in

Η γιαγιά μου, η μαμά μου κι εγώ

Όλες εμείς, είμαστε  κρυσταλλάκια στο καλειδοσκόπιο της γυναικείας μοίρας

Η γιαγιά μου, η μαμά μου, εγώ, όλες εμείς, είμαστε  κρυσταλλάκια στο καλειδοσκόπιο της γυναικείας μοίρας. Προσπαθώ να μου υπενθυμίζω πως όλα διαθλώνται στο καλειδοσκόπιο και όλα μπορούν να αλλάξουν μορφή, σύσταση και οπτική ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Καταγραφή 136

Η γιαγιά μου, από τη μεριά της μητέρας μου, όταν γεννήθηκα ήταν 42 ετών και ο παππούς μου 45. Με ανάθρεψαν στο χωριό τους με αγάπη μέχρι τα τριάμισί μου χρόνια, για να δώσουν την ευκαιρία στους γονείς μου να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους.

Η γιαγιά με έπαιρνε παντού μαζί της, με φρόντιζε, ήταν μαζί μου τρυφερή, όπως πιθανότατα δεν είχε υπάρξει με τις κόρες της.

Η γιαγιά ήταν παραπονιάρα, αλλά όχι με τα εγγόνια της.

Η γιαγιά ήταν μαζί μας τρυφερή και τρυφερά αυστηρή.

Η γιαγιά ήταν μανιακή με την καθαριότητα.

Ήταν ευσυγκίνητη, πολύ.

Η γιαγιά ήταν εξαιρετική μοδίστρα και έραβε θεσπέσια νυφικά, από ο, τι λένε στο χωριό. Όταν άρχισε να μην βλέπει τόσο καλά, δεν ξανάπιασε βελόνα στα χέρια της ποτέ.

Η γιαγιά είχε όνειρο ζωής να ανακαλύψει κάποια φωτογραφία που ίσως είχε στην κατοχή του κάποιος, με τη μαμά του παππού μου η οποία είχε πεθάνει όταν εκείνος ήταν τριών, γιατί ήξερε πως η μορφή της θα του εξασφάλιζε μια (πλασματική έστω) όμορφη ανάμνηση ανάμεσα στις θλιβερές που απάρτιζαν την παιδική του ηλικία…

Η γιαγιά και ο παππούς ήταν τα καλοκαίρια μου μέχρι την εφηβεία.

Αργότερα ήταν οι τακτικοί μου συνομιλητές όταν σπούδαζα στο εξωτερικό.

Αγάπησαν τον αγαπημένο μου, του συμπεριφέρθηκαν με σεβασμό και ζεστασιά.

Η γιαγιά στον γάμο μου χόρεψε υπέροχα και έκλαψε από χαρά.

Λάτρεψε τα παιδιά μου, που είχαν την ευτυχία να γνωρίσουν τους προπαππούδες τους. Συχνά-πυκνά φώναζε την κόρη μου με το όνομά μου, από μωρό.

Η γιαγιά άρχισε να ξεχνάει και ο παππούς δεν ήθελε να το παραδεχτεί.

Άρχισε να έχει εμμονές, που οι γύρω της είχαν ονομάσει “παραξενιές της ηλικίας”.

Η γιαγιά άρχισε να αποπροσανατολίζεται, να χάνεται γενικώς. Παράλληλα “χάνονταν” και οι περισσότεροι συγγενείς από το προσκήνιο της ζωής της.

Η γιαγιά εξιστορούσε όλο και συχνότερα την ιστορία της  αγάπης της με τον παππού και έδειχνε ευτυχισμένη και συγκινημένη.

Η γιαγιά άρχισε να γίνεται επιθετική στα λόγια και στις πράξεις της.

Η γιαγιά μπήκε σε έναν κόσμο άλλο, σπάνια μας αναγνώριζε και τότε το βλέμμα της έλαμπε.

Η γιαγιά έβρισκε τον παππού όμορφο και των ρωτούσε αν του άρεσε και εκείνη.

Η γιαγιά φώναζε τις κόρες της “μαμά”.

Η άλλοτε αεικίνητη γιαγιά μου, χαμένη και κατάκοιτη, μετά από εγκεφαλικό… και έπειτα ένας χρόνος ταλαιπωρίας και πόνου, πριν να φύγει.

Στο μεσοδιάστημα περίμενα εκείνη τη φευγαλέα λάμψη στα μάτια όταν της κρατούσα το χέρι.

Η μαμά, η δική μου μαμά, είχε υπάρξει νέα και όμορφη. Είχε χιούμορ και δυναμισμό, ήταν δοτική, εργατική και πεισματάρα. Τα τελευταία πολλά χρόνια, όμως, διακρίνω πάνω της μόνο τα δύο τελευταία: την εργατικότητα και το πείσμα, συνήθως στην εμμονική τους μορφή.

Ήταν παιδί όταν έκανε παιδιά, ή ίδια συναισθηματικά δεν μπόρεσε να μεγαλώσει.

