Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 21

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».
Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.
Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.
Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1.Γιατι οι γυναικες παιρνουν λιγοτερα απο τους αντρες? Επισης πως να γινω πιο αποφασιστικο,δυναμικο ατομο? Μενω Αγγλια και δουλευω ως σερβιτορα. Καθε φορα που συζητουσαμε με τους συναδελφους για μισθο,ολο καταλαβαινα οτι δουλευω παραπανω και πληρωνομαι αρκετα λιγοτερο απο τους αντρες σερβιτορους. Και πολλοι λενε οτι εχει να κανει με το μυϊκο βαρος και με αυτα που κουβαλανε,το οποιο δεν ειναι αληθεια γιατι εχω καταληξει να κουβαλαω αρκετα βαρια πραγματα και οι υπολοιποι καθονται και μιλανε διοτι δεν ειμαι αρκετα επικοινωνιακο ατομο. Επισης ο μανατζερ μου και η “supervisor της συμφορας” δεν με συμπαθουν και ειναι εμφανες γιατι μιλανε για μενα στους αλλους. Δυστυχως εχω μεγαλωσει με ψυχολογικα χειριστικη μανα και πατερα,ακομα κραταω επικοινωνια μαζι τους,και μεγαλωσα με το να κανω σαν ρομποτ οτι μου λενε. Τωρα ουτε πτυχιο,ουτε μελλον βλεπω,δεν ξερω πως να διεκδικω πραγματα για μενα και να εχω κινητρο για να κανω κατι καλυτερο.Ως τωρα εχω ανεχτει και ανεχομαι τρομερη εκμεταλευση και πιεση απο ολες τις πλευρες ειτε απο οικογενεια,φιλους,συγγενεις,αφεντικα, δεν υπαρχει υποστηριξη και ειναι ευκολο στο να πεφτω στη καταθλιψη.

2.Η μαμά μου είναι στα τελευταία της. Ποτέ δεν είχαμε καλή σχέση και γι αυτό είναι πολύ δύσκολο να την αποχαιρετήσω. Έχω ηδη διαλυθεί. Καμία συμβουλή;
-Cat and mouse

