Δεν ξέρω αν υπάρχει παιδοψυχολόγος στην ομάδα αλλά θα ήθελα με τη σειρά μου και εγώ να θέσω τον προβληματισμό μου. Έχω ένα κοριτσάκι δυο ετών. Πριν απο τρεις μήνες ήρθε στη ζωή η αδερφή της. Από εκείνη τη στιγμή και μετά το μεγάλο μου παιδί έχει αλλάξει πάρα πολύ. Ζήλιες, νεύρα,τσιριδες, ξεσπάσματα. Όταν την πάω, δε, στην παιδική χαρά νιώθω άγχος, γιατί φωνάζει και σπρώχνει οποιο παιδάκι πάει να την πλησιάσει (ειδικότερα εάν κρατάει και κάποιο παιχνίδι στα χέρια της). Αισθάνομαι πάρα πολύ προβληματισμενη και θα ήθελα να ακούσω τη συμβουλή σου αλλά και τα σχόλια των αναγνωστριων ειδικότερα αν εχουν περασει κατι παρομοιο.
Πριν απαντήσω, θα ήθελα να ενημερώσω πως δεν είμαι παιδοψυχολόγος. Ήδη στο επάγγελμα μας πολλές φορές κάποιο ζήτημα που δεν είναι αμιγώς ψυχιατρικό αντιμετωπίζεται διαφορετικά από κάθε επαγγελματία και οι απόψεις που διατυπώνονται είναι πολλές (βέβαια ακόμα και αν είναι αμιγώς ψυχιατρικό, η αντιμετώπιση μπορεί να ποικίλει). Στην παιδοψυχολογία τα πράγματα είναι ακόμα πιο πολύπλοκα, και ο τρόπος αντιμετώπισης κάθε προβληματισμού, αλλά και ο σωστός τρόπος να μεγαλώνει κανείς ένα παιδί, ποικίλει.
Πολλά παιδιά όταν υποδέχονται το καινούργιο αδερφάκι τους, φοβούνται πως θα χάσουν την αγάπη των γονιών τους και θα έρθουν σε δεύτερη μοίρα. Υπάρχουν δύο τρόποι να αντιμετωπίσουν αυτόν τους το φόβο. Ο ένας είναι με υπεραναπλήρωση, που το παιδί εξελίσσεται σε ένα πολύ τρυφερό, προστατευτικό αδερφάκι και σε ένα τρομερά υπάκουο παιδί (ακόμα και αν πριν δεν ήταν υπάκουο). Ο άλλος τρόπος είναι να προκαλεί συνεχώς την προσοχή του γονέα με απρόσφορες συμπεριφορές, κάτι που φαίνεται να κάνει το παιδί σου.
Κατά τη γνώμη μου ο πιο ασφαλής τρόπος να περιορίσεις τέτοιες συμπεριφορές είναι η διαρκής επικοινωνία. Επικεντρώσου αρχικά στο να περιορίσεις την επιθετικότητα του. Ένας τρόπος είναι να επέμβεις εκείνη τη στιγμή περιορίζοντας σωματικά το παιδί και ερχόμενη στο ύψος του να του πεις πως δεν χτυπάμε, πως όταν χτυπάμε πονάμε τον άλλον. Πες του ότι καταλαβαίνεις τον εκνευρισμό του. Ρώτησε το, θα ήθελες να σε πάρω μια αγκαλιά; Μην το μαλώσεις και μην του πεις πως είναι κακό παιδί, ούτε να το τιμωρήσεις, γιατί με αυτόν τον τρόπο θα επιβεβαιώσεις αυτό που στην ουσία φοβάται, πως δηλαδή τον αγαπάς λιγότερο από το αδερφάκι του.
Άντλησα πληροφορίες από αυτά τα δύο άρθρα που νομίζω ότι είναι ιδιαιτέρως κατατοπιστικά και με βρίσκουν σύμφωνη σε αυτά που προτείνουν. Ελπίζω να σε βοηθήσουν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Έγραψες ότι την ζηλεύει αλλά μήπως είναι απλά η φάση των terrible twos? Με παιδάκι στα 2. 5 κ χωρις αδερφάκι κ βλεπω παρόμοια τάση για κτητικοτητα όλα δικά μου κλπ αυτή τη περίοδο.
