in

Γιατί δεν έγινα αρχιτέκτονας

Ο συγχωρεμένος ο νονός μου ήταν ηλεκτρολόγος μηχανικός και είχε για δεκαετίες μια μικρή αλλά πετυχημένη εταιρεία τεχνικών έργων. Όταν με είχε ρωτήσει τι θα γίνω όταν μεγαλώσω και του απάντησα αρχιτέκτονας, αρχικά μου είπε «βρε, ξέρεις ότι βγαίνουν εκατοντάδες αρχιτέκτονες κάθε χρόνο, δεν έχει δουλειά για όλους» ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

1422318a5ffbfbac79c0b40a1ce1ad74

Αποφάσισα να γράψω την ιστορία του πώς ΔΕΝ έγινα αρχιτέκτονας με αφορμή αυτό εδώ το γράμμα που δημοσιεύτηκε στις 4/2/19. 

Όταν είσαι καλή μαθήτρια –ιδίως σε μαθηματικά και λοιπά θετικά – και πιάνει το χέρι σου η αρχιτεκτονική φαντάζει μονόδρομος.

Ο συγχωρεμένος ο νονός μου ήταν ηλεκτρολόγος μηχανικός και είχε για δεκαετίες μια μικρή αλλά πετυχημένη εταιρεία τεχνικών έργων. Όταν με είχε ρωτήσει τι θα γίνω όταν μεγαλώσω και του απάντησα αρχιτέκτονας, αρχικά μου είπε «βρε, ξέρεις ότι βγαίνουν εκατοντάδες αρχιτέκτονες κάθε χρόνο, δεν έχει δουλειά για όλους». Όταν είδε ότι απογοητεύτηκα προσέθεσε «όποια δουλειά και να διαλέξεις κοίτα να γίνεις η καλύτερη. Κοίτα να ξεχωρίσεις και να είσαι  άριστη είτε γίνεις αρχιτέκτονας είτε γίνεις σκουπιδιάρης».

Ήταν καλή συμβουλή. Και δεν είχα πρόβλημα σε αυτό, ήξερα να δουλεύω σκληρά από μικρή.  Το θέμα που προέκυψε ήταν ότι τελικά δεν ήξερα καν αν θέλω να γίνω αρχιτέκτονας.

Ήμουν ασύλληπτα τυχερή στα 15-16, μεταξύ άλλων, για δυο λόγους. Πρώτον, στην περιοχή μας υπήρχε ένα από τα καλύτερα φροντιστήρια σχεδίου της Αθήνας. Δεύτερον, οι γονείς μου ήταν πάντα μα πάντα υποστηρικτικοί, ιδίως αν αυτό είχε να κάνει με τη μόρφωσή ή με τα ενδιαφέροντά μας. Οπότε εκείνο το καλοκαίρι συμφώνησαν να κάνω κάποια μαθήματα γραμμικού και ελεύθερου σχεδίου για να πάρω ένα προβάδισμα και να μη μου πέσουν όλα μαζί στις μεγαλύτερες τάξεις του Λυκείου.

Οι καθηγητές μου καταπληκτικοί, οι συμμαθητές μου, ο χώρος το ίδιο. Τα πήγαινα πολύ καλά και όλο μου έδιναν και πιο σύνθετες εργασίες. Όμως εμένα κάτι δε μου πήγαινε καλά όσο συνέχιζα. Με το γραμμικό κάπως την πάλευα, με το ελεύθερο όμως έπιανα τον εαυτό μου να βαρυγκομά όλο και περισσότερο. Υπήρχαν ημέρες που δεν είχα όρεξη, η σύνθεση δε με ενέπνεε, δεν ένιωθα δημιουργική ή ένιωθα δημιουργική με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έπρεπε να δουλέψω στο φροντιστήριο. Παρ’ όλα αυτά ήθελα να είμαι συνεπής και να είμαι και καλή σε αυτό που είχα αναλάβει. Και αυτό κατέληγε βασανιστικό.

Κάπου εκεί λοιπόν ήρθε και η μεγάλη επιφοίτηση. Αν δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω τώρα που έκανα απλώς κάποια μαθήματα χωρίς συνέπειες και χωρίς δεσμεύσεις, όταν θα ήμουν επαγγελματίας πώς θα τα έβγαζα πέρα; Έκανα εικόνα τον εαυτό μου φτασμένη αρχιτέκτονα σε γραφείο και να μου έρχεται ένα πρότζεκτ το οποίο δε με ενδιέφερε τόσο πολύ. Πώς θα το έφερνα εις πέρας χωρίς να βαριέμαι και να θέλω να το ξεπετάξω; Τι θα έκανα αν ένας πελάτης απέρριπτε την ιδεάρα μου και ήθελε να του φτιάξω μια μπούρδα; Στην ηλικία εκείνη φυσικά και δεν ήξερα πολλά για το πώς δουλεύει ένας αρχιτέκτονας αλλά μπορούσα να φανταστώ ότι δε σχεδιάζουν κάθε μέρα μουσεία και φουτουριστικές γέφυρες.

