Οι ανθρωποι παντοτε με παραξενευαν . Οπως αυτη η συμπεριφορα που θα περιγραψω και θα ηθελα αν μπορεις να την εξηγησεις. Οταν βοηθαμε καποιον που βρισκεται σε επικινδυνη κατασταση σε ρολο θυματος αντικειμενικα μου εχει τυχει να πρατηρησω οτι το θυμα δεν εκτιμα την βοηθεια αλλα αμεσως αντιδρα εχθρικα απεναντι μας . Δηλαδη αυτο ειναι το ευχαριστω; Δεν αναφερομαι σε περιπτωσεις κουτσομπολιστικης παρεμβασης, αλλα σε περιπτωσεις γυναικων που κακοποιουνται απο τον αντρα τους, σε φιλες μας που κακοποιουνται συναισθηματικα απο συγγενεις κτλ Γιατι αυτη η αντιδραση;
Για να απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση πρέπει να κατανοήσει ποια είναι η ψυχολογία πίσω από κάποιον που μένει σε μία κακοποιητική σχέση. Για τους υπόλοιπους ανθρώπους με σχέσεις που υπάρχει ισοτιμία και σεβασμός, το γιατί μένει κάποιος σε μια σχέση που δέχεται κακοποίηση είναι τόσο παράδοξο, όσο άλλα συμπτώματα ψυχικών νοσών. Ωστόσο για το άτομο που μένει σε αυτή τη σχέση δεν είναι τόσο απλό. Η πιο άμεση απάντηση είναι πως οι πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων δεν θεωρούν πως χρειάζονται διάσωση από κανένα. Το να επέμβεις ώστε να τους σώσεις από τη σχέση τους το βλέπουν σαν παραβίαση των προσωπικών τους ορίων.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάποιος μπορεί να μείνει σε μια κακοποιητική σχέση, και σπανιότερα ο λόγος είναι πως μένει επειδή δεν μπορεί να φύγει- πρακτικά. Επομένως η βοήθεια ενός ανθρώπου είναι κάτι που δεν τους αφορά, για αυτό και αντιδρούν εχθρικά. Για παράδειγμα υπάρχουν πολλές γυναίκες που αισθάνονται ότι μέσα στην κακοποιητική σχέση υπάρχει αγάπη, που ελπίζουν ότι ο σύντροφος τους θα αλλάξει και που θεωρούν τη σχέση αυτή μια επένδυση για αυτούς. Για σένα μπορεί να είναι σαφές ότι αυτός ο άνθρωπος πρέπει να φύγει από τη σχέση. Για τον άνθρωπο όμως δεν είναι.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η ερώτηση και η απάντηση ήρθαν σε στιγμή που τις χρειαζόμουν απολύτως. Να βλέπεις και να ακούς γυναίκα και παιδί να κακοποιούνται, να τρέχεις να βοηθήσεις (αλλιώς γιατί σου μίλησε ξεκάθαρα για το πρόβλημά της;) και τελικά να σου κλείνει την πόρτα για πάντα. Είμαι μπερδεμένη…ίσως τελικά η μόνη πραγματική βοήθεια είναι να ακούμε και απλώς να ρωτάμε “χρειάζεσαι κάτι;”, χωρίς να παίρνουμε πρωτοβουλίες, χωρίς να επεμβαίνουμε;
Louk Ritia, όμορφη προσέγγιση ότι ακούμε και ρωτάμε απλά χρειάζεσαι κάτι; Πάντα πίστευα ότι η βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε πρέπει να αντιστοιχεί σε ότι θέλει το άτομο που βρίσκεται σε πρόβλημα και όχι απλά να προσφέρουμε αυτό που πιστεύουμε ότι χρειάζεται.
Στην αρχική ερώτηση (ή γενικότερα σε περίπτωση που βλέπουμε έναν άνθρωπο να κακοποιείται) δυστυχώς η ολοκληρωμένη βοήθεια προσεγγίζει περισσότερο το πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων του FBI (καινούργιο σπίτι) κι όχι μιας πρόσκαιρης παρέμβασης που θα εξαγριώσει περισσότερο τους θύτες.
