Δύο ερωτήσεις με θέμα την ενδο-οικογενειακή βία

1. Δεν ξέρω από που να αρχίσω οπότε ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη αν τα παρουσιάσω μπερδεμένα… Ειμαι 25 χρονών. Εχω εναν αδερφό 2 χρόνια μεγαλύτερο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ο πατέρας μου μας κακοποιούσε τόσο λεκτικά όσο και σωματικά. Τον αδερφό μου παραλίγο να τον σκοτώσει από το πολύ ξύλο οταν ήταν 9.Δεν ξέρω πως σταμάτησε τελευταία στιγμή και μας άφησε να τον πάμε σε νοσοκομείο. Εμένα δεν με χτυπούσε τόσο όσο ήμουν μικρή αλλά περισσότερο οταν έγινα έφηβη κι άρχισε η διαρκή του προσπάθεια να με “συνετίσει ” ξέρετε, μην του βγει η κόρη “πουτάνα”.Πριν γεννηθούμε εμείς ηταν άλλα 3 χρόνια μαζί με τη μαμά μας, την οποία εννοείται σαπιζε στο ξύλο. Δεν τη θυμάμαι ούτε μία φορά να προσπαθεί να μας προστατέψει ενεργά. Μας προειδοποιούσε να μην τον νευριάζουμε οταν ήμασταν μικρά κι όταν μεγαλώσαμε και γίναμε έφηβοι, απλά έλεγε τι κάνατε πάλι και θύμωσε, δεν μαθαίνετε με τίποτα κι όλα τα σχετικά. Θυμάμαι μια φορά, εγώ 15 χρονών, τον πατέρα μου να με κλωτσάει στο πάτωμα γιατί είχα αργήσει 10 λεπτά να γυρίσω απο το σχολείο κι ήταν σίγουρος ότι “με κάποιον θα πηδιομουν”.Ο αδερφός μου που τότε πλεον ήταν πιο δυνατός σωματικά από τον πατέρα μας τον έριξε πάνω στη τζαμαρία στην προσπάθεια του να με προστατεύσει. Η μάνα μου έτρεξε να δει αν ήταν καλά αυτός. Οχι η κόρη της που δεν μπορούσε να σηκωθεί απο το πάτωμα απο τους πόνους, ούτε ο γιος της που είχε ενα μαυρισμένο ματι. Αυτός, που έκανε τη ζωή της κόλαση δύο δεκαετίες και κατά συνέπεια και τις δικές μας. Πλεον έχω διαβάσει πολλά για φεμινισμό κλπ. Ξέρω ότι κι εκείνη ήταν θύμα. Ομως δεν μπορώ να μην την κατηγορώ ρε συ Αμπα. Κάνω victim blaming? Αν εκείνη ήταν μια φορά ανυπεράσπιστη απέναντι στον μαλάκα, εμείς ήμασταν δέκα. Κι ακόμη και τώρα, που έχει δύο παιδιά ανεξάρτητα, ενήλικα που θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν να ξεφύγει κάθεται μαζί του. Ο αδερφός μου έχει ένα παιδί, μωρό. Δεν τους μιλάει εδω και χρόνια. Εγω έχω τις τυπικές επαφές μαζί τους. Η μάνα μου είχε το θράσος λοιπόν να μου ζητήσει να μεσολαβησω ωστε να πάνε να δουν το μωρο. Πρόσεξε, όχι έστω να πάει αυτή μόνη της. Να πάνε μαζί. Γιατί είναι οι παππούδες βλέπεις. Τη ρώτησα γιατί ο μαλακας θέλει να δει το παιδί του γιου που παραλίγο να σκοτώσει στο ξυλο. Και μου πε ότι υπερβάλλω, απλά ήταν οξύθυμος ο κύριος όπως όλοι οι άντρες τότε. Νιώθω αηδία Αμπα. Είναι κακό που παρ’όλο που ξέρω οτι κι η ίδια κακοποιουταν, δεν μπορώ να τη συγχωρήσω;

