Ήταν αυτό που έπαθα, κρίση πανικού; Είμαι στο θέατρο με παρέα έξι ατόμων συνολικά. Περιμένουμε έξω, στο φουαγιέ, χαλαρά, με κουβεντούλα, γέλια, πειράγματα μέχρι να μπούμε μέσα και να δούμε την παράσταση. Μπαίνουμε όλοι μαζί και η ταξιθέτρια μας οδηγεί στις θέσεις μας. Καθώς η κράτηση των εισιτηρίων ήταν ομαδική οι θέσεις μας βρίσκονταν στην ίδια σειρά. Καθόμαστε στις θέσεις μας και επειδή εγώ ήμουν ο πρώτος που μπήκε κάθομαι στο κάθισμα που βρισκόταν στην άκρη της σειράς κολλητά με τον πλαϊνό τοίχο του θεάτρου. Η παράσταση δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, η ζέστη από τον κλιματισμό μέσα στην αίθουσα του θεάτρου φριχτή. Βγάζουμε τα πανωφόρια μας και οτιδήποτε άλλο μπορούμε να βγάλουμε από τα ρούχα που φοράμε (κασκόλ, ζακέτες, πουλόβερ) γιατί η ζέστη είναι υπερβολική. Σημειωτέον ότι τη συγκεκριμένη ημέρα είμαι βαριά συναχωμένος. Συνεχίζω την κουβέντα με μια φίλη που κάθεται δίπλα μου μέχρι που ανακοινώνεται από τα μεγάφωνα ότι η παράσταση θα ξεκινήσει σε ένα λεπτό. Σβήνουν τα φώτα, μέσα στην αίθουσα του θεάτρου επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι και στο backround ακούγεται και μια υποβλητική έως φοβιστική μουσική που μας εισάγει στο έργο. Ε, αυτό ήταν. Νοιώθω ξαφνικά και από το πουθενά να πνίγομαι, να μην μπορώ να πάρω ανάσα (έφταιγε ίσως και η υπερβολική ζέστη και το φριχτό συνάχι που είχα;), ότι όλο αυτό το πηχτό σκοτάδι που έχει απλωθεί γύρω μου με πλακώνει και με πνίγει σε βαθμό ασφυξίας. Υπολογίζω ότι όλο αυτό το σκηνικό με το απόλυτο σκοτάδι και την υποβλητική μουσική θα κράτησε περίπου ένα λεπτό μέχρι να πάρουν οι ηθοποιοί τις θέσεις τους στην σκηνή, να ανάψουν τα φώτα της σκηνής και να ξεκινήσει η παράσταση. Θέλω να σηκωθώ από το κάθισμά μου και να βγω έξω, να πάρω λίγο αέρα. Η παράσταση ξεκινά και εγώ να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να ηρεμήσει και να στρέψει την προσοχή του στην παράσταση γιατί το αίσθημα της πνιγμονής που νοιώθω επιτείνεται και αρχίζω να νοιώθω και ταχυκαρδία σε βαθμό τόσο έντονο που πίστευα ότι η καρδία μου θα ξεκολλήσει από τη θέση της ή ότι θα πάθω έμφραγμα. Τα πόδια μου ξαφνικά – παρά την τόση ζέστη που επικρατούσε – ήταν παγωμένα και κολλημένα στο δάπεδο. Όσο έλεγα στον εαυτό μου να ηρεμήσει τόσο χειρότερα ένοιωθα και άρχισα και να φοβάμαι ότι θα πάθω κάτι κακό. Τις μαύρες σκέψεις που έκανα τις έκανε χειρότερα οι σκέψεις που ακολούθησαν τι θα συμβεί εάν κατά τη διάρκεια της παράστασης έσβηναν ξανά τα φώτα και επικρατούσε πάλι το απόλυτο σκοτάδι. Για να μην τα πολυλογώ υπολογίζω ότι το όλο σκηνικό κράτησε για περίπου ένα τέταρτο μέχρι να ηρεμήσω, στο οποίο βρισκόμουν σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη για μένα. Δεν ήθελα να ενοχλήσω και τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας μου, οι οποίοι κάθονταν στην ίδια σειρά του θεάτρου, με το να τα σηκώσω για να βγω έξω. Η ερώτησή μου είναι: αυτό που βίωσα είναι κρίση πανικού; Πρέπει να απευθυνθώ σε ειδικό; Υπάρχει περίπτωση να το πάθω ξανά και να βιώσω αυτά τα φριχτά και τρομακτικά συναισθήματα που ένοιωσα;
Αυτά που βίωσες μοιάζουν όντως με συμπτώματα της κρίσης πανικού, τα οποία επιγραμματικά για ενημερωτικούς λόγους είναι τα εξής: ταχυκαρδία, ιδρώτας, τρέμουλο, αίσθημα πνιγμού, αίσθημα ότι δεν σου φτάνει η ανάσα, πόνος ή δυσφορία στο στήθος, ναυτία ή μετεωρισμός, αίσθημα ζαλάδας/λιποθυμίας, κρύος ιδρώτας, αίσθημα μουδιάσματος ή τσιμπήματος στα άκρα, αποπραγματοποίηση ή αποπροσωποιήση, αίσθημα ότι θα χάσεις τον έλεγχο ή ότι θα τρελαθείς και τέλος αίσθημα ότι θα πεθάνεις. Σημειώνω ότι δεν χρειάζεται να τα τσεκάρει όλα κάποιος ώστε να χαρακτηριστεί ως κρίση πανικού.
