Κατέβαινα περιχαρής την Ερμού και κάπου στα μισά δύο τύποι μοίραζαν διαφημιστικά φυλλάδια. Καθώς πλησιάζα γνέφω «όχι» με το κεφάλι σε αυτόν που ήταν πιο κοντά μου, ίσως και να χαμογέλασα. Αγνοεί το όχι, και μπαίνει μπροστά μου. Λέω «όχι ευχαριστώ», και πάω να φύγω.
Στα δεξιά έκαναν κάτι έργα και είχε τοίχο και μια σκαλωσιά. Κάνει ένα βήμα και μου κλείνει το δρόμο. Πάω να φύγω από αριστερά, ανοίγει τα χέρια να με εμποδίσει και με εγκλωβίζει στον τοίχο. Όλα αυτά για να μου δώσει ένα φυλλάδιο. Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. «Φύγε από μπροστά μου» του λέω αγριεμένα. Πρέπει να ύψωσα και τη φωνή μου γιατί όσοι περνούσαν άρχισαν να κοιτάνε.
Μαζεύτηκε και άρχισε να λέει διάφορα. «Τι τρόπος είναι αυτός», πόσο bitch είμαι, και άλλα, λες και είναι αστείο να κολλάς στον τοίχο κάποιον και εγώ είμαι ξινή και δεν το κατάλαβα. «Καλά» του λέω «δώσε μου το φυλλάδιο και μην ανησυχείς, θα πάρω το αφεντικό σου να του πω τι καλή δουλειά που κάνεις». Τσιμουδιά δεν έβγαλε μετά από αυτό. Και έτσι έφυγα.