3.Αγαπητή μου αμπά, σου γράφω επειδή νομίζω ότι είμαι θύμα κακοποίησης, όχι από το σύντροφό μου ή την οικογένειά μου αλλά από τιην παιδική μου παρέα. Ήταν η κουλ παρέα, των καλών παιδιών που έγραψαν άριστα στις Πανελλήνιες. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με έβαζαν διαρκώς να απολογούμαι για οτιδήποτε έκανα. Με έβαζαν να τους ζητώ “συγγνώμη” και να παραδέχομαι ότι είμαι λιγότερο έξυπνη από αυτ@. Στο γυμνάσιο το έπαιζα συνειδητά “τρελίτσα” για να μην με πληγώνουν τα σχόλιά τους όποτε επιχειρούσα να μιλήσω για τα θέματα που με απασχολούσαν. Όποτε μου άρεσε κάποιο αγόρι, με έκαναν ρεζίλι μπροστά του ή του έλεγαν “η τρελή σε γουστάρει”. Στο Λύκειο προσπάθησα να τους κάνω πέρα, ήρθα πιο κοντά με μια παιδική μου φίλη (που έγινε η κολλητή μου) και με τον κολλητό μου, οι οποίοι μου φερόντουσαν και εξακολουθούν να μου φέρονται με αγάπη και αλληλεγγύη, όπως δηλαδή τους φέρομαι κι εγώ. Με την παιδική παρέα ξαναήρθαμε κοντά στο τέλος των σπουδών μας κι εγώ θεωρούσα ότι πλέον τα πράγματα ήταν καλύτερα. Αμ δε. Όταν τους είπα πως ο πρώην μου με κακοποιούσε, με έβγαλαν ξανά τρελή, “και κάτι θα του έκανες, δεν μπορεί και όλο μιλάς, μα γιατί αντιδράς τόσο σε όλα”. Μία κοπέλα από την παρέα που έκανε coming out της είπαν ότι της αρέσουν οι γυναίκες επειδή “είναι πολύ μπάζο για να ρίξει άντρα και άρα πήγε εκεί που θα έχει ελπίδες να κάνει σεξ”. Το slut-shaming, το fat-shaming και η διαρκής υποτίμηση πήγαιναν σύννεφο. Καθώς εγώ άρχισα μετά τα 18 να εκφράζω πιο έντονα τις απόψεις μου και να απαντάω θυμωμένα σε κάθε τέτοια φράση (σεξιστική, ομοφοβική κλπ.), άρχισαν να με κοροϊδεύουν. Μου είπαν πως δεν μου λένε να βγω με τις παρέες τους επειδή τ@ ρεζιλεύω, πως είμαι αναρχοκομμούνι άρα αξύριστη κλπ., ενώ επέμεναν να μου υπενθυμίζουν ότι ήμουν η λιγότερη έξυπνη, πέρασα επαρχία κλπ. Η κολλητή μου και ο κολλητός μου ήταν ήδη μόνιμα στο εξωτερικό, οπότε κάθε φορά που επέστρεφα στην γενέθλια πόλη, ένιωθα αδύναμη, ανίκανη και τρελή. Οι φίλες που απέκτησα στην πόλη όπου σπούδαζα (όλες τους φεμινίστριες, παθιασμένες με τα αντικείμενά τους και άτομα που με έκαναν να καταλάβω ακόμη παραπάνω τι σημαίνει σεβασμός και αγάπη) επίσης είχαν καταγωγή από αλλού, οπότε κατέληγα να βγαίνω με την παιδική παρέα και να δέχομαι όλη την απαράδεκτη συμπεριφορά τους. Οι γονείς μου με συμβούλευαν διαρκώς να ξεκόψω επειδή, όπως έλεγαν και εξακολουθούν να λένε, αυτά τα άτομα έχουν τόσο ακραία συντηρητικές απόψεις που οτιδήποτε άλλο και να πούνε (πχ. δύο-τρεις σε διαβάζουν Αμπά μου), δεν μπορεί να αντισταθμίσει το γεγονός ότι είναι ομοφοβικ@ και ρατσίστ@. Έχουν μεσολαβήσει αρκετά περιστατικά από τότε. Είχα μια πολύ μεγάλη επιτυχία στον τομέα μου, έφυγα στο εξωτερικό και η παιδική μου παρέα βάλθηκε να μου σκάβει το λάκκο, ότι δεν άξιζα αυτή την επιτυχία, παρά τη σκληρή μου δουλειά, ότι δεν άξιζα να κάνω διδακτορικό στο πανεπιστήμιο όπου κάνω, άκουσα ακόμη και το θρυλικό “Οξφόρδη; Οξφόρδη; Τι είναι αυτό; Μάλλον δεν θα είναι τόσο σημαντικό όσο λες, δεν το ξέρει ούτε η μάνα του, χρυσή μου”. Όταν τους είπα πως πρόσφυγες κατασκηνώνουν