Έχω ενα θέμα που κρέμομαι από τα χείλη σας. Είμαι μητέρα, μανούλα, μαμά ενός πανέμορφου αγοριού 19 μηνών. Καθε βράδυ τον κοιτώ και κλαίω για δύο λογους (Ναι, ναι, μη σας φαίνεται υπερβολικό): Ήρθε στη ζωή μου μετά από 3 αποβολές και αρκετά ζόρια. Κάθε φορά που τον κοιτάζω, καταλαβαίνω το θαύμα της ζωής. Κατανοώ επιτελους το λογο που γεννήθηκα. Έχω έναν σκοπό βρε αδερφέ! Ο δεύτερος λόγος που κλαίω είναι από ντροπή, στεναχώρια, άγχος – φόβος. Του φωνάζω πολύ. Του φωνάζω λες και είμαι η τρελή της γειτονιάς. Αναλυτικα: το παιδί μου έχει πολλά νεύρα. Πολλή ενέργεια θα έλεγα εγώ, την οποία δεν έχει που να ξεδώσει. Ποτέ δεν έχω μαλώσει με τον άντρα μου. Το κλίμα στο σπίτι ειναι αγαπησιάρικο, ήσυχο και ήρεμο. Όπως ήταν και η εγκυμοσύνη μου. Οπως ηταν και ο μικρός μου στις αρχές. Το story: Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να τον αφήσω στη μητέρα μου (γιαγιά) γιατί έπρεπε να εργαστώ και δε μπορούσα οικονομικά να κάνω κάτι αλλο. Αλλάζω χρονολογία : πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να κλείνω τα αυτιά μου (συμβολικά) για να σταματήσω τις φωνές στο σπίτι. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον συγκροτημένο από αισθήματα αγάπης (γονείς από χωριό, φωνές, ξύλο, ΦΟΒΟΣ για τα πάντα) και χρειάστηκε να το δουλέψω μέσα μου με ψυχολόγο. Επανέρχομαι στη γιαγιά : Κατάλαβα τη νευρικότητα του βρέφους (τότε ηταν 6 μηνών) μετά από 2-3 ήμερες. Το παιδί μου ξεκίνησε να σφίγγεται από τα νεύρα του στα καλά καθούμενα. Εκτός του ότι συνεπεσε η χρονική περίοδος με τους κολικούς, δεν πηγε το μυαλό μου σε κάτι ασχημο. Ξαφνικά λοιπόν γυρνώντας μία μέρα νωρίτερα από τη δουλειά, συνειδητοποιώ οτι η μάνα μου φώναζε στο παιδί για κάτι (ΥΓ: δεν ακούει καλά από το ένα αυτί) και ειχε και τσιγάρο στο χέρι! Και με πιάνει εγκεφαλικό!!!!! Της χώνω τα πρώτα κομψά μπινελίκια (μεχρι τα 32 μου φοβόμουν να κάνω κι αυτό!!!!! ) και μου υποσχέθηκε οτι δε θα το ξανακάνει. Μη θέλοντας να δώσω δικαιώματα στον άντρα μου (θα ρώταγε τι και πώς) συνέχισα να της πηγαίνω το παιδί. Φυσικά το τσιγάρο και οι φωνές, η τέρμα τηλεόραση, η βαβούρα ΚΑΙ το τσιγάρο δεν κοπηκαν ποτέ. Ύστερα από 2 μήνες εργασίας τα παράτησα όλα για να πάρω το παιδί μου πίσω (το ξέρω οτι άργησα, αλλά είχα πολύ μεγάλη ανάγκη να δουλέψω!). Στο ρεζουμέ: Τα νεύρα του παιδιού δε σταμάτησαν μέχρι σήμερα. Είναι σχεδόν 2 χρονών και νευριάζει με το παραμικρό. Δε μπορώ να γελάσω εγώ, ο πατέρας του ή ο οποιοσδήποτε μπροστά του. Νευριάζει, ουρλιάζει και κλαίει. Και χτυπάει ό,τι βρει. Από αντικείμενα μέχρι το κεφάλι του(ΥΓ: δεν έχει αυτισμό. Το ψάξαμε) . Δυνατά! Και κλαίει από τον πόνο και μετά πάλι νεύρα που πονάει και πάλι να κλαιει και τις τρώω κι εγώ που τον ακούω συνεχεια να κλαίει κι αρχίζει και τον πατέρα του μετά. Και προσπαθώ να τον ηρεμήσω: τον απασχολώ, του αλλάζω θεμα, τον κανακεύω και εννοείται του μιλάω ήρεμα και του εξηγώ τη λάθος συμπεριφορά του. Αλλά δεν αντέχω η δόλια! Στο 10λεπτο παίρνω φωτιά! Η τσιρίδα του είναι λες και μου πίνουν τον εγκέφαλο με καλαμάκι! Φυσικό κι επόμενο είναι (είναι;;;;;) να