Μπράβο σου που ήδη από τώρα που είναι νωρίς το ψάχνεις γιατί νομίζω πως αυτά καλό είναι να λύνονται άμεσα. Ίσως να έχω αναφέρει ξανά την ιστορία με τις δύο αδερφούλες στην παιδική χαρά, όπου η μεγάλη ζήλευε απεριόριστα τη μικρή, συνεχώς της την έλεγε (εντυπωσιακή γλώσσα για 6χρονο) και έδειχνε ότι προτιμούσε την κόρη μου από τη μικρή της αδερφή. Η μικρή αδερφή από την πρώτη στιγμή, πριν καν φανεί αυτή η “προτίμηση’΄ της μεγάλης, χτυπούσε τη δικιά μου, την έσπρωχνε απ’ τα σκαλιά, είχε τέτοιο “μίσος” στα μάτια της που μόνο στις ταινίες έχω δει, ακόμα και στο… Διαβάστε περισσότερα »
Μου φαίνεται λίγο υπερβολικό το «κάτι πήγαινε στραβά σ’ αυτό το σπίτι». Τα παιδιά μπορούν να βγάλουν συμπεριφορές περίεργες και ιδιαίτερες και όλα να είναι μια χαρά στο σπίτι. Το συναίσθημα της ζήλειας ειδικά μετά τον ερχομό ενός δεύτερου παιδιού στο σπίτι είναι πάρα πολύ συνηθισμένο και πάρα πολύ λογικό. Νομίζω δεν χρειάζεται να δαιμονοποιούμε τα συναισθήματα ακόμα και εκείνα που μας δυσκολεύουν την ζωή. Χρειάζεται (πάρα) πολύ υπομονή, πολύ αγάπη και πολύ κουβέντα προκειμένου τα παιδιά να καταλάβουν αυτό που έχει συμβεί, να το συνηθίσουν και να το αποδεχτούν. Μια συμβουλή που θα έδινα στη φίλη που στέλνει το… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά μου είχαν πει ότι όταν έρχεται το νέο παιδί στο σπίτι, το πρώτο περνάει σαν τα στάδια του πένθους ως την αποδοχή, η οποία έρχεται περίπου στο εξάμηνο. Είναι μια μεγάλη απώλεια η απώλεια της πρωτοκαθεδρίας και του κόσμου ολόκληρου όπως τον ήξερες. Η μεγάλη μου ήταν λίγο πριν τα 2,5 όταν γεννήθηκε η μικρή. Την πρώτη εβδομάδα έκλαιγε με μαύρο δάκρυ, απόλυτος θρήνος, από την ώρα που ξυπνούσε μέχρι την ώρα που κοιμόταν. Μετά πέρασε μία περίοδος που αγνοούσε το μωρό, μετά πέρασε μια φάση θυμού (μεγάλη). Μεγάλωσε και η μικρή η οποία έβλεπε… Διαβάστε περισσότερα »
Καλημέρα! Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου! Παιδοψυχολόγος δεν είμαι, ούτε έχω δύο παιδιά, έχω φίλες που αντιμετώπισαν αυτά που λες κι έχω ακούσει συμβουλές από ειδικό συο σχολείο της κόρης μου σε ομιλίες. Καλό θα ήταν να προσπαθήσεις να βρεις έναν ειδικό και να μιλήσεις μαζί του κάποιες φορές ώστε να του δώσεις όλες τις πληροφορίες που σας αφορούν και να μπορέσει να σας καθοδηγήσει πιο οργανωμένα και σωστά. Έπειτα, ισχύει όπως ειπώθηκε ήδη ότι στα 2 τους χρόνια τα παιδιά περνάνε μια ζόρικη φάση με ταντρουμς και ξεσπάσματα έτσι κι αλλιώς. Αν δεν μιλάει ακόμα ή αν δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Ισως θα βοηθούσε να σκεφτεις οτι δεν είναι μια απλή ζήλεια. Τα παιδιά όταν έρχεται ενα μικρότερο αδερφάκι νιώθουν οτι γκρεμίζεται ο κόσμος τους. Ειναι υπαρξιακός ο φόβος τους, οτι θα χάσουν την αγάπη των γονιών τους και κατ επέκταση την ίδια τη ζωή τους. Το κάθε παιδί το βιωνει διαφορετικά και με διαφορετική ένταση. Νομίζω οτι ειναι σημαντικό να μην αντιμετωπιστούν μόνο τα συμπτώματα αλλά και η αιτία. Να ενισχυθεί η πεποίθηση στο παιδί οτι παρότι δεν είναι το μονο παιδί στην οικογένεια συνεχίζει να είναι σημαντικό και δεν απειλείται.