Αυτά τα πρωινά στις 7 που πάω για δουλειά το βλέμμα μου κατακλύζουν απίστευτες εικόνες, μαγικές, με χρώματα που μένουν ανεξήτιλα στο νου. Κρεμάω το μπουφάν, την τσάντα, βγάζω γυαλιά και κινητο, και πριν παω να φτιάξω τον πρώτο καφέ της μέρας γυρίζω πλάτη στην οθόνη και την καρέκλα μου και μέσα από τη χαραμάδα των περσίδων ηλιοπροστασίας του κτηρίου που εργάζομαι, βλέπω αυτό. Τόσο λίγο, μα αρκεί.
“Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα” που λέγανε και στην Τάρα 🙂
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πολύ ωραία η ιδέα ανατολής από το γραφείο σου, οπως κι αυτό το “Τόσο λίγο, μα αρκεί” που κλείνει το κείμενο σου. Μα εμένα προσωπικά μου γεννησε ένα παράπονο. Μάλλον δεν μου αρκεί πια το τόσο λίγο, θέλω διάπλατα ν’ ανοίξει το παράθυρο μου στον ήλιο. ❤️
Yπέροχο.