Σου στελνω γιατι με απασχολει κατι με τον αδερφο μου (εκεινος 28, εγω 25). Ο αδερφος μου αποφασισε πριν λιγους μηνες να παει σε ψυχολογο (επιτελους, τολμω να πω, γιατι εχει διαφορα θεματα χαρακτηρα και συμπεριφορας, τα οποια δεν μπορουσε να λυσει μονος του). Καλυτερα να μην γραψω ακριβως τα προβληματα, δεν ηταν ζωτικα, αλλα τον δυσκολευαν σε αρκετες πτυχες της καθημερινοτητας του. Πλεον εκεινος θεωρει οτι τον βοηθησε πολυ, αλλα βρε Αμπα μου εγω δεν τον βλεπω. Προσπαθει οντως να φιλτραρει καποια γεγονοτα, το βλεπω αυτο. ΑΛΛΑ. Μου λεγε τι ελεγαν περιπου σε καθε συνεδρια και ενα απο τα πολλα ηταν “εχεις τα ταδε θεματα με τους γονεις σου και οι ιδιοι φερονται ετσι επειδη δεν πηγαν οι ιδιοι σε ψυχολογο”. ΟΚ εγω, το ακουω μια, το ακουω δυο… Του εξηγω οτι δεν ειναι εκει το θεμα, αλλα να καταλαβει τον εαυτο του κλπ. Και Αμπα, μια μερα μιλουσε με τη μητερα μας και τον αδερφο της και γυρισε και τους ειπε “τελικα τα περισσοτερα θεματα που ελυσα με τον ψυχολογο ηταν επειδη εσεις δεν πηγατε ποτε σε ψυχολογο και τον χρειαζεστε”. Δεν θα αναφερθω στο ποσο ασχημα λαμβανει αυτη τη φραση ενας γονιος και σε μια τετοια ηλικια. Ουτε στο ποσο ακομψο ειναι να το λες αυτο μπροστα σε τριτους (δυο προβληματα του χαρακτηρα που οπως φαινεται δεν λυθηκαν). Ο προβληματισμος μου ειναι οτι μετα τις συνεδριες, απλα νιωθει θριαμβευτης, επειδη μια χαρα, βρεθηκε το προβλημα, δεν φταιει αυτος. Μια αλλη μερα ειμασταν εξω με καποιους φιλους μας, μιλουσε για κατι κι επειδη εγω τον κοιταξα καπως περιεργα θυχτηκε και με ξεχεσε (οχι μπροστα σε ολους, μονοι μας. Μπροστα σε ολους απλα μου πεταξε μια μπιχτη για να με κανει να νιωσω το ιδιο “ασχημα”). Στον φοβερο καβγα, του εξηγησα οτι δεν μπορει να θιγεται με καθε βλεμμα και να μην τα παιρνει ολα σοβαρα, στην τελικη αν εγω εχω καποιο θεμα, προβλημα μου. Του ειπα και ποσο λαθος ειναι η τακτικη του και οτι στον ψυχολογο πηγε για τον ιδιο και οχι για την οικογενεια, αλλιως θα εκαναν group therapy. Και μου ειπε “ναι αλλα ΕΣΥ φροντισε να διορθωθεις”. Και ρωτω λοιπον, μπορει να φταει ο ψυχολογος ή οι εκλαμβανουσες του αδερφου μου μονο; Γιατι εγω, αν και οχι σχετικη, βλεπω κατι να πηγαινει λαθος. Τωρα ειναι στη φαση “σταματησα γιατι ελυσα ολα μου τα θεματα, θα ξαναπαω σε καποια κριση”. Αλλα γενικα ειναι ευχαριστημενος (και πως να μην ειναι, ενα ατομο με απειρες ανασφαλειες, εγωκεντρικο και κρινοντας τον εαυτο του με τη γνωμη των αλλων – αφου ο ψυχολογος ειπε οτι δεν φταιει, τελος)
Κανείς δεν ξέρει αν όντως ο ψυχολόγος είπε έτσι ή ο αδερφός σου κατάλαβε έτσι. Ένας επαγγελματίας ποτέ δεν θα έλεγε ότι το πρόβλημα είναι ότι οι γονείς σας δεν πήγαν σε ψυχολόγο (μου φαίνεται τελείως αφοριστική σαν φράση, που προσδίδει και μία τετελεσμένη κατάσταση, αφήνοντας στην άκρη την ευθύνη του θεραπευόμενου για τη ζωή του), αλλά ένας άνθρωπος που δεν θέλει να αλλάξει, είναι τρομερά ευέλικτος στο να καταλάβει αυτό που επιθυμεί και όχι αυτό που του λέει ο άλλος. Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι πως η θεραπεία σε βοηθάει να αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου και πως δεν πηγαίνουμε σε περιόδους «κρίσης». Αλλά αν έκανε ή όχι κακή δουλειά ο συνάδελφος θα έπρεπε να είμαστε μπροστά στη συνεδρία για να το κρίνουμε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πιθανώς ο ψυχολόγος να μην είπε επί λέξει κάτι τέτοιο, αλλά και σαν αστειο το ‘εμείς που πάμε σε ψυχολόγο, πάμε για να διαχειριστούμε όσους δεν πάνε σε ψυχολόγο’ έχει τεράστιες δόσεις αλήθειας. Αν και ο σκοπός της θεραπείας είναι εν τέλει η προσωπική ανάληψη ευθύνης ,δεν είναι καθόλου σπάνιο κάποιος που πρωτοπάει να έρχεται αντιμέτωπος με σοβαρά λάθη των γονιών του που τον οδήγησαν σε λάθος συμπεριφορές είτε σαν πρότυπα είτε με τον να του επιβάλλουν αφόρητες καταστάσεις που τον τραυμάτισαν. Γονείς φίλων αλκοολικοί ,αδιάγνωστα καταθλιπτικοί ή ανεξέλεγκτα διπολικοί που τους έκανα μύλο τα παιδικά χρόνια μπορούμε άνετα να… Διαβάστε περισσότερα »
Ο αδερφός σου πήγε πριν λίγους μήνες σε ψυχολόγο και σταμάτησε τις συνεδρίες όταν πήρε αυτό που ήθελε. Δεν είμαι ειδικός αλλά νομίζω είναι μέρος της θεραπευτικής διαδικασίας να «δικαιώσει» το παιδί μέσα στον ενήλικα πρώτου του πετάξει τις ευθύνες. Άρα σε ένα τόσο σύντομο διάστημα προφανώς στην προσπάθεια του ψυχολόγου να αναλύσει τις προσλαμβάνουσες του αδερφού σου, αυτός πήρε αυτό που ήθελε να ακούσει και έφυγε τρέχοντας χωρίς ευθύνες.
