Ξαφνικά έπρεπε να προσέχω τι λέω, πως το λέω, πως ντύνομαι, πως φέρομαι, ακόμα και πως κοιτάω ή δεν κοιτάω, γιατί υπάρχουν άντρες (πριν δεν υπήρχαν;). Γιατί τώρα που είχα περίοδο, οι άντρες θέλουν “κάτι” από μένα (το οσμίζονται σαν τα σκυλιά;). Και εγώ πλέον δεν ήμουν παιδί, ούτε καν έφηβη, αλλά γυναίκα, και σαν γυναίκα έπρεπε να αναλάβω τις ευθύνες μου, γιατί ότι μου συμβεί από εδώ και πέρα (το σημείο μηδέν) εγώ θα φταίω. “Γυναίκα” ετών 11, με “ευθύνες”, γιατί οι γυναίκες έχουν μόνο ευθύνες, οι άντρες έχουν πουλί.
“Είσαι τρελή κορίτσι μου αν πιστεύεις πως οι γυναίκες δεν φταίνε. Είσαι τρελή και ονειροπαρμένη“. Και όμως μέσα μου ήξερα ότι όλο αυτό δεν είναι σωστό. Σα να σου λένε ότι δύο συν δύο ίσον εικοσιτέσσερα, ενώ εσύ ξέρεις ότι κάνει τέσσερα, αλλά δεν μπορείς να το αποδείξεις γιατί δεν ξέρεις μαθηματικά, το ξέρεις όμως.
Ήμουν στην εφηβεία όταν πήγαινα σχεδόν καθημερινά στο σπίτι της φίλης μου της Α. για να διαβάσουμε, να κάνουμε παρέα κλπ. Ήταν η μόνη από τις φίλες μου που οι γονείς της δεν ήταν χωρισμένοι, και βρισκόταν ο μπαμπάς της στο σπίτι κάθε φορά που πήγαινα. Έπρεπε λοιπόν να πηγαίνω ντυμένη “κάπως”, όχι με σορτσάκι (το καλοκαίρι), ούτε με φόρμα (γιατί διαγράφονται οι καμπύλες) αλλά ούτε με τα μαλλιά μου κότσο (γιατί φαίνεται ο λαιμός) ούτε με μπλούζα που να τονίζει το μεγάλο στήθος που είχα, και ας ήταν η μπλούζα ζιβάγκο, και ο κατάλογος του τι δεν έπρεπε να φοράω ήταν ατελείωτος, για να μην μου την πέσει ο κύριος Τάδε μπαμπάς της φίλης μου, σύμφωνα με τη μάνα μου.
“Μα ρε μάνα, αν ο κ. Τάδε είναι ανώμαλος (έτσι τους αποκαλούσα, παρεπιπτόντως ο άνθρωπος ήταν μια χαρά και ποτέ δεν είχε πέσει κάτι στην αντίληψή μου, ούτε καν κάποιο βλέμμα), υποθετικά μιλώντας, τότε δεν θα με σώσουν τα ρούχα”.
“Δεν είναι ανώμαλος, άντρας είναι και θα του σηκωθεί. Εσύ να μην είσαι προκλητική γιατί μετά εσύ θα φταις για ότι γίνει”.
Ήμουν πάλι στην εφηβεία γύρω στα 13-14, χωρισμένοι οι γονείς μου, ένας άλλος άντρας έμενε για κάποιο διάστημα στο σπίτι μας. Να προσέχω πως ντύνομαι μέσα στο σπίτι, μη τυχόν και μου την πέσει αυτός, γιατί μετά “αυτόν θα τον διώξω και εσύ θα φας ξύλο”.
Αγαπημένη ατάκα σε συγγενείς: ένας μεγάλος φόβος μου είναι μην μου βιάσουν το κορίτσι αύριο μεθαύριο (όταν έγινα 12) και μετά άντε να τη δικαιολογήσω (σε ποιόν;;). Μην κόπτεσαι ρε μάνα, άμα είναι αυτό το πρόβλημα, το κρύβουμε κάτω απ’ το χαλί και κάνουμε ότι δε συνέβη ποτέ. Οι στρουθοκάμηλοι εγκρίνουν.
