Γιατί φέτος βρίσκουμε το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων

Δεν ξέρω αν και σε ποια ηλικία σταματάμε να νιώθουμε πεταλούδες στην κοιλιά με εκείνο το ενθουσιαστικό συναίσθημα της χριστουγεννιάτικης αναμονής που μας κατακλύζει αυτές τις ωριμότερες μέρες του Νοέμβρη. Φαντάζομαι ότι ειδικά για όσους είχαμε το προνόμιο να ζούμε κάθε χρόνο από τη παιδική μας ηλικία Χριστούγεννα ζεστά με τις οικογένειές μας, πάντα αυτές οι μέρες θα μας γεμίζουν με την ίδια και απαράλλαχτη νοσταλγία.

Τα δικά μας Χριστούγεννα- μιλάω για τα ελληνικά γιατί δεν έχω άλλο βιώσει άλλης εθνικότητας- μοιάζουν κάπως αναίτια φλύαρα για μια ευγνωμοσύνη που είναι στη βάση της σιωπηλή. Η μαμά κλείνει δυο εβδομάδες σκλαβωμένη στη κουζίνα, ο μπαμπάς τρέχει για δώρα και εξωτερικά, η γιαγιά μπουκώνει στόματα και τσέπες, μακρινότεροι συγγενείς επιδεικνύουν νεόπλουτα ρολόγια και προαγωγές ή πτυχία, οι νεότεροι υποκύπτουμε σε εκείνη την ρεβεγιονίστικη επιταγή εξόδου στην οποία-ας το πούμε επιτέλους-δεν περνάει ποτέ κανείς καλά και για αυτό καταλήγουμε να κολλάμε 6 ώρες στο κινητό μας. Μπορεί να είναι δευτερευόντως και μια γιορτή ευγνωμοσύνης, αλλά κυρίως τα Χριστούγεννα μοιάζουν με ένα μίγμα υποχρέωσης τήρησης παράδοσης, διαχείρισης οικογενειακών τύψεων και συναισθηματικής εμμονής να δείξουμε ότι είμαστε κάτι παραπάνω από όσα κάναμε κατά τη διάρκεια της χρονιάς.

Φέτος, είναι η ευκαιρία μας να αφαιρέσουμε από το κλίμα των Χριστουγέννων τον ψυχαναγκαστικό του χαρακτήρα. Γιατί τα φετινά Χριστούγεννα πολύ περισσότερο από υποχρέωση είναι μια μεγάλη, συλλογική και πανανθρώπινη ανάγκη. Φέτος ήρθε εκείνη η στιγμή που ποτέ δεν περιμέναμε ή ευχόμασταν, αλλά από την οποία μπορούμε τόσο να επωφεληθούμε, η στιγμή της βαθιάς εκτίμησης της ανθρώπινης συνύπαρξης. Η στιγμή που η κατ’ επίφαση φιλευσπλαχνία και η α λα κάρτ ευαισθησία μπορούν να δώσουν τη θέση τους στη πραγματική και καθόλου μεγαλορρήμονα ταπεινότητα μιας πολύ παροντικής εκτίμησης όσων χάσαμε, όσων δεν χάσαμε και όσων καταφέραμε με προσωπική θυσία να προστατέψουμε.

Δε χρειάζεται φέτος να προσποιηθούμε ότι κάτι καινούριο κινείται μέσα μας, δε χρειάζεται να υποκριθούμε πως σχεδιάζουμε με σταθερότητα να γίνουμε αυτό που νιώθουμε πως είμαστε τις τελειότερες στιγμές μας, γιατί η πανδημία έχει αγγίξει και το τελευταίο ανθρώπινο κύτταρο πάνω στον πλανήτη, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ανθρώπινη ζωή. Κανείς δεν έχει μείνει ίδιος και ξέρουμε πως φέτος μοιραζόμαστε κάτι μεγαλύτερο, πλατύτερο, ψηλότερο και σε κάθε διάσταση βαθύτερο από μεθυσμένες δηλώσεις μιας αλλαγής που πάντα έρχεται χωρίς ποτέ να φτάνει.

Περισσότερο από συγκυριακά φωτεινό θέαμα τέλους χρόνου, τα φετινά Χριστούγεννα μπορεί να είναι εκείνη η γιορτή που ξεπερνά τα ενστικτώδη όρια της επαναληπτικής παράδοσης που παλιλλογεί ανεξάντλητη και γίνεται μια συνειδητή γιορτή που επιτέλους έχουμε λόγο να γιορτάσουμε -και που αν δεν υπήρχε ακόμα, θα είχαμε πλέον τους λόγους να την εφεύρουμε.

Φέτος, λιγότεροι μα πιο μαζί από ποτέ, γινόμαστε, χωρίς να χρειαστεί να μαγέψουμε το χρόνο ή να μας επισκεφτούν τα φαντάσματα του μέλλοντος, οι πρωταγωνιστές μιας πανανθρώπινης σκληρής ιστορίας που μας διδάσκει εκ του αντιθέτου μια ευγνωμοσύνη σχεδόν κινηματογραφική και μας αφήνει με τις καρδιές ένα τσακ πιο μαλακές.

Ευχόμαστε γλυκά Χριστουγεννιάτικα προεόρτια.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News