Δύο βουλιμικές γυναίκες συζητούν: μία απρόσμενη κουβέντα για τον εμετό, τον φεμινισμό και την έννοια της ευθύνης

 

Ήθελα πολύ να σας δώσω ένα κείμενο με θέμα τη βουλιμία επειδή πιστεύω ότι υπάρχουν λίγα πράγματα στο ελληνικό διαδίκτυο που καλύπτουν σε ικανοποιητική έκταση τα κίνητρα, την ψυχοσύνθεση, τους προβληματισμούς και τις σκέψεις των βουλιμικών γυναικών. Αρχικά, έκανα δύο συνεντεύξεις και ήμουν σε δίλημμα ως προς το ποια θα διαλέξω. Σκεφτόμουν, ακούγοντας και τις δύο, ότι έχουν αμφότερες πολλά να προσφέρουν καθότι και οι δύο γυναίκες που μου μίλησαν εκφράστηκαν με ειλικρίνεια, καθαρότητα και σαφήνεια ως προς τον εμετό, τις δυσκολίες, τις ηδονές και τις υποσχέσεις του.

Κατέληξα, κάπως φιλόδοξα και κάπως τελευταία στιγμή, να τους προτείνω να βρεθούμε και οι τρεις ώστε να μιλήσουν μεταξύ τους. Βρεθήκαμε. Δεν περίμενα, όταν το πρότεινα, το βάθος της συζήτησης, την έκθεση, την ανοιχτότητα με την οποία θ’αντιμετώπιζαν η μία την άλλη. Απομαγνητοφώντας, αποφάσισα ότι μάλλον περιττεύω, επομένως οι ερωτήσεις μου είναι απλώς βοηθητικές και καταγράφονται περισσότερο προς διευκόλυνση της ανάγνωσης. 

Όταν φτάσαμε στο σημείο συνάντησης, σκεφτόμουν ότι θα χρειαστεί να κάνω πολλή δουλειά για να καταφέρω τον συντονισμό τους. Πολύ γρήγορα διαψεύσθηκα κι έκατσα στην άκρη, με το μαγνητόφωνο ανοιχτό να παρακολουθώ με ενδιαφέρον μια κουβέντα που δεν με χρειάστηκε πουθενά παρά με ανέχτηκε σε ορισμένα σημεία που ζήτησα να την κατευθύνω. Το κείμενο είναι, ως συνήθως, συμπύκνωση πολύωρης συζήτησης.

Θέλω να πω, πριν ξεκινήσετε την ανάγνωση, ότι ενώ η συζήτηση απευθύνεται σε όλο το αναγνωστικό μας κοινό, θα ήθελα να φτάσει ένα κατιτίς παραπάνω στις γυναίκες και τα κορίτσια που αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο το ζήτημα της βουλιμίας και νιώθουν πνιγμένες, μόνες και αδύναμες. Σε κάθε περίπτωση, ελπίζω τη βρείτε χρήσιμη. Καλή ανάγνωση. 

 

Ας ξεκινήσουμε απλά. Με τι σχετίζεται η σημερινή μας συζήτηση; 

Γ.Η: Είμαι στα late 20s και ξεκίνησα να κάνω εμετό συχνά πριν 4 χρόνια. Δεν έχω σταματήσει ακόμη αλλά προσπαθώ. Είμαι εδώ με την ελπίδα ότι έχω κάτι να προσφέρω σε γυναίκες που περνάνε τα ίδια.

Π.Λ: Είμαι στα late 20s και έκανα εμετό απ’τα 11 μέχρι τα 21 με μερικές διακοπές ενδιάμεσα. Είμαι εδώ γιατί είσαι επίμονη και γιατί μάλλον, κάπου αναρωτιέμαι αν έχω κάτι χρήσιμο να πω σε άλλες γυναίκες που περνάνε τα ίδια. 

 

Περιγράψτε μου ένα βουλιμικό επεισόδιο.

