Είμαι σαράντα χρονών και το περιστατικό που θα διηγηθώ αφορά έντονη διαφωνία μου με συνομιληκη φιλη μου, μητέρα ενός κοριτσιού δώδεκα ετών. Η φίλη βρίσκεται σε κακοποιητικο γάμο στον οποίο μένει γιατί φοβάται την ανεργία (δεν έχει κανει σπουδές και δεν έχει εμπειρία σε τίποτα παρά γρήγορα περάσματα ως πωλήτρια και λοιπά). Αυτήν ακριβώς την κουβέντα κάναμε πρόσφατα, ενώ τη συμβούλευα να της δανείσω χρήματα και να φύγει. Κάποια στιγμή γυρίζει από το σχολείο η μικρή και εγώ σταματάω την κουβέντα. Η φίλη μου αντίθετα λέει στην μικρή ‘κάτσε Ελένη, εδώ συζητάμε μήπως χωρίσω από αυτόν επιτέλους και μπορεί να μας δανείσει χρήματα η Κατερίνα.’ Γυρίζει σε μένα και λέει μπροστά της ‘ε το ξέρει, για τα λεφτά μένω μαζί του’. Και συνεχίζει απευθυνόμενη και στις δυο να μας εξιστορεί τον χτεσινό καβγά με τον άντρα της και να θυμάται άλλα μύρια περιστατικά κακοποίησης, κερατων και τέτοια. Η μικρή έβλεπα να έχει βουρκωσει και να προσπαθεί να τη σταματήσει λέγοντας’ οκ τα ξέρουμε αυτά’. Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ, απογοητευτηκα πολύ από τη φίλη μου και βρήκα μια πρόφαση και έφυγα. Την επόμενη μιλήσαμε στο τηλέφωνο και της είπα ότι αυτό που κάνει είναι απαράδεκτο και ότι θα δημιουργήσει ψυχολογικά στο παιδί και πρέπει να πάει σε ένα ψυχολόγο η ίδια και να αλλάξει τη συμπεριφορά της. Εκείνη θύμωσε, μου είπε ότι και η κόρη της κατηγορεί τον πατέρα της σε κάθε ευκαιρία γιατί κακοποιει λεκτικά και την μικρή, και ότι της κάνω mum shaming και ότι είμαι μόνο λόγια όταν της στέλνω άρθρα κατά του mum shaming. Δεν υπάρχουν όμως και καποια όρια πέραν των οποίων οφείλουμε να παρεμβουμε σε γονεικες συμπεριφορές; Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο, εγώ δεν έχω παιδιά.
Αυτό δεν είναι mom shaming, είναι απλώς κοινή λογική. Η μητέρα οφείλει να διαφυλάξει το παιδί της από την κακοποιητική συμπεριφορά, χωρίς να το επηρεάζει. Το παιδί δεν χρειάζεται να ξέρει για την κακοποίηση της ίδιας, γιατί αυτό δεν του προσφέρει τίποτα, παρά μια αόρατη ευθύνη ότι οφείλει να αντιπαθεί τον μπαμπά της για να μην στεναχωρεί τη μαμά. Το mom shaming σαν όρος δεν αφορά αυτό που της είπες. Η φίλη σου απλώς ήρθε σε δύσκολη θέση και δεν ήξερε τι να πει. Το μεγαλύτερο θύμα όπως πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το παιδί. Κρίμα.
Μπράβο σου που θέλεις να στηρίξεις τη φίλη σου πρακτικά να ξεφύγει από τον κακοποιητικό της γάμο. Ίσως την επόμενη φορά, αντί να κάνεις ευθεία επίθεση, προσπάθησε με επιχειρήματα να της εξηγήσεις γιατί είναι κακό για ένα παιδί να καταστρέφεται η σχέση με τον πατέρα του (από τον οποίο πατέρα δυστυχώς το παιδί προσδοκά αγάπη, φροντίδα, αναγνώριση) και πως ο ίδιος ο σύζυγος μπορεί να φέρεται άσχημα στο παιδί επειδή αισθάνεται ότι υπάρχει μια συμμαχία μητέρας παιδιού και εξισώνει το παιδί με τη μητέρα. Μπορεί ο πατέρας να είναι παλιάνθρωπος. Αλλά ας του δώσει την ευκαιρία να είναι καλός πατέρας, γιατί το παιδί της το χρειάζεται.
(Όχι γιατί ένα παιδί δεν μπορεί να μεγαλώσει ικανοποιητικά χωρίς έναν πατέρα. Αλλά επειδή μεγαλώνοντας μαζί του, αναμένει από αυτόν να εκπληρώσει τον ρόλο που του έχει αποδοθεί.)