Ήμουν 21 όταν κανόνιζα ένα βράδυ να βγω έξω με μια παρέα. Το αγόρι μου δούλευε βραδινή βάρδια και δεν μπορούσε να έρθει. Με ρωτάει η μάνα μου αν θα είναι και αγόρια μαζί μας. Ναι της λέω, θα έρθουν ο τάδε και ο τάδε. “Πρόσεξε μην σε βιάσουν γιατί μετά το αγόρι σου δεν θα θέλει ούτε να σε φτύσει. Και εσύ τέτοιες ώρες πας γυρεύοντας να το ξέρεις”. Εκεί εξοργίστηκα. Δηλαδή δεν σε ενδιαφέρει στο παιδί σου τι σωματική και ψυχολογική ζημιά επιφέρει ένας βιασμός, σε ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί ο κάθε γκόμενος. Λες και ο βιαστής έχει ωράριο, βγαίνει πάντα μετά τα μεσάνυχτα σαν τα βαμπίρ, και εμείς που “πάμε γυρεύοντας” γνωρίζουμε αυτό το ωράριο από πριν και το ακολουθούμε κατά πόδας, μην τυχόν και πέσουμε σε κακό timing και δεν βιαστούμε τελικά.
“Ε λοιπόν αν με βιάσουν την επόμενη μέρα θα κάνω καταγγελία. Και αν το αγόρι μου δεν θα θέλει να με φτύσει μία, εγώ θα τον φτύσω χίλιες φορές. Και μετά θα πάω σε έναν ψυχολόγο για να γλιτώσω από όλους εσάς τους τρελούς”. Αυτή ήταν η απάντησή μου. (Φυσικά και δεν βγήκα ποτέ εκείνο το βράδυ, διότι ακολούθησε καβγάς επικών διαστάσεων). Τότε δεν ήξερα τον όρο, ήξερα μόνο αυτό που μου έλεγε το ένστικτό μου, ότι όλο αυτό είναι λάθος. Τώρα ξέρω πως ονομάζεται. Εσωτερικευμένος μισογυνισμός.
“Εγώ σε προειδοποίησα. Εγώ το καθήκον μου το έκανα. Από εκεί και πέρα αν σου συμβεί κάτι εσύ θα φταις, εγώ δεν θα είμαι εκεί”. Αυτά ειπώθηκαν την τελευταία φορά που μιλήσαμε για το θέμα αυτό.
Μέχρι πριν κάποια χρόνια πίστευα απλά ότι η μάνα μου είναι ένας κακός άνθρωπος που τα λέει και τα πιστεύει αυτά, ή ότι κάποιο απωθημένο είχε μαζί μου.
Μετά συνειδητοποίησα ότι το θέμα είναι κοινωνικό, ξεπερνάει το μικρόκοσμό μου, και τρόμαξα.
Όπως και εσείς, έχω ακούσει από πολλούς να λένε “εν μέρει έφταιγε και η κοπέλα”. Μια μέρα είπα σε παρακαλώ, εξήγησέ μου πως το εννοείς αυτό. Έφταιγε όπως λέμε έφταιξε ένας μεθυσμένος οδηγός που χτύπησε έναν άνθρωπο, γιατί ενώ γνωρίζει τις συνέπειες του αλκοόλ στην οδήγηση επέλεξε να πιεί και μετά να οδηγήσει; “Όχι, γιατί η κοπέλα δεν ήξερε τι θα της συμβεί, αλλά παρόλα αυτά πήγε”. Τότε αγαπητέ μου του λέω, είχε άγνοια κινδύνου. Εσύ αν έρθεις στο σπίτι μου και εγώ έχω φέρει άλλους πέντε να σε σαπίσουν στο ξύλο, θα φταις εσύ; Θα το έχεις προκαλέσει εσύ; Όχι, απλώς αγνοείς το γεγονός ότι θέλω να σου κάνω κακό.
