Ντρέπομαι πολύ για αυτό που θα πω και δεν το εχω ομολογήσει ποτέ και σε κανεναν. Σιχαίνομαι τις έγκυες, την εγκυμοσύνη, το θηλασμό, τις γέννες, τα πρησμένα πόδια, τα πρησμένα στήθη, τις φουσκωμένες κοιλιές τους ξεπεταγμένους αφαλούς. Και όταν λέω σιχαίνομαι το εννοώ κυριολεκτικά. Δεν μπορώ να βλέπω! Και μόνο που τα γράφω με έχει πιάσει ταχυπαλμία. Κυκλοφορεί μια φωτογραφία στο φβ με μια σκυλίτσα ανάσκελα που την απομυζουν 6-8 κουτάβια, φαντάσου την προσπερνάω γρήγορα και τα κλάσματα δευτερολέπτου που πρέπει να κοιτάξω αναγκαστικά μεχρι να κάνω σκρολ υποφέρω. Θα μου πεις πώς κυκλοφορώ στον κόσμο; Εντάξει δεν είναι και παντού οι έγκυες συν ότι τον χειμώνα που φοράνε πολλά ρούχα δεν φαίνεται τίποτα τόσο έντονα. Εχω διαβάσει στο ιντερνετ για μια διαταραχή, την τοκοφοβία, αλλά είναι όπως το λέει…φοβία. Αλλά εγώ δεν αισθάνομαι φόβο, αλλά σιχασιά. Τι θα κάνω; Σίγουρα όχι παιδια, αλλά εχει ξανακούσει κανεις κάτι τέτοιο πλιζ;
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι η σιχασιά δεν προκαλεί ταχυπαλμία. Συμβαίνει να συγχέοουμε τον φόβο με τη σιχαμάρα, αλλά στην ουσία δεν είναι σιχαμάρα αν προκαλεί τέτοια ταραχή και αποστροφή. Σκέψου για παράδειγμα ένα φαγητό που σιχαίνεσαι: Αν το βλέπεις στο τραπέζι δεν αντέχεις και θέλεις να φύγεις; Φαντάζομαι όχι. Οπότε είναι σίγουρα το λιγότερο ένας συνδυασμός σιχασιάς και φόβου.
Μπορεί να υποφέρεις από τοκοφοβία, πολλές γυναίκες που έχουν τοκοφοβία δεν αισθάνονται μόνο υπερβολική ανησυχία για μια πιθανή εγκυμοσύνη τους, αλλά και άβολα συναισθήματα για άλλες εγκύους, αλλά και συναισθήματα σιχασιάς για την εγκυμοσύνη και τις εγκύους.
Λες πως σίγουρα δεν θα κάνεις παιδιά. Εγώ δεν θα βιαζόμουν τόσο. Έχεις κάποιο πρόβλημα με τα παιδιά ή με την εγκυμοσύνη μόνο; Αν το πρόβλημα είναι η εγκυμοσύνη, αυτό είναι κάτι που μπορείς να το ξεπεράσεις με ψυχοθεραπεία. Λένε πως για την τοκοφοβία ευθύνεται πιθανά ένα τραυματικό γεγονός που κάνει τις γυναίκες να αποστρέφονται τόσο την εγκυμοσύνη. Αν δεν ξέρεις ποιο είναι, ίσως με τη θεραπεία να έρθει στην επιφάνεια και να καταφέρεις να το αντιμετωπίσεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Διαβάζοντας αυτό, θυμήθηκα εμένα, πριν κάνω παιδί, όταν έβλεπα έγκυες. Δεν τις σιχαινομουν αλλά τις φοβόμουν. Όταν έβλεπα εκείνη τη κοιλιά, έτοιμη να σκάσει, να προχωράνε με κόπο και δυσκολία, δεν ξέρω, ένιωθα ένα βάρος; Μια δυσφορία; Και φοβόμουν πως θα είμαι και εγώ ετσι στην αντίστοιχη φάση.. Ευτυχώς δεν είχα μεγάλη κοιλια, να φαντάζομαι κάθε στιγμή ότι θα σκάσει, δεν ξέρω τι με προσγείωσε τελικά.
