Η ιστορία της Παρασκευής: Νύχτα χάσου

«Αφορμή για όσα θα διαβάσετε στάθηκε η πρόταση της Λένας να γράψω κάτι στο site για το χωριό μου μετά απo μια ανάρτηση μου  στο Facebook σχετικά με αυτό. Σκέφτηκα ότι έχω περισσότερο υλικό μέσα μου για την ελληνική επαρχία που μεγάλωσα, σπούδασα και έζησα.  Πρότεινα να κάνω μια σειρά ιστοριών. Τα πρόσωπα, τα γεγονότα και οι ατάκες που θα διαβάσετε μπορεί να φιλτράρονται με χιούμορ αλλά όλα είναι αληθινά. Είναι αληθινά αλλά δεν έχω μοιραστεί τα πάντα. Πιστεύω στην αφαίρεση όταν γράφεις κάτι προσωπικό και στα κομμάτια που πρέπει να κρατάς για τον εαυτό σου. Όπως έλεγα πριν όλα φιλτράρονται μέσα από χιούμορ. Σε αυτό βοήθησε η χρονική απόσταση. Τότε δεν έβλεπα τα πάντα με χιούμορ. Αυτό είναι το καλό με το πέρασμα του χρόνου. Κάτι που σου φαίνεται δυσβάσταχτο  την στιγμή που συμβαίνει, ανακαλύπτεις τελικά καθώς το ξανακοιτάς μετά από καιρό ότι ήταν απλά αστείο. Ελπίζω να τις απολαύσετε όπως και εγώ όταν τις έγραφα».

Έχω δει την μουσική να σταματά, τα φώτα να σβήνουν, να παίζει ένας αμανές και μια χορεύτρια ντυμένη χανούμισσα να ανεβαίνει πάνω στο μπαρ στα καλά καθούμενα όταν η οριεντάλ φάση της Αθήνας έφτασε εδώ. Έχω δει πορτιέρη κλαμπ να με κοιτά αυστηρά σαν να πήρε μεταγραφή από το Studio 54 στο χωριό μου και εγώ να σκύβω τα μάτια γιατί αυτό που αντίκρισα μέσα στα δικά του δεν ήταν το Studio 54 αλλά διαφημίσεις του τηλεμάρκετινγκ για συμπληρώματα διατροφής, αυτοκίνητα με σκούρα τζάμια, και πατιλίκια με «πειραγμένα» μηχανάκια. Έχω περάσει πόρτες που τα λευκά πανιά του Island απλωνόντουσαν γύρω μου σαν διαφήμιση του Ρολ και ήθελα να ρωτήσω γιατί τα απλώσατε στα καλά καθούμενα εδώ μέσα που πίναμε χαλαρά την μπυρίτσα μας και μετά ξεκινούσε μια συλλογή από το Café del Mar και αμέσως έπιανα την σχέση με τα λευκά πανιά και το Island λέγοντας από μέσα μου: «Σε ευχαριστώ Βαγγελίστρα μου που δεν ρώτησα γιατί θα με περνούσαν για άσχετο. Πάλι καλά που το έπιασα». Έχω ακούσει συζητήσεις για το τι είναι In και τι είναι out ανάμεσα σε μια χούφτα ανθρώπους που με έκαναν να αναρωτιέμαι «Ρε παιδιά τι σας χωρίζει; Σήμερα είσαι εσύ in αύριο εγώ είμαι out και στο τέλος θα πάμε όλοι στο χώμα και δεν θα μετράει τίποτα από όλα αυτά. Ας δώσουμε τα χέρια όσο είμαστε ζωντανοί.» αλλά δεν ήθελα να πω τίποτα γιατί η φιλοσοφική διάσταση που θα έδινα στο θέμα θα με τοποθετούσε αυτομάτως σε μια κατηγορία μακριά από τους in κα τους out: Στα ούφο.