Γ.Η: Ξεκίνησα όταν άρχισαν τα ζόρια με τη σχολή μου και τη δουλειά μου και το αίσθημα ‘τι κάνουμε τώρα’. Υπεραναλύω τα πάντα και για μένα το βουλιμικό επεισόδιο είναι μια παύση. Τρώω μέχρι σκασμού, οπότε εκεί δεν σκέφτομαι. Είναι τέλειο να μην σκέφτεσαι. Τρώω, λοιπόν, μέχρι να μην υπάρχει ενέργεια για να σκεφτώ τίποτ’άλλο εκτός απ΄την τουαλέτα. Και μετά, είναι τόση η προσπάθεια που κάνω για την ίδια την πράξη που για όσο κρατάει αυτή και κάποιες ώρες μετά συνεχίζω να μην σκέφτομαι. Ε,μετά περνάει και πάλι απ’την αρχή. Κουράζομαι και που το σκέφτομαι.

Π.Λ: Για μένα είναι λίγο ανάποδο. Τα χειρότερά μου ήταν μ’επιτυχίες. Διπλώματα γλωσσών, αριστείες στη σχολή, αριστείες στο μεταπτυχιακό κλπ. Για μένα πάει ως: πετυχαίνω κάτι δύσκολο, εκνευρίζομαι, βαριέμαι γιατί δεν έχω τι να περιμένω, πάω στο ψυγείο, τρώω τόνους άσχετων τροφών που περιλαμβάνουν πολλές σος και μακαρόνια μέχρι να μην μπορώ να σκεφτώ, περιμένω 15 λεπτά, πίνω ένα λίτρο νερό και επιτέλους φτάνει η ώρα της λύτρωσης που μισός τόνος ενδορφίνες και feel good νευροχημικά πράγματα θα σκάσουν ηδονικά στο κεφάλι μου. Έχω να το κάνω βέβαια κοντά 6 χρόνια, μέσα σ’αυτά άντε να το χω κάνει καμιά δεκαριά φορές, ξέρεις, σε ώρα ανάγκης.  

Γ.Η: H ανάγκη του να τρως, να καταπίνεις πολύ φαγητό σχετίζεται με την ανάγκη να καταπίνεις αυτό που σκέφτεσαι και με τη διαδικασία του εμετού το βγάζεις, το εξωτερικεύεις.

Θα θέλατε να μην το έχετε κανει ποτέ; 

Π.Λ: Προσωπικά, όχι απλώς δεν το θέλω αυτό, αλλά αν γυρνούσα το χρόνο πίσω δεν θ’άλλαζα τίποτα. Όχι επειδή δεν με συμπαθώ, όχι επειδή υποστηρίζω την αυτοκαταστροφή ως μέθοδο αυτοβελτίωσης, ούτε επειδή σκέφτομαι να γυρίσω στην συνήθεια. Πιστεύω ακράδαντα ότι ό,τι αξιόλογο έχω σκεφτεί έχει προκύψει μέσα από την ικανότητα κριτικής σκέψης που απέκτησα στην προσπάθειά μου ν’αξιολογήσω αν αυτός ο εθισμός αξίζει τη ζωή μου ως αντάλλαγμα ή όχι. Ήταν μία συνήθεια που είχα σχεδόν δέκα χρόνια, και για τα έξι μ’εφτά απ’αυτά ήταν κάθε μέρα, πολλές φορές τη μέρα. Πιστεύω ότι η εθελούσια αυτοδιάλυση με οδήγησε στο να χτίσω μέσα μου πολύ ισχυρά την πεποίθηση ότι θέλω να ζήσω και με οδήγησε επίσης στην αναζήτηση μιας ορισμένης ποιότητας γι’αυτή τη ζωή. Είναι εντυπωσιακά ανακουφιστικό να είσαι ο άνθρωπος που σ’έχει βλάψει περισσότερο, περισσότερο από άλλους που σ’έβλαψαν στο παρελθόν. Ξεπερνώντας εσένα, ξέρεις ότι έχεις τη δύναμη να ξεπεράσεις και τους άλλους. 

Γ.Η: Συμφωνώ απόλυτα. Εγώ φυσικά το κάνω ακόμη, δεν έχει περάσει. Ξέρω ότι θα το ξεπεράσω, θα μου πάρει λίγο καιρό αλλά ξέρω ότι με την ψυχοθεραπεία και τις αλλαγές που έχω κάνει στην σκέψη μου θα ξεπεραστεί. Ωστόσο, ξέρω ότι στο τέλος θα βγω πολύ δυνατή, γι’αυτό δεν θ’άλλαζα το παρελθόν. Τώρα δεν είμαι δυνατή, αλλά όταν το πατήσω κάτω θα είμαι και το ξέρω. Για ν’απαντήσω συγκεκριμένα, πιστεύω ότι όταν το ξεπεράσω θα είμαι πιο δυνατή  χάρη σ’αυτό απ’ό,τι θα ήμουν χωρίς αυτό. 

