Έχω μία ερώτηση για την ψυχολόγο Φαίνια Ξανθοπουλίδου. Τις μέρες αυτές υπάρχουν δημοσιεύματα για έναν serial killer στην Κύπρο που ως χαρακτήρα τον περιγράφουν ευγενικό και ήρεμο εκτός των άλλων. Πριν μία εβδομάδα δημοσιεύτηκε η απόφαση στις ΗΠΑ για μία οικογένεια που βασάνιζε τα 13 παιδιά της. Οι γονείς καταδικάστηκαν σε ισόβια. Οι φωτογραφίες τους ήταν σοκαριστικές για μένα γιατί έδειχναν δύο ανθρώπους καλοσυνάτους, με βλέμα ευγενικό και καταδεκτικό. Προσωπικά έχω μεγαλώσει σε οικογένεια που οι γονείς μέσα στο σπίτι ήταν απαράδεκτοι απέναντί μας (είμαστε δύο παιδιά) δηλαδή ήταν είτε επιθετικοί και πάρα πολύ προσβλητική ή αδιάφοροι και χωρίς να μας δίνουν καμία προσοχή (μαε έγραφαν στα τέτοια τους καθώς προηγούνταν οι δικές τους ανάγκες). Όλα όσα έκαναν ήταν με το χαμόγελο στα χείλη. Πάντα το δικαιολογούσαν με το ότι μας φέρονται καλά και πως κάνουμε λάθος σε αυτό που νιώθουμε. Στις κοινωνικές σχέσεις τους είχαν άλλο πρόσωπο, ήταν ευγενικοί, καταδεκτικοί, εξυπηρετούσαν τους άλλους, τους φρόντιζαν, ενδιαφέρονταν για όλα τους έλεγαν οι άλλοι κλπ. Με το που έφευγαν και έκλεινε η πόρτα έπεφτε άκρα του τάφου σιωπή στο σπίτι, καμία κουβέντα, κανένα ενδιαφέρον για εμάς, μία μαυρίλα μέσα στο σπίτι. Δεν καταλαβαίνω πώς άνθρωποι χυδαίοι έχουν πολύ καλό κοινωνικό πρόσωπο. Μπορείτε να μου το εξηγήσετε
Οι άνθρωποι που είναι κατ’ εξακολούθηση βασανιστές ή δολοφόνοι, δεν είναι χυδαίοι, είναι άνθρωποι που έχουν αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας. Πολύς λόγος γίνεται για ψυχιατρικοποίηση της εγκληματικής συμπεριφοράς, κυρίως τελευταία που έρχονται όλο και πιο συχνά στην επιφάνεια εγκλήματα ανδρών εναντίον των γυναικών. Το επιχείρημα είναι πως δεν πρέπει να αποδίδουμε τα εγκλήματα σε ψυχικές νόσους, γιατί διαιωνίζουμε το στίγμα των ψυχικά ασθενών. Αυτό ενισχύεται από την εμφάνιση όπως λες ανθρώπων που πάσχουν από αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας και τις δυνατότητες κάποιων από αυτών να ακολουθούν κάποια στοιχεία κοινωνικής νόρμας, παράλληλα με την εγκληματική τους ενέργεια. Η άποψη μου είναι πως θα πρέπει να κατανοήσουμε τη νόσο, αλλά και πως οι ψυχικές νόσοι δεν είναι όλες οι ίδιες. Ακόμα θα πρέπει να αντιληφθούμε την ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης διαταραχής και πως οι έχοντες αυτήν, δεν απαλλάσονται λόγω ψυχικής νόσου στις δικαστικές υποθέσεις- εδώ θα μας βοηθήσει καλύτερα και κάποιος δικηγόρος για το τι συμβαίνει στην ελληνική πραγματικότητα.
Τα άτομα που πάσχουν από αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας αποτυγχάνουν συνήθως να συμμορφωθούν στους κοινωνικούς κανόνες και στο νομικό πλαίσιο, εξαπατούν και χειραγωγούν κατ’ εξακολούθηση τους άλλους, είναι παρορμητικοί, ευερέθιστοι με αποτέλεσμα να μπλέκονται συχνά σε σωματικούς διαπληκτισμούς, αδιαφορούν για την ασφάλεια των άλλων και έχουν παντελή απουσία ενοχών.
