Κεντρικό θέμα συζήτησης στην ομιλία του Ευρωκοινοβουλίου ήταν ο βασικός ρόλος της γυναίκας στην καταπολέμηση της νόσου Covid-19. H Κατερίνα Σακελλαροπούλου έκανε λόγο για τη γυναικεία προσφορά στη μάχη νοσοκομείων και εμβολιαστικών κέντρων, για τις εργασιακές συνθήκες εκμετάλλευσης, για τις γυναίκες που έχουν αναλάβει το βάρος της αόρατης οικιακής εργασίας, για τις μετανάστριες και τα θύματα σεξουαλικής βίας αλλά και τις ηλικιωμένες.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναφέρθηκε στο τέλος και στο ελληνικό #Metoo και σε κάθε είδους μισθολογικές ανισότητες ανάμεσα στα φύλα.
Αναλυτικά η ομιλία της :
«Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας γιορτάζεται φέτος σε ιδιαίτερες συνθήκες. Η πανδημία είναι για όλους μια σκληρή, επώδυνη εμπειρία και οξύνει, μεταξύ άλλων, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα το γυναικείο φύλο. Από τη θέση μου ως Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, που για πρώτη φορά στην ιστορία της επιφύλαξε σε μια γυναίκα αυτό το υψηλό αξίωμα, νιώθω ευθύνη για τον αγώνα που έδωσαν και δίνουν οι γυναίκες για να ανταποκριθούν στις ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες αυτής της περιόδου.
Στις επισκέψεις μου σε νοσοκομεία και εμβολιαστικά κέντρα είδα με συγκίνηση την ανιδιοτέλεια, την αφοσίωση, τη διάθεση προσφοράς των γυναικών που εργάζονται στον τομέα της υγείας, γιατρών, νοσηλευτριών, υγειονομικού προσωπικού. Στις περιηγήσεις μου σε όλη την Ελλάδα διαπίστωσα πόσο ολόψυχα είναι ταγμένες στο έργο που αναλογεί στην κάθε μια.
Υπάλληλοι καθαριότητας, οικιακές βοηθοί, γηροκόμοι, πωλήτριες ή ταμίες στα σούπερ μάρκετ. Γυναίκες που εργάζονται σε κλάδους οι οποίοι έχουν πληγεί βαριά από την πανδημία, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους κατά κανόνα με χαμηλότερες αμοιβές από τους άνδρες, υπό επισφαλείς συνθήκες και με το φάσμα της ανεργίας να πλανάται αμείλικτο. Γυναίκες που έχουν επωμισθεί, σχεδόν αποκλειστικά, το βάρος της οικιακής και οικογενειακής φροντίδας, αυτής της «αόρατης εργασίας» που δεν πληρώνεται και συχνά δεν αναγνωρίζεται.
Δίπλα σ’ αυτές, διπλά αθέατες και αγνοημένες, πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα γυναίκες που βρίσκονται σε καθεστώς πολλαπλής ευαλωτότητας. Μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τους παιδιά και λόγω πανδημίας βρέθηκαν χωρίς εισόδημα, σε επιδοματικό κενό, χωρίς τη δυνατότητα να αναζητήσουν εργασία, με αποτέλεσμα να βυθίζονται καθημερινά στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Πρόσφυγες και μετανάστριες που ζουν μέσα στον φόβο και την ανέχεια, συχνά θύματα σωματεμπορίας, σεξουαλικής εκμετάλλευσης, καταναγκαστικής εργασίας, πολλαπλής κακοποίησης. Γυναίκες ηλικιωμένες, ευπαθείς, μόνες, με πενιχρά εισοδήματα. Γυναίκες θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Η πανδημία έφερε και μια κατακόρυφη αύξηση της έμφυλης βίας. Πολλές γυναίκες, λόγω των μέτρων περιορισμού της κίνησης και της κοινωνικής επαφής, εγκλωβίστηκαν στο σπίτι με τους κακοποιητές τους. Η ενδοοικογενειακή βία, φαινόμενο με πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές και οικονομικές προεκτάσεις, διογκώθηκε. Από την άλλη, γιγαντώθηκε και στη χώρα μου το κίνημα #MeToo, αναδεικνύοντας το εύρος του σεξισμού και της κακοποίησης που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και ενδυναμώνοντάς τες ώστε να μιλήσουν επιτέλους ανοικτά για τις τραυματικές εμπειρίες τους και να προσφύγουν στη δικαιοσύνη.
Η σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας -η «σύμβαση της Κωνσταντινούπολης»- αποτελεί την πυξίδα της δράσης μας στον τομέα αυτόν.
