Γιατί πρέπει όλοι να είμαστε φεμινιστές ;

Γιατί πρέπει όλοι να είμαστε φεμινιστές; Θα ήθελα να σας να πω μια μικρή ιστορία και θα ξεκινήσω από τον επίλογό της. Ναι, πρέπει όλοι να είμαστε φεμινιστές. Με τον αδελφό μου δεν έχουμε τις καλύτερες σχέσεις, αλλά στα δύσκολα θα είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα πάρω τηλέφωνο. Μια δύσκολη στιγμή – ας πούμε- ήταν η ορκωμοσία μου. Είχα σπουδάσει Πάτρα και έπρεπε να πάω με το αμάξι για να παραλάβω το πτυχίο. Όμως το αμάξι είχε χαλάσει και οι γονείς μας δεν μπορούσαν να παρευρίσκονται. Έτσι, ζητάω χάρη από τον αδελφό μου να πάμε τα δυο μας. Κατά τη διαδρομή, μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Σε κάποια φάση μου λέει ο αδελφός μου: “Ξέρεις κάτι; Μπορεί να μην έχουμε τις καλύτερες σχέσεις αλλά εγώ είμαι πολύ περήφανος για σένα. Παρά τις δυσκολίες σπούδασες, έχεις μια δουλειά που σου αρέσει, εντάξει, έχεις ένα χαλασμένο αμάξι αλλά θα το φτιάξουμε.”

Μένω λίγο παγωτό καθώς με τον αδελφό μου αγκαλιαζόμαστε μόνο σε γιορτές και εκεί για τα μάτια του κόσμου. Βλέπετε, μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας κατάλαβα πως μέσα στο σπίτι υπήρχε η άποψη ότι τα γλυκόλογα και οι συναισθηματισμοί είναι γυναικουλίστικα και για αδύναμους ανθρώπους. Ήθελα να ανταποδώσω στα «καλά» λόγια του αδελφού μου αλλά δεν ήξερα πως(θέλω ακόμα δουλειά με τη ψυχολόγο μου). Ωστόσο, απαντώ κάτι του τύπου: Μπορείς ακόμα να σπουδάσεις αφού τα πιάνεις εύκολα και ο μπαμπάς πάντα έλεγε πως ήσουν έξυπνος μαθητής. Κάπου εδώ πρέπει να σας πω πως καταγόμαστε από την Αλβανία. Ο πατέρας μας στην Αλβανία ήταν δάσκαλος και είχε τον αδελφό μου μαθητή του. Στην Αλβανία – ειδικά στα χωριά – τα σχολεία ήταν μονοθέσια με αποτέλεσμα τα παιδιά της πρώτης δημοτικού να παρακολουθούν μαθήματα μεγαλύτερων τάξεων. Έτσι, ο αδελφός μου αρκετές φορές έλυνε ασκήσεις δυσκολότερες από το επίπεδό του. Ο πατέρας μας παίνευε την ευφυΐα του και υποτιμούσε τη δική μου, και ας μη με είχε ποτέ του μαθήτρια. Τόνιζε πάντα πως ο αδελφός μου τα πιάνει από την παράδοση και πως εγώ για να τον φτάσω πρέπει να είμαι πάνω από ένα βιβλίο όλη μέρα.

Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο απλώς ο πατέρας μας ήταν της άποψης ότι οι άντρες μόνο έχουν μυαλό, οι γυναίκες ας πλύνουν κανένα πιάτο. Συνεχίζω την κουβέντα με τον αδελφό και τον ρωτάω: Εσύ γιατί δε σπούδασες; Γιατί τα παράτησες; Οκ υπήρχαν δυσκολίες αλλά μου φαίνεται πως δεν το ήθελες πολύ. Δίνει μια απάντηση του τύπου “άλλα χρόνια τότε εεε τα φόρτωσα και λίγο στο κόκορα”. Εγώ όμως τώρα πια ξέρω και τέτοιες απαντήσεις δε με καλύπτουν πια. Ξέρω πως τα αγοράκια μπορούν να κάνουν κοπάνες από το σχολείο χωρίς επιπτώσεις. Ξέρω πως τα περισσότερα όρια οι γονείς τα βάζουν στα κοριτσάκια και όχι τόσο στα αγοράκια. Ξέρω πως για να πήγαινα μια βόλτα τα ΣΚ έπρεπε να γίνει ολόκληρο συμβούλιο. Ξέρω πως ένα “σωστό” κορίτσι πρέπει να είναι σπίτι – σχολείο, σχολείο – σπίτι. Δεν έχει νόημα να δώσω και άλλα παραδείγματα η κάθε μια μας έχει βιώσει τα ίδια και χειρότερα.

Στο τώρα λοιπόν, οι κάπως κρύες σχέσεις που έχω με τον αδελφό μου οφείλονται στις στερεοτυπικές συγκρίσεις του πατέρα μας, με αποτέλεσμα ο αδελφός μου να βγαίνει καλύτερος και να πασχίζω να τον φτάσω. Η κάπως μισές σπουδές του αδελφού μου οφείλονται στο: «Έλα μωρέ είναι μαγκιά τα αγόρια να κάνουν κοπάνες μια στο τόσο» και το μια στο τόσο να γίνεται κάθε μέρα. Οι κάπως βίαιες συμπεριφορές του πατερά μας να δικαιολογούνται καθώς είναι άντρας και πρέπει να βαράει το χέρι στο τραπέζι, αντί να παραδεχτεί πως είναι καμουφλαρισμένο άγχος (Άγχος έχουν μόνο οι αδύναμοι και οι γυναίκες, οι άντρες απλώς έχουν νεύρα). Άγχος γιατί τα λεφτά δε φτάνουν και τα λεφτά δε φτάνουν γιατί δουλεύει μόνο ο άντρας του σπιτιού. H πατριαρχία είναι μεταδοτική, βλάπτει ταυτόχρονα γυναίκες και άντρες. Το εμβόλιο της είναι ο φεμινισμός, αλλά δυστυχώς υπάρχουν πολλοί αρνητές. Σας χαιρετώ, δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο, κοντεύω τα 30 και πρέπει να δω πότε θα κάνω παιδί, τα υπολείμματα της πατριαρχίας ακόμα καλά κρατούν.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News