Στα δεκατρία ήξερα και δεν ήξερα τι είναι σεξ. Ήξερα λίγο καλύτερα τι είναι σεξουαλική παρενόχληση (αν και δεν είχα τις λέξεις), γιατί το είχα ήδη υποστεί μερικές φορές, και είχα θυμώσει. Καλύτερα απ’ όλα όμως ήξερα τον Κόκορα του Αρκά, που τον διάβαζαν τα ξαδέρφια μου και ήταν πολύ κουλ. Εκεί αποκτούσα διάφορες παράξενες και άτακτες γνώσεις, που τις κρατούσα για μελλοντική αναφορά, όπως λέμε. Μεταξύ αυτών ήταν και η εξωτική βρισιά “άντε γαμήσου ν’ ασπρίσεις”, που δεν καταλάβαινα τι ακριβώς σημαίνει, αλλά καταλάβαινα ότι ήταν πολύ προσβλητική, και αυτό κάτι άξιζε.
Μια μέρα διέσχιζα τον δρόμο όταν ένας φορτηγατζής, σταματημένος στο φανάρι, αποφάσισε να μου κάνει ένα κοπλιμάν. “Πού πας κουκλάκι μου” μου είπε, ή πιθανώς και κάτι χοντρότερο (η μνήμη μου συνήθως με προστατεύει). Και τότε, με μια εκπαιδευτική διάθεση που θα χαρακτήριζε όλη τη μετέπειτα ζωή μου, γύρισα και, χωρίς να παίξει βλέφαρο, μοιράστηκα μαζί του την καινούργια βρισιά που είχα μάθει. Ακόμα θυμάμαι το σοκ στη φάτσα του και τη μεγάλη μου ευχαρίστηση.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα το γράψω και ας φάω κράξιμο, αλλά εγώ φοβάμαι να βρίσω γιατί φοβάμαι μη με πάρουν από πίσω, μη μου επιτεθούν. Θεωρώ ότι καλό είναι να αξιολογούμε ποσο ασφαλείς νιώθουμε πριν απαντήσουμε. Δεν ξέρω πως μπορεί να αντίδρασει ο άγνωστος, αν είναι μαζί με κάποιον άλλον, αν μου επιτεθεί τότε τι… εγώ πως θα μπορέσω να αμυνθω…
ούτε να το σκέφτεσαι (ότι μπορεί να φας κράξιμο), εννοείται ότι προέχει η ασφάλειά μας.
Γιατί να φας κράξιμο! Είναι απόλυτα λογικό να φοβάσαι στην κοινωνία που ζούμε. Προέχει η ασφάλεια μας. ❤
Πάνω απ’ όλα η ασφάλεια, εννοείται. Αλλά αν αποφασίσεις να βρίσεις, η δική μου συμβουλή είναι να βρίσεις casually, ότι ίσα που ασχολείσαι με το παλαιολιθικό αυτό σίχαμα, όχι προκλητικά και θυμωμένα (γιατί αυτό σε βάζει στη θέση αυτού που θίχτηκε, δηλαδή του θύματος – και τα θύματα είναι πολύ ελκυστικά πράγματα για τους πιο επικίνδυνους από δαύτους). Στην περίπτωση που περιγράφω, μάλλον απλώς απήγγειλα τη βρισιά, τη δοκίμασα κάπως (αφού δεν την καταλάβαινα).
Σας ευχαριστώ! Το πολύ να πω ένα κλασικό και αγαπημένο μ@λ@κ@ αλλα και πάλι όχι πάντα και όχι δυνατά… πάντα σκέφτομαι την ασφάλεια μου, είναι πιο σημαντική από το να απαντήσω.
Αχ ναι, εγώ εχω κάνει κ@λοδαχτυλο σε παππού κάπου στο γυμνάσιο;
Καλοκαίρι με το σορτσάκι μου και μου λέει που πας έτσι κούκλα θα κρυώσεις. Ρε φακ οφ ρε αηδιαστικε μπάρμπα.
Έκανα εικόνα ένα πιτσιρίκι (έστω, έφηβο πιτσιρίκι) να λέει “άντε γαμήσου να ασπρίσεις” σε ένα λιγούρη γεροσαλιάρη και μου’φυγε η τσίχλα από τα γέλια!
Σωστά ξηγήθηκες.
Και γω σ ένα μπάρμπα που μου είπε κάτι σιχαμενο στο δρόμο (ήμουν δεκαπέντε) του είπα “σιγά ρε μπάρμπα κατουρα και λίγο”. Αλλά ήταν ασφαλές επειδή ήταν ψιλομεγαλος και γω αρκετά ψηλή και νταρντανα . Γενικά στη συνέχεια της ζωής μου απέφευγα ν απαντάω με τη παραμικρή υποψία φόβου. Πάνω από όλα η ασφάλεια
Μια φορά ήμουν με μια φίλη μου 8 χρονών στο πεζοδρόμιο και σταμάτησε ένα αυτοκίνητο να μας ρωτήσει και καλά για μια οδό. Και απαντούσα εγώ και μου λέει η φίλη μου στο αυτί τρέμοντας “αυτός έχει το πουλί του έξω” και εκείνη την ώρα αποφασισα να μείνω ψύχραιμη αλλά δεν ήξερα και καμιά σοβαρή βρισιά. Και ήμουν μέσα στην βλακεία την ανταγωνιστική των παιδιών και γυρίζω και του λέω με φοβερή απαξίωση “ΜΜΜμμ έχω δει και πολύ καλύτερα!” Πραγματικά δεν ξέρω αν είναι να γελάσεις ή να κλάψεις… Αυτός και καλά γέλασε και έβαλε μπρος και έφυγε (και μετά… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαι ανάμεσα στο γέλιο και στο σοκ, τι φρικτό περιστατικό είναι αυτό… Αλλά κι εσύ βρε πουλάκι μου!!
Ακομη πιο σοκαριστικο ειναι οτι δε συνεβη μονο σε εκεινη στα δεκατρια. Πολλες απο εμας εχουμε ακουσει τα χιλια μυρια ακομη και σε μικροτερη ηλικια…. Ποσο αρρωστο
Πάντως εγώ το χω πάθει να απαντήσω σε γέρο στην εφηβεία μου και αυτός να με πάρει στο κυνήγι. Παιδιά… Μιλάμε ανέβηκα έναν λόφο τρέχοντας μέχρι να βρεθώ κάπου με κόσμο κι αυτός ήταν παραπάνω γυμνασμένος απ ότι φαινόταν. Από τότε βράζω μέσα μου και δεν απαντώ αν δεν είμαι ασφαλής. Οταν είμαι κοντά σε κόσμο φωνάζω δυνατά για να τους ξεμπροστιαζω. Να δείτε για πότε εξαφανιζονται.
Σιχάματα αυτοί οι άνθρωποι!
εγώ θυμάμαι να φοβάμαι πολύ όταν μου το έκαναν αυτό, έβαζα το κεφάλι κάτω έτρεχα. Τώρα που το σκέφτομαι πολυ λυπάμαι για αυτή μου την αντίδραση.