Ετοιμάζω ένα διπλό ουίσκι, χωρίς πάγο. Βαριά ξεκίνησε απόψε ο Γιάννης. Δε ρωτάω. Σε ένα τραπέζι λίγο πιο πέρα, κάθεται η πρώην του, η Νίνα, με δύο φίλες της. Γιατί “γκομενο αλλάζεις, στέκι ποτέ”. Αυτό είναι το μότο της, και τη λατρεύω. Τζιν τόνικ η Νίνα. Η ώρα κοντεύει δέκα και το μαγαζί αρχίζει σιγά σιγά να γεμίζει. Μέχρι και το αφεντικό αποφάσισε να μας τιμήσει με την παρουσία του, που σημαίνει λιγότερα κερασμένα ποτά απόψε. Έφτασε και η μπάντα. Ο Νίκος, ο κιθαρίστας, εχει έρθει με τη σύζυγο. Δε θα μπορέσει να φλερτάρει με πελάτισσες μετά το live απόψε, και θα αναγκαστεί να κάνει και κάποιο χαριτωμένο σχόλιο για τη γυναίκα του στο μικρόφωνο, ανάμεσα στα κομμάτια. Δε θα πιει. Έρχεται και η Στέλλα, παραιτήθηκε από τη δουλειά, μου λέει. Αμστελ. Αμστελ και ο Κώστας, που έχει νέο αμόρε και ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Η Δώρα λέει ότι αν ήξερε πως θα έφερνε ο κιθαρίστας τη γυναίκα του, δε θα ερχόταν. Γελάει. Δεν το εννοεί. Σε μισή ώρα θα έχει φύγει. Ο άντρας της θυμώνει όταν βγαίνει ως αργά. Παραγγέλνει κάτι χωρίς αλκοόλ, μα ύστερα γέρνει ενοχικά προς το μέρος μου και με ρωτάει αν πειράζει να της φτιάξω μοχίτο μέσα στο καταχείμωνο, της έχει λείψει. Να και ο Χάρης, με χαιρετάει και κοιτάζει δήθεν αφηρημένα στο βάθος, και ξέρω ότι ψάχνει τη Μαρία, τη σερβιτόρα. Η κοπέλα δε μοιάζει να έχει προσέξει την άφιξη του, αλλά ο δίσκος τρέμει λίγο στο χέρι της, και χαμογελάει υπερβολικά πλατιά καθώς παίρνει παραγγελία από μια κοπέλα. Και τα μάτια του Χάρη, του διάσημου, μεγαλύτερου σε ηλικία και παντρεμένου Χαρη, λάμπουν όταν αναφέρω το όνομα της. Κι ας προσπαθούν να πείσουν ο ένας τον άλλο πως πρόκειται για φιλικό ενδιαφέρον. Βλέπετε, κανείς δε δραπετεύει από μια φυλακή που τον κρατά ασφαλή. Λευκό ξηρό κρασί ο Χάρης. Και μια μαυροδαφνη στη Μαρία, να πιούμε παρέα όταν χαλαρώσει λίγο η δουλειά. Ο Γιωργάκης, ένας άλλος σερβιτόρος, είναι λίγο σκυθρωπός. Πλακωθηκε πάλι με τον πατέρα του, που φέρει βαρέως το ότι ο 22χρονος γιος του παραμένει ομοφυλόφιλος, παρόλο που του το έχει απαγορεύσει ρητά. Ας του βάλω την αγαπημένη του βότκα του μικρού, τώρα που κάνει το δεκάλεπτο διάλειμμα του και έχει πιάσει κουβέντα με τον κύριο Στάθη και την κυρία Άννα, ένα hard-core, γλυκύτατο ηλικιωμένο ζευγάρι, αγαπημένους θαμώνες Σαββατοβραδου. Καπνιστό ουίσκι και κόκκινο ημιγλυκο κρασί. Βάζω και σε μένα ένα κρασί, λευκό σαν του Χάρη, αυτό που συνήθως παραγγέλνουν όσοι κάνουν δίαιτα, ή όσοι ονειρεύονται ζωές με πλούσια εδέσματα, αλλά καταλήγουν να μετρούν τις θερμίδες της ψυχής τους. Μου φαίνεται κάπως προβλέψιμη η ζωή μου ώρες ώρες. Ως το βράδυ, που γεμίζει από δεκάδες ιστορίες ανθρώπων. Δεν έχω συγκεκριμένη ερώτηση, προφανώς, αλλά σε παρακαλώ, Α, μπα μου, δημοσίευσε το. Όταν διαβάζω τη στήλη σου, έχω την ίδια αίσθηση που έχω στη δουλειά. Διαβάζω τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις, και θέλω να έρθω να βάλω σε όλες και όλους σας ένα ποτό, να σας πάρω μια αγκαλιά και να σας πω πως κανείς δεν είναι μόνος, όσο μόνος κι αν νιώθει, πως είμαστε ένα μωσαϊκό από ιστορίες και στιγμές και λάθη και σωστά και χαρά και θλίψη, και μπορούμε να τα καταφέρουμε.