Ο αδερφός σου δεν πηγαίνει σε συνεδρίες για να νιώσεις εσύ καλύτερα ή για να μη δημιουργεί περαιτέρω προβλήματα στην οικογένεια σας. Πηγαίνει για τον εαυτό του. Φοβαμαι οτι δεν είσαι σε θέση να κρίνεις ούτε τι ειναι καλό γι αυτον ούτε να τον αστυνομευεις για τη συμπεριφορά του. Τι θα πει τον κοιταξα περίεργα ενω μιλούσε και μετα οταν σε ξεχεσε του λες πρόβλημά μου? Ποσο passive aggressive? Οταν πηγαινουμε σε ψυχολογο, λογικό ειναι ν αναθεωρήσουμε πολλες απ τις υπάρχουσες σχεσεις, και όχι, αυτο συνηθως δεν εκλαμβάνεται θετικά απ την οικογένεια, γιατι μαντεψε, η οικογενεια εχει συνηθως μερίδιο ευθύνης.… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ πάλι βλέπω ότι την έχεις στημένη στον αδελφό σου. Μπορεί πράγματι να έχει τα θέματά του, δεν το αμφισβητώ, αλλά γιατί τόση αστυνόμευση με το τι λέει ? Αν π.χ. έχει προβλήματα με τους γονείς, γιατί να μην παραπονεθεί ? Γιατί να μη συζητήσει τα θέματά τους με τους, όπως μας λες, υπέργηρους !! γονείς ? Αν τον κοιτάς περίεργα, γιατί να μην σου ζητήσει να του πεις γιατί ? Δεν στο είπε μπροστά σε άλλους, στο είπε κατ΄ιδίαν. Δηλαδή να μη μιλάει καθόλου, να τα κρύβει όλα κάτω από το χαλί, να γίνεται αυτός χάλι, για να είστε… Διαβάστε περισσότερα »
Και εγώ στην ψυχοθεραπεία μου κατάλαβα ότι η μητέρα μου έχει μεγάλα θέματα που θα έπρεπε να τα λύσει μόνη της με βοήθεια . Αλλά δεν μου το είπε ευθέως η ψυχολόγος. Εγώ κατάλαβα ότι τελικά δεν έφταιγα μονο εγώ για τις σχέσεις μας. Τον πρώτο καιρό συνειδητοποίησης ήμουν ιδιαίτερα επιθετική. Όσα ενοιωθα ότι επιτέλους αντιλαμβανομουνα ήθελα να τα εκφράσω και να μην βρίσκομαι μόνο σε θέση άμυνας. Νομίζω όμως ότι είναι ένα στάδιο της θεραπείας. Οι συζητήσεις που κάναμε τότε, εξαιρετικά φορτισμένες πολλές φορές , βοήθησαν όντως τη σχέση μας .
Συμφωνώ απόλυτα με τη Φένια – ήταν η πρώτη μου σκέψη: το τι μας λέει ο άλλος ότι του είπε ο ψυχολόγος, δεν είναι τα ακριβή λόγια του επιστήμονα, αλλά εκείνα που ο ίδιος θέλει να καταλάβει.
Από την άλλη, αυτά που η αδερφή θεωρεί “προβλήματα χαρατήρα” και “ζητήματα που δε λύθηκαν” μπορεί να μην είναι αυτά που ο αδερφός βρίσκει ως προβλήματα και πήγε να λύσει. Το ότι εμείς δε βλέπουμε την αλλαγή στον άλλο, δε σημαίνει ότι δεν έχει γίνει. Μπορεί απλά να εστιάζουμε σε διαφορετικά σημεία.
Έχεις πιθανόν μια εσφαλμένη εικόνα για τον ψυχολόγο μάλλον, καλά ο αδερφός σου δεν το συζητώ. Είναι πολύ σημαντικοί οι γονείς, οι πιο σημαντικοί, για μια θεραπεία, καθώς και το περιβάλλον. Είναι επίσης σημαντικό να καταλάβει ο θεραπευόμενος ότι δεν φταίει, για να ηρεμήσει. Ναι, δεν φταίει ο ίδιος κυρίως για το χαρακτήρα του, μάλλον οι γονείς σας. Τρία ραντεβού δεν φτάνουν για να λυθεί το πρόβλημα ο αδερφός σου είδε ότι δε φταίει, ηρέμησε και παρέλειψε το πιο σημαντικό: την πάλη για τη λύση. Ναι δε φταίει αλλά μόνο ο ίδιος μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του, με πόνο,… Διαβάστε περισσότερα »