Θα κανουμε γκρουπακι! Και εγώ τα ίδια ένιωθα και όλοι με έδειχναν με το δάχτυλο κλπ.. ο τρόπος με τον οποίο βλέπω εγώ την εγκυμοσύνη (και συγγνώμη πραγματικα για τις έγκυες μανούλες, μανούλες σκέτο, ή γενικότερα ανθρώπους που μπορεί να “ταραχτούν” από αυτό που θα γράψω, αλλά είναι πραγματικά η δική μου και μόνο δική μου αίσθηση για αυτη την περίοδο) είναι σαν ένα παράσιτο που μεγαλώνει μέσα σου ή σαν την ανάλογη σκηνή από το allien.. και ξανά συγγνώμη!
κι άλλοι άνθρωποι, πάντως, το περιγράφουν ακριβώς έτσι: “alien”,
μάλλον σχετικά κοινός παραλληλισμός είναι στους ανθρώπους που αισθάνονται αηδία-φόβο-αποστροφή για το εν λόγω θέμα.
Θα έλεγα ότι αισθάνομαι δέος.
δεν ξέρω, αλλά με την ειδωλολατρία πολύ γέλαγα χτες
Προσωπικά δεν είχα ποτέ τόσο δυνατά συναισθήματα, ίσως μια λύπη για τελειόμηνες έγκυες με δυσκολία στο περπάτημα. Αλλά το άλιεν το λέω για τα έμβρυα όταν πια ξεχωρίζεις το μέλος που κλωτσάει, και αποκαλούσα και τη δική μου κόρη χαϊδευτικά.
Πέθανα στα γέλια μια φορά που ακουμπούσε τη μουσούδα του στην κοιλιά μου το σκυλάκι των φίλων μου, και έφαγε κλωτσιά στοχευμένη στα μούτρα το καημένο! Τέτοια απορία δεν έχω ξαναδεί σε μάτια σκύλου! Κι όμως τη λατρεύει 🙂
Μα είναι παράσιτο. Ο γυναικολογος μου έτσι μου είχε εξηγήσει γιατι πρεπει σχολαστικα να παίρνω τα συμπληρώματα. “Δεν στα δίνω για το μωρό για σένα στα δίνω. Αυτό όταν έρθει η ώρα θα κάνει το συκώτι του κι εσύ θα πέσεις με αναιμία, θα σου σπάσει τα κόκαλα αλλά θα φτιάξει τα δικά του, είναι παράσιτο.” Τον αγαπησα επιτοπου!
Παθαινω το ιδιο με τη σκεψη του τοκετου, ανετα μπορω να αναγουλιασω μονο σκεφτομενη τη διδαδικασια. Σε ταινιες κλπ δεν μπορω να δω γεννες. Αηδια με εγκυες και θηλασμο δεν εχω καμία, ισα ισα για καποιο λογο μου φαινεται πολυ τρυφερο. Οταν ομως δω πασαλειμμενα παιδακια με παγωτό/φαγητο ή μωρα με τσιμπλες/μυξες, κατι παθαινω, θελω να φυγω τρεχοντας. Εχω υπομεινει πολλες βολτες με φιλους και τα παιδια τους, το ενα παιδι πασαλειμμενο στη μουρη με φαγητα και το μωρο μυξιασμενο να το σκουπιζουν με μωρομαντηλα καθε τρεις και λιγο κι αυτο δωστου να μυξιαζεται. Ημασταν για φαΐ κιολας, καλη μου… Διαβάστε περισσότερα »
Μα πως σε κάποιους φαίνεται χαριτωμένο ένα μωρό πασαλειμένο με φαγητά, ποτέ δεν το κατάλαβα ειλικρινά!