 

Παρατηρώ ότι και οι δύο έχετε συνδέσει τον εμετό με έλεγχο, επιβολή, δύναμη και αυτεξουσιότητα. Τίποτ’απ΄όσα έχετε πει δεν συνδέεται με το αδυνάτισμα. 

Γ.Η: Δεν υπάρχει γυναίκα που κάνει εμετό για ν’αδυνατίσει, τουλάχιστον όχι όπως εμείς, τόσα χρόνια, με τέτοια συχνότητα. Μπορεί να κάνει μερικές φορές αλλά δεν πάει μακριά η βαλίτσα. Μπορεί να νομίζει ότι το κάνει για ν’αδυνατίσει, αλλά εγώ πιστεύω ότι είναι απλώς δικαιολογία. 

Π.Λ: Ο εμετός είναι έλεγχος. Η τροφή, η θρέψη, το στόμα είναι έννοιες με συμβολική σημασία. Εγώ ήξερα πολύ καλά απ’την αρχή ότι ήθελα να μου αρνηθώ το μεγάλωμα. Ανέκαθεν φοβόμουν την ενηλικίωση. Μπορώ να σου πω πολλά για τον εμετό, απ΄το ότι είναι η ύψιστη μορφή κάθαρσης μέχρι ότι είναι έμπρακτη άρνηση της μητέρας και της θρέψης που παρέχει, απ’το ότι είναι ένας τρόπος ελέγχου σε νεαρές γυναίκες που χάνουν το παιδικό τους σώμα και βλέπουν το ανδρόγυνο να μεταλλάσσεται σε θηλυκό μέχρι ότι απλώς νιώθεις ευχάριστα μετά αλλά όχι,δεν θα’λεγα ότι έχει να κάνει στ’αλήθεια με το βάρος.

Γ.Η: Εγώ ήμουν πολύ παχιά κι έχασα περίπου 50 κιλά με διατροφή και γυμναστική. Εμετό άρχισα να κάνω μετά, στα 50 κιλά, μόλις έπιασα δουλειά και άρχισα ν’αγχώνομαι και να διαπιστώνω ότι δεν ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Ίσως να κάνω εμετό γιατί φοβάμαι να παχύνω. Αυτό είναι διαφορετικό απ’το να κάνεις εμετό για ν’αδυνατίσεις. 

Έχω διαβάσει ότι υπάρχουν γκρουπς στο ίντερνετ γι’ανταλλαγή τιπς καθώς επίσης και σελίδες με προσευχές και κείμενα υπέρ του εμετού και της βουλιμίας. Είχατε ποτέ ασχοληθεί με αυτά και αν ναι, τι έχετε κρατήσει; 

Π.Λ: Αγαπημένα χρόνια. Ήμουν σε πολλά τσατ τότε, όταν ήμουν 13. Ήταν ωραία μέχρι που πέθαναν δύο φίλες μου και δεν είχα ιδέα πώς να το διαχειριστώ. Τις ζήλεψα. Ένιωσα ότι τα κατάφεραν καλά, ότι το πήγαν μέχρι το τέλος. Δεν μου έλειψαν τόσο γιατί ένιωθα ότι δεν είχα το δικαίωμα να λυπηθώ επειδή έφυγαν με το πάθος τους. Τώρα που το λέω, καταλαβαίνω πόσο γελοία ήταν η σκέψη. Θα ήθελα να πω ότι πολλές φορές οι γονείς προσπαθούν να τρομάξουν τα κορίτσια λέγοντάς τους ότι θα πεθάνουν. Όταν είσαι στα βαθιά, αυτό είναι επιτυχία. 

 

Τι θα λέγατε σ’ένα παιδί που είναι σ’αυτό το σημείο; 

Γ.Η: Θέλω τόσο πολύ να το βοηθήσω. Θέλω τόσο πολύ αλλά ξέρω ότι δεν γίνεται, δεν γίνεται να σε βοηθήσει άλλος. Πρεπει να γίνει το κλικ. 