Και ορκίζομαι στο χαοτικό σύμπαν που δεν δίνει δεκάρα για τους όρκους μας, οπότε τσάμπα είναι, ότι κάποτε με είχαν ρωτήσει: «Ξέρεις ποιο είναι το πρώτο κλαμπ που έπαιξε house στην Ελλάδα;». Δεν ήξερα. Τι σημασία είχε η απάντηση και είπα μερικά αθηναϊκά που υποψιαζόμουν. Αυτός όμως ισχυρίστηκε ότι όλα ξεκίνησαν από ένα κλαμπ που ήταν κοντά στο δικό του το χωριό και πολύ αργότερα η σκηνή εξελίχθηκε στην Αθήνα. Ήθελα να τον ρωτήσω εάν έπαιξε για πρώτη φορά house δίσκος στο κλαμπ του χωριού του πολύ πριν από τα κλαμπ του Σικάγου όπου ξεκίνησε η σκηνή στην Αμερική. Αλλά δεν τόλμησα να ρωτήσω. Όταν μπαίνεις σε τέτοιες συζητήσεις είναι σαν να συνομιλείς με συνωμοσιολόγους που πιστεύουν ότι οι φωτιές στα δάση ανάβουν με ενεργειακά όπλα και κάτω από την Πεντέλη ζουν ανθρωπάκια. Δεν μπορείς να τα βάλεις μαζί τους έχουν ήδη κερδίσει.

Μπορεί να αναρωτηθείς από αυτά που διάβασες μέχρι στιγμής ότι παρατηρούσα όσα συνέβαιναν στην νύχτα του χωριού μου και των κοντινών χωριών σαν να τους εξέταζα με το φρύδι υπερυψωμένο. Δεν έχεις άδικο. Αυτό συνέβαινε παρόλο που το κρατούσα μέσα μου.

Ξέρεις τι συμβαίνει όμως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις; Η ζωή έρχεται να σε αρπάξει από το γιακά και να σου κατεβάσει όχι μόνο το δεξί φρύδι αλλά ολόκληρο το σαγόνι. Σου λέει έλα εδώ που κάθεσαι και θάβεις την χανούμισσα, τον πορτιέρη με τις χαλασμένες εξατμίσεις και τα πατιλίκια που πήρε μεταγραφή από το studio 54, τα in, τα out και το παιδί που ήθελε να πιστεύει ότι το house ξεκίνησε από το χωριό του. Αυτά σε πείραξαν; Δεν αντέχεις να πιείς το ποτό σου με τις συλλογές Café Del Mar και τις κουρτίνες του Ρολ που πήραν μεταγραφή από το Island; Πήγαινε τώρα στο Yπέρτατο Ύψωμα(YY) να σου πω εγώ τι είναι η νύχτα. Και πήγα.

Το ΥΥ είναι ένα μέρος που δύσκολα μπορείς να το περιγράψεις και να καταλάβει ο άλλος τι θέλει να πεις. Είναι σαν να προσπαθώ να σου περιγράψω τι γεύση ενός παγωτού. Ε, όσο και να σου το περιγράψω πρέπει να το φας στην μάπα(το YY όχι το παγωτό) για να καταλάβεις τι θέλω να πω. Και εγώ το έφαγα για μερικά χρόνια και νοστάλγησα τα πάντα: Και την χανούμισσα, και τις κουρτίνες του Ρολ που πήραν μεταγραφή από το Island και το παιδί που πίστευε ότι το house ξεκίνησε από το χωριό του. Μόνο τους πορτιέρηδες με τις χαλασμένες εξατμίσεις και τα πατιλίκια που νόμιζαν ότι πήραν μεταγραφή από το studio 54 δεν νοστάλγησα γιατί από δαύτους είχε το ΥΥ.