Σε περιπτώσεις που υπάρχει και παιδί στη μέση, πιστεύω πως πρέπει να παρεμβαινουμε.
Με μια επιφύλαξη, γιατί δε γνωρίζω το άτομο στο οποίο αναφέρεσαι, πιστεύω οτι μπαίνει στη φάση της συνειδητοποίησης. Και το να σου μιλήσει είναι ένα πρώτο βήμα, για να πει αυτά που δεν μπορεί να αντέξει ακόμα να πει ούτε στον εαυτό της. Ναι, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι εκεί, μέσα στα όρια που σου βάζει, χωρίς να πιέζεις παραπάνω. Χρειάζεται να νιώθει τη μεταξύ σας σχέση σαν safe space, απο όπου θα παίρνει δύναμη. Δυστυχώς όμως, σε αυτές τις περιπτώσεις, η δράση φέρνει αντίδραση, η πίεση, έστω με καλό σκοπό, μπορεί να φέρει αντίθετο αποτέλεσμα.
Λυπάμαι που σου έκλεισε την πόρτα αλλά ίσως να μην είναι για πάντα. Πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο που έχει εκλογικευσει την κακοποιητικη του κατάσταση να βρει τη *συνεχομενη* δύναμη που χρειάζεται για να κάνει αυτό που πρέπει. Συνήθως έχουν εκλάμψεις, breakthroughs σαν αυτό που την έκανε να σου μιλήσει, και μετά γυρίζουν πίσω και παλεύουν με αυτό το μέρος του μυαλού τους που τους έκανε να ανοιχτούν. Ίσως μάλιστα ντρέπονται γι’αυτο, γιατί έχουν μάθει να αισθάνονται ντροπή όταν σηκώνουν το ανάστημα στον κακοποιό τους, έστω κι έμμεσα. Ίσως η επαφή μαζί σου να της θυμίζει τι… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω προσπαθήσει κι εγώ να βοηθήσω κακοποιημένη γυναίκα και βρήκα το μπελά μου. Και τη πόρτα μου έκλεισε και με απείλησε και ο σύντροφος-κακοποιητής. Αλλά αν βλέπεις ότι κακοποιείται και το παιδί, ένα τηλέφωνο στο Χαμόγελο του παιδιού δεν βλάπτει. Έτσι για το γαμώτο. Τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα να υφίστανται τις ανισορροπίες των μεγάλων.
“Και τη πόρτα μου έκλεισε και με απείλησε και ο σύντροφος-κακοποιητής”. Φαντάσου αν απείλησε εσένα, μία ξένη, τι θα έκανε στην γυναίκα του και δη κεκλισμένων των θυρών (γενικώς: λεκτική και σωματική βία-σπασμένο ηθικό; απομόνωση του θύματος απ’ το περιβάλλον του; οικονομικοί εκβιασμοί; εκβιασμοί κατά του παιδιού: ότι “θα το πάρει να φύγει” ή θα το βλάψει; κ.λπ.). Φαντάσου αυτήν την γυναίκα να της ασκεί την οποιαδήποτε βία ο άνδρας της, *κάθε φορά* που θα τυγχάνει να γνωρίσει ένα άτομο που θα της πει: “φύγε κοπέλα μου απ’ αυτόν!” Σε τέτοιες περιπτώσεις που δεν υπάρχει, καν, full εικόνα είναι δύσκολο… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω ακριβώς την ίδια εμπειρία. Να επισημαίνω δηλαδή σε πολύ κοντινό μου άτομο, μετά από σωματική κακοποίηση που υπέστη, οτι πρέπει να φύγει από αυτή τη σχέση και να μου γυρνάει μπούμερανγκ. Να με λέει παρεμβατική και να μου λέει ότι τουλάχιστον ο σύντροφός της δεν τέτοιος άνθρωπος σαν κι εμένα (σε αυτό σημείο να μου αραδιάζει όλα τα αρνητικά μου που γι’ αυτήν θα ήταν “κόκκινη γραμμή” σε μια σχέση, και όχι η βία). Να μου λέει ότι δεν είχα κανένα δικαίωμα να παρέμβω έτσι στη ζωή της (επειδή όταν μου είπε ότι την έπιασε από το λαιμό και… Διαβάστε περισσότερα »