Έρωτας στα χρόνια του κορόνα: ας τα παθαίνει η μια για να γελάμε όλες

Γράφει η Κ., φίλη του Α,ΜΠΑ

Είναι αρχές Σεπτεμβρίου.

Μπαίνω σπίτι απ’το σουπερμάρκετ, χαιρετάω το σκυλάκι μου, σκέφτομαι ότι κουράστηκα να χαιρετάω μόνο το σκυλάκι μου.

Τηλεργάζομαι εδώ και μήνες, δεν έχω δει γονείς και φίλους εδώ και καιρό, έχω μάθει να βλέπω τα πρόσωπα των αγαπημένων μου με καινούργιο τρόπο, σαν περιγράμματα, δισδιάστατα σχήματα στην οθόνη.

Την προηγούμενη μέρα μ’ενημέρωσαν ότι το τεστ που έκανα βγήκε αρνητικό. Ξαφνικά είμαι τίντερ και τσατάρω με αγόρια. Μου έχει λείψει να βγαίνω. Μου έχει λείψει να πηγαίνω για ένα ποτό με τις συναδέλφους μου τις Παρασκευές και να κοιτάω κάποιον ωραίο, με ωραία χέρια και αγορίστικο χαμόγελο και να με κοιτάει κι αυτός. Μου έχουν λείψει εκείνες οι στιγμές, οι σπάνιες, που ανταλλάσσεις facebook με κάποιον ευγενικό κι έχεις μπροστά σου το άγνωστο, έχεις λίγες μέρες να πιστέψεις σ’ένα ωραίο πρώτο ραντεβού κι ένα ωραίο σεξ μετά. 

Κάνω ματς μ’ένα παιδί ωραίο, λιγάκι γυμνασμένο αλλά όχι πολύ, έχει σκυλάκι σε μια φωτογραφία, χαϊδεύω το κεφάλι της Σκριμ καθώς μου στέλνει. Απαντάω, τα λέμε ωραία, κάνει πλάκα, νιώθει περίεργα όπως κι εγώ αυτές τις μέρες, δουλεύει λίγο, φοβάται ότι μπορεί να μείνει άνεργος γιατί δουλεύει μάνατζερ σ’εστιατόριο και αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα το εστιατόριο θα κλείσει.

“Θες να’ρθεις από δω;” στέλνω και μένω να κοιτάω το μήνυμα που έστειλα διερωτώμενη πόσο ανεύθυνη είμαι κι αν θα ρισκάρω να κολλήσω απλώς και μόνο επειδή μ’έχει καταβάλλει η μοναξιά. Ναι, θα ρισκάρω γιατί μ’έχει καταβάλλει η μοναξιά. “Έχω κάνει το τεστ, βγήκε αρνητικό” προσθέτω. Σκέφτομαι ότι συνήθως δεν προσκαλώ κόσμο από τίντερ σπίτι για σεξ αλλά οι συνθήκες είναι αυτές που είναι κι εγώ δεν είμαι αυτή που ήμουν. 

Με ρωτάει πού μένω, του λέω, είναι κοντά στην περιοχή μου, οδηγεί. “Θα’ρθω, πίνεις κρασί;”. Δεν πίνω κρασί, δεν πίνω αλκοόλ γενικά, όταν βγαίνω παίρνω κοκτέιλ χωρίς αλκόολ και μπύρα χωρίς αλκόολ γιατί η μάνα μου είναι αλκοολική. “Πάρε ένα κόκκινο αν θες να φέρεις κάτι” λέω. Του στέλνω διεύθυνση ενώ σκέφτομαι ότι θα τον πάρω σε λίγο, ελπίζω πριν του φανεί περίεργο το ότι δεν θα πιω κρασί. 

Κουδούνι.

