Καλησπέρα αναγνώστες Η ερώτηση μου είναι αρκετά αμφιλεγόμενη, γι’αυτό θα παρακαλέσω να μη με κράξετε στα σχόλια. Είναι ειλικρινής προβληματισμός και προκύπτει προφανώς από την άγνοια μου για το θέμα. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο προσεκτική γίνεται στη διατύπωση. Ξεκινάω λοιπόν, ο προβληματισμός μου αφορά τα τρανς άτομα, και πιο συγκεκριμένα αυτά που θέλουν ή έχουν ήδη προβεί σε εγχείρηση αλλαγής φύλλου. Σίγουρα ένα κομμάτι αυτής της απόφασης είναι πλήρως ιατρικό (ορμόνες κτλ) αλλά αναρωτιέμαι, αυτή η αίσθηση ότι δεν ανήκεις στο σώμα σου, ή ότι το σώμα σου είναι κάτι ξένο προς εσένα δεν είναι επίσης ψυχολογική διαταραχή; Και αν ιατρικά δεν προκύπτει κάπως ότι γεννήθηκες στο λάθος σώμα, γίνεται μόνο με βάση ψυχολογικούς λόγους να δικαιολογηθεί αυτή η εγχείρηση; Δε θα έπρεπε να προσεγγιστεί ως ψυχολογικό νόσημα; Καταλαβαίνω ότι το θέμα είναι πολύ ευαίσθητο και πραγματικά συγγνώμη αν προσβάλω τον οποιοδήποτε με αυτή την ερώτηση, είχα σχετική συζήτηση χθες και θα ήθελα να ακούσω και να μάθω περισσότερα πριν σχηματίσω άποψη (δεν ξέρω καν αν η λέξη άποψη έχει κάποιο νόημα εδώ αλλά anyway).
Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω με ένα τρόπο που εκφράζει τη δική μου στάση πάνω στο ζήτημα, διότι η ψυχιατρική/ ψυχολογική κοινότητα δεν είναι απαραίτητα σύμφωνη σχετικά με αυτό το αμφιλεγόμενο όπως λες ζήτημα. Για μένα δεν είναι καθόλου αμφιλεγόμενο. Είναι πολύ ξεκάθαρο. Μπορεί σαφώς να κάνω λάθος.
Σίγουρα έχουν αλλάξει πολλά από το 2013, όταν σε ένα φόρουμ ψυχολογίας αναρωτήθηκα τη χρησιμότητα της δυσφορίας φύλου στο DSM, και από κάτω δέχτηκα την ειρωνία των συναδέλφων. Η θεωρία για την ένσταση μου ήταν η εξής: Έστω και ότι το άτομο δέχεται τρομερές ενδοψυχικές πιέσεις καθώς μεγαλώνει (ισχύει, δέχεται), καθώς αντιλαμβάνεται ότι το σώμα του δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι και καθώς τίποτα δεν πάει όπως θα έπρεπε με τις ορμόνες του. Δεν θα ήταν αυτές οι ενδοψυχικές πιέσεις πολύ μικρότερες σε βαθμό, αν υπήρχε υποστήριξη και αποδοχή από τους ανθρώπους γύρω του; Η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν διαταραχή έως το 1973, αλλά πολλοί αμελούν ότι μέχρι και το 1994 το DSM περιείχε τη διαταραχή με το όνομα «εγωδυστονική ομοφυλοφιλία», που αφορούσε αυτούς που αισθάνονταν ενδοψυχικές συγκρούσεις λόγω της ομοφυλοφιλίας τους, που δεν μπορούσαν δηλαδή να δεχτούν και να λειτουργήσουν, επειδή ήταν ομοφυλόφιλοι. Πως όμως θα μπορούσαν να αισθάνονται διαφορετικά ή πως θα μπορούσαν να λειτουργήσουν, όταν δεν υπήρχε αποδοχή; Η σύγκριση στην ιστορία/πορεία των δύο καταστάσεων, δεν γίνεται γιατί υπάρχει ομοιότητα (καμία ομοιότητα δεν υπάρχει), αλλά γιατί και οι δύο έχουν σχέση για μένα με την αποδοχή.
Ξαναγυρνώντας στην λεγόμενη δυσφορία φύλου, και στην ερώτηση σου. Δεν υπάρχει στα αλήθεια ψυχή, επομένως οτιδήποτε συμβαίνει και μας επηρεάζει ψυχολογικά, είναι αμιγώς παθολογικό, με την έννοια ότι κάτι δεν πάει καλά στους νευροδιαβιβαστές μας (κυρίως). Το γιατί δεν πάει κάτι καλά μπορεί να είναι γενετικό, μπορεί για αυτό να ευθύνεται το περιβάλλον που μεγαλώνουμε ή που βιώνουμε τώρα, ή μπορεί να είναι συνδυασμός και των δύο. Αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι μαγικό ή κάτι ασαφές, για αυτό κιόλας πληθώρα ανθρώπων μπορούν και βοηθούνται από τα ψυχιατρικά φάρμακα και μπορούν να απολαμβάνουν τη ζωή τους περισσότερο σε σύγκριση με πριν τη λήψη αυτών.