Π.Λ: Μην πίνεις νερό για να κάνεις πολλούς διαδοχικούς εμετούς. Δεν θα φύγεις όμορφα και με έλεγχο αλλά με ανακοπή καρδιάς μέσα στα ξερατά πριν προλάβεις να τραβήξεις το καζανάκι κι ας είσαι 12,13,14 κι ας σου λένε τα διάφορα σάιτ ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για ν’αδειάσεις. 

 

Τι θα λέγατε στους γονείς ενός κοριτσιού που καταλαβαίνουν ότι η κόρη τους το κάνει;

Π.Λ: Ότι τα κηρύγματα είναι για τους παπάδες, ότι αν της πουν ότι θα πεθάνει θα το κάνει περισσότερο γιατί αυτός είναι ο στόχος και ότι αν το παιδί είναι ανήλικο, μάλλον είναι καλή ώρα να ψάξουν κάποιον ειδικό στις διατροφικές διαταραχές. Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει, εμένα δεν με βοήθησε, αλλά είναι μια αρχή. Και να ξέρουν ότι μπορεί να μην φταίνε καθόλου αλλά και ότι μπορεί να φταίνε εντελώς. 

Γ.Η: Ψυχραιμία. Ν’απευθυνθούν σε ειδικό για να τους πει τι να κάνουν εκείνοι και στη συνέχεια να τους πει τι να κάνουν με το παιδί. Να μην φερθούν στο παιδί σα να είναι άρρωστο. Και να μην αλλάξουν συμπεριφορά απέναντι στο παιδί όσο κι αν τους τρώει. 

Πιστεύετε ότι αν ζούσατε διαφορετικά, ίσως πιο κοντά στη φύση, ίσως με άλλους ρυθμούς, θα καταλήγατε ποτέ σ’αυτή τη διέξοδο ως μέσο διαχείρισης άγχους; 

Γ.Η: Νομίζω ότι κάποιος που είναι πλήρως εναρμονισμένος με τη φύση δεν μπορεί να κάνει κάτι τόσο αφύσικο. Δεν μπορώ να με φανταστώ στο μποστάνι μου, με τις ντομάτες μου, να ξυπνάω νωρίς και να κοιμάμαι νωρίς και να κάνω εμετό. Δεν το διανοούμαι. 

Π.Λ: Συμφωνώ. Επίσης, μη νομίζεις. Η βουλιμία είναι κομμάτι της κουλτούρας μας. Όλο και κάπου θα τη δούμε, όλο και κάποια θ’ακούσουμε, όλο και κάποιο βιβλίο θα διαβάσουμε με κάποιο χαρακτήρα που το’χει. Δεν είναι τόσο σπάνια, για την ακρίβεια όσο μεγαλώνω όλο και αυξάνονται οι γνωστές μου που κάποια στιγμή θα παραδεχτούν ότι το’καναν για ένα διάστημα. Για μένα είναι θέμα κοινωνικής παθογένειας. 

 

Ποια πιστεύετε ότι είναι η λύση με τα σημερινά δεδομένα;

Γ.Η: Η ψυχοθεραπεία. Πρέπει η ψυχοθεραπεία να σε βοηθήσει ώστε να διαπιστώσεις ότι δεν έχεις πρόβλημα εσύ κι επειδή αυτό είναι μια πραγματική εξάρτηση είναι πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσεις μόνη σου. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία και το νούμερο ένα είναι να συνειδητοποιήσεις ότι υπάρχει πρόβλημα, να το αποδεχτείς και να προχωρήσεις στο αν θες ή όχι να το αντιμετωπίσεις. Η μισή δουλειά έχει γίνει αν πεις ‘θέλω να το ξεπεράσω’. Εγώ δεν έχω ξεπεράσει αυτό αλλά έχω ξεπεράσει τις τάσεις αλκοολισμού οπότε ξέρω ότι γίνεται και ότι αυτή είναι η διαδικασία. 

