Μιάς και υπάρχουν πολλές δυσάρεστες εμπειρίες εδώ, αποφάσισα να σας γράψω τη δική μου, η οποία είναι θετική και ελπίζω να σας δώσει ελπίδα, όπως μου δίνει κι εμένα κάθε φορά που τη σκέφτομαι.
Έτος 2005. Οι γονείς μου δουλεύουν και οι δύο ως εκπαιδευτικοί σε δημοτικά σχολεία. Ανακοινώθηκε ότι πρέπει να κάνουν κάποια μετεκπαίδευση, η οποία διαρκεί 2 χρόνια. Μη με ρωτήσετε λεπτομέρειες, ούτε κι εκείνοι δεν τις θυμούνται. Προκειμένου να κάνουν τη μετεκπαίδευση, έπρεπε να δώσουν κάποιου είδους εξετάσεις, να συγκεντρώσουν μόρια και να μπουν στο πανεπιστήμιο. Πρώτη έκανε την εξέταση η μαμά μου. Ο μπαμπάς μου της έλεγε να προσπαθήσει όσο μπορεί να μπει Αθήνα (μόνιμος τόπος κατοικίας). Η μαμά τελικά δεν τα καταφέρνει. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, βλέπει ότι έχει περάσει στα Γιάννενα. Η πρώτη της σκέψη ήταν “Θα ξαναδώσω την εξέταση και θα περάσω εδώ. Δεν γίνεται να πάω στα Γιάννενα.” Ο πατέρας μου όμως της είπε να μην το κάνει.
“Ακόμα και αν ξαναδώσεις, δεν ξέρουμε αν θα περάσεις εδώ. Μπορεί να περάσεις κάπου ακόμα πιο μακριά. Πήγαινε εσύ φέτος στα Γιάννενα. Θα μείνω εγώ εδώ με το παιδί”. Η μαμά φυσικά ήταν διστακτική αλλά τελικά αποφάσισε να πάει. Για έναν ολόκληρο χρόνο, εκείνη πηγαινοερχόταν, ενώ εμένα με φρόντιζε ο πατέρας μου. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι τότε ήμουν 4 χρονών. Σε ηλικία δηλαδή που ούτε νερό δεν ήξερα να βάλω μόνη μου. Ο μπαμπάς μου δέχτηκε να μείνει στην Αθήνα και να φροντίζει ένα πολύ ενεργητικό, περίεργο τετράχρονο. Την επόμενη χρονία έδωσε και ο πατέρας μου τις εξετάσεις και δήλωσε μόνο Γιάννενα. Έτσι μετακομίσαμε όλοι εκεί για ένα χρόνο. Τη μεθεπόμενη χρονιά, η μαμά μου είχε τελειώσει πλέον την εκπαίδευση και γυρίσαμε μαζί Αθήνα για να ξεκινήσω εδώ το Δημοτικό. Ο μπαμπάς έμεινε εκεί για να τελειώσει την δική του εκπαίδευση.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τι όμορφη ιστορία! Ειλικρινά συγχαρητήρια και στους δύο σου γονείς!! Δεν μπορώ βέβαια, πάρα να σκεφτώ αντίστοιχα ότι κάθε φορά που τυχαίνει να λείπει η μητέρα μου από το σπίτι για λίγες μέρες επειδή π.χ είναι στο νοσοκομείο για την γιαγιά μου, εγώ (κορίτσι ,19 ετών) με τα αδέρφια μου (αγόρια – ηλικίες 18 και 21 ετών ) και τον πατέρα μου ζούμε σαν σεισμόπληκτοι. Αναλαμβάνω προφανώς εγώ όλες τις δουλειές γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα επιβιώναμε και σαν να μην ήταν αρκετό αυτό, οι υπόλοιποι ζούνε ζωή χαρισάμενη και μάλιστα παρατάνε τα πάντα όπου να’ ναι, αφήνουν βρώμικα… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν ξανά φύγει η μητέρα σου , γύρνα κ πες του 50 ευρώ ο καθένας για να παρω άτομο για τον καθαρισμό αν δεν δεχτούν δεν θα κάνεις τίποτα .θα τα αφήσεις έτσι για να τα δει η μάνα σου τι τραβάς . Η συμπεριφορά τους είναι εσκεμμένη , είναι η ώρα να τους βάλεις τα όρια .
Συμφωνώ απόλυτα. Δεν πρόκειται να ξανακάνω τίποτα. Ας μάθουν κάποια στιγμή ότι δεν είμαι η άμισθη υπηρέτρια που θέλουν, λυπάμαι..
Ό,τι και να τους πεις, δε θα βρεις το δίκιο σου! Έτσι έχει καθιερωθεί, έτσι θα παραμείνει η κατάσταση… Κι εγώ όσο και να τσακώνομαι, άκρη δε βγάζω, αντιθέτως βγαίνω και κακιά. Δε ξέρω, εν τέλει η μόνη λύση είναι να ζει ο καθένας μόνος του….
Εκτός από το να μην αναλάβεις ποτέ ξανά εξολοκλήρου τις δουλειές του σπιτιού, δεν καταλαβαίνω γιατί να ασχολείται κανείς, γενικότερα, με το αν έστρωσε το κρεβάτι του κάποιος τρίτος (εκτός αν κοιμάται σε κοινόχρηστο δωμάτιο). Κατά τα άλλα απαράδεκτοι όλοι οι υπόλοιποι, οπότε μην τους σιγοντάρεις, αναλαμβάνοντας τη δουλειά του καθαρισμού.