Πολλοί έχουν μπερδέψει την άγνοια κινδύνου με το “έφταιγε”. Και για να αναγνωρίσουμε τον κίνδυνο χρειάζεται ενημέρωση, ουσιαστική ενημέρωση, όχι της επιφάνειας. Όχι να σου πετάξω ένα πατριαρχικό manual για το πως πρέπει να ντύνεσαι και να συμπεριφέρεσαι, και όποιον πάρει ο Χάρος. Όχι, έτσι δε νοιάζεσαι για μένα, έτσι με πατρονάρεις. Αλλά και όλη η ενημέρωση του κόσμου δεν ίσως δεν φτάνει για να μας προστατέψει από το τέρας που ονομάζεται βιασμός. Και εγώ γνώριζα τους κινδύνους, αλλά έπεσα σε κακοτοπιές, πάμπολλες φορές. Γλίτωσα, όλες τις φορές, από καθαρή τύχη. Δεν έφταιγα εγώ όμως, δεν το προκάλεσα. Δεν το προκάλεσα ούτε όταν δεν ήξερα, ούτε όταν ήμουν υποψιασμένη. Όπως ο δολοφονημένος δεν προκάλεσε τον δολοφόνο του να τον σκοτώσει. Γιατί είναι τουλάχιστον ανόητο και επικίνδυνο, τη στιγμή που διαδραματίζεται ένα έγκλημα, να προσπαθούμε να μοιράσουμε την ευθύνη ανάμεσα στο θύμα και στο θύτη.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η μητέρα σου εκτός από εσωτερικευμένο μισογυνισμό, τολμώ να κάνω την υπόθεση ότι φέρει και δικά της βαθιά τραύματα. Βρίσκω τις αντιδράσεις τρομερά ψύχραιμες σε σχέση με το περιβάλλον που μεγάλωσες 🙂
Έχω πάθει πλάκα με το ποσο ξεκάθαρη είναι η σκέψη σου. Και το κείμενο σου, έχει νόημα χωρίς να κουράζει. Νομιζω ότι παρά πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν να γράψουν έτσι. Ειλικρινά μπράβο!
Πολύ δυνατό κείμενο.
Θα σταθώ στο “Ήμουν πάλι στην εφηβεία γύρω στα 13-14, χωρισμένοι οι γονείς μου, ένας άλλος άντρας έμενε για κάποιο διάστημα στο σπίτι μας. Να προσέχω πως ντύνομαι μέσα στο σπίτι, μη τυχόν και μου την πέσει αυτός, γιατί μετά “αυτόν θα τον διώξω και εσύ θα φας ξύλο”. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να φταίει η 13χρονη και όχι ο 45αρης που κολάζεται από ένα ΠΑΙΔΙ. Βέβαια επειδή έχουμε ακούσει για πολλές τέτοιες περιπτώσεις, εγώ ως μάνα έφηβης δε θα έβαζα ξένο άντρα στο σπίτι μου. Ποτέ.
Γενικά αυτή την άποψη την έχει και η μάνα μου. Ότι ο άντρας θα ξενοκοιταξει και μια χωρισμένη μάνα με κορίτσι στην εφηβεια, πρεπει να προσέχει με ποιον θα τα ξαναφτιάξει γιατί σίγουρα θα λιγουρευτει το κορίτσι…βέβαια το καλό είναι ότι δε ρίχνει την ευθύνη στο κορίτσι
Δεν είναι μόνο το σεξουαλικό. Φαντάζεσαι να λείπεις και να ζητάει το παιδί από τον ξένο κάτι κι αυτός να το αποπαίρνει ή να το χτυπάει; Εμένα μού φαίνεται εφιάλτης.
Συγγνώμη, αλλά διαφωνώ κάθετα. Μπορεί να είναι απαράδεκτες οι απαιτήσεις που είχε από τη κόρη, αλλά άλλο τόσο απαράδεκτο είναι να περιμένουμε από τις διαζευγμένες μητέρες να μην εμφανίζουν ποτέ σύντροφο μέχρι να ενηλικιωθούν τα παιδιά.