Π.Λ: Ο φεμινισμός. Δεν πιστεύω ότι οι γυναίκες που κάνουν εμετό έχουν το πρόβλημα. Πιστεύω ότι μία συρροή κοινωνικών προβλημάτων διεισδύει μέσα τους, τις πιέζει, ζητά εξωτερίκευση και για μια μερίδα του πληθυσμού η εξωτερίκευση αυτή υπάρχει διά έμεσης. Για άλλες γυναίκες είναι η ανορεξία ή η υπερφαγία ή το κάπνισμα ή η υπερβολική γυμναστική ή το αλκόολ ή οι χαρτορίχτρες ή τα ζώδια ή ο τζόγος ή ο έλεγχος των παιδιών ή η γιόγκα και η εμμονική προσκόλληση στο mindfulness. Πιστεύω ότι είμαστε απλώς δείγματα ενός κοινωνικού συστήματος που νοσεί και μέσα στο οποίο οι γυναίκες δεν νιώθουν αυτεξούσιες επομένως ψάχνουν τρόπους ελέγχου, όποιου ελέγχου, κάποιου ελέγχου. 

Γ.Η: Δε νομίζεις ότι φταίμε κι εμείς; 

Π.Λ: Όπως το βλέπω, είμαστε το αποτέλεσμα, όχι η αιτία. Γι’αυτό ο φεμινισμός είναι η λύση μου, επειδή σου δίνει τη γλώσσα, τα εργαλεία, την δυνατότητα να επαναπροσδιορίσεις την πραγματικότητα απ’την αρχή της. Σου δίνει τη δυνατότητα να δεις το κοινωνικό πίσω απ’το προσωπικό. Αν θεραπεύσεις τη ματιά σου, ο εμετός σταματάει. Το κοινωνικό είναι η ρίζα, τα προσωπικά προβλήματα που διαχειρίζεσαι με αυτό, όποια κι αν είναι αυτά, είτε σεξουαλική κακοποίηση είτε φόβος αποτυχίας είτε παιδικά τραύματα, είναι απλώς αφορμές.

Γ.Η: Και πάλι. Πιστεύω ότι είναι παρα πολύ σημαντικό ν’απευθυνθείς σε ειδικό. Πιστεύω ότι μπορεί να σε στηρίξει γιατί η μετάβαση από τη μία ψυχοσύνθεση στην άλλη είναι πάρα πολύ δύσκολη και είναι τόσο εύκολο να μείνεις σ’αυτό που ξέρεις. Καταλαβαίνω τι λες αλλά νομίζω ότι για τους περισσότερους ανθρώπους, η ψυχοθεραπεία είναι πολύ πιο αποτελεσματική από τη θεωρητική προσέγγιση έστω για να σταματήσουν την πράξη. Αν σταματήσουν την πράξη θα έχουν περισσότερο χρόνο ζωής για ν’αποκτήσουν άλλη ματιά. 

Π.Λ: Πιθανότατα έχεις δίκιο. Διαφορετικοί άνθρωποι χρήζουν διαφορετικής αντιμετώπισης.

Γ.Η: Εγώ τον φεμινισμό τον είχα στο μυαλό μου ως κάτι ξινιόλικο. Πολλές γυναίκες στριμμένες. Ξεκάθαρα ηλίθιο. Τώρα που έχω αρχίσει ν’ασχολούμαι σκέφτομαι ‘πω τι μαλακίες σκεφτόμουν’. Νομίζω ότι είναι κάτι που έχουμε δαιμονοποιήσει πολύ. Όπως στην αρχή της πανδημίας που όλοι έκαναν πλάκα με τη μάσκα, έλεγαν ‘α κοίτα πόσο αστείος είμαι’, ‘δεν φαίνομαι γελοίος;’ κλπ ενώ τώρα, πέρασε λίγος καιρός και το συνηθίσαμε. Όλοι φοράμε μάσκα και δεν το σχολιάζει κανείς. Έτσι βλέπω το φεμινισμό, σαν κάτι που έχει δαιμονοποιηθεί απ’τους ανθρώπους επειδή δεν τον γνωρίζουν.  

 

Θέλω να μιλήσουμε για μια έννοια κυρίαρχη στη συζήτηση. Μιλήστε μου για τη ντροπή. Πιστεύετε ότι η ντροπή που νιώθει κανείς όταν έχει διατροφική διαταραχή είναι ίδια μ’αυτή που νιώθει όταν έχει κακοποιηθεί σεξουαλικα; Τι είναι ντροπή για σας;

Γ.Η: Όχι. Έχω ζήσει και τα δύο. Nτροπή..Ντροπή είναι κάτι που νιώθω συνέχεια. Συνέχεια. Είναι όταν αισθάνεσαι κατώτερος απ’τους αλλους και όταν δεν μπορείς να δεις ότι κάνεις καλά πράγματα.

