Όταν ήμουν 20-22 χρονών πήγα με τις δύο πολύ καλές μου φίλες διακοπές σε νησί. Κατά την επιστροφή μας στο λιμάνι του Πειραιά, πήραμε ταξί για να πάμε σπίτια μας (μέναμε κοντά η μια με την άλλη). Ο ταξιτζής, τότε πρέπει να ήταν 60ρης, αρχίζει την εξής στιχομυθία:
“Μα βρε κορίτσια, όλο μόνες σας σας βλέπω να πηγαίνετε διακοπές. Τι πράγμα είναι αυτό την σήμερον ημέραν; Οι Ελληνίδες έχουν γίνει πολύ ιδιότροπες πια, να ξέρετε, οι άντρες το έχουν γυρίσει πια στις αλλοδαπές. Φόρεμα από την λαϊκή τους παίρνεις κι είναι τόσο χαρούμενες, ενώ οι Ελληνίδες, άστα… Τι να πω βρε κορίτσια, σας λυπάται η ψυχή μου.” ಠ_ಠ
Όντας σχετικά μικρές και ντροπαλές, καμία μας δεν απάντησε, ούτε καν εγώ που συνήθως δεν κρατιέμαι. Kοιταχτήκαμε μεταξύ μας κι απλά συνεχίσαμε την κούρσα χωρίς να μιλάμε. Σήμερα, δύο δεκαετίες αργότερα, και διαβάζοντας Αμπα, θα ήθελα να του είχα πει κάτι ανάλογο όπως όλες οι ετοιμόλογες από εσάς εδώ, κάτι σαν αυτό που διάβασα τις προάλλες με την κοπέλα στην ταβέρνα του μπάρμπα Γιάννη, τύπου: “Ε, αφού δεν είστε ευτυχισμένος με την γυναίκα σας, ναι, καλό θα ήταν να την αλλάξετε”. Ή κάτι τέτοιο… Ευτυχώς γράφετε φοβερές ατάκες κι έτσι θα είμαι ελπίζω προετοιμασμένη την επόμενη φορά.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
