Α, μπα και αναγνώστες, ευχαριστώ εκ των προτέρων για την υπομονή. Τελείωσα μια σχολή με μηδενική επαγγελματική αποκατάσταση πάνω σε ένα αντικείμενο που αγαπώ πολύ. Όσο ήμουν στη σχολή ήμουν τρομερά διαβαστερή. Πήγαινα σε κάθε μάθημα, κρατούσα εξαιρετικές σημειώσεις και προετοιμαζόμουν με μεγάλη λεπτομέρεια για τις εξετάσεις. Διάβασα, πήγαινα σε συνέδρια και αφιέρωνα μεγάλο κομμάτι του ελεύθερου χρόνου μου σε ασχολίες σχετικές με το αντίκειμενο των σπουδών μου. Αρίστευσα (πρώτη φορά, μιας και στο σχολείο ήμουν πάντα από κακή έως μέτρια). Με ενδιέφερε πολύ η ακαδημαϊική καριέρα όμως μέχρι να τελειώσω τη σχολή πρόλαβα να σιχαθώ και την πλειοψηφία των ανθρώπων της και το σύστημά της. Οταν ήρθε η ώρα να κάνω την πρακτική μου άσκηση, έθεσα υψηλούς στόχους: έκανα μια λίστα με τους ανθρώπους που θα ήθελα να δουλέψω μαζί τους στο μέλλον, “χτύπησα την πόρτα” του πρώτου στη λίστα, με δέχτηκε και ξεκίνησα να δουλεύω σε έναν χώρο καλλιτεχνικό, αχανή και δύσκολο. Έμαθα εκατομμύρια πράγματα, απέκτησα πολλές δεξιότητες και όλα τα χρόνια δεχόμουν συγχαρητήρια για το πόσο καλά κάνω αυτή τη δουλειά. Η δουλειά αυτή όμως ήταν μια θέση βοηθητική, μια θέση που δεν αντέχεις να βρίσκεσαι για πολλά χρόνια και λόγω των πάρα πολλών ευθυνών αλλά και επειδή ταυτόχρονα είσαι και (κυρίως μισθολογικά) ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Τα χρόνια που συνεργάστηκα με αυτόν τον άνθρωπο, δεν συζήτησα ποτέ το χρηματικό και δεν απαίτησα ποτέ ένα ποσό. Ήμουν πάντα διακριτική και κατέληξα ακόμη και όταν η συνεργασία μας θεωρήθηκε σταθερή να δουλεύω με τρείς και εξήντα. Ήταν πολλές οι φορές που γυρνούσα από τη δουλειά, ήμουν με 5 ευρώ στην τσέπη και πεινούσα κυριολεκτικά. Ποτέ, μα ποτέ δεν είχα τα κότσια να πω το απλό “ωραία θα την κάνουμε αυτή τη δουλειά, θα θέλατε τώρα να συζητήσουμε και το οικονομικό;”. Ποτέ. Μέσα στα χρόνια που δούλευα στο πόστο αυτό, κατάλαβα ότι με ενδιαφέρει περισσότερο ένα άλλο επάγγελμα του ίδιου χώρου περισσότερο τεχνικό αλλά και λίγο καλλιτεχνικό. Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω να μαθαίνω αυτή τη δουλειά. Βρήκα πολύ εύκολα άνθρωπο να δουλέψω μαζί του γιατί όλα αυτά τα χρόνια συνεργαστήκαμε με πολλούς ανθρώπους οι οποίοι ξεχώριζαν τον τρόπο που δούλευα. Ξεκινήσαμε πριν ένα χρόνο, εγώ χαλαρά δοκιμαστικά, κρατώντας παράλληλα και την άλλη δουλειά για να έχω χρόνο να κάνω την “μαθητεία” που χρειαζόταν. Ένα χρόνο μετά προκύπτουν πάρα πολλές δουλειές στον καινούριο τομέα που με ενδιαφέρει. Το