Δεν θα έπρεπε ωστόσο να ανησυχείς, πως αυτή η πρώτη σου κρίση είναι η αρχή μια διαταραχής πανικού ή ότι θα βιώσεις ξανά και σύντομα κάτι ανάλογο. Μπορεί να συμβεί, μπορεί όμως και όχι. Η κρίση πανικού από μόνη της δεν είναι αρκετή ώστε να δώσει τα στοιχεία για κάποια διαταραχή. Οποιοσδήποτε μπορεί να βιώσει μία κρίση πανικού στη ζωή του, χωρίς να ακολουθήσουν άλλες. Θα ξέρεις ήδη, αν έχεις διαβάσει, πως αν και πολύ τρομακτική, δεν είναι επικίνδυνη. Πολύ σημαντικό, αν σου ξανασυμβεί, είναι να προσπαθήσεις να επικεντρωθείς σε κάτι άλλο (όπως σωστά έκανες), να ελέγξεις την αναπνοή σου (για παράδειγμα δες εδώ) και να θυμάσαι πως θα περάσει σύντομα.
Οι αιτίες που μπορεί να οδηγήσουν στην κρίση πανικού είναι πολλές. Μπορεί να ευθύνεται η ιδιοσυγκρασική δομή σου, ή να ευθύνονται περιβαλλοντικοί παράγοντες (κακοποίηση, κάπνισμα, πένθος, κάποια ασθένεια ή άλλες στρεσσογόνες αιτίες που μπορεί να προηγήθηκαν της κρίσης), ή γενετικοί παράγοντες.
Στην ερώτηση σου αν υπάρχει περίπτωση να το ξαναπάθεις, η απάντηση είναι πως εξαρτάται, κυρίως από τα παραπάνω. Πάντως αν φτάσεις σε σημείο να δυσλειτουργείς εξαιτίας αυτού, τότε η επίσκεψη σε κάποιον ψυχίατρο, αρχικά, είναι επιβλεβλημένη.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ένα πράγμα που βοήθησε εμένα στις κρίσεις πανικού είναι η αναπνοή από τη μύτη και η συνειδητοποίηση ότι περνάει αέρας στα πνευμόνια μου. Παρόλο που νόμιζα ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω, το γεγονός ότι περνούσε αέρας μου εδινε την αίσθηση του ελέγχου και με βοηθούσε να καταλάβω ότι όλο αυτό είναι ένας λανθασμένος συναγερμός που θα περάσει.
Είναι επίσης πολύ σημαντικό να θυμηθείς εκείνη τη στιγμή ότι το έχεις ξαναπάθει και πέρασε.
Πολυ καλη ιδεα αυτη, η αναπνοη απ τη μυτη και η συνειδητοποιηση οτι περναει αερας. Θα το εχω υποψη αν μου ξανατυχει.
😊 Έτσι αναγκαστικά συγκεντρωνεσαι στην αναπνοή σου και για κάποιο λόγο αυτό είναι καθησυχαστικο. Να το δοκιμάσεις. Δουλεύει!