Παρόλα αυτά, η διαταραχή παρουσιάζει διακυμάνσεις και εναλλαγές. Παίζει ρόλο ο τρόπος και το περιβάλλον που έχει μεγαλώσει κάποιος, καθώς και η κοινωνική νόρμα που μεγαλώνει- δεν έχουν όλοι οι πολιτισμοί την ίδια νόρμα. Θα προχωρήσω σε μία εκτίμηση εντελώς δική μου, γιατί κάποιοι άνθρωποι αποδεικνύεται ότι είχαν κατ’ εξακολούθηση παραβατική/ εγκληματική συμπεριφορά και ο κοινωνικός τους περίγυρος πέφτει από τα σύννεφα, και λένε «ήταν το καλό παιδί της γειτονιάς, δεν είχε δώσει δικαιώματα». Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει γιατί ο κόσμος δεν δίνει σημασία σε κάποιες συμπεριφορές που δεν τον αφορούν και γιατί ο κόσμος φαντάζεται πως τα εγκλήματα γίνονται μόνο από ανθρώπους που εμφανώς έχουν άγρια εμφάνιση- όπως και εσύ μάλλον- και εδραιωμένη παραβατική συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα η εμφάνιση δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο, οι αντικοινωνικές προσωπικότητες δεν έχουν απαραίτητα ατημέλητη, παραιτημένη ή άγρια εμφάνιση. Δεν είναι απαραίτητα άνθρωποι που έχουν μπλεξίματα με τον νόμο από νωρίς. Μπορεί να έχουν εκδηλώσει αντικοινωνική συμπεριφορά (βασανισμός ζώων, αδυναμία επίτευξης σχέσεων με ανθρώπους, διαπροσωπικές σχέσεις που έχουν τον ρόλο του θύτη), αλλά κατά τ’ άλλα να μπορούν να πάνε στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς και να αγοράσουν εφημερίδα λέγοντας καλημέρα και ευχαριστώ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Στα πλαίσια της δουλειάς μου έχω έρθει αντιμετωπη με διάφορους τύπους ανθρώπων. Κάποια στιγμή γνώρισα κάποιον ο οποίος ήταν άνθρωπος της νύχτας, διακινητής ναρκωτικών και γυναικών και εκτελεστής. Ήρθε στο χώρο που εργαζόμουν γιατί κάτι πολύ σοβαρό είχε συμβεί στον αδερφό του. Ακόμη δεν έχω χωνέψει το γεγονός ότι η εντύπωση που μου έδωσε δεν είχε καμία σχέση με το ποιος ήταν. Είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στο ένστικτό μου αλλά εκεί δεν δούλεψε. Άντρας όμορφος με γλυκό βλέμμα και πολύ ευγενικό και ήπιο τρόπο ομιλίας.Στο χρονικό διάστημα που έμεινε δεν κατάφερα να δω τίποτε που να προδίδει την ζωή του, παρόλο… Διαβάστε περισσότερα »
Μετα την καταιγιδα, θα σκασω! Με τι ασχολεισαι? Το πιο απλο που μ ερχεται ειναι δικηγορος, αλλα σκεφτομαι μηπως ειναι κατι πιο μυστηριωδες!
Στο χώρο της υγείας εργάζομαι. Καθόλου μυστηριώδες, από τα χέρια μας όμως περνάνε όλοι, εφόσον στο επείγον όλοι στο δημόσιο νοσοκομείο θα κατευθύνουμε.
Θα έλεγα γιατρός ή νοσηλεύτρια ή τελοσπαντων κάτι παρεμφερές! Αν νοσηλεύτηκε ο αδερφός κ ο άλλος τον επισκέπτονταν είναι πιο πιθανή η καθημερινή επαφή υπό δύσκολες συναισθηματικά συνθήκες…
Α, επίσης πολλά αρπακτικά κάθε είδους έχουν “εκπαιδευτεί” ώστε να είναι ιδιαίτερα συμπαθείς, προσιτοί και χειριστικοί προς τον έξω κόσμο, ειδικά προς τα άτομα τα οποία έχουν βάλει στόχο, κάποιοι δε είναι ιδιαίτερα ευφυείς.
Εγώ θα σου πω ότι και όσοι εμφανίζουν κακοποιητική και παραβατική συμπεριφορά είναι άνθρωποι επίσης. Και σαν άνθρωποι συμμορφώνονται με κάποιους κανόνες, όχι με όλους. Το γεγονός οτι παραβαίνεις συγκεκριμένους κανόνες δεν συνεπάγεται ότι θα τους παραβαίνεις όλους.
Γιατί έχουμε μάθει από τα παραμύθια ότι οι κακοί άνθρωποι π.χ. μάγοι-μάγισσες είναι και άσχημοι. Το οποίο ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί αν εγώ ήμουν η κακιά μάγισσα του παραμυθιού, το πρώτο που θα έκανα θα ήταν να ήμουν όμορφη σύμφωνα με τα πρότυπα της εποχής.
Πάντως όσον αφορά στη μη απόδοση της εγκληματικής συμπεριφοράς σε ψυχιατρική νόσο δε νομίζω ότι το επιχείρημα είναι το στίγμα των ψυχικά ασθενών όσο το ότι είναι πιο πιθανό εάν γίνει δεκτό κάτι τέτοιο ο θύτης να πέσει “στα μαλακά”. Δε γνωρίζω αν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά θα μου πεις εδώ στο Ελλαδισταν μπαίνεις ισόβια και βγαίνεις και τα σ/κ για τουρισμό οπότε όλα να τα περιμένεις.
Δεν αρκεί να υπάρχει μια διαταραχή προσωπικότητας για να κριθεί η πράξη μη καταλογιστή στο δράστη. Πρέπει εκείνος να μη μπορεί να αντιληφθεί την πράξη ως άδικη, όχι απλά να οδηγείται από το όποιο πάθος του. Οσοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι πράξεις τους είναι άδικες και αποδοκιμαστέες αλλά παρόλα αυτά πράττουν, δεν αντιμετωπίζονται διαφορετικά.
Μου ήρθε στο μυαλό ο Γκας Φριντ από το breaking bad, κατεξοχήν αυτός που περιγράφεις! Creepy
Γενικά αυτοί που δεν απαλλάσονται λόγω ψυχικής νόσου στις δικαστικές υποθέσεις ειναι αυτοι που σε αντίθεση με άλλους ψυχικά ασθενείς, λειτούργησαν συνειδητά -δηλαδή είχαν πλήρη επίγνωση του τι κάνουν εκείνη τη στιγμή. Αυτοί που “απαλάσσονται” συνήθως είναι εκείνοι που λειτούργησαν με αυτόν τον τρόπο όσο διένυαν για παράδειγμα ένα ψυχωσικό ή μανιακό επεισόδιο -δηλαδή αυτοί που δεν είχαν εκεινη τη στιγμη επίγνωση του περιβαλλοντος τους/της πραγματικότητας (π.χ είχαν παραισθήσεις)
Και εγω το σκεφτομουν έντονα αυτο αυτες τις μερες μετα απο mindhunter marathon.Υπαρχουν εκει εξω τυποι σαν τον Btk