στο δρόμο στις πρωτεύουσες του εξωτερικού, είπαν “Να το κάνουμε κι εμείς, να μην πληρώσουμε ξενοδοχείο, χαχαχα, αν και καλύτερα four seasons”. Διαρκώς κουτσομπόλευαν και έκαναν slut-shaming σε όποια γυναίκα γνωρίζουμε. Όταν τους είπα ότι τσακώθηκα με το νυν μου, πήγαν να τον βγάλουν κακοποιητικό (ενώ για τον πρώην που με έδερνε τσιμουδιά, για το νυν όμως που είναι υπέροχος, φεμινιστής, κάνουμε τα πάντα μαζί, είμαστε ομάδα και στον τομέα μας και εργαζόμαστε μαζί, με υποστηρίζει άπειρα, έσκαψαν έναν τεράστιο λάκκο) και με έπεισαν ότι δεν είμαι ικανή να αξιολογήσω την πραγματικότητα, ότι δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει, ότι είμαι χαζή και αγαθιάρα και αυτές “που θέλουν το καλό μου”, “ξέρουν καλύτερα και τα λένε από αγάπη” και ότι πρέπει να πάω σε ψυχίατρο επειδή έχω πρόβλημα (κατά τ’ άλλα, ούτε μια φορά δεν με έχουν ρωτήσει για το διδακτορικό, στο οποίο αναφέρονται ως “μάστερ” και στο πανεπιστήμιο ως “τριτοδεύτερο ίδρυμα του εξωτερικού”). Να σημειώσω ότι αυτό συνέβη λίγες εβδομάδες αφού είχαμε βγει όλ@ μαζί, και με το σύντροφό μου που όταν του είπαν πως στο λύκειο ήμουν σούργελο και πήγαινα με όλους κοροϊδευτικά, αντέδρασε έντονα, είπε πως κάθε άτομο ντύνεται όπως θέλει και πως εκφράζει τη σεξουαλικότητά του όπως θέλει και πως αυτό που κάνουν είναι slut-shaming και είναι απαράδεκτο. Ακολούθησε ένα “Δεν αντέχω τους γκέϊ, προκαλούν, μου χαλάνε την αισθητική” απ’ την μεριά της παιδικής μου παρέας και ένα “Στηρίζουμε ΛΟΑΤΚΙ άτομα και αυτοδιάθεση σώματος” από το σύντροφό μου. Ήμουν ράκος μετά από αυτό, για καιρό. Με βοήθησε πάρα πολύ η οικογένειά μου και ο σύντροφός μου και οι κολλητοί μου και οι φίλες μου και όλ@ μου είπαν ότι πρέπει να ξεκόψω για να βρω την ισορροπία μου γιατί αυτή η παρέα είναι τοξική και μου κάνει ένα διαρκές gaslighting. Τις προάλλες η πιο σοβαρή φίλη μου απ’ αυτή την παρέα, που σε διαβάζει και σκέφτεται λίγο παραπάνω, μου έστειλε ένα μήνυμα και της απάντησα τι με πείραξε. Αισθάνθηκα πολύ ήρεμη που το εξέφρασα επιτέλους, όλον αυτό το θυμό που έτρεφα μέσα μου τόσα χρόνια. Φοβόμουνα (και ακόμα το φοβάμαι) πως θα κατορθώσουν να με πείσουν ξανά πως είμαι τρελή, πως δεν έχω αντίληψη της πραγματικότητας και πως δεν ξέρω τι μου γίνεται, αλλά είμαι αποφασισμένη αυτή τη φορά να ξεκόψω. Δεν θα επιτρέψω ποτέ ξανά σε κανένα άτομο να μου πει ότι είμαι ανίκανη, χαζή ή άχρηστη, από τη στιγμή που εγώ επιδιώκω μια σχέση βασισμένη στην αλληλεγγύη και το σεβασμό. Δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η ερώτησή μου, Αμπά. Μάλλον αν αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, αν αξίζουν να μην επέλθει οριστική ρήξη για χάρη κάποιων ελάχιστων κοινών εξόδων; Αν μου ζητήσουν πάλι να τους μεταφράσω κάτι (το ζητούσαν συχνά) ή να τους βοηθήσω σε κάτι (proofreading ή κάτι), να το κάνω; Ενστικτωδώς θα θέλω να το κάνω. ΥΓ: Σκοπεύω να επισκεφτώ ψυχολόγο το συντομότερο δυνατό. 🙂 Επιπλέον, αναφέρομαι σε άτομα προερχόμενα από σπίτια με πολλά λεφτά, πρόσβαση παντού, οπότε δεν στηριζόταν σε κάποια έλλειψη γνώσης η στάση τους, μάλλον το αντίθετο.
-“τρελή”