αποτέλεσμα; Πάλι δεν κατάφερα ούτε καν να συζητήσω το οικονομικό και πάλι δουλεύω πάνω από 10 – 12 ώρες την ημέρα για πενιχρό μισθό. Όταν πήρα τα ελάχιστα χρήματα στα χέρια μου, ένιωθα σαν να έχω φάει ξύλο. Όμως το στομάχι μου γίνεται κόμπος και η αναπνοή μου λιγοστεύει στην ιδέα της συζήτησης για αυτό το θέμα. Δεν εκτιμώ αρκετά τον εαυτό μου και τη δουλειά μου; Γιατί δειλιάζω τόσο πολύ;
Η εύκολη απάντηση είναι πως ναι, δεν έχεις αρκετή αυτοεκτίμηση και για αυτό δεν απαιτείς αυτά που στην ουσία αξίζεις εσύ και ο καθένας που εργάζεται. Ή έχεις αυτό το ελάττωμα, αν μπορείς να το πεις έτσι, να αγαπάς αυτό που κάνεις, να ξεκινάς να το κάνεις με ενθουσιασμό και να περιμένεις ότι ο άλλος θα φιλοτιμηθεί να σου δώσει αυτά που αξίζεις. Είναι πολλοί λίγοι οι εργοδότες που θα σου δώσουν το κάτι παραπάνω, αν δεν το απαιτήσεις. Οι περισσότεροι δε, όχι μόνο δεν θα στο δώσουν από μόνοι τους, αλλά θα προσπαθήσουν να το αποφύγουν με κάθε θυσία, καταπατώντας τα εργασιακά δικαιώματα, πλέον και με τον νόμο- αφού ο κατώτερος μισθός είναι πενιχρός.
Ή μπορεί να θεωρείς πως αν ζητήσεις αυτό που θες, θα γίνεις δυσάρεστη. Δεν θα σε συμπαθούν. Δεν εργαζόμαστε για να μας συμπαθούν, ούτε για να είμαστε τα καλά παιδιά. Τα όρια είναι απαραίτητα παντού, σε όλες τις σχέσεις, οπότε απαραιτήτως και στο εργασιακό περιβάλλον.
Νομίζω πως δεν πρόκειται τίποτα που θα σου πω εδώ να σε βοηθήσει να αλλάξεις το μεντάλιτι μιας ολόκληρης ζωής. Αλλά είναι κρίμα να μην διεκδικείς τον κόπο σου. Αν μπορείς ξεκίνησε θεραπεία.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Το πρώτο μου post είναι και story of my life. Στην πρώτη μου πρακτική, αφού πέρασαν οι μήνες που είχαμε συμφωνήσει εξαρχής πως θα ήταν ‘δοκιμαστικοί’ και αφού στα μισά μου δήλωσαν πως θέλουν να συνεχίσει η συνεργασία μας και μετά την πρακτική μου, όταν ζήτησα έναν ικανοποιητικό μισθό (για το βασικό μιλάμε όχι για τίποτα τρελά) για τη δουλειά που μου είχαν αναθέσει (και που μετά την πρακτική έκανα και για μερικούς ακόμη μήνες free of charge) – η οποία μεταξύ άλλων είχε διαχείριση site εξ ολοκλήρου μόνη μου συν social media συν αρθρογραφία και γενικά ανά πάσα στιγμή… Διαβάστε περισσότερα »
Η καρδιά μου σφίχτηκε βρε παιδί μου. Δυστυχώς έτσι είναι όπως τα λες, αυτή η πρακτική επικρατεί σε πολλούς εργοδότες. Ειδικά σε αυτά τα (και καλά) friendly γραφεία αυτό που επί της ουσίας ζητάνε είναι συνέταιρους με το βασικό μισθό, τον οποίο δεν δίνουν γιατί “πρέπει να βάλεις πλάτη κι εσύ”, μη χέσω.