ΥΓ. Οι ιστορίες αληθινές, τα ονόματα όλα ψεύτικα.
ΥΓ. No hard feelings για το λευκό κρασί, το αγαπάμε.
-Barwoman
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τι αναπάντεχα γλυκό κείμενο! ❤️❤️❤️
Αχ εγώ δε θέλω ποτό, θέλω να γίνω μπαργούμαν! Και φίλη σου!
Εύχομαι να πραγματοποιηθούν και οι δύο ευχές σου! Λατρεύω τις απαντήσεις σου στα σχόλια!
Γράφεις υπέροχα!
Θα μπορούσε να είναι η περίληψη ενός πολύ ενδιαφέροντος μυθιστορήματος!
Εξάλλου, ανέκαθεν οι μπάρμαν/μπαργούμαν είχαν απίστευτες ιστορίες να διηγηθούν…
Φανταστικό κείμενο, γράφεις πολύ ωραία! Γλυκόπικρο και απόλυτα αληθινό , όλοι έχουμε την ιστορία μας και η καθεμιά είναι τόσο προβλέψιμη όσο και συναρπαστική.
Πλάκα πλάκα πάντως κι εγώ τώρα θέλω κάτι να πιω!
Μου ήρθε όρεξη για κοκτειλ πάντως, ωραίο κείμενο!
Τι όμορφο! Σ’ ευχαριστούμε πολύ!
Συντάκτρια εδώ 🙂 Έφτιαξα λογαριασμό για να σας πω ευχαριστώ! Δε δουλεύω πια σε bar, το κείμενο το είχα γράψει πριν κάποιους μήνες. Τότε δεν είχα πάρει την απόφαση να το στείλω αλλά πριν λίγο καιρό το βρήκα ξανά τυχαία, και αυτή τη φορά το έστειλα. Να είστε πάντα καλά και σας στέλνω πολλές διαδικτυακές αγκαλιές!
Αι σιχτιρ τώρα θέλω ενα ποτακι 12 το μεσημερι και θηλαζω κιόλας.
Γλυκιά μου!! Πολύ “ζεστό” αυτό που έγραψες. Όταν ήμουν έφηβη, κάθε χρόνο του Αγ. Βαλεντίνου ήμουν πολύ στενοχωρημένη, ποτέ δεν είχα αγόρι, ποτέ δεν έπαιρνα δώρο. Η πρώτη μου σχέση έληξε μία εβδομάδα πριν του αγ. βαλεντίνου (που είχε και τα γενέθλιά του αν θυμάμαι καλά). Με το επόμενο αγόρι μου (και σύζυγο πια) ποτέ μα ποτέ μα ποτέ δεν κάναμε κάτι αυτή τη μέρα. Το ξεχνάμε κι όταν το θυμόμαστε δε δίνουμε πολλή σημασία. Έχει την πλάκα του όμως κι αυτό. Όπως έγραψα και στο ινστα σήμερα, αγάπη! Αγάπη για τον εαυτό μας, τους ανθρώπους μας και εκείνους που… Διαβάστε περισσότερα »
👏👏👏 Θέλουμε κι άλλα κέιμενά σου barwoman!!