Να πας σε ψυχολόγο οπωσδήποτε, γιατί όντως είσαι θύμα κακοποίησης, και πρέπει να ξεφύγεις.

4.Αγαπητή Λένα αισθάνομαι ότι είμαι καταδικάσμενη να γίνομαι δεδομένη και σε ερωτικές αλλά και σε φιλικές σχέσεις επειδή και στις δύο περιπτώσεις τα δίνω όλα καθώς να είμαι πάντα εκεί για αυτούς όμως δεν μπορώ να το σταματήσω αυτό μου βγαίνει αυθόρμητα ,Ένας ανθρωπος μια φορά δεν μου ζήτησε να βγούμε για καφέ,μια βόλτα κάτι πάντα εγώ θα ζητούσα και αν σταματουσα θα χάνοταν κάθε επαφή (στις φιλικές κυρίως σχέσεις) με όλους ,όταν χρειάζομαι κάποιο άτομο δίπλα μου όλοι θα έχουν δουλειές.Τι κάνω λάθος ; Πώς μπορώ να απαλλαγώ από αυτόν τον φαύλο κύκλο;
-Δεδομένη

5.Α,μπα μου γλυκιά, ερώτηση διαπαιδαγώγησης: ο γιος μου τριών ετών στον παιδικό σταθμό έχασε δυο φορές στις μουσικές καρέκλες και από τότε δεν θέλει να παίζει. Κι αν δεν μπορεί να κάνει κάτι καινούριο κλαίει και λέει θα φύγω. Με ενδιαφέρει να μάθει να μην παραλύει από τον φόβο της αποτυχίας και γενικά προσπαθώ να τον εξοικειώνω με την ήττα στα παιχνίδια που παίζουμε, να του λέω ότι σημασία έχει η συμμετοχή κτλ. Από τη άλλη, με προβλημάτισε ένας φίλος μου που μου είπε να μη τον κάνω ηττοπαθή και ότι ένας εγωισμός χρειάζεται για να επιτύχει στη ζωή. Εγώ λοιπόν επειδή μάλλον δεν τον έχω αυτόν τον εγωισμό, λέω μήπως τελικά του κάνω κακό αντί για καλό; Τι γνώμη έχεις για το χειρισμό του θέματος; Μήπως προσπαθώ να του αφαιρέσω ένα χαρακτηριστικό απαραίτητο για την επιβίωση και την ευημερία του;
– Μάνα σε δίλημμα

Απευθύνσου σε παιδοψυχολόγο ή σε ψυχολόγο για σένα, ή και τα δυο.
Σε γενικές γραμμές σημασία έχει η προσπάθεια και όχι η απλή συμμετοχή, αλλά είναι πολύ σημαντικό να καταλάβεις εσύ τι πιστεύεις και τι μηνύματα μεταφέρεις στο παιδί σου, αυτά που λες όταν δεν καταλαβαίνεις ότι τα λες. Δεν λέω ότι φταις εσύ, αλλά το μόνο που μπορείς να ελεγξεις είναι η δική σου συμπεριφορά.

6. Καλησπέρα Λένα, Αρχικά θα ήθελα να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ επειδή με έχεις βοήθησει να γίνω καλύτερος άνθρωπος.Οχι όμως αρκετά δυνατός για να μην μοιραστώ καποιες σκέψεις μου μαζί σου. Την καλησπέρα μου σε όλες τις αναγνώστριες και αναγνώστες του Αμπα. Τα τελευταία 5 χρόνια μένω Αγγλία και είμαι πολύ δικαιωμένη με αυτήν μου την επιλογή. 1 χρόνο πριν γνώρισα έναν άνθρωπο που μου άρεσε αρκετά.Απο τις ταίνιες που είδαμε μαζί, εκδρομές, μια όμορφη συναυλία και το σεξ ολα είχαν χαρά. Μπήκα σε αυτην την σχέση με όρεξη ενω ειδα και την ανάλογη ανταπόκριση απο μεριά του. Πανω στους 2 μήνες μου ανακοίνωσε οτι δεν είναι σίγουρος για εμάς επειδή έχει συναισθήματα για την πρωην του που νόμιζε οτι είχαν τελειωσει. Απλά με άδειασε. Είμαι 39 ετων εχω πατήσει στα πόδια μου λογω Αγγλιας και ψυχοθεραπείας και είχα την πεποίθηση οτι εκανα πρώτη φορα μια ισότιμη σχέση. Ο καιρός πέρασε και τους τελευταίους 3 μηνές περνάω χρόνο με εναν πολύ καλό μου φίλο που μετακομισε πρόσφατα στην χώρα. Τον γνωριζω 15 χρόνια, παντα τα περναγαμε καλά και οταν είχαμε συζητήσει στο παρελθόν να γίνουμε σύντροφοι δεν μας είχε βγει. Ο ίδιος άνθρωπος μου πρότεινε να το ξαναδούμε επειδή περνάμε όμορφα όταν είμαστε μαζί και του βγάζω τον καλύτερο του εαυτό.Η αλήθεια είναι οτι περνάμε καλά, γελάμε πολύ,υπάρχει οικειότητα και νιώθω ο εαυτός μου μαζί του. Αλλα η λαχτάρα δεν υπάρχει, η έλξη δεν είναι δυνατή απο την μεριά μου.Πάνω στον χρόνο ο πρώην μου με εψαξε να μου ζητήσει συγνώμη για τον τρόπο που μου φέρθηκε. Ταράχτηκα και θελησα να τον ακούσω.Του έλειψε το παιδί της πρώην του.Σε μια κουβεντα του είχα πει οτι δεν είμαι σίγουρη για παιδιά οπότε αυτό τον έβαλε σε σκέψεις.Πρόσφατα μου έστειλε ένα μηνυμα και μου ζήτησε εκ νέου να τον συγχωρέσω, το κεφάλαιο με την πρώην του το έκλεισε διοτι κατάλαβε οτι αυτός δεν είναι λογος να είναι σε μια σχέση, νιώθει ηλίθιος και μετανιωσε για το λάθος που έκανε να πεταξει ολα αυτά που ξεκινήσαμε μαζί. Ζητά λοιπόν μια συνάντηση και μια δεύτερη ευκαιρία.(Παιδιά θέλω αλλα πρώτα θέλω να βρω έναν σύντροφο- του είπα οτι δεν είμαι σίγουρη αλήθεια είναι) Το συναίσθημα λέει να τον συναντήσω αλλά μετά τι? Αν ημουν 30 δεν θα το σκεφτομουν τοσο-θα έδινα δευτερη ευκαιρία- αλλα το σχεδόν 40 με φοβίζει. Δεν ξέρω αν πρέπει να τον πιστέψω. Η έλξη με τον φίλο μου ισως να μη βγεί πότε αλλα θα είμαι ήρεμη μαζί του. Η λογική μου απο την άλλη λεει να ψάξω να βρω έναν άλλο άνθρωπο και να μην φοβηθώ. Σε ευχαριστώ για όλα. Frida

