Γιατί δε με βοηθούν η ψυχοθεραπεία και η φαρμακοθεραπεία;

Αγαπητή Α,μπα, η ερώτησή μου απευθύνεται στην ψυχολόγο του σάιτ, τη Φαίνια. Μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα να πω αυτά που μου συμβαίνουν, αν και μου είναι πολύ δυσκόλο να τα εκφράσω. Η γνώμη σας θα με ενδιεφερε πάρα πολύ, αν και να τονίσω ότι με παρακολουθούν και ψυχολόγος και ψυχίατρος. Λοιπόν για να μην σας κουράζω από μικρή ήμουν ένα κορίτσι ντροπαλό, ήσυχο και λιγομίλητο. Έως αντικοινωνικό παιδί θα με χαρακτήριζα, παρ’ όλα αυτά δε με ενοχλούσε καθόλου αυτό. Ενώ ήμουν φαινομενικά καλά μέχρι τα 13 μου, στα 14 άρχισα να έχω τα πρώτα καταθλιπτικά συμπτώματα. Στα 15, όταν ξεκίνησα να πηγαίνω στο Λύκειο και με έπιασε η τελειομανία με τα μαθήματα, ξεκίνησε και το άγχος, ενώ η κατάθλιψη επιδεινώθηκε. Τρίτη λυκείου, πανελλαδικές. Όλη τη χρονιά πάθαινα κρίσεις πανικού, υπέφερα καθημερινά από έντονους πονοκεφάλους, ταχυκαρδιές, πόνους στο στήθος, μούδιασμα στο αριστερό χέρι και τον λαιμό, υπερένταση, αϋπνίες,τρέμουλο στα άκρα, εφιδρώσεις, υψηλή πίεση που καμία ιατρική εξέταση δεν μπορούσε να αιτιολογήσει. Έκανα μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου, ακτινογραφίες, triplex, καρδιογράφημα. Όλα φυσιολογικά. Έτσι καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι προέρχονται από την κακή ψυχολογική μου κατάσταση. Την πρώτη φορά που έδωσα στις εξετάσεις έπαθα μια μεγάλη κρίση και απέτυχα. Προσπάθησα να μην το βάλω κάτω και ξεκίνησα να προετοιμάζομαι για να ξαναδώσω όμως οι αντοχές μου ήταν λίγες. Πήγα σε ψυχίατρο, αλλαξα αρκετές φαρμακευτικές αγωγές, καμία ωστόσο δε βοηθούσε αρκετά. Εν τέλει έδωσα πανελλήνιες και πέρασα σε μια αρκετα καλή σχολή. Έτσι, τον περσινό Σεπτέμβριο μετακόμισα στην Αθήνα και βρήκα ψυχολόγο και ψυχίατρο εκεί. Ύστερα από όλη αυτήν την ταλαιπωρία, το μυαλό μου άρχισε να μπουχτίζει με πολλές σκέψεις, οι περισσότερες χωρίς νόημα με συνέπεια να αρχίζουν πάλι ταχυκαρδίες, δυσκολία στην αναπνοή και ενιώθα ότι τρελαίνομαι κυριολεκτικά. Δεν πήγαινα στη σχολή, δεν έβγαινα καθόλου από το σπίτι, μου έλειπε πολύ η μητέρα μου. Υπήρχαν μέρες που χανόμουν έντονα σε έναν άλλο δικό μου κόσμο μέσα στις σκέψεις, και ακόμα το κάνω ασυναίσθητα. Αν κάποιος μου πει κάτι οτιδήποτε θα το σκέφτομαι συνέχεια χωρίς νόημα κάνοντας εξηγήσεις στο μυαλό μου και θα το υπεραναλύω για ώρες. Δεν μπορώ να ηρεμησω ποτέ. Δεν μπορώ να κάτσω στην παρέα και να είμαι “εκεί”, το μυαλό μου συνέχεια χάνεται σε σκέψεις. Ιδιαίτερα αν κάποιος πεθάνει, ακόμα και να μην τον γνωριζα μπορεί να το σκέφτομαι για πολύ καιρό να πέσω σε μελαγχολία. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνουν αυτές οι περίεργες διαδρομές στο μυαλό μου και δεν μπορώ ποτέ να αποφυγω όλες αυτές τις ανόητες σκέψεις. Ο ψυχίατρος μου έχει διαγνώσει οριακή διαταραχή προσωπικότητας, καθώς έχω όλα τα συμπτώματα της διαταραχής. Εγώ νομίζω ότι είναι κάτι πιο πολύπλοκο… Γιατί δε με βοηθούν η ψυχοθεραπεία και η φαρμακοθεραπεία; Το θεωρώ αδικαιολόγητο και δεν ευθύνονται σίγουρα οι ειδικοί που έχω επιλέξει να συνεργαστώ μαζί τους, καθώς όλα αυτά τα χρόνια που ταλαιπωρουμαι παρέλειψα να σας αναφέρω ότι έχω αλλάξει 3 ψυχιάτρους και 4 ψυχολόγους. Θα ήθελα πολύ να μου πείτε τη γνώμη σας. Ευχαριστώ εκ των προτέρων και με συγχωρείτε για το τεράστιο ποστ αλλά ήθελα να σας παραθέσω το πλήρες ιστορικό μου, για να έχετε μια σαφή εικόνα της κατάσταση μου.  

