Πριν δύο χρόνια, στην κλασσικά κυπριακή μου οικογένεια έγινε ένα baby boom. Το ένα ζευγάρι μετά το άλλο ανακοίνωνε την εγκυμοσύνη του. Άλλοι ανύπαντροι, άλλοι αρραβωνιασμένοι και άλλοι παντρεμένοι, η κάθε εγκυμοσύνη προστέθηκε στο καλάθι με της χαρές εξίσου. (Άλλωστε εμείς οι ανύπαντροι είχαμε περάσει τα 30 και το ποιηματάκι έγινε από ‘Πότε θα παντρευτείτε’ στο ‘κάμετε κανένα μωρό τωρά που μπορούμε να σας το προσέχουμε’).
Η κάθε μία από μας βίωσε την εγκυμοσύνη διαφορετικά. Άλλες δεν μπορούσαν να βάλουν μπουκιά στο στόμα τους τους περισότερους από τους μήνες της εγκυμοσύνης, άλλες έτρωγαν σαν βόδι (εγώ). Άλλες έκαναν κοιλίτσα, άλλες έκαναν κοιλιά, βυζιά, γοφούς τα πάντα όλα (πάλι εγώ). Άλλες απόλαυσαν τη διαδικασία και άλλες όχι και τόσο. Στο κάθε τι υπήρχε μια διαφορά.
Η ξαδέλφη μου και εγώ γεννήσαμε με 1,5 μήνα διαφορά, η Ξαδέλφη 2 και η γυναίκα του αδελφού μου την ίδια μέρα 4 μήνες μετά από τον ερχομό της μικρής μας. Είμασταν οι ‘παλιές’. Και ενώ έχω στιγμές απείρου κάλλους να σας πω από άλλους προς τα 4 ζευγάρια και ειδικά τις μαμάδες, προς το παρόν θα μείνω στην αυτοκριτική.
Η Ξ1 ήθελε να θηλάσει αλλά δεν τα κατάφερε. Οι λόγοι δεν έχουν σημασία. Η Ξ2 και εγώ ξεκινήσαμε το θηλασμό. Και όταν γέννησαν ο αδελφός μου με τη γυναίκα του και συζητούσαμε τον θηλασμό μου έλεγε ότι θα το προσπαθήσει και θα δει. Στο νοσοκομείο της είπαν ότι η θηλή της δεν βοηθά. Όταν πήγαν σπίτι μου έλεγε ότι προσπαθεί αλλά δεν τα καταφέρνει και του δίνει γάλα σε σκόνη. Την ρώτησα αν ήθελε να βρούμε μια σύμβουλο θηλασμού και μου είπε όχι. Ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, ότι δεν προσπαθούσε αρκετά αλλά δεν είπα κάτι άλλο γιατί δεν ήθελα να φανω πιεστική.
Κλείνοντας το τηλέφωνο μια μέρα είπα στον άντρα μου: Κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει, η Τάδε ενώ έχει γάλα δίνει πρώτα σε σκόνη στο μωρό να φάει, πως να αυξηθεί το γάλα της κτλ.
-Μπορεί απλά να μην θέλει να θηλάσει
-Μα αφού έχει γάλα μπλα μπλα μπλα
-Ναι αλλά μπορεί να μην θέλει να μην της βγαίνει. Δεν είναι υποχρεωτικός ο θηλασμός επειδή μπορεί
-…
Ντράπηκα. Την επόμενη φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο αντί να την ρωτήσω για το θηλασμό όταν μιλούσαμε για τον μικρό λαίμαργο και μου είπε ότι ήπιε γάλα σε σκόνη της είπα ότι σημασία έχει να τρώει και να είναι υγιής και να είναι και η ίδια καλά. Μου εξομολογήθηκε ότι από την αρχή αισθανόταν ότι δεν θα της έβγαινε αλλά ήθελε να το δοκιμάσει. Ότι τις μέρες που θήλαζε ήταν συνέχεια αγχωμένη ότι το μωρό δεν χορταίνει και ότι ήταν περιορισμένη σπίτι λόγω του θηλασμού και ψυχολογικά δεν της έκανε καλό, ότι έκλαιγε γιατί ΕΠΡΕΠΕ να θηλασει. Γιατί ήταν το δεδομένο.
Της απολογήθηκα εάν την έκανα και εγώ να νιώσει άσχημα ή την πίεσα. Της είπα ότι το σημαντικό είναι να είναι εκείνη καλά ψυχολογικά για να είναι και το μωρό καλά και ότι δεν έχει σημασία αν το φαϊ του είναι σε σκόνη ή απευθείας από την πηγή. Και ότι δεν την κάνει λιγότερο καλή μαμά. Η καλή μαμά είναι η ψυχολογικά καλά μαμά.
Χωρίς να έχει σημασία, η μικρή μου θήλασε σχεδόν αποκλειστικά για 11 μήνες. Αλλά δεν είμαι πλέον υπερμαχος του θηλασμού. Προτιμώ να είμαι υπέρμαχος της μαμάς. Που για να κάνει το καλύτερο για το μωρό της, πρέπει πρώτα να κάνει το καλύτερο για την ίδια.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
