Είμαι Μόνη μου, τώρα μαμά

Ξαπλώνεις, αλλά δε βολεύεσαι. Είναι μεσημέρι και μπαίνει φως από τις κουρτίνες. Όμως δεν είσαι σίγουρη αν σου φταίει το φως, οι τρεις καφέδες που κατανάλωσες το πρωί ή η ταραχή μέσα στην καρδιά σου. Αλλάζεις πλευρό. Μπα. Μάλλον δεν έχει ύπνο σήμερα. Φέρνεις τα γόνατα κοντά στο στήθος και προσπαθείς να πάρεις ανάσα. Μαμά μεγάλωσα και πρέπει να βγάλω τον μήνα με 100 ευρώ που μου απέμειναν και έχω να πληρώσω και το ίντερνετ. Μαμά είναι Σεπτέμβρης αλλά δεν έχω πια εξεταστικές, αλλά ωράριο στη δουλειά. Μαμά μου έμαθες να αγαπώ και να δίνω όμως δεν ήταν αρκετό, γιατί έμεινα μόνη.

Φυσικά είναι ανόητο, γιατί είσαι πια στα 25, νεαρή εργαζόμενη. Δεν μπορείς να κατηγορείς τη μαμά σου. Στο κάτω κάτω αυτή σε μεγάλωσε με πολλή αγάπη και ήσουν τυχερή. Αλλά σε προστάτευσε, με την υπερβολική της αγάπη σε είχε σε μια φούσκα που κανείς δεν μπορούσε να σε πληγώσει. Και μετά πήγες φοιτήτρια. Η σχολή σου θεωρούνταν «καλή» (ποια θεωρείται κακή άραγε;) και περνούσες ζωή ζάχαρη. Δε χρειαζόταν να δουλεύεις. Η μόνη σου υποχρέωση ήταν να είσαι καλή στη σχολή σου και εσύ ήσουν επιμελής. Και πάλι ήσουν τυχερή γιατί σου παρείχαν στέγη, τροφή και καλή κοινωνική ζωή.

Εκεί, μέσα στις φοιτητοπαρέες γνώρισες ΕΚΕΙΝΟΝ. Ο «εκείνος» ήταν ένα όμορφο, και καλά ιντελεκτουέλ παλικάρι που σε κοιτούσε έντονα με τα δύο μεγάλα του μάτια. Ένιωθες λίγο αμήχανα, πρώτη φορά σε κοίταζε έτσι κάποιος. Ο «εκείνος» άρχισε να χαζολογεί μαζί σου και να σου πιάνει την κουβέντα. Να μην τα πολυλογούμε, ο «εκείνος» μονοπώλησε τη ζωή σου για τα επόμενα τέσσερα και βάλε χρόνια. Εκδρομές, βόλτες, δώρα, ταξίδια, όνειρα. Αλλά μαζί και κλάματα, καβγάδες. Μια πάνω και μια κάτω. Ο «εκείνος» μια μέρα έφυγε. Έτσι ήθελε. Δε σου είπε ποτέ γιατί. «Θέλω να είμαι μόνος». Αυτές οι τέσσερις λέξεις. Θλίψη. Η ζωή σου ένιωσες να μαυρίζει. Πρώτη φορά βίωνες τόσο πόνο και τόση μοναξιά, κι ας ήσουν πάλι τυχερή ώστε να έχεις κόσμο γύρω σου. Όμως ο «εκείνος» είχε φύγει και μάλιστα οριστικά.

Όντως ο χρόνος βοηθάει να κλείσουν οι πληγές. Ωστόσο μια μέρα που πριν βγεις από το σπίτι έκλαιγες χαζεύοντας σαν ανόητη το φβ του, γνώρισες τον έρωτα. Ο έρωτας ήταν ένα πανέμορφο πλάσμα, που εξαρχής ήξερε για εκείνον. Ο έρωτας ήταν πραγματικά ένας ευαίσθητος, καλόκαρδος, γλυκύτατος άνθρωπος. Σε κολάκευσε, αλλά ούτε ήθελες να ακούσεις για σχέσεις. Μου το είπες μαμά ότι δεν είμαι έτοιμη, ότι πρέπει να βρω πρώτα εμένα, να σταθώ στα πόδια μου. Αλλά αλήθεια σου λέω μαμά πίστευα ότι μπορούσα, ότι είμαι δυνατή, ότι είχα μάθει να στηρίζομαι σε εμένα.

Με τον έρωτα οι αγκαλιές, οι συζητήσεις και οι βόλτες ήταν σε άλλο επίπεδο. Ήταν τόσο στοργικός, τόσο δοτικός. Σε βοήθησε να δεις πέρα από εκείνον και να αρχίσεις να πατάς στα πόδια σου. Στο μεταξύ πήρες πτυχίο, μετακόμισες και έπιασες δουλειά. Τα είχες όλα. Τα βράδια στο αμάξι με τον «έρωτα» λέγατε με μπύρες τα μεγαλύτερα σας όνειρα και μυστικά. Είχατε δικό σας κώδικα επικοινωνίας. Αρχικά ήταν η διέξοδος σου από έναν βαρύ χωρισμό, αλλά λίγο λίγο όχι απλά ξέχασες εκείνον, αλλά ερωτεύτηκες σαν τρελή τον έρωτα. Με έναν τρόπο που ως τώρα δεν ήξερες ότι υπήρχε. Μόνο η παρουσία του ήταν αρκετή για να είσαι ήρεμη και χαρούμενη. Δέθηκες, αγάπησες πολύ βαθιά και ουσιαστικά.