Και δεν ανέφερα καν περιστατικά όπου το ‘boss’ χαζολογούσε φωναχτά με τους φίλους του στο κινητό ή στο Facebook (και μας ενημέρωνε πάντοτε και για τις συζητήσεις του) ενώ εμείς είχαμε deadlines να προλάβουμε και τρέχαμε σαν τον Βέγγο για να είμαστε στην ώρα μας ή οταν ερχόταν στο γραφείο και έλεγε δεν έχω όρεξη για δουλειά σήμερα για πείτε κάτι (εμείς κανονικότατα να έχουμε βέβαια τις υποχρεώσεις μας)
K. Ξανθοπουλίδου, μας δώσατε την εύκολη- όπως λέτε- απάντηση σε ένα ζήτημα που αν κοιτάξετε λίγο καλύτερα θα δείτε ότι είναι δομικό και όχι προσωπικό. Είναι επίσης ένα ζήτημα που απάσχολεί χιλιάδες νέους εργαζόμενους και γιαυτό ίσως θα έχρηζε μεγαλύτερης ευαισθησίας από πλευράς σας. Δεδομένου ότι χιλιάδες τα τελευταία χρόνια έχουν φτάσει και στην αυτοκτονία από αυτή την ”έλλειψη αυτοπεποίθησης” στην οποία ανάγετε την αδυναμία να αντεπεξέλθουμε σε συνθήκες εργασιακού bullying και αδυναμίας να ανταπεξέλθουμε με το μισθό μας. Δεν διερωτάσθε διόλου πως προκύπτει η ”έλλειψη” αυτή. Τον φόβο απόλυσης και απώλειας της εργασίας που είναι διαδεδομένη πρακτική τον ανάγεται… Διαβάστε περισσότερα »
Ωραία η απάντηση όσον αφορά την περιγραφή του προβλήματος αλλά ούτε αυτό δεν λύνει το προσωπικό πρόβλημα της εργαζόμενης. Αυτό που ρωτάει είναι γιατί δειλιάζει τόσο. Υπάρχουν και δωρεάν ψυχολόγοι, υπάρχουν και άνθρωποι δεν διστάζουν να διεκδικούν ατομικά τα δικαιώματά τους. Δεν σημαίνει ότι είναι πάντα η ενδεδειγμένη λύση, αλλά κατά περίπτωση μπορεί και να είναι. Η λύση σε αυτή την περίπτωση μπορεί να μην είναι ούτε η έκκληση στο συναίσθημα του εργοδότη ούτε η συλλογική διεκδίκηση, όταν δεν είναι τέτοια η φύση της διαφοράς. Δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει κάποιο σωματείο ούτε αν αυτό νοιάζεται. Επίσης, εδώ δεν μπορεί… Διαβάστε περισσότερα »
Είσαι εκτός θέματος. Τι σχέση έχει όλο αυτό το παραλήρημα με τη συγκεκριμένη ερώτηση? Το πρόβλημα της κοπέλας είναι οτι δυσκολεύεται συστηματικά να διεκδικήσει έναν καλύτερο μισθό. Δυσκολεύεται ακόμα και να το ξεστομίσει, χωρίς να έχει λόγο να πιστεύει οτι αν το κάνει θα την απολύσουν. Αυτό την έχει προβληματίσει, η αδυναμία της να δράσει! Γι’αυτό το πρόβλημα ψάχνει λύση, και ρωτάει τι μπορεί να φταίει και πώς να το αντιμετωπίσει. Και η κυρία Ξανθοπουλίδου απάντησε πολύ εύστοχα κατα τη γνώμη μου. Είναι σαν να διάβασες τελείως διαφορετική ερώτηση, και φαίνεται σαν να έχεις κι ένα μικρο άχτι με τους… Διαβάστε περισσότερα »
Μα πώς θα λυθεί το θέμα της συγκεκριμένης κοπέλας αν η Φαίνια το ανάγει σε δομικό/κοινωνικό;
Εξάλλου το θέμα της είναι ότι η ίδια βρίσκει ΔΟΥΛΕΙΕΣ, πληθυντικός, δεν έχει πρόβλημα ότι θα την απολύσουν και θα βρεθεί μετέωρη. Έχει δημιουργήσει ένα σεβαστό δίκτυο, συνεργάτες, χαίρει εκτίμησης από το δίκτυό της για την εργασία της. Παρόλα αυτά, η ίδια δεν μπορεί να συζητήσει το μισθολογικό και να απαιτήσει αυτό που αξίζει, και το εντοπίζει ως προσωπικό της θέμα που πρέπει να λύσει. Επομένως χρειάζεται βοήθεια σε αυτό που ρωτάει, και όχι κοινωνιολογικές αναλύσεις!