Δεν ήμουν αρκετά σαφής με το “δε θα έβαζα ξένο άντρα στο σπίτι μου”. Έχει διαφορά @Melia να γνωρίσει ένα παιδί το/τη σύντροφο του γονιού του, από το να ζήσουν όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι και ελπίζω να το αντιλαμβάνονται όλοι αυτό. Χαίρομαι που οι περισσότερες απαντήσεις συμφωνούν με το σχόλιό μου, γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση δε μιλάμε για σεξισμό και ρατσισμό (ο παραλληλισμός της PJ με την εθνικότητα απλά ασχολίαστος). Μιλάμε για την (αυτονόητη κατ εμέ) προστασία που οφείλουν να παρέχουν οι γονείς στα ανήλικα τέκνα τους και πιστεύω ότι το να διατηρείς μια απόσταση ανάμεσα στο παιδί σου… Διαβάστε περισσότερα »
Εμένα κάτι τέτοιο μου φαίνεται τραγικό. Να αντιμετωπίζεις κάθε αντρα σα εν δυνάμει βιαστή/παιδεραστή και να μην μπορείς να εμπιστευτείς ούτε τον ίδιο σου το σύντροφο…Γιατί δεν μιλάμε για έναν άγνωστο, αλλά κάποιον που εσύ έχεις επιλέξει για σύντροφο.
Να ρωτήσω τι γνώμη έχεις για τις χωρισμένες μητέρες που ξαναπαντρεύονται (ή οχι) και ζούνε όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι;
Η απάντηση στην ερώτηση είναι “Παίρνουν ρίσκο”. Όλα στην ζωή ρίσκο είναι άλλωστε. Η άποψη της Nenela είναι να μην ρισκάρεις γιατί δεν της αρέσουν τα ρίσκα και μίλησε για τον εαυτό της. Κι εγώ θα δίσταζα πολύ να βάλω στην οικογένειά μου έναν ξένο, αν δεν είχα φροντίσει να τον μάθω από την καλή και από την ανάποδη (θέλει μερικά χρόνια αυτό), αλλά δεν μπορώ να υποδείξω στις άλλες γυναίκες πώς θα κάνουν με τις δικές τους ζωές.
Δεν έκανα υπόδειξη σε κανέναν, μίλησα για το ότι εγώ θα απέφευγα να βάλω ΑΓΝΩΣΤΟ (όχι αλλοδαπό) άνθρωπο στο σπίτι μου. Όσο για το αν είναι τραγικό να αντιμετωπίζουμε όλους τους άντρες σαν δυνάμει βιαστές/παιδεραστές/δολοφόνους κτλ, έχω να πω ότι σε μια κοινωνία με περιπτώσεις γονέων που δέρνουν, βιάζουν, εκπορνευουν, σκοτώνουν και μαγειρεύουν τα ίδια τους τα παιδιά ΟΧΙ για μένα δεν είναι, δε θα εμπιστευομουν κανέναν άλλο εκτός από μένα. Θα μου πείτε πως αυτά δε γίνονται καθημερινά, ωστόσο γίνονται και δυστυχώς θα μπορούσε να τύχει σε κάθε οικογένεια, όσο παράλογο και αν ακούγεται. Και τα θύματα των περιπτώσεων… Διαβάστε περισσότερα »
Έλα, μην χαλιέσαι. Όντως κάποιος που δεν ξέρει να διαβάσει ερμήνευσε το “ξένος” ως “αλλοδαπός”. Κατά τα άλλα εγώ συμφωνώ με το σκεπτικό σου και δεν υπαινίχτηκα ότι υποδεικνύεις στους άλλους τι να κάνουν – ίσα ίσα, είναι δικαίωμά σου να μην θέλεις να ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΕΙ με τα παιδιά σου ένας ξένος άνθρωπος (και όχι να μην πατήσει το πόδι του ή να μην γνωρίσει τα παιδιά σου = άλλη παρερμηνεία αυτή). Και είναι ενοχλητικό να σε μέμφονται (το “σε” γενικό είναι) γιατί δεν ξαναπαντρεύεσαι ή ξερωγωτιάλλο.
Δεν είναι προσβλητική με αρκετούς τρόπους η τοποθέτηση δε θα έβαζα ξένο άντρα στο σπίτι αν τη σκαλίσουμε λίγο;
Δικαίωμα του καθενός δηλαδή ποιον βάζει σπίτι του, αλλά ας κάνουμε τον παραλληλισμό με το δε βάζω (εθνικότητα) σπίτι μου.
Και μένα εκεί πήγε το μυαλό μου…
Το ξένος εννοείται ως άγνωστος, ρε παιδιά, όχι ως αλλοδαπός.
