Μου έτυχε σήμερα ένα περιστατικό στην δουλειά που πραγματικά με έχει αφήσει ακόμα με την απορία…
Έχω πιάσει δουλειά σε ένα καταδυτικό σε ένα νησί, το αφεντικό πολύ καλό και οι άνθρωποι που γνωρίζω το ίδιο. Χτες λοιπόν, είχαμε ένα ακόμα μάθημα όλα κυλούσαν τέλεια και βάση προγράμματος μέχρι που εμφανίστηκε αυτός. Ας τον πούμε Ηλία. Ο Ηλίας λοιπόν, (γύρω στα 30) ήρθε στο μαγαζί καθυστερημένος χαιρέτησε το αφεντικό μου και όλους τους άλλους ενώ μόλις είδε εμένα αντί να με χαιρετήσει θεώρησε πως ήταν καλύτερο να πει “Α έχετε και γυναίκες εσείς εδώ…”
Το φρύδι μου έφτασε κάπου στον Θεό, αλλά κρατήθηκα είπα πως μπορεί να μην το εννοούσε με άσχημο τρόπο και άκουσα και το αφεντικό να του λέει με περηφάνεια “ναι και μάλιστα πολύ καλές”, οπότε το άφησα. Στο σημείο έτρεχα από εδώ και από εκεί να τους βοηθήσω όλους και σε κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να βοηθήσω και αυτόν. Να πω εδώ πως ο εξοπλισμός είναι βαρύς (20 κιλά) οπότε συνήθως, κυρίως στις αρχές, σε βοηθάει κάποιος να τον βάλεις, οπότε πήγα να πιάσω τον εξοπλισμό του για να του τον σηκώσω και να τον βάλει. Μου τράβηξε τα χέρια και είπε πολύ δυνατά “όχι δεν μπορείς να με βοηθήσεις εσύ” και προσπάθησε να το βάλει μόνος του. Επειδή είχα λίγες δουλειές τον άφησα να προσπαθήσει να το κάνει μόνος του και αφού τελείωσα γύρισα πίσω να τον βοηθήσω. Τον βοήθησα να βάλει το τζάκετ του, του έφτιαξα και τα κλιπς μπροστά που έλεγε πως είναι χαλασμένα και δεν το ξέραμε και ετοιμαστήκαμε να μπούμε στην θάλασσα. Ακόμα και μέσα στην θάλασσα ήταν ο μόνος που δεν με άκουγε, έπρεπε να του τα πω όλα τουλάχιστον 3 φορές και μετά ίσως να έκανε αυτό που το έλεγα.
Τα σημαντικά προβλήματα όμως είναι πως όταν είσαι κάτω από το νερό πρέπει να ακούς και να συνεργάζεσαι με τους ανθρώπους που προσπαθούν να σου μάθουν κάτι, γιατί θα μπορούσε να κινδυνεύσει η ζωή σου;;
Είσαι κάτω από το νερό! Αλλά όχι αν είσαι ο Ηλίας, ο Ηλίας με την μια βουτιά που έχει κάνει ξέρει πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε γυναίκα στον κλάδο. Οπότε όταν έπρεπε να κάνει μια άσκηση που έπρεπε να βγάλει ένα καλώδιο και μετά να το ξαναενώσει και δεν τα κατάφερε και πήγα να του το δείξω τι νομίζετε πως έγινε; Δεν με άκουγε.. Και όταν λέω δεν με άκουγε εννοώ πως του έδειχνα τι να κάνει και δεν το έκανε και μετά εγώ να παλεύω (στην κυριολεξία) για να το πάρω στα χέρια μου και να του το συνδέσω.
Στην δεύτερη άσκηση έπρεπε να κρατάμε χέρια, να πάρει το χταπόδι μου και να ανεβούμε στην επιφάνεια του νερού. Του έδωσα το χέρι μου και μου το χτύπησε(!) για να το βγάλει από την άκρη. Αλλά το αγαπημένο μου ήταν όταν ήμασταν στην επιφάνεια της θάλασσας και έπρεπε να βγάλουν και να ξαναβάλουν τα τζάκετ τους. Τα κατάφεραν όλοι, εγώ τους ήλεγξα να δω πως όλα καλά και βοηθούσα σε περίπτωση που χρειάζονταν και μετά ξαναήρθε η σειρά του Ηλία. Είχα πάει δίπλα του, ρώτησα κλασσικά αν χρειάζεται βοήθεια με κάτι ήξερα πως η απάντηση του θα ήταν αρνητική, περίμενα λίγο και πήγα ακριβώς μπροστά του για να τον ελέγξω.
Μου κάνει «όλα καλά τα έβαλα όλα», τον κοιτάω, έλειπαν τα μισά, σε αυτό το σημείο ξανάρχισε να κοπανιέται και να αγχώνεται λίγο, οπότε του λέω ηρέμησε και δώσε μου ένα λεπτό. Φυσικά δεν ηρεμεί και μου λέει πως δεν βρίσκει κάτι κλιπς και μάλλον του έχουν πάει από πίσω και κουνιέται πέρα δώθε να τα βγάλει. Ευτυχώς τα είχα βρει πριν ολοκληρώσει την πρόταση και αρχίσει να κουνιέται οπότε του τα έβαλα στα χέρια για να του κλείσω ένα λεπτό κάτι άλλο που έπρεπε πρώτα. Η απάντηση του ήταν “Α μην ανησυχείς τα βρήκα τελικά εντάξει”.. Τα βρήκε αυτός τα κλιπς που του έδωσα στα χέρια και του είπα να τα κρατήσει για ένα δευτερόλεπτο.. Κάπου εκεί απλά παραδόθηκα και δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω με την κατάσταση του.