👏👏👏
Προφανως και πρεπει να αναλαβει συνδικαλιστικη δραση. Συνειδηση για τα εργασιακα σου δικαιωματα, και τα συμφεροντα σου αποκτας σε επικοινωνια και συνεργασια με τους συναδελφους σου, οχι στο γραφειο του ψυχολογου. Υπαρχουν διαφορες συλλογικοτητες οπου μπορεις να ενημερωθεις/καταγγειλεις/διεκδικησεις, βλ. attack
Γιατι το προβλημα δεν ειναι μονο ο/η εργαζομενος που δεν εχει το θαρρος να ζητησει μισθο, αλλα και ο/η εργοδοτης που τον εχει να εργαζεται με 3κ60. Αυτους καποιος πρεπει να τους βαλει στη θεση τους.
Ως σελιδα που καταγγελει τα συστηματα καταπιεσης, νομιζα δεν αναγνωριζουμε μονο το εμφυλο συστημα εξουσιας. Οποτε ηταν σαν να λεγαμε σε γυναικα που φοβαται να πει στον αντρα της να μη την εκμεταλλευεται, να παει σε ψυχολογο.
Αγαπητή @Mimms79 είμαι 33 ετών και ζω στην Ελλάδα. Όταν τελείωσα το πτυχίο μου, είχαμε μόλις μπει στην κρίση. Όχι οτι ο κλάδος μου δεν βρίσκεται σε διαρκή κρίση εκ των πραγμάτων. Δεν παραπονιέμαι, δεν είμαι εγώ που θέτω την ερώτηση άλλωστε, απλά λιγο να σου εξηγήσω ότι δεν ζω σε έναν φανταστικό κόσμο, σε σπηλιά, ούτε μιλάω αφ υψηλού. Όπως καταλαβαίνεις όχι μόνο εγώ, αλλά και το στενό περιβάλλον μου βιώνει όλα αυτά που περιγράφεις. Αλλά τουλάχιστον η εμπειρία μου μου έχει δείξει ότι όταν ένας άνθρωπος είναι ικανός και γίνεται απαραίτητος σε ένα περιβάλλον εργασίας, τότε μπορεί να… Διαβάστε περισσότερα »
Καταλαβαίνω απόλυτα. Ξεκίνησα στην εταιρία που είμαι έως σήμερα, πρακτική άσκηση με τον βασικό της πρακτικής από ΤΕΙ, με κράτησαν, σε λιγότερο από ένα χρόνο πήρα ευθύνες τρομερές οι οποίες σιγά σιγά αυξάνονταν και έριχνα τρομερή δουλειά, οπότε και έπρεπε να ζητήσω αύξηση. Με προσέβαλε το γεγονός να διαχειρίζομαι 15 τουριστικές επιχειρήσεις και να παίρνω τον κατώτατο κάτω των 25 αρχικά κι άνω των 25 αργότερα κι όλοι οι άλλοι να παίρνουν ικανοποιητικούς μισθούς για την εποχή. Στην αρχή δυσκολευόμουν πολύ να το ζητήσω, γιατί σκεφτόμουν μαλακίες του τύπου ότι δεν έχω μεγάλη εμπειρία όπως οι άλλοι, ότι είμαι μικρή,… Διαβάστε περισσότερα »
Ωχ νομιζω καταλαβα σε ποια εταιρεία δουλεύεις… σε παρόμοια κατάσταση είναι πολλοί που κάνουν την συγκεκριμένη δουλειά. Αλλά εχε στο νου σου οτι δεν φταίνε παντα οι εταιρίες αλλα οι ξενοδόχοι που επισης μπορει να ειναι κακοπληρωτες και έτσι να σχηματίζεται ενας φαύλος κύκλος.