2. Δεν ξέρω αν είμαι θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Ο πατέρας μου είναι πολύ οξύθυμος, εκνευρίζεται παρά πολύ εύκολα (πολύ συχνά χωρίς σοβαρούς λόγους) και πολλές φορές χάνει τον έλεγχο του εαυτού του. Όταν θυμώνει φωνάζει ΠΑΡΑ πολύ, βρίζει, πετάει πράγματα και χτυπάει πόρτες. Στο παρελθόν, έχει χτυπήσει τον αδελφό μου (όταν ήταν μικρός πολλές φορές και άσχημα) αλλά δεν γνωρίζω για τη μαμά μου. Εμένα όχι. Όταν εκνευρίζεται με κάποιον από εμάς φοβάμαι παρά πολύ ότι θα χάσει τον έλεγχο και θα μας χτυπήσει η θα κάνει κακό με κάποιον τρόπο. Η συμπεριφορά του με έχει κάνει πολλές φορές να κλάψω και να μην μπορώ να ηρεμήσω κάθε φορά που σκέφτομαι πως μου έχει φερθεί. Θεωρώ πως η μαμά μου θα έπρεπε να κάνει κάτι (να χωρίσουν δεν ξέρω) αλλά επιλέγει για διάφορους λόγους να μείνει μαζί του. Πάντως υπάρχουν στιγμές (όταν όλα είναι ήρεμα) που περνάμε καλά και σκέφτομαι πως σίγουρα έτσι συμβαίνει και σε άλλες οικογενειες απλώς εγώ δεν το βλέπω για να το ξέρω. Η ερώτηση μου είναι αν είμαστε θύματα ενδοοικογενειακής βίας και τι μπορώ να κάνω για αυτό. Επίσης φοβάμαι πολύ πως του μοιάζω αρκετά και νιώθω πως κάνω και εγώ παρόμοια πράγματα στον αδελφό μου και στη μαμά μου. (Λεκτική βία) Φοβάμαι πολύ ότι θα του μοιάζω και αργότερα στη ζωή μου με τα παιδιά μου και τους συντρόφους μου. Τι μπορώ να κάνω για αυτό; Με βοηθάς παρά πολύ και ευχαριστώ<3

Δεν είναι κακό και σίγουρα εγώ δεν θα το κρίνω ως κακό. Πρόσφατα απάντησα σε μία παρόμοια ερώτηση. Η κακοποίηση που δέχεται κάποιος δεν είναι απλή υπόθεση. Το victim blaming επίσης σαν όρος, εμένα με δυσκολεύει πάρα πολύ, γιατί αφαιρεί παντελώς την ευθύνη του θύματος όταν το ίδιο κακοποιεί άλλους ανθρώπους. Καμιά φορά δεν είναι σαφές, αλλά όταν πρόκειται για την προστασία των παιδιών, δεν γίνεται σαφές; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο χαρακτήρας της μητέρας σου έχει αλλοιωθεί από τη χρόνια κακοποίηση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλά από τα λάθη της θα είχαν αποφεχθεί και ο ρόλος της σαν μητέρας θα ήταν πιο ολοκληρωμένος με έναν άλλον σύντροφο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν μπορεί να κατανοήσει πως τα πράγματα μπορούν να είναι διαφορετικά, και δεν υπάρχει αμφιβολία πως δεν γνωρίζει αντικειμενικά τις έννοιες αγάπη και φροντίδα. Πολλοί λόγοι μπορεί να υπάρχουν που οι γονείς σου είναι αυτοί που είναι. Θα σου πρότεινα να ξεκινήσεις θεραπεία και να συζητήσεις όλα όσα σε απασχολούν. Το αν θα επανεφεύρεις την έννοια του πατέρα σου και της μητέρας σου μέσα σου, αν μπορέσεις να τους δικαιολογήσεις έστω και λίγο, αν μπορέσεις τέλος να τους συγχωρήσεις, θα είναι μονάχα προς όφελος σου. Καμιά φορά δεν γίνεται. Αλλά αξίζει να προσπαθήσεις.

Απαντώντας στη δεύτερη ερώτηση, εννοείται ότι αυτό είναι ενδοοικογενειακή βία, ακόμα και αν δεν υπάρχει ακόμα σωματική βία ακόμα. Το ότι είναι ένα πάρα πολύ συχνό φαινόμενο, δεν αλλάζει αυτό που είναι. Το γεγονός ότι φοβάσαι, σε βάζει σε πολύ καλό δρόμο. Είναι επίσης πολύ συχνό τα παιδιά να φοβούνται πως θα γίνουν όπως οι γονείς τους. Στο χέρι σου είναι να μην γίνεις και να ξεφύγεις από αυτό το μονοπάτι. Αν βλέπεις ότι οι συμπεριφορές σου μοιάζουν με αυτές του πατέρα σου, ξεκίνησε άμεσα θεραπεία και αντιμετώπισε το.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News