Οπότε άρχισα να αποχαιρετάω αυτή την ιδέα – με κάποια ανακούφιση- και να προσπαθώ να καταλάβω τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Το δρόμο προς τον κάλαθο των αχρήστων πήραν ομοίως και τα plan B που είχα για τις σπουδές μου (γραφίστας, διαφημίστρια).

Με την ίδια λογική μπόρεσα στα 25-26 μου να καταλάβω ότι και το διδακτορικό που είχα ξεκινήσει δεν ήταν για μένα. Και πάλι ο αυτοματισμός [καλοί βαθμοί +ικανότητες στο εργαστήριο= ακαδημαϊκή καριέρα] είχε δουλέψει, αλλά ευτυχώς αποχώρησα αρκετά άμεσα και αναίμακτα από αυτό το μονοπάτι.

Έγραψα όλο αυτό το μακρινάρι για να καταλήξω στο εξής: είναι απειροελάχιστοι εκείνοι που γεννιούνται και ξέρουν τι θέλουν να κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους. Εμείς οι υπόλοιποι πρέπει να δοκιμάσουμε και να πειραματιστούμε. Όσο είστε φοιτητές εκμεταλλευτείτε τον άπλετο ελεύθερο χρόνο σας. Κάντε πρακτική – ναι, ακόμα και σε όσες σχολές δεν είναι υποχρεωτική- και όσο είστε εκεί να έχετε τα μάτια σας ανοιχτά. Πηγαίνετε Erasmus, interail, εθελοντική εργασία στο εξωτερικό και στα ελληνικά νησιά. Δουλέψτε λίγο σε θέσεις σέρβις να δείτε πώς είναι και να σερβίρεις τον καφέ και όχι μόνο να τον πίνεις. Δουλέψτε στην οικογενειακή επιχείρηση όποια και αν είναι αυτή, πηγαίνετε σε συνέδρια, σεμινάρια. Ξεβολευτείτε για λίγο γιατί μόνο από τις εμπειρίες μας θα καταλάβουμε τι μας αρέσει αλλά κυρίως τι ΔΕ μας αρέσει. Και τα όχι καμιά φορά είναι πιο σημαντικά από τα ναι, όπως έδειξε η δική μου περίπτωση.

Και σας εγγυώμαι ότι τίποτα από όσα μαθαίνεις δεν πάει χαμένο, θα φανεί στην πορεία. Πρόσφατα η μητέρα μου θυμήθηκε εκείνα τα μαθήματα σχεδίου και με ρώτησε γιατί τελικά τα έκανα. Ήμουν πολύ χαρούμενη να τη διαβεβαιώσω ότι κάποτε αποδείχτηκαν χρήσιμα(εκεί που δεν το περίμενα μάλιστα). Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την πω άλλη φορά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

16 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Φατσούλα
Φατσούλα
5 χρόνια πριν

Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας.

idril
idril
5 χρόνια πριν

“Ξεβολευτείτε για λίγο γιατί μόνο από τις εμπειρίες μας θα καταλάβουμε τι μας αρέσει αλλά κυρίως τι ΔΕ μας αρέσει. Και τα όχι καμιά φορά είναι πιο σημαντικά από τα ναι, όπως έδειξε η δική μου περίπτωση.” +1000 Αν δεν είχα κάνει έρευνα πάνω στις διατροφικές διαταραχές που με ενδιέφεραν πάρα πολύ, δεν θα είχα ιδέα ότι δεν θέλω να γίνω ψυχοθεραπεύτρια. Μέχρι τότε νόμιζα ότι είναι μονόδρομος! Ευτυχώς για όλους, το κατάλαβα εγκαίρως, γιατί θα είχα τρελαθεί πρώτη πριν καν δεχτώ πελάτη. Το ίδιο και για την μετέπειτα καριέρα μου, σε άσχετο πεδίο (πλέον υπάρχει ψιλογνωστός δόκιμος όρος: management… Διαβάστε περισσότερα »

Eleanor Oliphant
Eleanor Oliphant
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  idril

Συγγνώμη για το άκυρο σχόλιο, αλλα μου χτύπησε πολύ άσχημα μια σου πρόταση. Προφανως το γραφεις αστειευόμενη, αλλα καλό θα ειναι να ειμαστε λιγακι πιο προσεκτικοι σ’αυτά που γράφουμε. Οι πελάτες που έρχονται για ψυχοθεραπεία δεν ειναι τρελοι. Επομένως κι εσύ δε θα είχες «τρελαθεί πρώτη» εάν γινόσουν ψυχοθεραπεύτρια. Ευτυχώς μάλλον που δεν εγινες 🙂

idril
idril
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Eleanor Oliphant

@Eleanor Oliphant
Εννοείται ότι δεν θεωρώ τους πελάτες ενός ψυχοθεραπευτή τρελούς. Ούτε καν ασθενείς. Μπορεί κάποιοι να ασθενούν, αλλά όχι όλοι. Οι περισσότεροι είναι άριστα λειτουργικοί στην καθημερινή τους ζωή και προλαμβάνουν, παρά αντιμετωπίζουν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα.