Αγχώνομαι. Δεν τον ξέρω καν. Μου’χουν συμβεί διάφορα, ανέκαθεν φοβόμουν να είμαι μόνη με άντρες που δεν ξέρω αλλά τελευταία, δεν ξέρω, όλα όσα έχω συνηθίσει να νιώθω έχουν αλλάξει υφή. Σκέφτομαι ότι μπορεί να έχει τον ιό, σκέφτομαι ότι μπορεί να έχει ό,τι άλλο, σκέφτομαι ότι αν είναι βίαιος δεν θα’χω πολλές επιλογές. Στρώνω την μπλούζα μου κι ανοίγω την πόρτα. 

Είναι κούκλος. Με κυριεύει η μυρωδιά κολώνιας. Πόσο καιρό έχω να μυρίσω ωραία αντρική κολώνια. Είναι κούκλος. Είναι ακριβώς ο τύπος μου, ψηλός αλλά όχι πολύ ψηλός, γυμνασμένος αλλά όχι πολύ γυμνασμένος, με μούσι αλλά όχι πολύ μούσι. Αν ήταν καφές θα ήταν μέτριος κι αν ήταν ρέστα θα’ταν τάληρο. Αναρωτιέμαι αν είναι εντάξει να τον ρίξω στον καναπέ χωρίς να πω τίποτα, να το κάνουμε στο σκοτάδι και μετά να παραγγείλουμε μεξικάνικο. 

“Καλησπέρα” λέει. “Γεια, πέρνα”, λέω.

Έχει πάρει κρασί και σοκολατάκια. Α, θα φάω τα σοκολατάκια, λατρεύω τα σοκολατάκια, έχουν γεύση κανονικότητας και καλοκαιριού. Μπαίνει, κάθεται, φοράει τζιν και πουλόβερ, είναι απόλυτα σωστός, καθαρός και περιποιημένος. 

Αναρωτιέμαι σε ποιο συρτάρι έχω προφυλακτικά. 

Πιάνουμε κουβέντα περί ανέμων και υδάτων, λέει “πρώτη φορά σήμερα μπήκα τίντερ, χθες το’φτιαξα”, “μαλακίες” σκέφτομαι, “κι εγώ να σου πω την αλήθεια έχω καιρό να το χρησιμοποιήσω”,λέω. 

“Είδα ότι είσαι ψυχολόγος” λέει, “πω, διάβασε το προφίλ μου, ας πηδηχτούμε” σκέφτομαι, “ναι, είμαι, δουλεύω εκεί” λέω. “Είναι πολύ ενδιαφέρον που μιλάς με ανθρώπους για τα προβλήματά τους και τους βοηθάς” λέει, “η αγαπημένη μου στάση είναι μπρούμυτα με τα φώτα σβηστά και το στήθος σου να σέρνεται στην πλάτη μου” σκέφτομαι, “έχει γενικά πολύ ενδιαφέρον, όταν ξεκίνησα δεν είχα φανταστεί πόσο διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις θα συναντήσω και πόση ικανοποίηση θα παίρνω από τους θεραπευόμενος” απαντάω. 

“Έχεις ποτήρια για το κρασί;” ρωτάει. Φέρνω τα ποτήρια, βάζω κρασί, “μια φορά δεν θα με κάνει σα τη μάνα μου” σκέφτομαι. Πίνω μια γουλιά, είναι απαίσιο, πώς πίνει ο κόσμος αλκόολ, “ωραίο κρασί πήρες” του λέω. Φαίνεται αμήχανος κι αυτό με κάνει να θέλω να τον πετάξω στο χαλί. Γιατί δεν κάνει κίνηση; Δεν του αρέσω; Μήπως το σπίτι μυρίζει περίεργα απ’την κλεισούρα και δεν το μυρίζω γιατί το συνήθισα; 

“Θες να..” λεώ και δείχνω την κρεβατοκάμαρα. “Ναι, φυσικά”, λέει. Ευτυχώς. Πάμε στο κρεβάτι, φασωνόμαστε, του ξεκουμπώνω το παντελόνι. Σκέφτομαι βακτήρια να εξαπλώνονται στα σεντόνια μου αλλά διαγράφω την σκέψη, δεν είμαι αυτή που ήμουν κάποτε, άλλες συνθήκες, άλλοι κανόνες. 