Πιστεύεις ότι οι επιλογές σου είναι ένας άντρας που ξέρεις ουσιαστικά δυο μήνες και ένας φίλος που ξέρεις 15 χρόνια αλλά δεν βλέπεις καθόλου ερωτικά, κι αυτό επειδή δεν πέτυχε η δίμηνη σχέση. Δε γίνεται να θεωρείς ότι αυτοί οι δυο είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις. Ούτε γίνεται να πιστεύεις ότι μια συνάντηση με τον πρώην είναι τόσο καθοριστική που πρέπει πρώτα να σιγουρευτείς ότι θα είναι για πάντα και θα κάνεις παιδί μαζί του για να την αποφασίσεις.

7.Αγαπητή α μπα, πάντα όταν συμβαίνει κάτι με κάποιον που μου αρέσει, ο φόβος μου είναι μήπως βρει μία πιο όμορφη, έξυπνη, ελκυστική κοπέλα από έμενα και με αφήσει. Μου έχει συμβεί μία φορά όταν ήμουν πιο μικρή και διατηρώ ακόμα αυτό το άγχος και την αμφιβολία. Φοβάμαι ότι δεν θα ξαναβρώ κανέναν να νιώσω όμορφα και νοιώθω ότι θα ξαναζήσω εκείνο το άσχημο συναίσθημα που είχα νοιώσει τότε όταν ο τότε φίλος μου κατάλαβα πως είναι ερωτευμένος με άλλη γυναίκα. Πώς να μάθω καλύτερα να διαχειρίζομαι αυτή τη σκέψη; Η γνώμη σου.

8.Αγαπητή αμπα και σχολιάστριες.. θα ήθελα παρά πολύ να δω γραμμένες από εσας απαντήσεις για ένα θέμα που ακόμα προσπαθώ να κατανοήσω πλήρως. Προέρχομαι από μια κακόποιητική σχεση , σκληρό ψυχολογικό πόλεμο κλπ κλπ. Καποια στιγμή αρχισαν κρίσεις πανικού, αμφισβήτηση του εαυτού, ανεξέλεγκτο μη διαχειρίσιμο άγχος κλπ κλπ. Επισκέπτομαι ειδικό δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου και ξέρω ότι έχω δρόμο. Βρίσκοντας την κοινότητα σας είδα ότι τέτοιες σχέσεις είναι δυστυχώς βίωμα πολλών γυναικών.Ξερω ότι τις απαντήσεις θα πρέπει να τις βρω μέσα από την θεραπεία. Αλλά θέλω να ακούσω τη γνώμη σας. Σχετίζεται τελικά μια κακόποιητικη σχέση με τέτοια ψυχολογικά αποτελέσματα; Με ποιον τρόπο ; Υπάρχει άλλος τρόπος εκτος από το να φυγεις νωρίς; Μήπως απλά ήμουν αδύναμη να το διαχειριστώ και μηπως έτσι κι αλλιως θα μου συνέβαιναν αυτά τα πραγματα(οι κρισεις πανικού , το αγχος οι φοβίες κλπ)
-Προβληματισμένη

Όλες οι ερωτήσεις είναι μέρος της θεραπείας που πρέπει να κάνεις. αυτό είναι η θεραπεία. Οι απαντήσεις στα βαθιά μας ερωτήματα. Δεν είναι η απάντηση ίδια για όλους, γι αυτό χρειάζεται η θεραπεία, για να βρεις τις δικές σου απαντήσεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News