Θα συμφωνήσω με τη Φούστα Κλαρωτή, η μητέρα σου έχει βαθιά θέματα. Όμως, δεν είναι αυτό το ζητούμενο, όλοι κουβαλάμε ένα σωρό βαρίδια. Δυστυχώς βέβαια σε δυσκόλεψε αυτό μεγαλώνοντας, αλλά φαίνεται πως ήσουν πολύ τυχερή που ήξερες από την αρχή ότι κάτι δεν πάει καλά και φαίνεται από το κείμενό σου ότι έχεις κάνει δουλειά μέσα σου και ειλικρινά, μπράβο σου.
Μαμοκομείο εξπρές. Το χω πει και θα το ξαναπώ. Υπάρχουν χιλιάδες κακοποιητικοί μπαμπάδες αλλά οι περισσότεροι/ες από χειριστικές/κακοποιητικές/σπαστικές μαμάδες έχουμε παράπονα και τα πιο βαθιά τραύματα. Γράφουσα συγχαρητήρια για την ωριμότητα και την εξυπνάδα που είχες από τα 11 σου και για τον ωραίο τρόπο που σκέφτεσαι και γράφεις.
“Μαμοκομείο εξπρές. Το χω πει και θα το ξαναπώ. Υπάρχουν χιλιάδες κακοποιητικοί μπαμπάδες αλλά οι περισσότεροι/ες από χειριστικές/κακοποιητικές/σπαστικές μαμάδες έχουμε παράπονα και τα πιο βαθιά τραύματα. ”
Υπάρχουν σίγουρα διάφοροι παράγοντες, αλλά τα νούμερα των γυναικών ως “prime caregivers” στις οικογένειες αλλά και τα νούμερα των γυναικών σε χωρισμένες και μονογονεϊκές, είναι πολύ μεγαλύτερα απ’ αυτά των άνδρών.
Μ’ άλλα λόγια λιγότεροι άνδρες ασχολούνται με τα παιδιά εξαρχής και όταν ασχολούνται, ασχολούνται πολύ λιγότερες ώρες: λιγότερη τριβή, λιγότερη αίσθηση ευθύνης.
Α γεια σου. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος, την στήριξη την περιμένουμε από τη μάνα. Ο πατέρας συχνά είναι απών είτε σαν φυσική παρουσία είτε συναισθηματικά. Επιπλέον μπορεί να κάνει τα μύρια όσα και να συγχωρείται από τα παιδιά του, ειδικά από τις κόρες που τους έχουμε αδυναμία. Με χαρά πάντως διαπιστώνω ότι στα νέα ζευγάρια αυτό αλλάζει κάπως, οι μπαμπάδες συμμετέχουν πιο ενεργά και στην κοινωνική και στην συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Βλέπεις μπαμπάδες και στα σχολεία και στις ενημερώσεις των δασκάλων και στα παιδικά πάρτυ. Στη δική μου γενιά 40+ αυτό δεν έπαιζε. Και ούτε φυσικά μπορούσα να… Διαβάστε περισσότερα »
Θα πρεπει ομως να το πεις αργα κοιτοντας τον στα ματια σαν νια παραλλαγή της μεθοδου αικιν το..
Κλαίω για την τόσο βίαια χαμένη σου παιδικότητα.
Η ιστορία σου μου θύμισε πολύ έντονα μια σπονδυλωτή ταινία που είχα δει απο μουσουλμάνο σκηνοθέτη/τρια, δυστυχώς δεν θυμάμαι τον τίτλο, όπου στην μια ιστορία ενα κοριτσάκι κάνει παρέα με ένα αγοράκι και στα ενατα γενέθλια της, της λένε ότι πλεον έγινε γυναίκα και γιαυτό δεν μπορεί να παίζει πια μαζί του. Φυσικά, το κοριτσάκι αντιδρά και δεν μπορεί να καταλάβει τον παραλογισμό γιατί αφού παιζουν κάθε μέρα με τον φιλο της επι χρόνια τώρα δεν πρέπει να τον ξαναδεί.
Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες την ιστορία σου.
Και εγώ είχα παρόμοια αντιμετώπιση από τη μάνα μου, βέβαια σε αρκετά πιο λάιτ βαθμό, οπότε καταλαβαίνω πόσο δυσκολο πρέπει να ήτανε αυτό.
Χαίρομαι που κατάφερες να δεις πίσω από όλο αυτό και να καταλάβεις ότι εσύ ποτέ δεν έφταιγες σε κάτι.