Με αυτή τη λογική, σκέψου ότι ένας άνθρωπος που γεννιέται σε λάθος σώμα, δέχεται τις αναμενόμενες ψυχικές συγκρούσεις από πολύ μικρή ηλικία, εξαιτίας μόνο αυτού του γεγονότος (εδώ δεν μας πετυχαίνει το κούρεμα και είμαστε χάλια για μια βδομάδα, σκέψου να έχεις γεννηθεί σε λάθος σώμα) αλλά ταυτόχρονα και την απόρριψη του περιβάλλοντος επειδή είναι διαφορετικός/ θέλει να είναι διαφορετικός. Αυτή η απόρριψη είναι που γεννάει κατά τη γνώμη μου τη μεγαλύτερη δυσλειτουργία σε αυτούς τους ανθρώπους. Τα νοσήματα από τα οποία υποφέρουν συχνά αυτοί οι άνθρωποι (διαταραχές διάθεσης ή/και διαταραχές προσωπικότητας), αφορούν, κατά τη γνώμη μου, μια δευτερογενή κατάσταση η οποία γεννάται από την έλλειψη υποστήριξης, αποδοχής και ασφάλειας στην οποία μεγαλώνουν. Αυτά σαφώς και δημιουργούν μια ψυχολογική κατάσταση η οποία πρέπει να αντιμετωπιστεί, ώστε να μπορέσουν να είναι πιο λειτουργικοί. Αλλά δεν έχει να κάνει με τον επαναπροσδιορισμό φύλου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κ. Φαίνια βρίσκω τις απαντήσεις σας άκρως εμπεριστατωμένες.
Γράφουσα ελπίζω το ότι πιθανόν να σε κράξουμε να το πες γιατί νιώθεις αμήχανα όχι γιατί περιμένεις ότι θα συμβεί 🙂
Καλα, μην το λες.. Εχω στο μυαλο μου καποιες ερωτησεις που σταλθηκαν, δεν ηταν τρολ, και με διαθεση να μάθει, και επεσε πολυ κραξιμο.. Δυστυχως..
Συνήθως οι ερωτήσεις για να μάθουν είναι ερωτήσεις και όχι μια αποψάρα με ερωτηματικό στο τέλος.
Ενδιαφέρουσα ερώτηση και και πολύ σωστή απάντηση. Νομίζω ότι η άποψη της Φένιας είναι στην κατεύθυνση του παγκόσμιου οργανισμού υγείας, που αφαίρεσε τον όρο από τις ψυχικές παθήσεις. Για την ερώτησή σου τώρα, το νιώθω ότι έρχεται καλοπροαίρετα, νιώθω όμως ότι και σε μια προσπάθεια να το στρογγυλέψεις έχασες το πόιντ σου. Ουσιαστικά ρωτάς γιατί κάποιος που πιστεύει ότι είναι ο Μέγας Ναπολέων είναι τρελός, ενώ κάποια που πιστεύει ότι είναι άντρας δεν είναι; Σωστά; Δεν είναι το ίδιο πράμα. Δυστυχώς δεν μπορώ να σου το εξηγήσω παραπέρα (Γιατί ίσως και γω δεν το έχω καταλάβει απόλυτα). Ωστόσο θα σου… Διαβάστε περισσότερα »
Συνέβη το εξής όταν έγραφα την απάντηση: ήμουν σίγουρη ότι η διάγνωση είχε βγει από το DSM-V και όταν το έλεγξα και είδα ότι δεν είχε βγεί, πίστεψα ότι έπεσα θύμα του Mandela effect. Αλλά είχε βγει τελικά από το ICD11, έχεις δίκιο!
Και γω δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος, νόμιζα ότι κάπου το είχα διαβάσει. Στην εποχή που ζούμε διαβάζουμε τόσα πολλά που καμιά φορά τα χάνουμε (σάπιο παν). Τέσπα, σχετικά με την υπόθεση που κάνω για την ερώτηση, το να νιώθει κάποιο άτομο ότι το σώμα του δεν αναλογεί στο φύλο του δεν πληροί τα κριτήρια για να θεωρηθεί ψυχική ασθένεια, οπότε αυτό θα έπρεπε να μας αρκεί.
Εγώ θα γίνω κακια:είναι η ιδέα μου ή προσπαθούμε μ τέτοιες ερωτήσεις να δικαιολογήσουμε την τρανσφοβια,την ομοφοβία κοκ?ψάχνουμε δικαιολογία την ψυχική διαταραχη-ασθενεια γ ν δικαιολογήσουμε κάτι?έτσι γεννήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι πολύ απλά.λιγη βιολογία ν διαβάσει κανείς καταλαβαίνει πλήρως τι συναιβει στο σώμα τους κ έχουν διαφορετικές επιλογές.
Δεν θα πρεπε ούτε ν μας ενοχλεί,ούτε ν μας νοιάζει τ κάνουν άλλοι στη ζωή κ στ κρεβάτι τους.