Και ξανά ενώ ήσασταν εκδρομή στη θάλασσα, ένα καλοκαιρινό πρωινό, άκουσες τις ίδιες τέσσερις λέξεις. «Θέλω να μείνω μόνος». Είμαι τυχερή μαμά και ποτέ δεν με έχουν χαστουκίσει, αλλά φαντάζομαι ότι κάπως έτσι είναι η αίσθηση. Δεν ήξερα αν άκουσα καλά, τα έχασα. Το ξαναείπε πολλές φορές. Πότε με δάκρυα, πότε με φωνές, πότε χωρίς κανένα συναίσθημα στη φωνή του. Το αγόρι που κάποτε σε κράτησε από το χέρι χωρίς καν να σε γνωρίζει, τώρα σου έδωσε μια να πέσεις. Μαμά, πονάω.

Είναι σωματικός ο πόνος. Δεν διαμαρτυρήθηκα. Άλλωστε τι χωράει να πεις; Μόνο έκλαψα, έκλαψα πιο πολύ από όσο θα περίμενα, γιατί νόμιζες μετά από εκείνον ότι δε χωράει κι άλλο κλάμα στην ψυχή σου. Έκανα λάθος. Μαμά πως θα πάω στη δουλειά; Δεν αντέχω την βαβούρα, στο μυαλό μου υπάρχει μόνο ο έρωτας. Αυτός που μου έδωσε μόνο αγάπη, καμία άσχημη ανάμνηση και πολύ γέλιο. Ήμασταν κάτι σαν ομάδα και κολλητοί, εκτός από ζευγάρι. Μαμά μου λείπει, αλλά μου το είπε καθαρά ότι πλέον δεν θέλει να έχουμε καμία σχέση.

Μαμά πονάω. Όχι μόνο επειδή τον έχασα. Αυτό είναι μέσα στη ζωή. Αλλά επειδή φοβάμαι. Φοβάμαι να πατήσω στα πόδια μου, φοβάμαι να προχωρήσω. Δεν ξέρω που θα βρω δύναμη, μαμά. Είσαι εκεί και το εκτιμώ αφάνταστα. Όμως αυτή τη φορά δεν μπορείς ούτε εσύ, ούτε κανένας άλλος να μου πάρει τον πόνο. Είμαι μόνη τώρα μαμά, γιατί μεγάλωσα. Γιατί πρέπει μόνη μου να πατήσω στα πόδια μου, να διώξω αυτό το βάρος από την ψυχή μου και να προχωρήσω μπροστά. Είναι μακρύς, επίπονος και δύσκολος ο δρόμος, αλλά πρέπει να τον διασχίσω. Πρέπει να μάθω να με αγαπάω και να με φροντίζω εγώ. Όμως εγώ έχω συνηθίσει κάποιος άλλος να το κάνει αυτό για εμένα. Πρώτα το έκανες εσύ και μετά αυτοί. Τώρα πρέπει εγώ και το μονοπάτι μου φαίνεται δύσβατο και κακοτράχηλο. Μαμά, πλέον δεν πονάει μόνο η καρδιά μου, αλλά πρέπει και να χαμογελάω στη δουλειά, να μη με μαλώσει το αφεντικό. Πώς θα αντέξω μαμά; Δε μου αρέσει η δουλειά και όλα μοιάζουν αδιάφορα πλέον. Τρελάθηκα μαμά; Είμαι αχάριστη μαμά; Πότε έγινα τόσο αδύναμη μαμά; Εγώ που πάντα σου έλεγα “μόνη μου άσε με”. Ούτε κολύμπι χρειάστηκε να μου μάθεις, ούτε ποδήλατο. Δε σου κλάφτηκα στις πανελλαδικές, ούτε σε έπρηξα στις εξεταστικές. Ήξερα ότι διακριτικά ήσουν όμως δίπλα μου.

Τώρα όμως μαμά και συγχώρεσε με για αυτό που θα πω, αλλά δεν μπορείς να με βοηθήσεις. Πονάω πολύ μαμά. Τα έχω χαμένα, αλλά θέλω και πρέπει να σηκωθώ. Πρέπει να πληρώσω τον καφέ μου σήμερα και να πάω να αγοράσω νέο παντελόνι για τη δουλειά γιατί το μοναδικό που είχα σε μαύρο σκίστηκε. Και ξέρεις μαμά, μόνο μαύρο επιτρέπεται να φοράμε. Δε θα σου ζητήσω όμως δανεικά, γιατί μόνη μου τα έχασα και μόνη μου πρέπει να τα βρω. Δεν ξέρω πως γιατί τώρα είμαι στα χαμένα, όμως θα το βρω. Μαμά σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες, αλλά τώρα πρέπει να πιστέψω εγώ σε εμένα και να τα καταφέρω. Σ’αγαπώ πολύ.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News