Όταν λέω ότι εγώ θα είχα τρελαθεί, εννοώ πολύ σοβαρά ότι θα είχα εισαχθεί νοσηλευόμενη σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Τη λέξη τη χρησιμοποίησα όντως ελαφρά. Δεν την εννοώ προσβλητικά – αν σε προσέβαλα απολογούμαι.

Τέλος, σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι είναι άκυρο το σχόλιό σου κι ευχαριστώ για την επισήμανση 🙂

Tropique
Tropique
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  idril

Idril, εγώ κατάλαβα ότι θα έπαιρνες προσωπικά νιώθωντας πολύ βαριά ευθύνη τα θέματα των θεραπευομένων σου, με αποτέλεσμα να σαλτάρεις, να μην μπορείς να το διαχειριστείς. Ούτε καν μου πέρασε ότι μπορεί να εννοούσες τρελλούς τους πελάτες, νομίζω πως κάποιοι πάνε ψάχνοντας.

Eleanor Oliphant
Eleanor Oliphant
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Tropique

Το κλειδί στην απάντηση ήταν το “πρώτη” αν θες ξαναδιάβασέ τη. Και έλεος που πάμε ψάχνοντας επειδή κάναμε μια παρατήρηση. 🙂

Light
Light
5 χρόνια πριν

Φούστα, με αυτήν την ιστορία σε αγάπησα λίγο παραπάνω <3

P.S. Το μηχανιλίκι δεν το γλίτωσες όμως, ε?… 🙂

Kritikothessalonikia
Kritikothessalonikia
5 χρόνια πριν

Είμαστε σίγουροι ότι απεδείχθησαν χρήσιμα κάπου. Ίσως όχι πρακτικά χρήσιμα, αλλά απλά ως μια ακόμη εμπειρία που δεν σου ταίριαζε.. Θά είμαστε εδώ να διαβάσουμε άν θέλεις φυσικά να μοιραστείς και εκείνη την ιστορία.. γράφεις πολύ ωραία! Ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας τήν ιστορία σου..

idril
idril
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Kritikothessalonikia

Φούστα, βάλε με στη λίστα. Πέρα από την περιέργεια όντως γράφεις υπέροχα και ρούφηξα την ιστορία σου, απλώς στάθηκα στο σημείο που εξέφρασες το (για εμένα) σημαντικότερο συμπέρασμα :$

Louk Ritia
Louk Ritia
5 χρόνια πριν

Καταπληκτικό κείμενο, σ’ ευχαριστούμε! Καθώς το διάβαζα, συνειδητοποίησα πως όλα αυτά που προτρέπεις τους αναγνώστες να κάνουν στην περίοδο των φοιτητικών χρόνων, τα έκανα ως φοιτήτρια και πράγματι, με βοήθησαν να καταλάβω τι θέλω. Όταν σπούδαζα (στο προπτυχιακό), γρήγορα κατάλαβα ότι υπέφερα στη σχολή μου, δε μου άρεσε, σχεδόν την είχα παρατήσει για 1-2 χρόνια, όταν περνούσα από μπροστά γυρνούσα το κεφάλι μου αλλού. Όταν όμως κατάλαβα ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι απλώς μία σχολή με μαθήματα, αλλά αν έχεις μάτια και αυτιά ανοιχτά, θα μετατραπεί σε χώρο που μπορεί να σου δώσεις άπειρες κατευθύνσεις. Και κάπως έτσι κατάλαβα ποια… Διαβάστε περισσότερα »

rakoun
rakoun
5 χρόνια πριν

είναι γεγονός πως η 6ωρη προετοιμασία απογοήτευσε πολύ κόσμο. Όμως το συγκεκριμένο κορίτσι δεν μοιάζει απογοητευμένο από τις σπουδές του αλλά από την εργασιακή του πραγματικότητα. Την οποία μαθαίνει, λογικά, εδώ και κάνα 3μηνο.

Tropique
Tropique
5 χρόνια πριν

Φούστα Κλαρωτή, τι έγινες τελικά; Και είσαι ευχαριστημένη; Δεν έχεις ποτέ τη σκέψη ” αν γινόμουν αρχιτέκτονας όλα θα ήταν καλύτερα”;