αρχισω κι εγώ να του φωνάζω, μιας και με τη φωνή τείνει να σταματήσει (δε σταματάει πάντα ομως!) Στο θέμα μας: Κι εκεί πεθαίνω ρε Α, μπα. Δύο ματάκια να με κοιτάνε τρομοκρατημένα και μετά να κλαίνε από φόβο. Το παιδί μου με φοβάται. Κι εγώ αναβιώνω τη μάνα μου. Και την αναπαράγω. Είχα υποσχεθεί οτι δε θα αφήσω το παιδί μου να έχει φοβίες. Εγώ είχα πολλές. Και κάνω τα πάντα για να καταφέρω να μην αποκτήσει το παιδί μου. Δε θέλω να μεγαλώσει και να φοβάται τον κόσμο, οπως εγώ. Ενας φαύλος κύκλος που δεν ξέρω πώς να τον σπάσω! Το ξέρω οτι είμαι καλή μαμά. Μπορεί όχι η καλύτερη, αλλά από τις καλές, τις στοργικές, από εκείνες που χαζεύουν τα παιδιά τους για αρκετές ώρες μεσα στην ημέρα και ονειρεύονται κάθε μελλοντική τους στιγμή. Δε θέλω να γίνω η στριμμένη μάνα που το παιδί απλά θα συνετίζεται μαζί μου από φόβο. Θελω να βρω τις ισορροπίες μας, να χτίσω τη σχέση μας με το γιο μου, να θεμελιώσω και να αναπτύξω την εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Δε θέλω να μεγαλώσει το παιδί μου όπως μεγάλωσα εγώ. Τι να κάνω; Πείτε βρε παιδιά. ΥΓ: Συγγνώμη για το κατεβατό, αλλά ήθελα να πάρετε μια γεύση από όλη την κατάσταση.
Δεν ξέρω αν το περιβάλλον στη μητέρα σου έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του αγοριού σου. Λίγη σημασία έχει, μιας και τώρα αυτό συνέβη. Δεν χρειάζεται να νιώθεις τύψεις, αλλά χρειάζεται να λάβεις τα μέτρα σου από εδώ και πέρα. Δεν είσαι η μόνη μητέρα που έχεις δύσκολο παιδί, ούτε ο μόνος γονέας που φωνάζει στο παιδί του. Δεν θα καταστρέψεις μια για πάντα το παιδί σου επειδή του φωνάζεις, γιατί όπως λες και εσύ, το ξέρεις πως είσαι καλή μαμά. Και μια στιγμή που χάνεις την ψυχραιμία σου σίγουρα θα διαδέχεται δεκάδες στιγμές που είσαι τρυφερή.
Δεν έχει νόημα να σου παραθέσω συμβουλές, άλλωστε το ότι πρέπει να διατηρείς την ψυχραιμία σου και πως δεν πρέπει να φωνάζεις, το γνωρίζεις και μόνη σου. Αυτό που θα σου έλεγα, και είναι καθαρά η προσωπική μου άποψη, είναι πως θα ήταν καλύτερο, αν νομίζεις ότι η υπερενασχόληση με το παιδί σε εξαντλεί, να επιστρέψεις στην εργασία σου και με τα χρήματα που παίρνεις να βρεις κάποια άλλη γυναίκα να το προσέχει τις ώρες που λείπεις, παρά να είστε όλη την ώρα μαζί και να βλέπει ένα πρόσωπο της μητέρας του που το τρομοκρατεί. Αλλά αυτό είναι πραγματικά μια συμβουλή που μπορεί να μην σε καλύπτει, μπορεί να μην σου αρέσει και είναι η προσωπική μου άποψη. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να επιστρέψεις στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία, γιατί προφανώς δεν έχουν λυθεί όλα. Εκεί θα βρεις τον δρόμο και για τα υπόλοιπα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Το ξέρω οτι είμαι καλή μαμά. Μπορεί όχι η καλύτερη, αλλά από τις καλές, τις στοργικές, από εκείνες που χαζεύουν τα παιδιά τους για αρκετές ώρες μεσα στην ημέρα και ονειρεύονται κάθε μελλοντική τους στιγμή.” Δεν αντιλεγω οτι εισαι καλη μητέρα και το πιστεύω γιατί αλλιώς δεν θα αναρωτιόσουν όλα αυτά, αλλά δε ξερώ γιατί είναι καλές μητέρες όσες χαζεύουν αρκετες ώρες τα μωρά τους