Δεν ξέρω τι να κάνω για να βοηθήσω τους γονείς μου

Αγαπητη α μπα. Σου γραφω για ενα θεμα που αφορα την οικογενεια μου. Εγω και τα δυο μου αδερφια διανυουμε τα πρωτα αντα και εχουμε φυγει απο το πατρικο. Οι γονεις μας χαιρουν ακρας σωματικης υγειας. Παρολα αυτα ανησυχω πολυ και δεν ξέρω τι λυση να δωσω σε ενα πολυ σημαντικο προβλημα. Η μητερα μου εχει διαγνωστει με καταθλιψη. Μιλαει με ψυχιατρο και παιρνει αγωγη. Εχουν συμβει πολυ ασχημα γεγονοτα στην οικογενεια τα τελευταια χρονια (θανατοι αγαπημενων προσώπων). Ο πατερας μου αντι να της συμπαρασταθει, να δειξει λιγη κατανοηση,της μιλαει παρα πολυ ασχημα και υποτιμητικα και για την ιδια και για την οικογενεια της. Της ασκει ψυχολογικη βια. Συνεχεια τη βριζει, την προσβαλλει, φωναζει και ουρλιαζει με το παραμικρο. κανει σαν μανιακος, υστερικος και ενω εχει βγει στη συνταξη, δεν κανει τιποτα ολη μερα. ειναι τεμπελης. ενω η μαμα μου ακομη δουλευει, ο ιδιος δεν κανει καμια δουλεια μεσα στο σπιτι, τα περιμενει ολα απο εκεινη. Αντιθετως βρωμιζει και δεν κανει και μπανιο ο ιδιος. Μυριζει παρα πολυ ασχημα σε σημειο να με κανει να ντρεπομαι. Δεν φροντιζει καθολου τον εαυτο του τρωει συνεχεια ειναι παχυσαρκος και δεν ακουει κανεναν ουτε εμας ουτε τους γιατρους που του λενε να χασει βαρος. Δεν ξερω τι πρεπει να κανω αφενως να βοηθησω τη μητερα μου, σε σημειο που νιωθω τυψεις που μενω μακρια και δεν μπορω να της συμπαρασταθω, και απο την αλλη για ολη αυτη τη σκατοσυμπεριφορα του πατερα μου που μ εκνευριζει και με τσαντιζει αφανταστα. Εχουμε τσακωθει απειρες φορες με φωνες και ουρλιαχτα γι αυτα που λεει στη μαμα. Η αδερφη μου τον απειλησε οτι θα καλεσει την αστυνομια αν συνεχισει να φερεται ετσι, παρολα αυτα δεν το εχει κανει ακομη. Με τ αδερφια μου εχουμε συζητησει απειρες φορες και εχουμε μιλησει και στον πατερα μου αλλα δεν εχει αλλαξει τιποτα. Τους εχουμε πει να παρουν διαζυγιο αλλα δεν το σκέφτονται καν σαν επιλογη. Πολλες φορες μας λεει οτι ευχεται να πεθανει ή να μην ειχε γεννηθει. Πολλες φορες ευχεται να πεθανει η μητερα μου. Λεει οτι τον πιασαμε κοροιδο και οτι τον εκμεταλλευομαστε οικονομικα (ολοι δουλευουμε και εχουμε δικα μας εισοδηματα. Μαλλον αναφερεται στα λεφτα που εδινε για εμας οσο ημασταν ανηλικα, φροντηστηρια, ρουχισμο, φαγητο;;;; δε μας νιωθει σαν οικογένειά του ) Εγω νιωθω πως αυτοι οι 2 ανθρωποι δεν θα επρεπε να ειχαν παντρευτει ποτε τους και πως πραγματικα τους παντρεψαν με το ζορι. Δεν επρεπε σε καμια περιπτωση να κανουν παιδια. Νιωθω πως ειμαι ενα λαθος, ο καρπος ενος λαθους. Ο καρπος δυο ανθρωπων που δεν αγαπηθηκαν ποτε. Νιωθω απαισια που ειμαι παιδι δυο ανθρωπων που δεν αγαπιουνται ουτε αγαπηθηκαν που δεν εχουν δειξει ποτε τους στοργη . Πολλες φορες νιωθω πως και εγω ειμαι αναξια αγαπης και στοργης, ακριβως δηλαδη οπως νιωθει ο πατερας μου για τη μητερα μου. Του εχω πει οτι δε θελω να παντρευτω για να μην πέσω στα χερια κανενος μαλακα οπως ειναι ο ιδιος.κανεις μας δεν εχει παντρευτει και δεν ειναι τυχαιο. Εχοντας αυτο το ζευγαρι σαν παραδειγμα ολοι προτιμαμε να πεθανουμε μονοι μας. Δεν ειναι οτι δε θελουμε να εχουμε συντροφο, απλα φοβομαστε οτι ενδομιχα θα διαλεξουμε τον /την πιο ακαταλληκο /η. Δεν ξερω τι να κανω. Δεν ξερω πως να βοηθησω τη μητερα μου. Να παραιτηθω και να παω να μεινω μαζί της; να της πω να βγει στη συνταξη και να ερθει να μεινει με εμενα; συγνωμη για το τελειως μπερδεμεμο κειμενο μου, ειμαι συναισθηματικα φορτισμενη και τα γραφω χωρις να τα επεξεργαστω ιδιαιτερα. -Ψιψινελ