Π.Λ: Δεν μπορείς να δεις ότι κάνεις καλά πράγματα; 

Γ.H: Όχι, με τίποτα. Και νομίζω ότι οι άνθρωποι που έχουν το δικό μου θέμα, το δικό μας θέμα, έχουν μία βαθιά θλίψη, μια βαθιά ντροπή και δεν νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν καλά πράγματα ενώ δεν ισχύει αυτό. 

Π.Λ: Φοβάσαι ποτέ ότι μπορεί να πετύχεις και να μην το ξέρεις;

 

(γελάνε κάνα τρίλεπτο κοιτώντας η μία την άλλη στα μάτια)

 

Γ.Η: Συ-νέ-χει-α. Φοβάμαι ότι μπορώ να κάνω κάτι καλό και να μην το’χω καταλάβει. 

Π.Λ: Ναι, είναι επίσημο. Οι άνθρωποι που κάνουν εμετό έχουν θέμα αντίληψης. Αυτό χρειάζεται να καταλάβει το κοινό σου. 

Γ.Η: Αυτό δεν το χω σκεφτεί ποτέ αλλά έχεις εντελώς δίκιο. 

Π.Λ: Δεν βλέπουμε. Είναι όλα θολά. Επιτυγχάνουμε και το νιώθουμε αποτυχία, κάνουμε κάτι καλό και σκεφτόμαστε ότι τι θα γίνει αν ανακαλύψουν ότι είμαστε σάπιες, κάνουμε εμετό που ουσιαστικά είναι αυτοκτονία και το βιώνουμε σα κάθαρση. Έχουμε θέμα αντίληψης. Κάθε τι που κάνω μπορεί να είναι σωστό, λάθος, το καλύτερο πράγμα που έκανα ποτέ και η χειρότερη απόφαση που πήρα ταυτόχρονα. Και πιστεύω ότι έχουμε θέμα με την έννοια του χρόνου. Όλα είναι παρόν. Μας είναι αδύνατον να καταλάβουμε, ν’αντιληφθούμε ότι ο εμετός σήμερα θα έχει επιπτώσεις άυριο. Λειτουργούμε σαν να μην μας αφορά ο χρόνος. 

 

Ζυγίζεστε; 

Η.Γ: Ναι. Μπορεί να ζυγιστώ και πέντε φορές τη μέρα. 

Π.Λ: Εγώ ποτέ. Έχω να ζυγιστώ πάνω από 6 χρόνια. Ζύγισμα σημαίνει έλεγχος και προσπαθώ να διοχετεύσω την ελεγκτικότητά μου σε άλλες, μη θανάσιμες δραστηριότητες. 

Η.Γ: Εγώ είμαι ακόμη στη φάση που μερικές φορές ζυγίζομαι αφότου έχω φάει για να ξαναζυγιστώ μετά τον εμετό και να δω τα δύο κιλά κάτω αλλά όπως είπα, υπάχει φως στο τούνελ. Για να μη νομίζει ο κόσμος ότι φάσκουμε και αντιφάσκουμε, δεν είναι θέμα κιλών. Είναι θέμα ελέγχου. Όσες στη σελίδα σου είναι δικές μας θα καταλάβουν αμέσως τι λέμε.

 

Μιλάτε γι’αυτό στις σχέσεις σας;

Π.Λ: Μπα. Το έχω πει βέβαια μία φορά όταν έγινα έξαλλη με κάτι που έκανε και δεν καταλάβαινε γιατί. 

Η.Γ: Λεγε ρε, άσε τις ντροπές. 