Το έχω πάθει ΜΙΑ φορά στη ζωή μου. Έχει 15 χρόνια περίπου. Δεν το ξαναεπαθα. Θυμάμαι βγήκα στο μπαλκόνι για να πάρω καθαρό αέρα. Καθησα σε μια καρέκλα νιωθοντας αδύναμη να κουνησω τα πόδια μου πλέον. Ήθελα να πω 2 κουβέντες στη μάνα μου αλλά όταν πήγαινα να αρθρωσω λέξη ήταν λες κι ο αέρας δεν έφτανε. Λες και θα μου κοβόταν η ανάσα. Ο αυχενας μου καιγοταν κι ένιωθα ότι θα πάθω εγκεφαλικό ή θα μου κοπεί τελείως η ανάσα και θα πεθάνω… Προσπαθωντας να ηρεμησω συνειδητοποιώ αυτό που είπαν οι παραπάνω. ΜΠΑΙΝΕΙ αέρας. Αναπνεω. Άρα είμαι καλύτερα από… Διαβάστε περισσότερα »
Κάπως έτσι ήταν κι εμένα η πρώτη μου. Έλεγα δεν θα ναι κρίση πανικού κάτι με πείραξε ίσως το φαγητό, η ζέστη. Για λίγο καιρό ήμουν οκ αλλά αρνιόμουν να πάω σινεμά ή θέατρο μην το ξαναπάθω. Μέχρι που δίχως να το καταλάβω αρνιόμουν να πάω και σε άλλα μέρη κλειστά και με πολύ κόσμο. Παράλληλα τα βράδια έκλαιγα και αισθανόμουν ανήμπορη. Δεν ξέρω ποια είναι η δική σου ιστορία αλλά σε όποιον νιώθει πως δεν ελέγχει πια το μυαλό του έχω να πω ΜΗΝ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ.
απο προσωπικη εμπειρια, επειδη περασα ενα διαστημα με μερικες εντονοτατες κρισεις,
και δε μπορουσα να παω σε δημοσια θεαματα απο το φοβο πως θα με πιασει παλι, εκανα τα εξης (παραλληλα με επισκεψη σε ψυχ) Παντα διαλεγα καθισμα διαδρομο, και το ζηταγα και στην παρεα. Οποτε ελεγα, αν με πιασει οκ, θα σηκωθω και θα βγω εξω να παρω αερα.
Μου πηρε πολυ χρονο αλλα πια μπορω να καθομαι στη μεση μιας σειρας καθισματων, αδιανοητο πριν απο καιρο.
Επισης, φροντιζα να μιλουσα οποτε το μυαλο μου ηταν ηδη απασχολημενο με κατι….
Έχω ζήσει κι εγώ αυτό τον εφιάλτη της κρίσης πανικού 3 φορές (το διάστημα μετά την απώλεια του πατέρα μου) και πραγματικά αυτή η αίσθηση ότι “σβήνω” με είχε παραλύσει κυριολεκτικά. Απλά επειδή τα συμπτώματα μιας κρίσης πανικού είναι αρκετά κοινά με άλλα επεισόδια (λιποθυμικά κτλ) εγώ θα πρότεινα σου πρώτα απ΄όλα να κάνεις ιατρικές εξετάσεις (αιματολογικές) να αποκλειστούν όλα τα υπόλοιπα ενδεχόμενα και μετά μπορούμε να μιλάμε για την ψυχολογική αντιμετώπιση του θέματος.
Ωχ, το έχω πάθει κ εγώ σε θέατρο. Σκοτάδι πίσσα, και ξαφνικά ακούγεται ουρλιαχτό. Παραλίγο να ακουστεί και το δικό μου.
Προχθές πάλι, σε άλλη παράσταση, θέση στην τελευταία σειρά με το κεφάλι μου να αγγίζει σχεδόν το ταβάνι (ήταν αμφιθέατρο). Βασανιστήριο για έναν κλειστοφοβικό σαν εμένα. Ευτυχώς το έργο (πολύ καλό, κατά τα άλλα) κράτησε μόνο 70 λεπτά.
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω, επειδή πάω συχνά θέατρο, γιατί 9/10 σκηνές είναι κάτι μπαρουτοκαπνισμένα, ασφυκτικά υπόγεια, που συμπιέζεσαι με όλους και πολύ αμφιβάλλω αν τηρούν τους κανόνες ασφαλείας. Στα οποία, πολύ συχνά, όταν ο σκηνοθέτης έχει έμπνευση, οι ηθοποιοί καπνίζουν κιόλας. Κρίμα.