Γιατί ο Θεός μου στέλνει μωρά και μετά μου τα παίρνει πίσω;

Αγαπητή Α,μπα σε διαβάζω καιρό αλλά πρώτη φορά αποφάσισα να σου στείλω…πιο πολύ γιατί θέλω να μιλήσω σε κάποιον και δε θέλω να μιλήσω σε δικό μου άνθρωπο. Είμαι 36 χρονών και πριν ένα χρόνο ήμουν έγκυος και δυστυχώς το μωρό πέθανε και έπρεπε να το γεννήσω νεκρό……προσπάθησα πολύ και το έβαλα στην άκρη και συνέχισα τη ζωή μου….μετά από κάποιους μήνες έμεινα πάλι έγκυος και δυστυχώς στους 3 μήνες διαπιστώσαμε ότι το μωρό έχει πρόβλημα και διακόψαμε τη κύηση… Πλέον δε θέλω να μιλάω με κανέναν που ήξερε ότι είμαι έγκυος, νιώθω ότι όλοι αυτοί οι φίλοι μου με λυπούνται για αυτό που με συνέβη και με ενοχλεί πολύ. Δε τους αδικώ απλά αυτή τη στιγμή δε θέλω τον οίκτο κανενός και δε θέλω κανείς να με ρωτάει πως είμαι και πως νιώθω…δε ξέρω τι να τους πω και δε θέλω και να το συζητήσω με κάποιον. Βασανίζω το μυαλό μου με ερωτήματα του τύπου : Γιατί ο Θεός μου στέλνει μωρά που έχουν πρόβλημα και μετά τα παίρνει πίσω? Βλέπω κοπέλες που αποβάλουν στο 1ο τρίμηνο και σκέφτομαι τι «τυχερές» είναι που απέβαλαν ενώ εγώ πρέπει να μπαίνω στη διαδικασία να τα γεννάω νεκρά ή να διακόπτω τη κύηση…. Δεν είμαι από τις γυναίκες που θέλουν διακαώς να κάνουν παιδί, απλά είμαι της λογικής ότι αν έρθει ένα μωρό καλώς να έρθει…. Αφού λοιπόν έρχεται γιατί μετά μου το παίρνει πίσω και με βάζει σε αυτή τη διαδικασία? Ξέρω ότι δεν έχουν λογική όλα αυτά τα ερωτήματα αλλά δυστυχώς μόνο αυτά σκέφτομαι…προσπαθώ να το βάλω πάλι στην άκρη αλλά δε γίνεται…..σε όλους δείχνω ότι είμαι καλά αλλά μέσα μου νιώθω χάλια, θα ήθελα ιδανικά να κλειστώ κάπου και να μη βλέπω κανέναν…. -Άγνωστη Μ

Αγαπητή Μ, η πίστη στον Θεό είναι ένα απολύτως σεβαστό φαινόμενο. Μα δεν νομίζω ότι ο Θεός είναι αυτός που σου στέλνει τις εγκυμοσύνες, αλλά ούτε και αυτός που σου στερεί ένα παιδί. Αυτό που σου συμβαίνει είναι απολύτως φυσιολογικό σε κάποιες γυναίκες. Δύο αποτυχημένες κυήσεις δεν είναι κάτι το εξαιρετικά σπάνιο. Νομίζω ότι είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι φίλοι μας ανησυχούν για εμάς και μας νοιάζονται, δεν μας λυπούνται.

Πρέπει να λάβεις σοβαρά υπόψη σου ότι κατά τη διάρκεια μιας εγκυμοσύνης οι ορμόνες αλλάζουν, και επηρρεάζουν κατά πολύ την ψυχολογία μας. Νομίζω πέρα από το πένθος που βιώνεις για το νεκρό μωρό και για την αναγκαστική άμβλωση, η ψυχολογία σου έχει επηρρεαστεί και από αυτό.

Θα έλεγα αρχικά να μιλήσεις στους φίλους σου για αυτά που νιώθεις, και να τους δώσεις την ευκαιρία να σταθούν επάξια στον τίτλο που εσύ τους δίνεις, να είναι δηλαδή φίλοι. Και θα έλεγα πως θα ήταν καλή ιδέα να ξεκινήσεις θεραπεία. Εφόσον είσαι θρησκευόμενη, υπάρχουν ποιμαντικοί ψυχολόγοι, που θα μπορούσαν να σε στηρίξουν σε αυτή τη φάση της ζωής σου και να σε καθοδηγήσουν με ένα τρόπο που μπορεί να είναι περισσότερο ανακουφιστικός από τον τρόπο κάποιου άλλου συναδέλφου. Νομίζω ωστόσο ότι οποιοσδήποτε σωστός συνάδελφος θα αντιμετωπίσει το θέμα με σεβασμό.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News