Καλοκαίρι, ο σκύλος μου ήταν στους τελευταίες μήνες της ζωής του, ελαφρώς ερείπιο και μεγαλόσωμος, και ορισμένες μέρες στεκόταν και περπατούσε με μεγάλη δυσκολία. Τον έβγαζα παρ’ όλα αυτά τακτικά τις βόλτες του, και την περισσότερη ώρα την περνούσαμε καθισμένοι στην πλατεία, του άρεσε να χαζεύει την κίνηση και τα άλλα σκυλιά. Ένα τέτοιο απόγευμα, σηκώθηκα να τον πάρω να φύγουμε, αλλά δεν κουνούσε με τίποτα. Δοκίμαζε να σηκωθεί, αλλά δεν τον κρατούσαν τα πόδια του και καταλάβαινα πως πονούσε.
Έσκυψα να τον βοηθήσω, ήταν βαρύς κι έπαιρνε ώρα να τον κρατάς από πίσω μέχρι να μπορέσει να σταθεροποιήσει τα πίσω πόδια, ήταν μια σκέτη λύπη να τον βλέπεις. Εκεί λοιπόν που παλεύω να τον κρατήσω όρθιο, αντιλαμβάνομαι ότι, καθώς το ντεκολτέ του φουστανιού μου έχει βαθύνει από το σκύψιμο, ένας θαμώνας της πλατείας βγάζει το κινητό και φωτογραφίζει την καταπληκτική θέα του στήθους μου.
Ήμουν πολύ απασχολημένη να κρατώ όρθιο το ζωντανό για να τσακωθώ, και προχωρούσα λίγο-πολύ σκυφτή για να τον στηρίζω μέχρι το σπίτι, αλλά τουλάχιστον κοίταξα αυτό το σίχαμα με βαθιά περιφρόνηση – όπως και κάνω κάθε φορά που τον ξανασυναντώ στη γειτονιά.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα το πω όπως το σκέφτομαι. Μαλάκα μου τι αήδια υπάρχει εκεί έξω ατιμώρητη λόγω πατριαρχίας; Η κοπέλα πάλευε να σηκώσει τον άρρωστο σκυλάκο της και ο μαλακοβιόλης τράβαγε φωτογραφία. Που κανονικά έπρεπε να γινόταν το επόμενο δευτερόλεπτο το κινητό του βίδες. Και να τις κατάπινε και μια μια. Συγχύστηκα λίγο.
Δεν του πέρασε από το μυαλό να βοηθήσει παρά μόνο να βγάλει φωτογραφία. Πολύ λυπάμαι για τον σκύλο σου.
Σ’ ευχαριστώ! <3
Είναι βέβαια θέμα το γεγονός ότι κράτησε τη φωτογραφία σου.
Νομικά και πολιτικά είναι πράγματι θέμα. Προσωπικά, είναι κάτι βυζιά που ένας 55άρης λιγούρης έχει ανάγκη για να νιώσει ότι κάτι εξουσιάζει στη ζωή του. Εγώ είμαι το υποκείμενο της ζωής, των επιλογών και των σχέσεών μου.
(Για να μην παρεξηγηθώ: Δεν χρησιμοποιώ φυσικά υποτιμητικά τη λέξη βυζιά, αλλά την προτιμώ γιατί δηλώνει καθαρότερα ότι είναι ένα κομμάτι του σώματος που έχει, όπως όλα, μια ορισμένη λειτουργία – για μένα τουλάχιστον δεν είναι τίποτα πιο ιδιαίτερο από το συκώτι, αφήνω που η ζωή μου εξαρτάται σαφώς περισσότερο από το δεύτερο).
αχ φίλη αυτή την ιστορία την σκέφομαι μέρες. Θέλω να πιστευω πως εγώ στη θεση σου θα τον κοιταγα στη ψυχη και θα του έλεγα” ή διαγραφεις τωρα την φωτο ή σου σπαω το κινητο” ( και φυσικα θα το εσπαγα)