Η μαμά μου σαν να γέρασε, χωρίς προηγουμένως να έχει υπάρξει στ’ αλήθεια νέα, μόνο παιδί. Και εδώ και πολλά – πολλά χρόνια μου λείπει…

Η μαμά μου ήταν δίπλα στη μαμά της της πιο πολύ και από αυτό που μπορούσε, χρεώνοντας όλους εμάς, “τους άλλους” για όσα δεν μπορούσε να διαχειριστεί και δεν δεχόταν από κανέναν βοήθεια ή συμβουλές.

Έχανε την υπομονή της και φώναζε συχνά στην γιαγιά και τον παππού και μετά ένιωθε τύψεις για αυτό.

Θεωρούσε βλάσφημο όποιον/αν προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τα πράγματα διαφορετικά από εκείνην.

Περνούσε μέρες και μήνες στο χωρίο, για να φροντίζει, να βρίσκει φροντιστές και γιατρούς. Η αδερφή της, με σοβαρότατα προβλήματα που καθιστούσαν τρομερά δύσκολη την κάθε μετακίνησή της, ερχόταν όσο πιο συχνά μπορούσε και βοηθούσε ουσιαστικά αλλά για τη μαμά μου ποτέ δεν ήταν αρκετό. Για τη μαμά μου ήταν και είναι σημαντικό να αισθάνεται πως έχει προσφέρει (και υποφέρει) από όλους περισσότερο.

Η μαμά μου μέσα σε δευτερόλεπτα περνά από την τρυφερότητα στην αγάπη υπό όρους και σε γεμάτες κακία συμπεριφορές  και άγρια λόγια. Κλαίει και θυμώνει συνέχεια, γιατί κανένας δεν την καταλαβαίνει ούτε και εκτιμά  τις θυσίες της. Και δεν περνά μέρα που να μην μας το υπενθυμίσει.

Η μαμά μου πάσχει από χρόνια κατάθλιψη και δεν κάνει κάτι για αυτό, ίσως δεν θυμάται πια πώς είναι να ζεις αλλιώς… ή δεν ξέρει τι θα έκανε  χωρίς τη θλίψη που αποχρωματίζει τη ζωή της.

Ο μεγαλύτερός της φόβος είναι να μην αρχίσει και εκείνη να ξεχνά και από την εμμονή της αυτή φοβάμαι πως προγραμματίζεται για το αντίθετο.

Ο μεγαλύτερός  μου φόβος είναι να μην ξεχάσω πώς την έβλεπα κάποτε, δροσερή και γελαστή, πολλά  πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα ήμουν μικρό παιδάκι και έμενα με τη γιαγιά μου. Όταν ακόμα χαμογελούσε και για πράγματα έξω από αυτά στα οποία “έταξε” τη ζωή της: τον σύζυγο, τα παιδιά της και την γενικότερη “ευημερία” της οικογένειας.

Ο ακόμα μεγαλύτερος φόβος μου είναι μήπως φτάσω στο σημείο να αντιπροσωπεύω για τα παιδιά μου αυτό, στο οποίο η δική μου μαμά  δείχνει έχει παραδοθεί αμαχητί: στην άκαμπτη πεποίθηση της ματαιότητας. Και παλεύω συνειδητά (αν και όχι πάντα με επιτυχία) με νύχια και με δόντια για το αντίθετο.

Μου χρωστώ όνειρα  και χαρές και διδακτικές λύπες και μια οικογένεια αγαπημένων, ανεξάρτητων και δυνατών ανθρώπων, δεκτικών στις διδαχές της ζωής και  επιρρεπών στην ευτυχία.

Πόση δουλειά έχω ακόμη μπροστά μου για να το καταφέρω...

Η γιαγιά μου, η μαμά μου, εγώ, όλες εμείς, είμαστε  κρυσταλλάκια στο καλειδοσκόπιο της γυναικείας μοίρας.

Προσπαθώ να μου υπενθυμίζω πως όλα διαθλώνται στο καλειδοσκόπιο και όλα μπορούν να αλλάξουν μορφή, σύσταση και οπτική.

Πως η κυτταρική μας μνήμη δεν είναι αμετάκλητη ούτε πανίσχυρη και πως πάντα μπορούμε να αλλάζουμε πως το καλύτερο.

Φτάνει να στρέψουμε λίγο το καλειδοσκόπιο, να αναδέψουμε τα κρύσταλλα στον βαθύ, ενδοσκοπικό σωλήνα της ύπαρξής μας.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

4 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
lioness
lioness
4 χρόνια πριν

Εξαιρετικό κείμενο, πολυ συγκινητικο, σ ευχαριστώ που το μοιραστηκες μαζί μας 💜

cyora
cyora
4 χρόνια πριν

Τι όμορφο κείμενο! Καλογραμμένο και συγκινητικό!

Pineza
Pineza
4 χρόνια πριν

Πολύ όμορφο και συγκινητικό κείμενο!