και ονειρεύονται κάθε μελλοντική τους στιγμή. Θα σου πρότεινα να ζεις περισσότερο στο τώρα και όχι στο μέλλον. Απόλαυσε τη παιδική του ηλικία. Άλλωστε αυτά που ονειρεύεσαι για το μέλλον του μπορεί να μην ταυτίζονται… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή φίλη, είχε και ο δικός μου γιος αντίστοιχη συμπεριφορά ακριβώς στην ίδια ηλικία. Όλο το διάστημα από ενός έως δύο ετών, αλλά κυρίως εκεί γύρω στους 16 17 μήνες, η κατάσταση ήταν τραγική. Δεν μπορούσα να μείνω μόνη μου μαζί του, φοβόμουν, δεν ήξερα τι να τον κάνω. Κυρίως ήταν έτσι το απόγευμα μετα τον ύπνο, ούρλιαζε χτύπαγε το κεφάλι του στον τοίχο, στα πατώματα, μια απελπισία. Είχα πάει και σε παιδοψυχιατρο, δεν έμαθα κάτι φοβερό από εκεί. Ένιωθα άχρηστη μάνα, η νταντά τον ηρεμούσε, ενώ εγώ όχι (είχα και νταντά κάποια ωρες το πρωί να με βοηθάει γιατί… Διαβάστε περισσότερα »
Μιας και ρωτας, όχι δεν είναι ‘φυσικό και επόμενο’ μια ενήλικη γυναίκα να αντιδράει με ουρλιαχτά στα ουρλιάχτα ενός μωρου 19 μηνών. Λες και το μωρο φέρει την ευθύνη να σου πει τι έχει με τρόπο που θα καταλάβεις! Εν τω μεταξύ, εδώ εσυ δεν μπορείς να διαχειριστείς τα συναισθήματα σου, θα το κάνει το μωρο; Φυσικά, τα γνωρίζεις ολα αυτα, και ενώ αυτο-μαστιγωνεσαι απο τη μια μεριά, σε αυτή σου τη φράση διέκρινα μια ταση αποφυγης της εξολοκλήρου ευθύνης για τις αντιδράσεις σου και ίσως και να τις εκλογικεύσεις λίγο. Η πλήρης ευθυνη για τη συμπεριφορά σου, σου δίνει… Διαβάστε περισσότερα »
Χτυπάει το κεφάλι του με τα χέρια του η σε αντικείμενο; έχει κάποιες άλλες επαναληπτικές κινήσεις; ποτέ προκαλείται αυτό με το γέλιο η και με το τηλέφωνο Η την τηλεοραση; το ενοχλεί και το φως; Μιλάει σ αυτή την ηλικία η όχι ακομα;
Ίσως να κάνετε μια λίστα με τα συμπτώματα και να επισκεφτείτε έναν παιδοψυχίατρο σε περίπτωση που είναι κάποια νευρολογική πάθηση
Εσύ έτσι ήσουν μωρό; η μαμά σου έχει δει αυτά τα συμπτώματα;
Δεν ξέρω αν αρκεί μόνο ένας ειδικός για να πει αν είναι αυτισμός η Όχι.
Συμφωνώ, για καλό και για κακό κάντε μια λίστα με τις συμπεριφορές και επισκεφτείτε ένα παιδοψυχίατρο. Αυτό με το χτύπημα του κεφαλιού λίγο με ασνησύχησε.
Η κατάσταση σπίτι περιγράφεται ως πολύ ζουζουνιάρικη παρόλα αυτα δεν είπε τιποτα στον άντρα της για να μην του δώσει δικαιώματα. 2 μήνες με μια υστερική που βάζει δυνατά την τηλεόραση έχει τετοιο μόνιμο effect? Εμένα περίεργα μου ακούγονται τα πράγματα.. Εμείς εδώ ο παραδεισος επί γης, κάποιος που περνούσε απ έξω το πείραξε το παιδί.
Κι εμένα μου φάνηκε σα να προσπαθεί να ρίξει αλλού την ευθύνη. Απορώ που στην απάντηση της Φαίνιας δεν αναφέρεται πουθενά ο ψυχολόγος, της προτείνει να βρει δουλειά, ενώ είναι φανερό ότι υπάρχουν πολλά άλυτα θέματα ακόμα.
Ναι, μπορεί 2 μήνες να έχουν τέτοια επίδραση. Ακόμα και 1 βδομάδα.
Πέρα από την εγκυμοσύνη, τα 3 πρώτα χρόνια της ζωής ενος παιδιού είναι από τα πιο σημαντικά για την εξέλιξη του εγκεφάλου.
(δες π.χ. εδώ http://www.factsforlifeglobal.org/03/1.html)
Γι αυτό η γράφουσα θα πρέπει να αλλάξει συμπεριφορά σύντομα, όσο παραμένει πλαστικότητα στο μυαλό του παιδιού.
