, ήθελα να ‘ξερα!”. Ο Γιάννης στο Λύκειο στρίμωξε στο παρκάκι την “εύκολη” της γειτονιάς. Του είχαν πει πως έκανε σεξ από τα 13 της και ότι πήγαινε με όλους. Όταν αυτή αρνήθηκε, την είπε “πουτάνα” κι έφυγε θυμωμένος. Αφού έτσι είχε μάθει.Κανείς νηπιαγωγός, δάσκαλος ή καθηγητής δεν ήταν στο παρκάκι. Κι ο Γιάννης μεγαλώνοντας παντρεύτηκε. Και μια βραδιά πάνω στο θυμό του, χαστούκισε τη γυναίκα του τόσο δυνατά που άνοιξαν τα χείλη της. Αφού έτσι είχε μάθει.
Τίποτα δε θέλω να πω με αυτή την ιστορία. Μόνο κοιτάξτε γύρω σας. Χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά – συνειδητά ή όχι – μαθαίνουμε στα κορίτσια ότι το σώμα τους δεν τους ανήκει. Ότι βια λεκτική / σωματική σημαίνει πως ο άλλος σε γουστάρει. Ότι είναι υπόλογες μόνο που υπάρχουν και περπατάν στο δρόμο. Ότι δεν πρέπει να αντιδράν αν κάποιος σφυρίζει / λέει χυδαία λόγια / κάνει χειρονομίες. Μόνο να περπατάν πιο γρήγορα, να φτάσουν σπίτι, να κάνουν πως μιλάνε στο κινητό, να κρατάνε τα κλειδιά ανάμεσα στα δάχτυλά τους. Ταυτόχρονα, κάποιος μεγαλώνει τους Γιάννηδες του κόσμου τούτου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Ταυτόχρονα κάποιος μεγαλώνει τους Γιάννηδες του κόσμου τούτου”…. αυτό!!!! WELL SAID!!!
Αυτή η ιστορία περιγράφει κατά λέξη σχεδόν τα παιδικά μου χρόνια στην Ελλάδα. Τώρα είμαι σαράντα.Θέλω να πιστεύω ότι οι τωρινοί Γιαννάκηδες και Ελενίτσες δεν μεγαλώνουν έτσι. Δεν αντιδρούν πλέον έτσι οι εκπαιδευτικοί ούτε στο νηπιαγωγείο ούτε στο σχολείο. Και το κυριότερο πολλοί (μακάρι να είναι οι περισσότεροι) γονείς μεγαλώνουν αλλιώς τα παιδιά τους.
Κι αν πας να κάνεις παρατήρηση για την αντίστοιχη συμπεριφορά κάποιου παιδιού, σε λένε ξενέρωτη, ξινή, αγάμητη και δεν-ξερω-γω-τι-άλλο.
Η ιστορία κόβεται στο πιο ενδιαφέρον σημείο:
Σηκώθηκε η κυρία, κατευθύνθηκε ως την πόρτα, του έστειλε με μήνυμα τα στοιχεία του δικηγόρου της, μόνου αρμόδιου στο εξής για οποιαδήποτε επικοινωνία;
Η κατηγόρησε την “κακιά στιγμή”; (τι έχουν φορτωθεί κι αυτές οι έρμες οι στιγμές…)
δυστυχώς είναι ακριβώς όπως τα λες….είναι τόσο περασμένη στο DNA μας αυτή η νοοτροπία! είναι όμως και στο χέρι μας να αλλάξει. ένα βήμα τη φορά. ένας Γιάννης τη φορά που θα μαθαίνει ότι δεν γίνεται έτσι.