Δεν ξέρω τι να πω για την νύχτα του YY. Ας πω για εκείνη την βραδιά που την ονομάζω βραδιά της αθωότητας. Ήταν οι πρώτοι μήνες στο ΥΥ και μας είχαν πει ότι υπάρχει ένα καινούριο μέρος που έχει ανοίξει και παίζει μόνο ξένη μουσική. Αυτό στα αυτιά μου ακούστηκε τότε σαν να ανακάλυψα κάποιο κρυμμένο μυστικό. Ένα βράδυ λίγο πριν τα Χριστούγεννα με την θερμοκρασία να έχει πέσει λίγο κάτω από το μηδέν πήγαμε. Το μέρος ήταν ένα ξύλινο μπαρ και ήταν όντως όμορφο. Όταν ανοίξαμε την πόρτα του ήταν γεμάτο με κόσμο. Αυτό που αρχικά παρατήρησα ήταν όλοι όσοι καθόντουσαν μέσα εκείνο το βράδυ, άντρες και γυναίκες, είχαν κάτι κοινό: Φορούσαν μπουφάν. Μεγάλα φουσκωτά στο πίσω μέρος μπουφάν τα οποία δεν έβγαζαν. Οι άνθρωποι φαινόντουσαν να διασκεδάζουν, να περνάνε καλά , να μιλάνε, να φλερτάρουν. Με τα μπουφάν βέβαια. Στην αρχή επειδή έσερνα την στερεοτυπική εικόνα μέσα μου ότι η επαρχία αντιγράφει την Αθήνα σκέφτηκα ότι κάποια φάση gangsta περνάει η πρωτεύουσα και τώρα έχει έρθει εδώ. Και φοράνε τα φουσκωτά μπουφάν μέσα στο χώρο όπως κάτι σκληροτράχηλοι ραπερς για πρακτικούς λόγους στη μια εσωτερική τσέπη το κρακ και στην άλλη το ούζι. Όμως από τα ηχεία ακουγόταν ροκ και λέω στον εαυτό μου εντάξει μπορείς για μια στιγμή να σκάσεις, να σταματήσεις να κρίνεις και να πιεις το ποτό σου; Και το έκανα. Αλλά επειδή δεν φορούσα μπουφάν αλλά ένα ημίπαλτο λέω ας το βγάλω, δεν κολλάω που δεν κολλάω με την φάση, ε θα ξέρω την άλλη φορά και θα έρθω με φουσκωτό μπουφάν. Και το βγάζω. Και μετά από δέκα λεπτά το ξαναφοράω. Χωρίς να με νοιάζει τι φάση είναι εκεί μέσα. Για να επιβιώσεις εκεί μέσα κατάλαβα ότι δεν χρειαζόταν να έχει το ψυχρό αίμα του gangster αλλά το θερμό αίμα του Λατίνου: Δεν άναβαν θέρμανση με την θερμοκρασία έξω κάτω από το μηδέν.

Τον καιρό που έμεινα στο ΥΥ θα συνειδητοποιούσα ότι το κρυμμένο μυστικό δεν είναι που παίζουν υποφερτή μουσική. Το κρυμμένο μυστικό είναι που παίζει θέρμανση. Και κάποια στιγμή μετά από αναζητήσεις χρόνων θα καθόμασταν ένα Νοέμβρη σε ένα μπαρ του ΥΥ. Και ο dj του Υπέρτατου Υψώματος θα έκανε μια αλλαγή σφαγείο από το Smack my bitch up των Prodigy στο Άστη να λέει του Βασίλη Καρρά με την θέρμανση όμως φουλ έτσι. Χωρίς μπουφάν. Τσεκαρισμένο βράδια. Και χωρίς ντροπή θα έλεγα τότε στον νεαρό εαυτό μου, που μάζευε ευλαβικά τα τεύχη του Lemon, άκουγε τις αναμεταδόσεις του Life Fm και ένα Μάη είχε πάει άγρυπνος στην δουλειά μόνο και μόνο για να δει τους Future Sound of London ζωντανά στην Αθήνα: «Είναι ωραία εδώ. Αυτό είναι το αγαπημένο μου μέρος. Δεν με νοιάζει τι παίζει. Με νοιάζει που έχει θέρμανση». Και ο νεαρός εαυτός μου θα με κοιτούσε πασαλειμμένο με τα αίματα από το μαχαίρι που έχωσε ο Βασίλης Καρράς στα στήθη των Prodigy ή οι Prodigy έχωσαν στο στήθος του Βασίλη Καρρά και θα κουνούσε με απαξίωση το κεφάλι.

Αλλά δεν θα με ένοιαζε για την προδοσία. Το να πίνω ένα ποτό χωρίς να τουρτουρίζω από το κρύο λερωμένος με τα αίματα του Καρρά και των Prodigy ήταν για την δεδομένη στιγμή περίπου ευτυχία.
Ηθικό δίδαγμα: Αγαπήστε τις νύχτες των χωριών σας. Υπάρχουν και χειρότερες.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News