Η πανδημία του κορωνοϊού όξυνε τις διακρίσεις εναντίον των γυναικών στον εργασιακό χώρο, πολλαπλασίασε τα φαινόμενα εργασιακής εκμετάλλευσης, κατέδειξε πόσο ευάλωτη είναι μεγάλη μερίδα εργαζόμενων γυναικών, αφού, σε σύγκριση με τους άνδρες, οι γυναίκες εργάζονται συχνότερα ατύπως, επισφαλώς, σε μικρής διάρκειας, μερικής απασχόλησης και χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, με περιορισμένη ή ανεπαρκή πρόσβαση στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Παρότι η αρχή της «ίσης αμοιβής για ίση εργασία» θεσμοθετήθηκε ήδη το 1957 με τη Συνθήκη τη Ρώμης, το μισθολογικό χάσμα μεταξύ των δύο φύλων εξακολουθεί να ανέρχεται σε 14% στην Ευρώπη και σε 23% παγκοσμίως.
Οι μισθολογικές ανισότητες μεταξύ των φύλων που συσσωρεύονται καθ’ όλη τη διάρκεια του επαγγελματικού βίου διευρύνουν ακόμη περισσότερο το συνταξιοδοτικό χάσμα, με αποτέλεσμα οι ηλικιωμένες γυναίκες να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας από τους άνδρες.
Ιδιαίτερα έντονο είναι το πρόβλημα που παρουσιάζεται στον χώρο της παροχής φροντίδας. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση οι γυναίκες αποτελούν το 78% του εργατικού δυναμικού που απασχολείται στον τομέα αυτόν, προσφέροντας υπηρεσίες που συχνά υποτιμώνται και αμείβονται ανεπαρκώς, και συχνά υποκείμενες σε συνθήκες που τις προσβάλλουν και τις υποβαθμίζουν. Στην Ελλάδα τα ποσοστά είναι ακόμη μεγαλύτερα. Και βέβαια, εκτός από τη χαμηλά αμειβόμενη, υπάρχει και η μη αμειβόμενη εργασία.
Είναι, λοιπόν, καιρός να αναγνωρίσουμε την προστιθέμενη αξία και αυτής της εργασίας και τη ζωτική συμβολή της στην οικονομία. Είναι επίσης καιρός να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψη ότι οι οικιακές ευθύνες βαρύνουν τις γυναίκες πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τους άνδρες· ότι δεν αποτιμώνται με χρηματικά κριτήρια, ούτε αναγνωρίζεται πάντοτε η αξία τους. Οι ανισότητες που υπάρχουν στον καταμερισμό της μη αμειβόμενης εργασίας φροντίδας μεταξύ ανδρών και γυναικών πρέπει να αντιμετωπισθούν ως ζήτημα με σημαντικές προεκτάσεις για την οικονομία, αλλά κυρίως ως πρόταγμα δικαιοσύνης μεταξύ των φύλων.
Για την επίτευξη δικαιοσύνης, ωστόσο, έχουμε να διανύσουμε ακόμα μακρύ δρόμο. Σήμερα, όλοι αναγνωρίζουμε την ανάγκη δίκαιης και αξιοπρεπούς εργασίας, ως κοινό συντελεστή προόδου, αλληλεγγύης και ανάκαμψης. Η ισότητα των φύλων βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του προτάγματος.
Επείγει, σήμερα, η ενσωμάτωση της προοπτικής του φύλου στις αναλύσεις μας για την πανδημία και στη μετάβασή μας στη φάση της ανάκαμψης. Η ισότητα των φύλων συναρτάται με πολιτικές που λαμβάνουν υπ’ όψη τις διαφορετικές εμπειρίες γυναικών και ανδρών, αλλά και τις διαφορετικές ανάγκες του γυναικείου πληθυσμού. Η αλληλεπίδραση του φύλου με άλλους λόγους διακρίσεων είναι προϋπόθεση για να συλλάβουμε το εύρος του προβλήματος και την πολυπαραγοντική του διάσταση.
Οι έμφυλες διαμεσολαβήσεις στην κοινωνική ιεραρχία, την οικογένεια, την εργασία και την εκπαίδευση, υπονομεύουν την ίδια τη συμπεριληπτική δύναμη της δημοκρατίας μας. Λειτουργούν ανασχετικά στην οικονομική ανάκαμψη και αναπαράγουν μια στερεοτυπική πρόσληψη της κοινωνικής κινητικότητας και ενσωμάτωσης.
Με δυο λόγια διατηρούν μια παρωχημένη μορφή κοινωνικής οργάνωσης και κυριαρχίας που, παρότι υποχωρεί, και αυτό είναι εμφανές από την σταθερή άνοδο των γυναικών σε θέσεις ευθύνης, αντιστέκεται ακόμη. Oι ανισότητες δεν ανατρέπονται από τη μια μέρα στην άλλη. Η ισότητα είναι μια πρόκληση που δεν αφορά μόνο τις γυναίκες, αλλά όλους μας, ιδίως όσες και όσους έχουμε τη δυνατότητα να συμβάλλουμε στη χάραξη και εφαρμογή σύγχρονων πολιτικών για την επίτευξη του στόχου αυτού.»
