Κάποιες ιδέες, καλό είναι να μένουν μόνο ιδέες. Στο επίκεντρο επικρίσεων βρίσκεται αυτές τις μέρες το All in A Row, μια λονδρέζικη θεατρική παράσταση με θέμα τον αυτισμό, επειδή βάζει μια κούκλα, και όχι κανονικό ηθοποιό, να αναπαραστήσει τον χαρακτήρα ενός παιδιού με αυτισμό. Ήδη, η Βρετανική Ένωση Αυτισμού ανακοίνωσε ότι δεν στηρίζει το εγχείρημα βέβαια, ούτε η ίδια η κούκλα διευκολύνει ιδιαίτερα την κατάσταση: είναι ένα γκριζωπό ξόανο, που μάλιστα στην αρχική της μορφή, θα έπαιζε ωραιότατα σε ταινία τρόμου.
Ακόμα μία αδιάφορη διαμάχη που πηγάζει από τη γνωστή πολωτική κουλτούρα του διαδικτύου; Και όμως όταν οι άνθρωποι με αναπηρία αναπαρίστανται ως μη ανθρώπινα όντα, φαίνεται στην κυριολεξία το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν: την άρνηση της ανθρώπινής τους υπόστασης. Μια τέτοια αναπαράσταση είναι ιδιαίτερα επιζήμια στην περίπτωση του αυτισμού, όπου το στερεότυπο θέλει τους μη νευροτυπικούς να είναι άτομα χωρίς αισθήματα και αυτονομία.
Εκπρόσωπος της παράστασης δήλωσε πως «δεν κατέστη δυνατή» η χρήση ηθοποιών με αυτισμό, και πως υπήρχαν εγγενείς δυσκολίες στην ανεύρεση παιδιών ηθοποιών, αλλά και τη λήψη «εν επιγνώσει συγκατάθεσης 11χρονου ηθοποιού με αυτισμό χωρίς ομιλία για να υποδυθεί τον ρόλο». Ωστόσο, το θέατρο οφείλει να κάνει υπερβάσεις. Δεν θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον αν κούκλες ήταν κάποιοι χαρακτήρες χωρίς αναπηρία; Στην περίπτωση του Sesame Street, ο αυτιστικός χαρακτήρας της Τζούλια αποτυπώθηκε με έντονο χρώμα, παρέα με όλες τις άλλες κούκλες. Όμως, μια παράσταση που δίνει σε όλους τους ρόλους σάρκα και οστά –αλλά τον αυτιστικό τον κάνει άψυχο ανδρείκελο, μόνο αποκαρδιωτική μπορεί να είναι.
Κάπως έτσι πάει χαμένη η ευκαιρία να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος στα θέματα της αναπηρίας. Την εποχή που πλέον είναι κατακριτέο να μην επιλέγονται ηθοποιοί με αναπηρία για ανάλογους ρόλους, η χρήση μιας κούκλας μάς πηγαίνει ακόμα πιο πίσω. Είναι αυτονόητο ότι ένας χαρακτήρας με αναπηρία πρέπει να ενσαρκώνεται από άνθρωπο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