Μου βγάζει την μπλούζα αλλά όχι όπως έχω συνηθίσει, το κάνει νευρικά σα να φοβάται ότι θα με σπάσει. Τα χέρια του είναι τεράστια και εύχομαι να πάρει μπρος κάπου τώρα. Τον νιώθω στο στήθος μου. “Είμαι έτοιμη να ξεχάσω τους τελευταίους μήνες” σκέφτομαι. Οδηγώ τα χέρια του στο εσώρουχό μου. 

“Δεν..” λέει. Τι δεν. Δεν τι. Γιατί δεν. 

“Είμαι γκέι” λέει και αρχίζει να κλαίει. 

Τι. 

Τι.

Τι. 

“Είδα ότι είσαι ψυχολόγος, το αποδέχτηκα αυτή τη βδομάδα δεν το έχω πει σε κανέναν, έστειλες πρώτη και σκέφτηκα ότι” συνεχίζει κι εγώ χάνομαι, είμαι αλλού, στο κεφάλι μου, κάπου μακριά που τα πέη είναι σκληρά κι ετοιμοπόλεμα, κάπου που ένας άντρας μ’αγκαλιάζει γιατί με θέλει και δεν τον ενοχλεί η κυτταρίτιδά μου, δεν τον πειράζει που μ’αρέσει τα φώτα να είναι κλειστά και δεν λέει “είμαι γκέι” . 

“Ας πάμε στο σαλόνι” λέω. Ντύνομαι, αυτός κλαίει αγορίστικα προσπαθώντας να μην το δείξει, “συγγνώμη” λέει, “δουλεύω στην Αθήνα μόλις ένα χρόνο, δεν έχω φίλους εδώ, ένιωθα πολύ μόνος, δεν ξέρω καν γιατί ήρθα, ένιωθα πολύ μόνος”. 

Η Σκριμ μας υποδέχεται στο σαλόνι, για τη Σκριμ όλο αυτό δεν έχει γίνει, ο κορονοϊός δεν έχει γίνει, η ζωή είναι ίδια και θέλω να γίνω σκύλος. 

Βάζω κρασί. 

“Πες μου” του λέω. Αγάμητη αλλά μεγαλόψυχη. Το φαντάζομαι γραμμένο στον τάφο μου. 

Μου εξιστορεί τα πάντα, κλαίει, τον παρηγορώ “μπορώ να..” λέει, δείχνοντας τα χέρια του. “Είσαι γλυκός αλλά είμαι εντάξει, το στρέιτ είναι απαραίτητα προϋπόθεση για να έχω όρεξη”.

Τι βγαίνει απ’το στόμα μου αυτή τη νύχτα. 

Μιλάμε, παραγγέλνουμε, του λέω τα γκομενικά μου και του μιλάω για σεξ. Του λέω να μην ανησυχεί, η Αθήνα είναι γεμάτη γκέι άντρες και γκέι μέρη, έχω ένα σωρό θεραπευόμενους. “Ωραίους;” λέει, “ορίστε” σκέφτομαι “είναι να μη γίνει η αρχή”. “Ωραίους”. Δεν θα δυσκολευτεί, είναι κούκλος.

“Σε λίγο καιρό θα’χεις γκόμενο, αγαπημένο μπαρ και γκέι κύκλο” του λέω. “Όλα θα πάνε καλά”, μ’ακούω να λέω και γι’αυτόν το πιστεύω. Για μένα;

Με κυριεύει μια εμπιστοσύνη ξαφνικά. Θα είμαι καλά, σκέφτομαι. Αφού μπορώ να στηρίξω κάποιον άγνωστο, μπορώ να στηρίξω κι εμένα. Θα είμαι καλά. 

Το αυτό επιθυμώ και για εσάς. 

 

 

Εσύ ακολουθείς το Α,μπα στο instagram;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News