Δε διαφωνώ αλλά έχω την αίσθηση ότι η γράφουσα ενώ θεωρητικά έχει στηλιτεύσει και απορρίψει τη συμπεριφορά της μητέρας της, ουσιαστικά σε καθεστώς πίεσης την αντιγράφει. Επίσης ήξερε για την κατάσταση στο πατρικό της και παρόλα αυτά εμπιστεύτηκε το παιδί σ αυτούς τους ανθρώπους για να μπορεί να τους κατηγορεί μετά για όλα της τα προβλήματα από παιδί έως σήμερα. Γι αυτό πρέπει να πάει σε ψυχολόγο (το αναφέρει η Φαίνια στην τελευταία πρόταση, έκανα λάθος στο προηγούμενο σχόλιό μου).
Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που λες.
Η απάντησή μου ήταν αποκλειστικά στο ότι 2 μήνες μπορούν να επηρεάσουν κάτι τόσο πολύ, δεν έδωσα δίκαιο στην γράφουσα.
Λυπάμαι, θα διαφωνήσω ακόμη και με τη ψυχολόγο. Κάνετε στο μωρό στη κυριολεξία σκωτζέζικο ντους. Μια του φωνάζετε, μια το χαίδεύετε. Η τέλεια συνταγή για να αποκτήσει το παιδί σας ψυχολογικά προλήματα που θα το συνοδεύουν σε όλη του τη ζωή. Τι να το κάνει, αγαπητή, που το αγαπάτε και το χαζεύετε και το ονειρευόσαστε σαν μητέρα ? Και που το σπίτι σας είναι τόσο χουχουλιάρικο αλλά δεν συζητήσατε με τον άνδρα σας ότι η γιαγιά είναι ακατάλληλη ? Και που ουρλιάζετε όλοι μαζί, ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά ? Εσείς η το μωρό ? Τώρα για την ανάγκη σας… Διαβάστε περισσότερα »
Βασικά κι εμένα αυτό μου χτύπησε στο μάτι. Αν δεν μπορείς να κάτσεις με τον άντρα σου να βρείτε μια λύση για το παιδί ΣΑΣ, τότε με ποιον θα το κάνεις; Κάτι μου λέει πως εδώ δεν έχουμε μια σχέση με αγάπη και στοργή όμως μας λέει η αγαπητή γράφουσα.
Γιατι προφανως δεν ειναι ευκολο να πεις στον αντρα σου οτι η επιλογη να αφησω στη μανα μου το νεογεννητο μωρο ειχε καταστροφικες συνεπειες στη ψυχοσυνθεση του. Πολυ ανθρωπθνγ και κατανοητη συμπεριφορά αν και ναι ιδανικα θα επρεπε ολα τα θεματα να τα συζητανε ανοιχτα. Δεν θελω να σκεφτω οτι το σχολιο σου παει παλι σε κατι σχετικα με σεξισμο και πατριαρχικη συμπεριφορα.
Ακριβώς αυτό. Σε ευχαριστώ.
– Μην αυτομαστιγωνεσαι άλλο. 2 μήνες έμεινε με τη γιαγιά, οκ δεν τρέχει τίποτα,δεν σημαίνει ότι αυτοί οι 2 μήνες θα γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητας του. Για όνομα του θεού,παιδάκια μένουν στα ιδρύματα μέχρι πολλών μηνών μέχρι να υιοθετηθούν και μεγαλώνουν με αγάπη και γίνονται μια χαρά άνθρωποι. – Ένα πράγμα που δεν θα στο πει γιατρός (γιατί δεν συμπεριλαμβάνεται στο DSM -IV diagnostic manual) είναι ότι πολλές φορές πολλά παιδιά έχουν αισθητηριακές ευαισθησίες που τους προκαλούν εκνευρισμό. Μια καλή εργοθεραπευτρια με ειδίκευση στην αισθητηριακή ολοκλήρωση μπορεί να βοηθήσει. (Αισθητηριακά δεν σημαίνουν σώνει και ντε αυτισμός αλλα αυτό δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Α) Εμένα δεν μου φάνηκε κάτι τρομερό αυτό που περιέγραψες με τη μάνα σου. Είναι μια τρελογιαγιά. Και είναι η γιαγιά του παιδιού σου και η μάνα η δικιά σου και αυτά τα πράγματα δεν αλλάζουν. Αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι ο τρόπος που τα βλέπεις όλα αυτά. Β) Σχετικά με τα νεύρα του παιδιού σου και τις αντιδράσεις του, δεν είναι κάτι που δεν έχω ξανακούσει. Είναι σε μια ηλικία που τα παιδιά έχουν πολλά νεύρα και ενδεχομένως να χειροτερέψει η κατάσταση. Δεν φταίει κανείς. Είναι αναπτυξιακό στάδιο. Μπορείς να πάρεις κάποιο βιβλίο, όπως το “Πώς να μιλάτε… Διαβάστε περισσότερα »