Υπήρχε άραγε η επιλογή να μην αντικαταστήσεις τη μητέρα σου τις ημέρες που έλειπε; Να τακτοποιήσεις μόνο το δικό σου δωμάτιο, να μαγειρέψεις για εσένα και να πλύνεις μόνο τα δικά σου πιάτα/ρούχα; Ρωτάω πραγματικά, γιατί θα μπορούσες είτε απλά να μην κάνεις ότι έκανες επειδή όλοι πρέπει να συμβάλουν είτε εαν δεν ήθελες να δώσεις εξηγήσεις να λείπεις το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας από το σπίτι για 3 μέρες . Αυτό θα έκανα στη θέση σου και το πολύ πολύ και μονο για την μαμά μου θα καθάριζα πριν έρθει αλλά και πάλι όχι και και να κάνω οτιδήποτε… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν υπάρχει τέτοια επιλογή. Κάτι πρέπει να τρώμε και επίσης δεν μπορώ την παραμικρή ακαταστασία στο σπίτι, οπότε η επιλογή να τα αφήσω και να είναι ο νεροχύτης γεμάτος με βρώμικα πιάτα για μέρες μου φαίνεται αδιανόητη. Είπα στην μητέρα μου να τους βάζει να κάνουν δουλειές και τώρα που είναι σπίτι, αλλά είναι παγιωμένη αντίληψη ολόκληρης της οικογένειας όλο αυτό. Βρίσκουν ερείσματα παντού. Όταν μαθαίνουν οι παππούδες μου ότι θα λείπει η μητέρα μου, το πρώτο πράγμα που μου λένε είναι: άρα θα αναλάβεις εσύ το νοικοκυριό τώρα ε; Και περιμένουν να νιώσω και περήφανη. Όταν μιλάω στους γονείς… Διαβάστε περισσότερα »
Σαφώς και υπάρχει, αλλά καταλαβαίνω και τη φίλη μας που, εκτός από τη δική της ανάγκη να μην ζει σε αχούρι, ίσως σκέφτεται και τη μαμά της που θα γυρίσει σε ένα χάος μετά από ένα ήδη στενάχωρο και κουραστικό τριήμερο στο νοσοκομείο, όπου ήδη φρόντιζε τη δική της μητέρα. Δεν μπορεί κάποιος να είναι ντε και καλά κάφρος επειδή είναι όλοι οι υπόλοιποι μέσα στο σπίτι, θα μπορούσε όμως να μην ασχολείται με τις μπουγάδες, τα κρεβάτια και τα δωμάτιά τους αλλά μόνο με την υγιεινή των κοινόχρηστων χώρων. Για την ιστορία: Καθώς ο σύζυγός μου έχει κηρύξει πόλεμο… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό σκέφτομαι και εγώ κάθε φορά. Τέλος πάντων, σας ευχαριστώ όλες για το ενδιαφέρον και την στήριξη και σας στέλνω πολλά πολλά φιλιά!! ❤️
Υ.Γ. Ασκαρδαμυκτί, αυτό με τα πιάτα πάνω στο κομοδίνο είναι ίσως η καλύτερη ιδέα που έχω ακούσει έως τώρα!! Γέλασα παρά πολύ!!
Πολύ κρίμα, ειλικρινά στις μερες μας τέτοια φαινόμενα… Κι εμείς είμαστε 5 ενήλικες στο σπίτι και ενώ όντως η μητέρα μου- με την σκληρότερη δουλειά όλων- έχει όλο το mental load του νοικοκυριού, δουλειές κάνουμε ΟΛΟΙ, και μπορώ να πω τ αδέρφια μου, που είναι φοιτητές, περισσότερες απο εμένα που εργάζομαι…
Meanwhile όταν η μητέρα μου χρειάστηκε να φύγει λόγω δουλειάς στο εξωτερικό για μερικούς μήνες, ο μπαμπάς μου έπινε νερό απο 4 διαφορετικά ποτήρια, άφηνε όλα του τα παπούτσια στη μέση του σαλονιού και τα ρούχα του μέχρι και στη βεράντα. Οταν δέ μαγείρευε, η κουζίνα ήταν σαν το βομβαρδισμένο Κόσοβο! Μπαμπάκα μου σ αγαπώ αλλά εκτελούσα χρέη μαμάς για 6 μήνες
Πολύ όμορφη αντιμετώπιση. Ο μπαμπάς σου θεωρεί τους στόχους της μαμάς σου το ίδιο σημαντικούς με τους δικούς του. Τι πιο ωραίο, για να χτιστεί μια σχέση με γερά θεμέλια. Μου θύμισες τους δικούς μου γονείς, που όταν η μαμά μου έπρεπε να φύγει με τη δουλειά της για ένα χρόνο στην Αθήνα, ο μπαμπάς μου με χαρά ανέλαβε 2 παιδιά, 6 και 10 ετών, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μεγάλο του παράσημο, όταν, για αρκετούς μήνες, έβαζε στη θέση τους θείες και θειους, που με το πρόσχημα του “εγώ για καλό το λέω”, έκραζαν τη μαμά μου που άκου να δεις,… Διαβάστε περισσότερα »
Θα ήθελα πάρα πολύ να σου πω ότι αυτό είναι, αλλά δε θυμάμαι…. Πάντως ισχύει ότι οι γονείς μου είναι της Ακαδημίας.