Ο όρος parenting alienation θα σε βοηθήσει να ψάξεις και να της εξηγήσεις με επιχειρήματα, αλλά όσο μπορείς με λιγότερη επίθεση, γιατί αυτό που κάνεις δεν είναι mom shaming, αλλά μια προτροπή για να προστατέψεις το παιδί της.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Συμφωνώ με τη Φαινια. Είναι πολύ άσχημο μια μητέρα να κατηγορεί τον πατέρα στα παιδιά της, όσο δίκιο κι αν έχει. Εμένα προσωπικά που χώρισαν οι γονείς μου όταν ήμουν πολύ μικρή και κατηγορούσε η μητέρα μου με κάθε ευκαιρία τον πατέρα μου με πήγε πολύ πίσω στη ζωή μου όλο αυτό το δηλητήριο, γιατί ενστικτωδώς δικαιολογουσα τον πατέρα μου κι εντέλει τον θεοποιησα και μου πήρε χρόνια να παραδεχτώ πόσο δίκιο είχε η μητέρα μου σε κάποια πράγματα και πόσο σκάρτα τελικά μας φέρθηκε αυτός σε πολλά. Καθόρισε άσχημα σε μεγάλο βαθμό όλο αυτό την προσωπική μου ζωή. Στην… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι πραγματικά απάνθρωπο… Αν ακούς από μικρή ηλικία τέτοια πράγματα σου τυπώνονται στο μυαλό και κάνεις χρόνια να τα κοιτάξεις από την δική σου οπτική γωνία… Εμένα η γιαγιά μου από πολύ μικρή κατηγορούσε συχνά πυκνά τη μητέρα μου για το ότι δουλεύει πολύ συχνά και δεν με φροντίζει όπως θα έπρεπε και είχα δημιουργήσει μία αμυντική στάση προς αυτήν. Μετά από χρόνια κατάφερα να καταλάβω ότι η μητέρα μου με αγαπάει, γιατί τα λόγια της γιαγιάς δεν έλεγαν να μου φύγουν απ’ το μυαλό, και θα περίμενε κανείς να μην ήταν έτσι, καθώς ήμουν πολύ μικρούλα για να τα… Διαβάστε περισσότερα »
Οι λέξεις που μουρθαν στο μυαλό γιαυτους που περιγράφεις δεν γράφονται!
Το λιγότερο ξιπασμενοι, φαντασμενοι,?!!
Μπορείτε να προσθέσετε ελευθερα..
Ναι βέβαια αυτή η συμπεριφρά είναι κατεξοχήν αριστοκρατική.
Ναι,ας πούμε η Joan Collins στη Δυναστεία και η Βίρνα Δράκου στη Λάμψη αυτά έκαναν, το θυμόμαστε όλοι!
Αξίζουν συγχαρητήρια στην γραφουσα που θέλει να βοηθήσει την φίλη της. Δεν μπορώ να μην αναφέρω, περιγράψω την περίπτωση της δικής μου οικογένεια ς. Η κακοποίηση έδινε κι έπαιρνε. Ο χειρισμός, τολμώ να πω σε τυραννικό βαθμό, επίσης. Σεμενα όλα αυτά ήταν ξεκάθαρα. Από πολύ νωρίς. Ε, λοιπόν η μάνα μου για να πάρει θέση, που κιαυτη δηλαδή με κακοποιούσε λεκτικά , για να πάρει θέση , να παρέμβει και να παραδεχτεί ( στον εαυτό της πρωτίστως) ότι αυτά που συμβαίνουν είναι απαράδεκτα έφτασε σε μεγάλη ηλικία, και ακόμη τολμώ να πω δεν λέει να το χωνέψει. Καταλαβαίνω τώρα πια… Διαβάστε περισσότερα »
Θα ήθελα να κάνω την εξής ερώτηση στην ψυχολόγο: Όταν ο πατέρας κακοποιεί λεκτικά στο παρόν κείμενο το παιδί, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, η μητέρα οφείλει να παρέμβει για να προστατέψει το παιδί. Πρέπει εκείνη την στιγμή να εξηγήσει με σαφήνεια ότι αυτό είναι κακοποίηση, κι αν ναι με ποιόν τρόπο ώστε να μην δημιουργηθεί περαιτέρω πρόβλημα στην σχέση με τον πατέρα? Δηλαδή πως θα αντιληφθεί το παιδάκι τι συμβαίνει, κάνοντας ( ίσως ) τον διαχωρισμό χωρίς να πληγωθεί? Αυτό εξαρτάται απτην ηλικία κι αν ναι από ποια ηλικία και μετά μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει ακριβώς? Ευχαριστώ… Διαβάστε περισσότερα »
Πραγματικά σαν ταινία τα όσα περιγράφεις. Αυτό το καιρό συνεχώς σκέφτομαι πως η πραγματικότητα αντιγράφει τις ταινίες και όχι το αντίθετο όπως πάντα νόμιζα..