Όλοι έχουμε κάποια συμπτώματα από τις διαταραχές προσωπικότητας. Όταν όμως υπάρχει διάγνωση για μία διαταραχή προσωπικότητας (που σημαίνει ότι πληρούμε των συμπτωμάτων για μία συγκεκριμένη διαταραχή τουλάχιστον), τα συμπτώματα δεν αντιμετωπίζονται τόσο αποτελεσματικά με φαρμακοθεραπεία. Αυτό συμβαίνει  γιατί όπως λέει και το όνομα τους, όταν μιλάμε για διαταραχές προσωπικότητας μιλάμε  για δυσλειτουργίες στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς που συστήνουν μια χρόνια κατάσταση που αποτελεί μέρος της προσωπικότητας του ανθρώπου, κάτι που αλλάζει πολύ δύσκολα. Αυτό δεν σημαίνει πως τα φάρμακα δεν βοηθούν, σου αναφέρω τα παραπάνω απλώς για να μην αποθαρρύνεσαι που τα φάρμακα δεν σου προσφέρουν κάποια θεαματική αλλαγή στα συμπτώματα σου. 

Θα πρέπει να δώσεις πολύ μεγάλη βάση στην ψυχοθεραπεία σου. Αυτό που θα σε βοηθήσει πολύ είναι μία εν τω βάθει χρόνια ψυχοθεραπεία, με έναν άνθρωπο που εμπιστεύεσαι. Θα υπάρχει αργή βελτίωση και πολλές φορές θα νιώσεις πως θέλεις να τα παρατήσεις, αλλά νομίζω ότι η συνέπεια στην ψυχοθεραπεία σου (και στη σχέση με τον ψυχοθεραπευτή) είναι αυτό που θα σου δώσει τα περισσότερα αποτελέσματα. 

Δεν ξέρω επίσης αν θα σε βοηθήσει να διαβάσεις για την οριακή διαταραχή προσωπικότητας, να μπεις σε φόρουμ όπου άνθρωποι μοιράζονται τις εμπειρίες τους και τις σκέψεις τους. Να δεις πως πολλοί άνθρωποι ταλαιπωρούνται από το ίδιο πράγμα, και ζουν με αυτό πολλά χρόνια, μαθαίνοντας στην ουσία και μεγαλώνοντας μέσα από/μαζί με τη διαταραχή τους. Αν έχεις συνέπεια στη φαρμακοθεραπεία και στην ψυχοθεραπεία (αφού καταλήξεις σε έναν ψυχίατρο και ψυχολόγο και όχι αλλάζοντας συνεχώς) όλα θα πάνε καλά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News