Στην πρώτη δουλειά, χτύπησες την πόρτα ανειδίκευτη και ήταν φυσικό να διεκδικήσεις μια μαθητεία και όχι χρήματα αμέσως. Όταν έκρινες πως τελείωσε η μαθητεία θα έπρεπε να ζητήσεις αύξηση ή να κάνεις μεταγραφή. Αν πχ πήγες να δουλέψεις ως βοηθός σκηνοθέτη είναι φυσικό την πρώτη χρονιά να είναι πενιχρός ο μισθός. Αν όμως γίνεις πολύ καλή στην δουλειά σου, μπορείς να δουλέψεις σε μία από τις 30 παραγωγές της Ελλάδας (δυστυχώς δεν είναι περισότερες) που πληρώνεται αυτή η θέση κανονικά. Στην άλλη δουλειά όμως που είναι πιο τεχνικής φύσης θα μπορούσες να πληρώνεσαι κανονικά από τους πρώτους μήνες. Οι τεχνικοί… Διαβάστε περισσότερα »
Δυστυχώς με όπλο την οικονομική κρίση, πολλοί εργοδότες προσλαμβάνουν δωρεάν “σκλάβους”. 1)” Πρακτική “δωρεάν για να μάθεις Ξέρεις πόσο τυχερή είσαι που εργάζεσαι στον τομέα σου; Ε δούλεψε αμισθί κανά 6μηνο να αποκτήσεις εμπειρία… 2)Έχε την ημέρα σου όλη διαθέσιμη “για να μάθεις πράγματα” Κάτσε 12ωρα, γιατί πρέπει να είσαι στο παλμό της εταιρείας να καταλαβαίνεις τι γίνεται να μαθαίνεις ότι προκύπτει, για σένα και το μέλλον σου παιδι μου. 3) Βάλε πλάτη!Μα πρέπει να ενδιαφέσαι για την εταιρεία, να μην μας βλέπεις πορτοφόλια! Εργάζεσαι με κάποιο συμφωνηθέντα μισθό; Ωραία! Δεν σημαίνει ότι θα τον πάρεις, αν δεν πληρωθεί η… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ είμαι έτσι. Δεν μπορώ να διεκδικήσω πράγματα που τα θεωρώ δεδομένα στο μυαλό μου αλλά στην πράξη η φωνή κλείνει, με πιάνει τρέμουλο και γεμίζω κοκκινίλες σε όλο μου το σώμα. Σε μένα γνωρίζω ότι είναι από την άρρωστη ανάγκη μου να είμαι αρεστή στους γύρω μου και όχι από έλλειψη αυτοπεποίθησης πάνω στη δουλειά μου.Θυμώνω όμως και στεναχωριέμαι που πρέπει να έρθω σε δύσκολη θέση για να ζητήσω κάτι λογικό. Στην τελευταία μου δουλειά με τα χίλια ζόρια και με ταχυκαρδία κατάφερα να ζητήσω ασφάλεια. Δέχτηκαν. Ασφάλεια δεν είδα και άρχισα να ξενερώνω με τη δουλειά. Τελικά… Διαβάστε περισσότερα »
Και με τους συναδέλφους είμαι έτσι. Δούλευα σε καφετέρεια και ήμουν το άτομο που εξηγούσε τα επιτραπέζια. Τα τιπς ήταν θέμα των εργαζομένων. Μοιράζονταν τα τιπς σερβις, κουζίνα και μπαρ. Όλο το μαγαζί εκτός από μένα. Και ευχόμουν κάποιος να αναρρωτηθεί γτ εγώ δεν είμαι στα τιπς γτ μόνη μου δεν μπορούσα να πάω να τους πω το απλό “παιδιά, με έχετε ξεχάσει” ενώ είχα άριστες σχέσεις με όλους. Περίμενα να κάνουν αυτό που θα έκανα εγώ στη θέση τους. Ακόμα και τώρα το σκέφτομαι και στεναχωριέμαι.Αυτό, για απάντηση στους σχολιαστές που λένε για τα συνδικάτα κτλ. Αναγκαία όλα αυτά… Διαβάστε περισσότερα »
Καλή μου γράφουσα, πιστεύω κι εγώ πως χωρίς ψυχοθεραπεία δεν θα μπορέσει να λυθεί το θέμα. Παρότι έχεις χίλιες αποδείξεις προς το αντίθετο, το μυαλό σου επαναλαμβάνει πως δεν αξίζεις αυτό που δικαιούσαι, και σε εμποδίζει να το συζητήσεις καν. Ως πρώτο βήμα θα σου πρότεινα να κατανοήσεις τι είναι αυτό που φαίνεται να κάνει το μυαλό σου: έχει κολλήσει η βελόνα στο να σου διηγείται μια ιστορία, που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πιθανόν σου λέει κάτι σαν, ό,τι και να κάνεις, δεν αξίζεις να απολαμβάνεις μια ικανοποιητική αμοιβή. Ίσως επειδή από μικρή έμαθες πως μπορείς να επιτύχεις περισσότερα, καλύτερα,… Διαβάστε περισσότερα »