Έτσι είναι η ψυχανάλυση;

Αγαπητή Α,μπα Σου στέλνω όλη μου την αγάπη! Σε διαβάζω από τα 18 μου, on–off μέχρι τα 20 που άρχισα να σε διαβάζω non stop και μου έκανες την ζωή καλύτερη. Νιώθω ζωντανό παράδειγμα του ότι η αλλαγή θέλει κόπο κι είναι επώδυνη, γι’ αυτό και δεν σε διάβαζα στην αρχή, γιατί με έβαζες να σκεφτώ αλλιώς. Χάρη στη βοήθεια σου συμβουλεύω πετυχημένα φίλους και τον εαυτό μου, γι’ αυτό και άρχισα να αναζητώ θεραπεία. Έγραφα κι έσβηνα ερωτήσεις μέχρι που η απάντηση ερχόταν μόνη της και με έστελνε στο μάντρα. Σου γράφω όμως για βοήθεια, γιατί δεν ξέρω πώς να το χειριστώ από εδώ και πέρα. Ξεκίνησα ψυχανάλυση αλλά νομίζω ότι δεν μου αρέσει. Ίσως χρειάζομαι άλλη θεραπεία, ίσως άλλον αναλυτή. Περιγράφω το πρόβλημα, και την εμπειρία μου από την ψυχανάλυση και ζητώ γνώμη. Αρχικά έχω τρομερό άγχος, τόσο που φρικάρω πριν καν αντιμετωπίσω κάτι. Αυτό το άγχος μου προκαλεί ένα καταπληκτικό ψυχοσωματικό, μια ωραία σπαστική κολίτιδα την οποία δεν μπορώ να ξεφορτωθώ ούτε με αγωγή και διατροφή αν δεν κουλάρω λιγάκι πρώτα. Έχω αρχίσει να αγκομαχώ κάνοντας οτιδήποτε απλό, ακόμα και κάνοντας τα αγαπημένα μου πράγματα. Αυτό έχει να κάνει με το πόσο πολύ έχω απογοητευτεί από τον εαυτό μου. Δεν έχουν πάει πολλά πράγματα όπως ήλπιζα και γι’ αυτό φταίω εγώ που δεν έχω προσπαθήσει αρκετά και που το άγχος μου πάντα με μπλόκαρε και δεν με άφηνε να εκμεταλλυετώ σωστά ευκαιρίες. Όλη αυτή η απογοήτευση μου στερεί τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου: με απομονώνει από τους φίλους μου που σέβομαι και θαυμάζω. Είναι υπέροχα παιδιά, ξέρω πως νιώθουν κι αυτοί το ίδιο για μένα. Αλλά τόσο μεγάλο το σύνδρομο κατωτερότητας που έχω πάθει αυτή τη στιγμή που νιώθω πραγματικά μειονεκτικά απέναντι τους. Αυτοί με την συμπεριφορά τους δεν φταίνε, δεν έχουν κάνει κάτι που να με κάνει να νιώθω έτσι, οι δικές μου επιδόσεις έχουν πέσει κι έχω απομακρυνθεί από τους στόχους μου, με αποτέλεσμα να νιώθω αποτυχημένη κι ανάξια. Δεν τους έχω θεοποιήσει, δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Έχουν ελαττώματα, όπως όλοι τα οποία τα βλέπω ξεκάθαρα, αυτό που προσπαθώ να πω εστιάζοντας στο ότι δεν έχουν αυτοί μια στάση η οποία είναι κάπως απέναντί μου, είναι ότι μιλάμε για ανθρώπους πολύ δεκτικούς, ανθρώπους χωρίς αλαζονεία, όχι τέλειους ανθρώπους. Είναι όμως άνθρωποι πετυχημένοι στους τομείς που ήθελα κι εγώ να πετύχω και προσπαθούσα, αλλά την πάτησα. Όταν τους είχα γνωρίσει ήμουν σε πάρα πολύ καλό δρόμο, κι έτσι δεν ένιωθα κατώτεροι. Άλλωστε οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους είναι οι προβολές του εαυτού μας, έτσι δεν είναι; Αυτό είναι το βασικό. Υποπτεύομαι κάτι σε κατάθλιψη, αλλά δεν θέλω να κάνω αυτοδιαγνώσεις. Αυτό είναι κάτι που το λέω με το καλησπέρα σας όταν βλέπω έναν θεραπευτή, ή ξεκινάω με το πρόβλημα όπως το περιγράφω εδώ και αν είναι θα βγει συμπερασματικά στην πορεία; Προφανώς και θα βγει στην πορεία, αλλά εφόσον το υποπτεύομαι μήπως να ξεκινήσω από κει, ή δεν χρειάζεται; Η ψυχανάλυση ενδύκνειται, ή γι’ αυτό το πρόβλημα θα μπορούσα να ακολουθήσω κάποια άλλη θεραπεία; Όσο για τον θεραπευτή μου, στις τέσσερις συνεδρίες που έχω κάνει νιώθω απλά χαομένη. Δεν νιώθω καν να έχει πάρει κάποια κατεύθυνση ο διάλογος προς τα θέμα που με απασχολούν. Επίσης με αφήνει και μιλάω πολύ, χαομένα κι ανακατεμένα. Δεν νομίζω πώς με βοηθάει αυτό. Κι είπα ότι αγχώνομαι με το παραμικρό, είπα ότι έχω θέμα με άγχος κι αντί να ασχοληθούμε με το τι μπορεί να με αγχώνει και πώς και πού κολλάω θέλει να αναλύσουμε τη σχέση μου με τη μάνα μου, η οποία δεν είναι η καλύτερη, αλλά σε αντιθέση με όλο το υπόλοιπο σύμπαν που με πνίγει, είναι εντελώς διαχειρήσιμη. Και του το έχω πει ότι δεν με νοιάζει αυτό αλλά οι άλλες μου κοινωνικές επαφές, εκείνες είναι που φρικάρουν, όχι, στην μαμά και στο μπαμπά το θέμα κατευθείαν. Αφού σου λέω πως αυτό έχω μάθει να το διαχειρίζομαι γιατί κάθε φορά αναλύουμε αυτό κι όχι το ότι φρικάρω στο τρένο όταν πάω να συναντήσω άνθρωπο; Και φρικάρω και με τα χρήματα γιατί η θεραπεία μου κοστίζει τα μισά από αυτά που βγάζω κάθε μήνα και είναι ήδη αρκετά χαμηλή η τιμή την ώρα. Με έχει βάλει να πηγαίνω μια φορά την εβδομάδα. Αν είναι να πηγαίνω και να βουτάω στις αμφιβολίες διπλά γιατί είναι τα λεφτά στη μέση, ε να μου λείπει το βύσσινο, δεν νομίζεις; Ποια είναι η δική σου άποψη πάνω στο θέμα; Έτσι είναι, τόσο χαώδης η ψυχανάλυση; Να ψάξω άλλη θεραπεία; Αν ναι, τι είδους; Όλες οι θεραπείες μια φορά την εβδομάδα είναι; Θα φρικαρώ, δεν έχω μία και δεν θέλω να μπλέξω με δήμους και τέτοια, γιατί για το δικό μας δεν έχω ακούσει και τα καλύτερα. Μήπως δεν έχω βρει καλό αναλυτή; Τελικά η ερώτηση μάλλον πάει για Φαίνια.