Π.Λ: Είναι βλαμμένο. Τεντώθηκε το πρωί μόλις ξυπνήσαμε και με χτύπησε κατά λάθος με τον αγκώνα του στα δόντια. Ε, μετά από δέκα χρόνια αθλήματος, φαντάζεσαι ότι είμαι παρανοϊκή με την κατάσταση των δοντιών μου. Τα πρόσεχα απ’την αρχή πάρα πολύ αλλά όπως και να το κάνεις, υπάρχουν φθορές. Ε, τον έβρισα σα να μην υπάρχει άυριο κι αυτός κοιτούσε έντρομος. Μετά αναγκάστηκα να του εξηγήσω γιατί αντέδρρασα έτσι. 

Η.Γ: Εγώ πια συζητάω αλλά μόνο με όσους καταλαβαίνουν. Έχω πολλά χρόνια σχέση, δεν το ξέρει και δεν θα το μάθει. Δεν θα γινόταν κάτι αλλά δεν θα καταλάβαινε. 

 

Ποιες είναι οι χειρότερες επίπτωσεις που είχε/έχει στον οργανισμό σας;

Π.Λ: Καλά είσαι. Όλα έχουν ψιλογαμηθεί. Η κόπωση είναι κανονικότητα, τρέμω για τα δόντια μου, δεν θέλω να μάθω την κατάσταση του οισοφάγου μου και γελάω με τη σωματική μου δύναμη. Το παλεύω. Α, και θολώνει η όρασή σου σε πραγματικά άκυρες ώρες. Α, και λιποθυμίες. Καλά, τα’χω ξεχάσει. Πόσο χαίρομαι που μπορώ να πω ότι τα’χω ξεχάσει.

Η.Γ: Έλλειψη ενέργειας. Δεν έχω ενέργεια να κάνω βασικά πράγματα. Όταν δούλευα δεν έιχα ενέργεια να δουλέψω, δεν έχω όρεξη να κάνω διάφορα πράγματα, οι επιδόσεις μου έπεφταν σε όλα, δεν είχα διάθεση να κάνω σεξ. Πολύ κακή ψυχολογία και τραυματισμοί σε στόμα, πόνοι στον οισοφάγο. Κλασικά. 

 

Κάποια στιγμή θα χρειαστεί να γράψω έναν επίλογο. Με τι θέλετε να κλείσετε; 

Γ.Η: Είναι ανακουφιστικό να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη σου και ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν εσένα και πρέπει επιτέλους να δεχτούμε τον εαυτό μας με αυτά που έχουμε, ό,τι έχει η καθεμιά και να μην ντρεπόμαστε. Πρέπει ο κόσμος να μην μας βλέπει σαν άρρωστες γιατί δεν είμαστε άρρωστες, είμαστε απλώς λίγο πληγωμένες, λίγο μπουχτισμένες και το παλεύουμε όπως όλοι οι άνθρωποι γύρω μας. Για κάθε κοπέλα που έχει αυτό το πρόβλημα σου λέω πολύ σοβαρά ότι καταλαβαίνω ότι δεν θες να το πεις ποτέ πουθενά αλλά αλήθεια πρέπει να το κάνεις, πρέπει να βρεις κάποια που καταλαβαίνει γιατί μόνο έτσι υπάρχει περίπτωση να το ξορκίσεις. 

Π.Λ: Εγώ γενικά που δεν μίλησα για δέκα χρόνια, εντελώς σοβαρά σας λέω ότι δεν αξίζει τον κόπο. Τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό που ν’αξίζει τέτοια ιερή σιωπή. Βρείτε βουλιμικές που θέλουν να σταματήσουν να το κάνουν. Έχω κάπως σοκαριστεί με το πόσο ζεστά νιώθω με την Γ.Η. Περίμενα ότι θα’ναι πολύ άβολο να είμαι εδώ. 

Γ.Η: Όταν σε είδα σκέφτηκα ότι η όλη φάση ήταν κακή ιδέα αλλά τώρα βλέπω ότι φαίνεσαι λίγο απότομη από συνήθεια. Συνήθως λέω ‘χάρηκα που σε γνώρισα’ εντελώς τυπικά αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση το εννοώ.

Π.Λ: Ναι, και γω σκέφτηκα ότι παραείσαι χύμα για τα γούστα μου αλλά ομολογώ ότι θα προτείνω να πιούμε ένα ποτάκι μόλις τελειώσουμε. Άρα, το μήνυμα που μάλλον έχουμε να περάσουμε είναι ένα και μονολεκτικό για να το θυμάστε. 

Μιλήστε. 

 

 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News