Εμένα από μικρή μου προξενούσε μεγάλο τρόμο η γέννα. Φοβόμουν και ακόμα φοβάμαι τον πόνο. Γενικώς δεν θέλω να πονάω. Είχα σκεφτεί “υιοθεσία”, τότε στην παιδική μου αφέλεια, τώρα πια έχω αποφασίσει ότι δεν θέλω παιδί οπότε λύθηκε μόνο του.
και εγω απο μικρη φοβομουν τον πονο. το εβλεπα σαν κατι ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ. στην κυριολεξια.
Μια απο τα ίδια και εγώ! Νοιώθω απέχθεια και αηδία για τις τουμπανιασμένες, παραμορφωμένες κοιλιές, φοβαμαι πως θα σκάσουν ξαφνικά , νοιώθω οικτο για τις καυμένες που υφίστανται αυτή τη διαδικασία και απορώ γιατί με την τεράστια εξελιξη της τεχνολογίας δεν έχει βρεθεί μια αξιόπιστη εκκολαπτική μηχανή για ανθρώπους.
Εννοείται πως δεν αντέχω και τη διαδικασία του
του θηλασμού. Μου είναι αδύνατον να κοιτάζω, ακόμα και όταν το λατρεμένο ανηψάκι θήλαζε εγω έφευγα απο το δωμάτιο.
Δεν ένοιωσα ποτέ κανενα μητρικο ένστικτο ούτε κανενα βιολογικό ρολόι και ευτυχώς και για μένα και για αυτά δεν έκανα ποτέ παιδιά.
Ίσως προσεχώς, τεχνητή μήτρα για εξωσωματική κύηση: https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2017/sep/04/artifical-womb-women-ectogenesis-baby-fertility
Κι εγω με τους θηλασμους εχω θεμα.Σε υποσυνειδητο επιπεδο μου φαινεται ως κατι το πολυ ζωωδες και αφυσικο για εναν ανθρωπο, ως κατι που ταλαιπωρει το στηθος και με κανει ν ανατριχιαζω οταν το σκεφτομαι.
Επισης μητρικο ενστικτο σε γυναικες που δεν εχουν γεννησει δεν υπαρχει .
Ουτε βιολογικα κουδουνια -αυτα ειναι ψεμματα της πατριαρχιας και
δυστυχως καποιες αυθυποβαλλονται μετα απο τοση πατριαρχικη κατηχηση.
Εγω αυτό με το θηλασμό το έπαθα αφού θήλασα το παιδί μου. Τώρα ακόμα κ περιγραφή σε βιβλίο με αναστατώνει αρνητικά. Πρέπει να το κοιτάξω κι αυτό αλλά είναι τόσο μεγάλη η λίστα μου..
Γενικά οποιοδήποτε θηλαστικό κι αν δω να εγκυμονεί νιωθω μια λύπη. Ειδικά τις γυναίκες και τις γάτες.
Απορώ πως βλέπω το Handmaid’s tale
Κι εγω το ίδιο φίλες.
Έβλεπα ένα βιντεάκι στο utube με μία κοπέλα που δείχνει την πρόοδο της εγκυμοσύνης της ανά εβδομάδα..
Ένιωσα τόσο άγχος που με προβλημάτισε πολύ!
Δυστυχώς βρίσκομαι και εγώ σε αυτή την θέση. Φοβάμαι τόσο πολύ να μείνω έγκυος. Πήγαινα σε ψυχολόγο όμως δεν με βοήθησε καθολου στο θεμα αυτό. Νομίζω πως δεν θα βρω ποτε την λυση πως δεν θα κανω ποτε παιδια απο φοβο και πως η χωρα μας ειναι πολυ πισω σε ολο αυτο. Πραγματικα αν καποιος εχει βοηθηθει ας μας πει και εμας . ALLIEN ΑΥΤΟ νιώθω και εγω. Κάτι ξένο μεγαλωνει μεσα στον εαυτο μου χωρις να το γνωριζω. τι ειναι απο που ηρθε και θα βγει μια μερα με το ετσι θελω…..
Μια απο τις φιλες μου σιχαινεται να βλεπει ακαλυπτες κοιλιες, ειδικα εγκυων