Δεν μπορώ να φανταστώ πως εσύ προσπαθείς να εξιστορήσεις κάτι που σε ενοχλεί και η συζήτηση κατευθύνεται προς κάτι άλλο. Δεν είμαι ψυχαναλύτρια, οπότε θα σου πω από την εμπειρία μου αυτά που ξέρω. Τέσσερις συνεδρίες είναι λίγες. Και ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου θέλει να σε γνωρίσει και να καταλάβει. Αν εσύ πηγαίνεις εκεί χαωμένη, είναι λογικό να προσπαθεί με όλο αυτό να βάλει μια σειρά. Από την άλλη δεν μπορώ να καταλάβω πως ενώ είσαι χαωμένη κάνει ερωτήσεις τόσο συγκεκριμένες όσο αναφέρεις.

Νομίζω πως θα έπρεπε να αναλύετε ό,τι θέλεις εσύ, τη χρονική στιγμή που το θέλεις. Αν του έχεις εκφράσει τη δυσαρέσκεια σου και δεν έχετε καταλήξει σε κάτι που να σε καλύπτει σαν εξήγηση, τότε μάλλον ναι, ίσως πρέπει να αναζητήσεις αλλού βοήθεια. Αλλά θα πρέπει να εκφράσεις αυτά που θελεις πρώτα όσο καλύτερα μπορείς.

Δες και αυτό.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News