Ενώ είναι κάτι φυσικό… και ενώ είναι και απόλυτα λογικό, κάποιοι δεν το θεωρούν φυσιολογικό. Γιατί και για πιο ακριβώς λόγο πρέπει να χρειάζεται να Φιλτράρουμε την ψυχολογική επάρκεια ? Το μόνο που χρειάζεται είναι Η φυσική και λογική αποδοχή της διαφορετικότητας γιατί αυτό πρέπει κάποτε να γίνει το φυσιολογικό, η αποδοχή.
Εμένα η απάντηση μου σε όλα τα ερωτήματα τέτοιου είδους, του τύπου είναι διαταραχή η διεμφυλικοτητα, ή είναι επιλογή η ομοφυλοφιλια, είναι σαφής. Αφού δεν σε ενοχλούν τι σε νοιάζει. Άσε τον κάθε άνθρωπο να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει άμα δεν ενοχλεί άλλους.
Ζούμε σε μια κοινωνία που για κάποιες ομάδες ανθρώπων ότι και να ειπωθεί θα χρησιμοποιηθεί εναντίων τους. Ας τους σεβαστούμε λοιπόν κι ας αφησουμε αυτούς να ξέρουν καλύτερα από μας για τους ίδιους τους τους εαυτούς.
Οι επιστήμες που ασχολούνται με τον άνθρωπο δεν έχουν τους νόμους που έχουν οι θετικές επιστήμες. Το νερό πάντα βράζει στους 100. Αλλά μέχρι πριν 20 χρόνια με τιμή LDL χοληστερόλης 130 ήσουν μια χαρά, τώρα με την ίδια τιμή πρέπει να πάρεις φαρμακευτική αγωγή. Αυτή η σχετικότητα είναι πολύ μεγαλύτερη στην ψυχιατρική και στην ψυχολογία. Ουσιαστικά καλούνται να ορίσουν ως πάθηση το δυσλειτουργικό για το άτομο και την κοινωνία. Οι κοινωνίες όμως αλλάζουν άρα αλλάζει το τι θεωρούν ανεκτό και τι όχι. Παράλληλα αυτό επηρεάζει και τα άτομα. Άλλη κοινωνική πίεση ένιωθε ένας ομοφυλόφιλος πριν 50 χρόνια, άλλη τώρα.… Διαβάστε περισσότερα »
Η διαλεκτική του “λάθος σώματος” ενέχει την ιδέα ότι ο “πραγματικός εαυτός” των τρανς ατόμων καταπιέζεται από την ασυμφωνία σώματος-νου (λες και σώμα, ψυχή, εαυτός, νους δεν αφορούν στην ίδια οντότητα). Είναι μια διαλεκτική που χρησιμοποιήθηκε πάρα πολύ μέχρι και τη δεκαετία του 90 για να συμβαδίσουν οι αιτήσεις χειρουργικού επαναπροσδιορισμού με τις υποδείξεις του ιατρικού establishment. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει καταστεί φανερό ότι τα περισσότερα τρανς άτομα δε ζητούν (και δε χρειάζονται) σωματικές παρεμβάσεις, και ότι η εμμονή με τις παρεμβάσεις αφορά περισσότερο στην συμφωνία με τα επικρατούντα πρότυπα του φύλου, παρά σε εσωτερικές ανάγκες. Άλλωστε, οι τρανς ταυτότητες,… Διαβάστε περισσότερα »
Το να μη νιώθεις καλά με το σώμα σου μπορεί να σημαίνει πολλά. Θεωρώ ότι στα παιδιά δεν μπορείς να κάνεις πλάκα για τα θέματα φύλου, σεξουαλικότητας κλπ. Θα πρέπει να μιλάς σοβαρά ώστε να περνάς τα σωστά μηνύματα και όχι να λες π.χ σε παιδί 5-10 χρόνων “α εσύ έπρεπε να γεννηθεις αγόρι” επειδή παίζει με αυτοκίνητα, είναι πολύ δραστήρια κ.ο.κ. Ενδεχομένως κάποια παιδιά να λαμβάνουν διαφορετικά το μήνυμα, ειδικά αν αισθάνονται πως δεν μοιάζουν με τους συνομηλίκους τους (όπως τα ομοφυλόφιλα) και να μπερδεύονται ακόμη περισσότερο. Δυσφορία με το σώμα τους ή με το φύλο τους, ίσως, να… Διαβάστε περισσότερα »
” Δεν υπάρχει στα αλήθεια ψυχή, επομένως οτιδήποτε συμβαίνει και μας επηρεάζει ψυχολογικά, είναι αμιγώς παθολογικό, με την έννοια ότι κάτι δεν πάει καλά στους νευροδιαβιβαστές μας (κυρίως).” πολύ χάρηκα που το διαβασα αυτό.
Πολύ διαφωτιστικό για τρανς θέματα νομίζω ότι είναι το κανάλι του Jamie dodger στο YouTube : https://www.youtube.com/c/Jammidodger94