Φαίνεται πως έχεις δύο γονείς με κατάθλιψη, αν και όπως έχω ξαναπεί δεν είμαι σε θέση να κάνω διαγνώσεις. Το σίγουρο είναι πως ο πατέρας σου δεν φαίνεται να είναι ψυχικά υγιής και πως πολλά από τα συμπτώματα του δηλώνουν καταθλιπτική διαταραχή. 

Στέκομαι σε αυτό που λες στην αρχή, “δεν ξέρω τι λύση να δώσω”, και όπως πολλές φορές έχουμε πει, δεν καλείσαι εσύ να λύσεις κάποιο πρόβλημα, δεν είναι δική σου αρμοδιότητα να επιλύσεις τις συγκρουσιακές σχέσεις των γονέων σου ή την ενδεχόμενη ψυχοπαθολογία τους. 

Αν είσαι ο καρπός ενός ζευγαριού που δεν αγαπήθηκε ποτέ όπως λες- κάτι το οποίο μάλλον δεν είσαι σε θέση να το ξέρεις- τότε δεν έχεις καμία διαφορά με χιλιάδες άλλους ανθρώπους, που επίσης γεννήθηκαν κάτω από συνθήκες που ξεφεύγουν από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως πρότυπο (δύο άνθρωποι που αγαπιούνται και τεκνοποιούν). 

Το αν “θα πέσεις στα χέρια κανενός μαλάκα”, δεν είναι συγκυριακό, όπως δεν είναι ποτέ συγκυριακή η επιλογή ενός συντρόφου. Καλώς ανησυχείς πως μπορεί να διαλέξεις κάποιον ακατάλληλο, αλλά αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να συζητήσεις στην προσωπική σου θεραπεία. Εκεί πρέπει να εστιάσεις και αυτό είναι το ζήτημα που καλείσαι να “λύσεις”. Το πως δηλαδή εσύ, παρά τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσες και παρά τις συνεχείς ματαιώσεις από την οικογένεια σου, μπορείς τώρα να ευτυχήσεις (δηλαδή να αποκτήσεις ψυχική ισορροπία και να είσαι σε θέση να διεκδικείς το καλύτερο αναλόγων των συνθηκών που σου παρουσιάζονται) και να μην διαιωνίσεις το μοτίβο της καταθλιπτικής συμπτωματολογίας.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News