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αχου, ενα δακρυ κυλησε κυρια προεδρε, παλι καλα που τα ειπατε, τωρα μπορειτε να συνεχισετε να ασχολειστε με τη γατα σας.
οι γάτες είναι ευχάριστες και εύκολα διαχειρίσιμες, κάτι που δεν συμβαίνει με τους ετοιμοθάνατους απεργούς πείνας
Πολύ εποικοδομητικό το σχόλιο σου! Και ουσιαστικότατο!
Αν δε βαριέσαι, εξήγησε μας γιατί τόση απαξίωση. (δε λέω ότι δεν είπε τα αυτονόητα, αλλά τα είπε.)
Ναι είπε τα αυτονόητα, ήμαστε σαν κοινωνία τόσο χάλια που δυστυχώς ακόμα και τα ‘’αυτονόητα’’μας κάνουν να νομίζουμε ότι είναι κατόρθωμα. Πολύ ωραίες οι διαπιστώσεις μπράβο στην πρόεδρο, τουλάχιστον δεν βλέπω την αδιαφορία των προηγούμενων προέδρων πάνω στην ισότητα. Με τις διαπιστώσεις όμως και τις περιγραφές δεν άλλαξε ποτέ τίποτα, όταν έχεις σταθερό παχυλό εξασφαλισμένο μισθό, μια ολόκληρη φρουρά να σε φυλάει και πρόσβαση σε κάθε μέσο δεν χάνεις ούτε ρισκάρεις τίποτα να βγεις πχ σε ένα κανάλι και να αναρωτηθείς γιατί δεν υπάρχει σεξουαλική διαπαιδαγώγηση το 2021 στην Ελλάδα. Μπορείς ακόμα να αναρωτηθείς γιατί μια ανύπαντρη μητέρα στην Ελλάδα… Διαβάστε περισσότερα »
Μάλιστα. Καλά τα λέει αλλά παραμένει πρόεδρος σε μία κυβέρνηση που γίνεται όλο και πιο αντιδημοκρατική, όλο και πιο αυταρχική, όλο και πιο άδικη και κατά συνέπεια όλο και πιο πατριαρχική. Δεν εγκλωβίστηκαν μόνες τους οι γυναίκες με τους κακοποιητες τους, οι παράλογες απαγορεύσεις τις εγκλώβισαν. Ας μην αρχίσω με τους υγειονομικούς που δεν προσελαβαν, αλλά προσέλαβαν μια στρατιά μάτσο άντρες να μας ελέγχουν.
Επιτέλους έχουμε στην Ελλάδα ΠτΔ γυναίκα, και μάλιστα πολύ ενεργή σε ομιλίες υπέρ των γυναικών. Εγώ προσωπικά χαίρομαι πάρα πολύ γι’αυτό. Δε νομίζω ότι είναι αυτονόητο.
Ωραία τα λόγια, να τα κάνουμε και πράξη όμως. Εμένα μου φαίνεται πολύ επικίνδυνο να παρουσιάζεται μία τέτοια κυβέρνηση ως ευαισθητοποιημένη ενώ καταπατά βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, βάζει σε κίνδυνο τις γυναίκες εγκλωβίζοντάς τες στο σπίτι με τους κακοποιητές τους για τέσσερις μήνες, στριμώχνοντας τους πολίτες της στα μέσα και προσλαμβάνοντας μπάτσους.
Για την απεργία πείνας θα μιλήσει;
Βλέπω καμία αναφορά στις εργασιακές διακρίσεις λόγο ηλικίας. Και όχι δεν επηρεάζουν και τα 2 φύλα το ίδιο οι διακρίσεις αυτές. Μια γυναίκα έχει 20% πιθανότητα να αντιμετωπίσει διάκριση λόγο φύλου στην καριέρα της και 50% ! διάκριση λόγο ηλικίας! Οι αριθμοί όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι παραπλανητικοί. Αν υποθέσουμε ότι το μισό περίπου γυναικείο εργατικό προσωπικό εργάζεται στο δημόσιο, όπου δεν υπάρχουν υποτίθεται διακρίσεις, είναι εύκολο να καταλάβουμε το πόσο αφόρητα γίνονται αυτά τα ποσοστά για τις γυναίκες στον ιδιωτικό τομέα. Το 50% γίνεται σχεδόν 100% και το ακόμα πιο απογοητευτικό είναι ότι μετράει για μια φορά μόνο, κανείς… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα με την προϋπόθεση όμως ότι κανείς από τους δυο δεν είναι ψυχαναγκαστικός με το μάζεμα, γιατί μου έχει τύχει περίπτωση πριν τελειώσω το φαγητό μου να με περιμένουν να φάω την τελευταία μπουκιά για να μαζέψουν. Κακώς πολύ κακώς νιώθουν οι γυναίκες ότι μόνο αυτές είναι υπεύθυνες για τις δουλειές του σπιτιού και το χειρότερο μας θεωρούν και άχρηστους οπότε δεν τους περνάει από το μυαλό ότι μπορούν οι δουλειές να μοιραστούν.